Hoe het is om elke keer na de seks een blaasontsteking te krijgen

Bijna elke vrouw wordt in haar leven een keer getroffen door een blaasontsteking (ook wel de ‘honeymoon disease’ genoemd, omdat de oorzaak vaak wordt gelinkt aan seks). Sommige vrouwen worden echter geplaagd door een terugkerende blaasontsteking. In mijn geval lijkt het alsof ik er elke keer nadat ik seks heb gehad last van krijg. Voordat ik de diagnose kreeg had ik minstens tien infecties per jaar, inmiddels nog maar twee of drie.

Het effect dat het heeft op mijn leven is moeilijk uit te leggen aan iemand die nooit een blaasontsteking heeft gehad. Ik heb liggen huilen in mijn tent op een festival omdat de pijn het onmogelijk maakte om naar de wc te gaan. Ik ben om vier uur ‘s ochtends naar de eerste hulp gesneld, heb dagen salaris moeten missen omdat ik op de grond lag van de pijn, en ik heb mijn huisgenoten moeten uitleggen waarom ik de hele avond de wc bezet hield. Ik heb het geluk dat ik altijd begripvolle vriendjes heb gehad, maar heel bevorderlijk voor de sfeer na de seks is het niet. Ik moet meteen na de daad een antibiotica-pil innemen, en als ik daar te laat mee ben moet ik aan een volledige kuur.

Hoewel ik vaak het gevoel heb dat ik de enige ben met deze symptomen, lijdt ongeveer 20 procent van de vrouwen aan een terugkerende blaasontsteking. Bethany (24) kreeg het voor het eerst toen ze 16 jaar was. “Mijn voornaamste klacht was dat ik telkens het gevoel had dat ik moest plassen, terwijl er niks uit kwam,” zei ze. “Ik kon me niet concentreren, sprak niet meer af met mensen en ging niet naar school – eigenlijk zat ik gewoon de hele tijd op de wc. Het plassen voelde extreem branderig en pijnlijk, soms zat er zelfs bloed in mijn plas. En ik had hevige rugpijn.”

Omdat de klachten meestal opspeelden na seks, beïnvloedde het haar relatie. “Vroeger vermeed ik seks met mijn vriend omdat de nasleep te heftig was. Het had een enorme impact op ons seksleven.” Een recent onderzoek toonde aan dat 56,8 procent van de patiënten met terugkerende urineweginfecties aangaven dat hun relaties er negatief door werden beïnvloed, en dat mensen gemiddeld drie dagen per jaar vrij namen vanwege de pijn.

In Groot-Brittannië wordt een terugkerende blaasontsteking behandeld met een lage dosis Trimethoprim, een preventief antibioticum. Dat is een dure oplossing - 30 tabletten kosten 8,80 pond - maar ook een zorgwekkende. Herhaaldelijk antibioticagebruik kan er namelijk toe leiden dat de bacteriën die een blaasontsteking veroorzaken resistent worden. Wat zou betekenen dat de infectie op den duur niet meer te behandelen is, omdat antibiotica de bacteriën niet kunnen meer doden.

Opties voor duurzame behandeling op de lange termijn zijn er bijna niet. Toen ik een keer vroeg in de ochtend naar de eerste hulp ging, kreeg ik wederom een antibioticakuur voorgeschreven. Er werd geen bloedtest gedaan of urinemonster afgenomen. Toen ik acht maanden later eindelijk naar een uroloog ging, vertelde hij dat er vrouwen waren die het erger getroffen hadden. Zijn suggestie was blaasinstillatie, een invasieve ingreep waarbij ik zelf een katheter zou moeten inbrengen en een vloeistof in mijn blaas injecteren om de ontsteking en het ongemak te verminderen. Hij waarschuwde er ook voor dat het misschien niet eens zou werken.

Dr. Philippa Cheetham, een vooraanstaande Amerikaanse uroloog, wijst erop dat een deel van het probleem ligt bij het feit dat er zo weinig vrouwelijke urologen zijn. "Ik hoor maar al te vaak verhalen van vrouwen die negatieve ervaringen hebben met afwijzende mannelijke urologen. Ik behandel meer dan 100 vrouwen per week met dit probleem," zegt ze.

Cheetham zegt dat er toen ze 25 jaar geleden begon nog maar weinig vrouwen in haar vakgebied waren, maar dat het aantal vrouwelijke urologen nu toeneemt. “Ik begeleid momenteel een vrouwelijke collega in New York, en we krijgen constant van vrouwen te horen dat hun problemen vaak worden genegeerd door mannelijke urologen."

Volgens Cheetham zijn er een aantal behandelingen die aan vrouwen kunnen worden aangeboden. "Een daarvan is een echografie van de nieren," vertelt ze. "Hiermee kan worden gekeken of je last hebt van blaasstenen. Terugkerende urineweginfecties kunnen er namelijk voor zorgen dat er steentjes (kleine samenklonteringen van afvalstoffen) worden gevormd in je blaas, wat erg pijnlijk is. Een andere optie is een cystoscopie - een inwendig onderzoek van je plasbuis en blaas. Dit doet geen pijn en duurt ongeveer twee minuten. Het voelt een beetje alsof er een uitstrijkje wordt gemaakt van je blaas.” Met een cystoscopie wordt ook gecontroleerd op blaasstenen, en er wordt gezocht naar afwijkingen in je blaaswand, die de ontsteking misschien veroorzaken. Cheetman adviseert ook TheraCran One te slikken - een krachtig cranberry-extract - hoewel er tegenstrijdige studies zijn over de werkzaamheid van cranberry als het gaat om het voorkomen van urineweginfecties.

Ik slik TheraCran One nu drie maanden en heb al een aantal maanden geen opvlamming gehad, maar ik ben momenteel ook vrijgezel. Wanneer ik weer ga daten kan ik pas echt testen of de natuurlijke medicatie werkt, of dat ik de rest van mijn leven geld bij elkaar moet sprokkelen voor antibiotica. Maar hoe dan ook moet de gezondheidszorg vrouwen serieuzer gaan nemen - ook als het gaat om onze blazen.