Vaste gasten over de sluiting van een van de laatste lesbische kroegen in Amsterdam

De Vivelavie, een van de bekendste lesbische kroegen van Amsterdam, sluit na een groot eindfeest morgenvanavond haar deuren. De eigenaar, Mieke Martelhoff, is 70 jaar en vindt het na bijna 40 jaar horecaleven tijd om samen met haar vrouw Roos de wereld te gaan ontdekken per fiets. Hiermee komt er een einde aan een van de laatste lesbische kroegen in de stad – alleen de Saarein blijft over.

Eerder schreven we al dat het niet goed gaat met de vrouwenkroeg, maar wat vinden de vaste gasten van 'de Vie' er zelf van dat ze nu moeten uitwijken naar elders? En hoe vinden zij dat het gaat met de de lgbtqia-scene in het nachtleven? We spraken met bedrijfsleider Patricia en haar Vie-vrienden Sophie, Alice, Marloes en Monique over hun eerste keer Vivelavie, vrouwen oppikken bij de wc en hoe het nu verder moet.

Broadly: Ha vrouwen, vertel me over de eerste keer Vie – was dat ook een coming out voor jullie zelf?
Alice: Ik weet zelfs de datum nog: 19 juli 1995. Ik ging met mijn lesbische nicht mee. Ik zoende die avond met een meisje, maar vond het helemaal niets. Ik zwoor het af, maar stiekem wist ik wel dat ik lesbisch was.
Monique: Ik ging voor het eerst rond mijn studententijd, met mijn toenmalige vriendin. Toen het uit ging, ben ik in mijn eentje gegaan – dat was doodeng, ik kende alleen de portier.
Sophie: Ik was 17 en ik zoende die avond met twee vrouwen.
Marloes: Ik kom uit Enkhuizen en wist niet dat er lesbische cafés bestonden. Een vriend die in Amsterdam woonde vertelde me over de Vivelavie, dus ging ik een keer met hem mee. Ik vind het stoer als vrouwen alleen komen, want iedereen uit de Vie weet hoe het voelt om hier voor het eerst binnen te komen: het is heel spannend.

Hebben jullie veel vrouwen opgepikt hier?
Alice: De meeste vrouwen waar ik iets mee heb gehad heb ik hier ontmoet.
Monique: Je kijkt altijd even wie er binnenkomt – het is eigenlijk een soort vleeskeuring.

Hoe gaat dat dan, het keuren?
Patricia: Iedereen staat tegen de muur geplakt, en als je naar de wc wil moet je langs die wand. Sommige vrouwen durfden daardoor niet te gaan plassen.
Alice: Achterin het café sta je op een verhoging, dus daar heb je goed overzicht. Ik heb mijn vriendin – waar ik nu 4,5 jaar mee samen ben – ontmoet bij de wc.

Is de Vivelavie anders dan andere lesbische kroegen?
Monique: Het is een feestkroeg waar iedereen op de bar danst.
Alice: Er komen hier hele mooie vrouwen, vind ik.
Patricia: In de jaren negentig was deze kroeg echt voor lipstick lesbians, maar dat is wel veranderd.
Alice: Het is hier heel vertrouwd, voor mij voelt het als mijn tweede huiskamer.
Monique: Ik hang hier regelmatig zelfs mijn sportkleding even uit.

Hoe komt het denken jullie dat bijna alle lesbische kroegen sluiten in Amsterdam? Patricia: Het is moeilijker om een vrouwenkroeg draaiende te houden, omdat de insteek van vrouwen die uitgaan anders is dan die van mannen. Vrouwen zijn sneller verveeld. We hadden bijvoorbeeld een tijdje het 35+thema, omdat daar behoefte aan was – maar na drie keer komt er niemand meer.
Marloes: En ook heel belangrijk: zo gauw lesbische vrouwen iemand hebben gevonden, zitten ze liever op de bank totdat het uit is. Daarna komen ze pas weer langs.

Dus als vrouwen na een lange tijd weer verschijnen, weet je dat het uit is?
Alice: Ja, dat zie je meteen.
Monique: Of het gaat heel slecht en gaan ze vreemd.

Komen er ook mannen in de Vivelavie?
Sophie: Ja, maar mannen worden van tevoren wel gewaarschuwd dat het een gaybar is, en dan zijn ze poeslief – ze begeven zich natuurlijk in het hol van de leeuw.
Patricia: We hebben hier niet zo vaak last van mannen die raar doen.
Alice: Raar doen gebeurt ook gewoon onder vrouwen.
Marloes: Lesbiennes discrimineren mij wel eens: ik ben biseksueel en daar reageren ze soms raar op. Een keer riep iemand hier "Hey, jij doet het met piemels" – en dat bedoelde ze niet positief. Ze willen altijd dat ik een keuze maak, maar ik zeg vaak dat ik gaytro ben, haha.

Wat betekent de sluiting van dit café voor de lesbische uitgaansscene?
Patricia: Het is heel erg jammer, maar ik maak me geen zorgen dat het helemaal gaat stoppen. Er zullen altijd mensen opstaan die graag een nieuw café voor vrouwen willen starten – er blijft vraag naar.
Marloes: Vroeger was er keuze genoeg, maar dat zorgde ervoor dat het hier soms leeg was, omdat iedereen 200 meter verderop naar de Sappho ging. Nu is die er ook niet meer.
Sophie: De Saarein is er nog wel, maar dat is een mooi bruin café – we moeten ook een feestkroeg hebben.
Patricia: Het is tijd voor een nieuwe kroeg!

Morgen is het laatste feest. Hebben jullie er zin in?
Alice: Ik kijk uit naar de grote opkomst. Het wordt heel emotioneel denk ik – het is een thuisbasis die wegvalt voor mij.
Sophie: Waar moet ik nu koffie gaan drinken?
Monique: Ik heb hier zoveel herinneringen. Op de bar gedanst, van de bar gevallen, het naborrelen. Het voelt als de zoveelste relatie die uitgaat, als een rouwproces.
Patricia: Ik probeer er niet te veel aan te denken en er niet aan toe te geven, maar het is moeilijk. Gisteren ben ik naar huis gegaan, omdat het me te veel werd. Godverdomme, het is je kind, je huiskamer, je ontmoetingsplek – en dat is er straks niet meer.

Zaterdag 24 juni is het laatste feest in de Vivelavie met het thema Coyote Ugly.