Straatvoetballer Rocky vertelt over haar voortrekkersrol in het vrouwenvoetbal

Het WK is begonnen! Lees, kijk en beluister hier de komende weken alles wat we maken over de Leeuwinnen en andere vrouwen die voetballen. In onze podcast Oranje Leeuwinnen de Podcast bespreken we de wedstrijden na met relevante vrouwen uit de voetbalwereld, en in elke aflevering deelt Rocky haar beste kleedkamerverhalen.

Vlak voor haar vertrek naar Frankrijk sprak ik met Rocky, en vertelde ze me over haar straatvoetbalprojecten in Curaçao en Brazilië, waarom ze zelf nooit doorbrak in Oranje en haar voortrekkersrol in het Nederlandse vrouwenvoetbal.

VICE: Hey Rocky, zometeen ga je naar het WK. Wat ga je er precies doen?
Rocky Hehakaija: Ik ga voor de KNVB de Oranje fanzones hosten. Dat is eigenlijk gewoon een feestje vieren, letterlijk van links naar rechts. In alle speelsteden heb je een podium waar de Oranjefans eerst naartoe komen, en daarna lopen we in een mars achter een grote oranje dubbeldekker naar het stadion en gaan we de wedstrijd kijken. Dat is mijn werk.

De Oranjekoorts lijkt wel te stijgen hè?
Ja, dit is echt een momentum in het vrouwenvoetbal. Ik was 18 mei in Boedapest voor de finale van de Champions League voor vrouwen, en dat was de eerste keer dat ze dat in een andere stad hadden georganiseerd dan waar de finale voor de mannen ook al plaatsvond. En nu is er dus dit WK waar iedereen opduikt – ik ben er heel excited over.

Het heeft wel even geduurd voordat er zoveel aandacht was voor vrouwen die voetballen. Wat vind jij daarvan?
Ik kijk altijd graag naar wat we wél hebben, in plaats van wat we niet hebben. Ik denk dat we heel blij mogen zijn dat het nu beter gaat, want bijvoorbeeld vrouwelijke basketballers of volleyballers krijgen al helemaal weinig aandacht in media.

Hoe komt dat denk je?
Ik denk dat wij als Nederland wel zeggen dat we heel liberaal en vooruitstrevend zijn, maar als je naar vrouwenvoetbal of vrouwelijke topsporters in sommige andere sporten kijkt, vind ik dat we daar echt nog enorme stappen in kunnen maken. Maar zoals ik net al zei: ik kijk graag naar wat er wél goed gaat. De NOS gaat alle wedstrijden uitzenden en alle wedstrijden worden op tv besproken door vrouwelijke analytici. Dat is nooit eerder zo geweest.

Tegelijkertijd zie je de rest van het jaar nauwelijks iets terug van de Eredivisie Vrouwen op tv. Het aankomende seizoen doen er zelfs minder teams mee.
Ja, we moeten blijven bouwen aan die competitie en zorgen dat er ook na het WK nog genoeg aandacht is voor vrouwenvoetbal. Want stel dat het Nederlands elftal de poulefase niet door zou komen, dan is het weer een grote eendagsvlieg. “Zie je wel, ze kunnen gewoon niet voetballen,” hoor je dan.

Zeiden mensen dat ook tegen jou toen je begon met voetballen, als kleine Rocky?
Een van de dingen die me het meest is bijgebleven is dat ik als veertienjarig meisje bij Legmeervogels voetbalde, in een jongensteam dat mij niet helemaal accepteerde – mijn teamgenoten hadden niet echt mijn rug, zeg maar. Bij uitwedstrijden was ik vaak het enige meisje op het veld. Je moet wel stevig in je schoenen staan als mensen vanaf de kant allemaal dingen naar je roepen. “Huh is dat een meisje? Maar ze heeft helemaal geen tieten!”

Ik weet nog dat ik een wedstrijd speelde tegen Abcoude en in de eerste helft scoorde ik drie keer. Tijdens de rust liep ik het veld af, en op dat moment kwam er een vader van de tegenpartij naar me toe. Hij zei: “Ze zeggen dat jij een meisje bent, maar daar geloof ik niks van. Trek je broek naar beneden en laat het aan me zien.”

Jeetje, wat naar!
Het is iets wat echt in mijn geheugen geschrift staat. Maar ik ken heel veel meiden of vrouwen die met jongens hebben gevoetbald waarbij het team wél hun rug had. Ik had dat gewoon toevallig niet.

Je bent ook een tijdje profvoetballer geweest en kwam onder meer uit voor Jong Oranje. En dat terwijl je qua techniek echt een straatvoetballer bent. Hoe ging dat?
Tegenwoordig is er veel meer ruimte voor spelers als Daniëlle van den Donk en Lieke Martens, vrouwen die meer techniek hebben en wat meer gaan voor de finesse van het spel. In mijn tijd was het vooral lange ballen, hard rennen en keihard werken. Voor mij was het ingewikkeld om daar mijn draai in te vinden, dus werd ik heel vaak neergezet als “O ja, dat is die straatvoetballer.” Straatvoetballers zijn over het algemeen wat egoïstisch, ze houden de bal te lang bij zich.

Daardoor kreeg ik te maken met vooroordelen vanuit trainers – en een trainer kan je maken of breken. Ik heb één trainer gehad die mij enorm heeft geholpen: Calvin Blankendal. Dat was een verschrikkelijk goede zaal- en straatvoetballer, die een keer tegen me zei: “Luister Rocky, jij moet nooit veranderen als voetballer. Welke trainer jij ook tegenkomt, jouw techniek maakt je uniek en gaat jou op plekken brengen waar zo’n trainer nooit gaat komen. Dus laat je niet kapotmaken. Houd vast aan jouw manier van spelen.” Dat zal ik nooit vergeten, want het is precies wat ik heb gedaan.

Toen je 22 was raakte je geblesseerd en moest je stoppen als prof. Nu werk je veel in het buitenland voor je stichting Favela Street, om daar jonge meisjes in kansarme wijken aan het straatvoetballen te krijgen. Op Curaçao en in Brazilië bijvoorbeeld, en je gaat binnenkort ook naar Soedan. Waarom doe je dit zo graag?
Ik ben ook nog lange tijd op Haïti geweest, in een vluchtelingenkamp op Lesbos en in veel Afrikaanse landen. Ik doe het omdat ik anderen ermee kan helpen. Vooral mensen die eigenlijk niet worden gezien omdat ze op een bepaalde plek zijn geboren of een bepaalde huidskleur hebben. Als iemand op de basisschool werd gepest, ging ik er ook altijd voor staan. Zo’n type ben ik altijd al geweest. Aan de andere kant is het ook iets wat ik voor mezelf doe. Op Curaçao bestaat mijn werk óók uit een dagje op het strand kunnen hangen; ik kies niet Siberië uit om te gaan werken.

Heb je een toekomstdroom voor vrouwenvoetbal in Nederland?
Ja, dat vrouwen van het voetbal kunnen leven. Dus dat je echt fulltime prof kunt zijn in Nederland, en profclubs ook jeugdopleidingen hebben voor meiden. En het zou mooi zijn als types als Johan Derksen allemaal denken: dat vrouwenvoetbal mag er ook zijn. Dat het gewoon geaccepteerd is. En dat meisjes die voetballen niet meer voor jongetje worden uitgemaakt. Dat vind ik het allerbelangrijkste.

Dat vind ik nou ook.
Dat meisjes hun broek niet meer naar beneden hoeven te trekken om te laten zien dat ze een meisje zijn, weet je wel.

Luister hieronder naar de afleveringen van Oranje Leeuwinnen de Podcast, met daarin ook Rocky's beste kleedkamerverhalen