Acht jonge moeders over hoe ze eraan toe waren op dag zes na de bevalling

Vorige week heeft Nederland de knoop rondom betaald partnerverlof eindelijk doorgehakt. De Tweede Kamer heeft namelijk ingestemd met een wetsvoorstel waarmee de partners van moeders niet meer twee, maar vijf dagen betaald verlof krijgen. Ook kunnen ze vanaf 2020 vijf weken geboorteverlof opnemen – tegen 70 procent van het salaris.

Een paar dagen extra verlof is natuurlijk hartstikke fijn, maar de verlenging stelt nog weinig voor als je het bijvoorbeeld vergelijkt met Duitsland, waar ouders 14 maanden betaald verlof mogen verdelen. Of partners in Zweden, die samen 480 dagen geboorteverlof krijgen. En daar mogen we ons best druk over maken. Niet alleen omdat het voor een partner prettig is om langer dan een week bij zijn of haar pasgeboren baby te kunnen zijn – ook omdat een te scheve verdeling van het verlof stereotypen in stand houdt rondom de maatschappelijke verdeling tussen een man als kostwinner en een vrouw als verzorger. Bovendien kan een gelijke verdeling van het verlof ervoor zorgen dat er minder ruimte is voor discriminatie tegen vrouwen op de arbeidsmarkt.

Broadly vroeg zich af wat Nederlandse vrouwen die net moeder zijn geworden vinden van het verlengde verlof. Hoe waren ze eraan toe op dag zes na de bevalling? Konden ze de zorg voor de baby toen al prima alleen aan? En wat zouden zij een ideale regeling rondom het verlof vinden? Acht moeders delen hieronder hun verhaal.

Mijn vriend was bij de geboorte van onze zoon nog zzp’er, waardoor hij best veel vrijheid had in het verdelen van zijn tijd. En zijn aanwezigheid had ik ook echt nodig. Het duurde zeker twee maanden voordat ik een beetje doorhad hoe ik voor onze baby, en vooral weer voor mezelf moest zorgen in de nieuwe situatie. Ik raakte dan ook in totale paniek toen de kraamhulp na een week zou weggaan en mijn vriend de volgende dag weer even zou gaan werken. Ik had tot dat moment echt alle tijd nodig gehad om te herstellen, mijn lijf was nog erg gammel en ik had serieus nog geen luier verschoond. Hoe ging ik dat doen?! Gelukkig kon de kraamhulp extra dagen blijven, wat echt een wereld van verschil maakte. Maar zelfs die hele volgende week samen met mijn vriend erbij, was dus veel te kort.

Voor partners lijkt het me sowieso heel lastig om in de periode na de bevalling te binden met een baby: die ligt voornamelijk aan de borst en kent de hartslag van de moeder als troost. Stel je voor dat je dan ook nog hele dagen van huis bent en alleen maar de gebroken nachten mee pakt – net echt bevorderlijk voor de hechting, lijkt me. Om nog maar te zwijgen over hoe ik eraan toe was na een volle dag clustervoeden, nauwelijks tijd om eten voor mezelf te maken, en slecht gelukte middagdutjes. We hebben echt geluk gehad dat mijn vriend er langer bij kon zijn.

Na de geboorte van mijn dochter heb ik drie dagen niet kunnen slapen. Ik stond helemaal strak van de adrenaline en was ontzettend gelukkig. Ook voelde ik me echt een soort waakhond, ik keek bijvoorbeeld de hele tijd of de baby nog wel ademde. En op het moment dat ze moest huilen kwam er meteen melk uit mijn borsten. Op dag drie of vier was al die adrenaline eruit en voelde ik me hormonaal compleet uit balans. Ik moest daardoor superhard huilen. In die zin is het wel fijn dat het verlof naar vijf dagen wordt verlengd – dan zitten die emotionele dagen er in ieder geval nog bij.

Mijn partner is drie weken bij ons gebleven voordat hij weer aan het werk ging, maar eigenlijk was ook dat nog te kort. Het zou ideaal zijn als partners samen het hele verlof kunnen opnemen. Dan krijgen de baby en de vader ook een goede band, en voelen beide ouders de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen.

Mijn vriend Jamil nam twee weken vakantie na de geboorte van Miles. Dat was voor ons allebei fijn, ik zat namelijk met enorme kraamtranen. Dan keek ik naar mijn kind en moest ik heel veel huilen – wat een fantastische en lieve baby, dacht ik dan. Soms huilde ik zo hard, dat de kraamvrouw de baby overnam, zodat Jamil even met me kon knuffelen. Ik was zo overdonderd en oververmoeid. Ik denk dat het niet te doen was geweest als mijn vriend na twee dagen alweer had moeten werken. Die twee weken waren wel echt het minimale wat we samen nodig hadden, en zelfs dat was eigenlijk te weinig.

Vijf dagen is helemaal niks. Er komt zoveel op je af in die eerste week, hoe goed je het ook voorbereidt. Behalve de roze wolk zijn er ook heel veel dingen die niet worden verteld. Ik wist bijvoorbeeld niet hoe ik mijn kind in godsnaam een pakje met lange mouwen aan moest trekken. Ook heb ik ondervonden dat borstvoeding veel tijd en energie kost. Als je dan een partner hebt die even een luier kan verschonen of thee voor je kan zetten, dan is dat heel fijn.

In één week heb je het allemaal nog niet onder de knie. Ik zit nu op tien weken en raak er inmiddels steeds meer aan gewend. Maar nog steeds denk ik weleens: was er nu maar iemand bij. Bijvoorbeeld als ik naar het toilet moet. Soms heeft de baby namelijk dagen dat hij echt niet van me weg wil en meteen begint te huilen als ik hem even neerleg. Dus dan leg ik een schoon kussen op de vloer van het toilet en leg ik hem daarop. Dan kan hij me nog zien, dus dan is het oké.

Mijn vriend is freelance fotograaf, dus eigen baas. Daardoor kon hij in de eerste weken veel thuis zijn en dat was heel waardevol. Vijf in plaats van twee dagen verlof is hoe dan ook beter, maar voelt eerlijk gezegd vooral als een symbolische maatregel. Het is niet alsof je na vijf dagen ineens wel gewend bent aan het hebben van een kind – zeker niet als het je eerste is. Bovendien denk ik dat juist een vader wat meer tijd nodig heeft om die band met z’n kind te voelen. De baby heeft per slot van rekening niet in zijn buik gezeten.

De periode na de bevalling vond ik ontzettend zwaar – zowel fysiek als emotioneel. Ineens ben je ouder en moet je voor zo’n mensje zorgen. Het lijkt me verschrikkelijk eenzaam om alle emoties die je dan hebt niet te kunnen delen, omdat je partner alweer aan het werk is. Dat idee alleen al vind ik best beangstigend.

Mijn vriend had twee weken vrij genomen om bij ons te kunnen zijn. Tijdens die periode was onze baby vooral veel aan het slapen – we hadden geluk als ze haar ogen eventjes opendeed. Maar na die twee weken, precies toen mijn partner weer ging werken, werd ze wat wakkerder en ging ze meer huilen. Zat ik daar ineens alleen en moest ik het zelf uitzoeken allemaal. In die periode dacht ik weleens: kom nu maar gewoon naar huis.

Maar ik denk dat de hoeveelheid ouderschapsverlof afhankelijk is van het kindje en het herstel van de moeder. Dat geldt trouwens ook voor het verlof van de moeder: is het niet raar dat we hebben bedacht dat moeders drie maanden zwangerschapsverlof krijgen? Wat als ze meer nodig hebben?

Mijn vriend heeft bij de geboorte van Maeve nog wat vakantiedagen opgenomen, waardoor hij in totaal een week thuis is geweest. Dat vonden we allebei echt fantastisch, in die eerste week zit je namelijk in zo’n gelukkige bubbel met elkaar. Bovendien was het fijn dat hij in de buurt was omdat Maeve is geboren met een keizersnede. Daardoor mocht ik fysieke dingen zoals traplopen niet doen.

Na die eerste week was de kraamhulp weg en ging mijn vriend weer aan het werk. Aan de ene kant was dat wel prettig, omdat ik zelf kon zoeken naar een ritme. Aan de andere kant was het jammer om ineens weer alleen te zijn. Mijn vriend stuurde me in die week veel meer berichten dan normaal, waarin hij vroeg hoe het met zijn meisje ging, en of ik een foto kon sturen. Het is natuurlijk fijn dat het partnerverlof nu wordt verlengd naar vijf dagen, maar het had van mij nog veel langer mogen zijn.

De periode na de geboorte van mijn eerste dochter was best zwaar, omdat ze na een lange bevalling alsnog met een keizersnede werd geboren. Ik lag er daardoor fysiek helemaal uit. Ook voor mijn man was dat heftig: hij moest ‘s nachts veel uit bed als de baby huilde, en de volgende ochtend gewoon weer vroeg op om naar zijn werk te gaan. Op dag vier kwamen daar bovendien de traditionele kraamtranen bij – alleen al daarom is het goed dat het verlof nu vijf dagen wordt. Gelukkig heb ik in die tijd veel hulp gekregen van mijn moeder. Zonder haar had ik het allemaal nooit gered.

Bij de geboorte van Hedda, zonder keizersnede, bleef mijn man vijf dagen bij ons voordat hij weer aan het werk ging, en die zesde dag ging het eigenlijk best prima. Maar vijf dagen partnerverlof is nog lang niet genoeg. Na de periode met de kraamverzorger had mijn man eigenlijk nog twee weken vrij moeten krijgen, dan heb je er naar mijn mening pas echt wat aan.