De mensen die 18 werden tijdens de pandemie hebben flink wat in te halen

Achttien worden was voor mij heerlijk. Ik had een tussenjaar en dat bestond uit plezier maken: bier drinken, werken in een café en reizen. Mijn verjaardag vierde ik met een gigantisch feest. En omdat ik niet meer op een bepaalde tijd thuis hoefde te zijn van mijn ouders, stond ik elke avond te dansen in de Disco Dolly. Het was een periode van bijna eindeloze vrijheid. 

Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om deze bijzondere tijd in lockdown door te brengen. Toch is dat precies wat talloze tieners de afgelopen twee jaar is overkomen. Op 12 maart 2020 werd in Nederland erkend dat er een pandemie aan de gang was, en niet veel later ging het hele land grotendeels dicht. Dat was nodig, maar de grenzeloze vrijheid die je als kersverse volwassene normaal gesproken ervaart was daardoor ver te zoeken.  

Nu de laatste maatregelen worden afgeschaft, spreek ik met Demeter, Dilek en Joris – drie mensen die achttien zijn geworden tijdens de coronacrisis. Ik vraag ze naar de frustraties, de lessen en de stiekeme feestjes van de afgelopen twee jaar, en over hoe de pandemie hun leven heeft beïnvloed.

 Op de dag dat ik achttien werd, gold de avondklok. Van mijn moeder mocht ik ‘s avonds wel naar vrienden gaan, omdat ze het zo sneu voor me vond. Ze zei: als je betrapt wordt, betaal ik je boete. Ik vierde het wel met maar twee vrienden, het maximaal toegestane aantal. Dat was wel jammer. 

 De pandemie heeft veel invloed gehad op mijn sociale ontwikkeling. Op mijn zestiende begon ik me een beetje los te maken van mijn familie, mijn eigen ding te doen. Ik had net ontdekt wat het was om naar concerten en cafés te gaan. Ik ben twee of drie keer uit geweest, maar dat was wel gedoe, want ik was minderjarig en probeerde dan via een gastenlijst binnen te komen. Op het moment dat ik eindelijk ontspannen uit zou kunnen gaan, werd er een heel gekke twee jaar durende pauze ingelast. Ik merkte dat ik behoefte had aan zelfstandigheid, aan volwassen worden, maar dat kon niet. Het is heel raar om achttien te worden in een pandemie. Het is zo’n leeftijd waarop je denkt: oh mijn god, nu kan ik dingen gaan doen. Maar in de realiteit was het enige dat ik kon doen drank kopen in de supermarkt. Daar heb ik wel even een officieel momentje van gemaakt en een biertje gehaald in Albert Heijn. Alleen werd mijn ID toen niet gevraagd. 

Het liefst was ik natuurlijk wel naar feesten en festivals gegaan. Ik vond het heel moeilijk dat het zo ingewikkeld was om vrienden te zien. Omdat ik veel tijd alleen heb doorgebracht, heb ik wel veel geleerd over mezelf. Het had ook iets bijzonders. Ik ben wandelen erg gaan waarderen en gaan experimenteren met mijn uiterlijk. Voor de pandemie was ik erg bezig met wat anderen van me vonden. Maar nu ik niemand meer zag op school, en ging ik andere kleding uitproberen.

Het voelt alsof ik mijn volwassen leven heb moeten uitstellen, maar het gaat goed met me. Ik ben net drie maanden naar Italië geweest. Wel merk ik dat ik niet zo’n behoefte heb om uit te gaan, ik blijf liever thuis chillen. Gek hè. Het zou logischer zijn om nu wel veel knaldrang zou hebben. Maar omdat ik uitgaan nooit echt heb meegemaakt, weet ik niet wat ik mis. Nu ik erover praat, besef ik dat het heftig en absurd is wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd. Ik ben heel blij dat het voorbij is – hopelijk dan. 

Sinds mijn dertiende keek ik ernaar uit om achttien te worden. Ik dacht altijd: dan begint het leven, want dan kan ik uitgaan, nieuwe mensen ontmoeten en mag ik op vakantie met vrienden. Maar vanaf mijn zestiende heb ik in lockdowns gezeten. Het was een rollercoaster. Toen de pandemie begon, zat ik in havo 4. Tijdens de eerste lockdown kon ik me thuis heel slecht concentreren. Ik ben gestopt met school en ben een MBO-dansopleiding gaan volgen. Mijn leven had er heel anders uit gezien zonder corona. Tegen mijn ouders zeg ik wel eens dat ik het onwerkelijk vind dat ik achttien ben. Het bereiken van die leeftijd voelde door de pandemie als geen big deal.

Ik was jarig in de zomer, tussen de lockdowns door, waardoor ik het wel klein kon vieren. Ik had een feestje gepland, maar bijna al mijn vrienden zaten in quarantaine. Een vriendin wilde niet komen omdat ze bang was voor corona. Die vriendschap is een beetje stukgelopen, ze wilde nauwelijks nog mensen zien.

Wat ik het meest heb gemist, is het ontmoeten van nieuwe mensen. Als je de hele dag thuis zit en online de middelbare school volgt, is het heel moeilijk om aan je volwassen leven te beginnen. De introweek van m’n studie ging niet door en het studentenleven heb ik niet ervaren zoals ik het verwachtte. Gelukkig waren mijn ouders begripvol. Zij zeiden: ‘Wij hebben ons leven op een rijtje, voor ons is het niet zo heel erg, maar voor jou is het heel zwaar.’

Het gaat goed met me. In tegenstelling tot de mensen om me heen, heb ik geen corona-depressie gehad. Het scheelt dat de dansopleiding onder praktijkonderwijs valt, waardoor fysieke lessen mochten doorgaan. Nu de wereld weer opengaat, zie ik steeds meer leeftijdsgenoten die geen behoefte hebben om uit te gaan. Ik denk omdat ze het uitgaan nog nooit hebben meegemaakt. Ik heb die behoefte wel. Met mijn beste vriendinnetje heb ik afgesproken dat we zoveel mogelijk leuke dingen gaan doen. Een paar weken geleden hebben we carnaval gevierd. Daar had ik eerst nooit behoefte aan, maar omdat het kan, wil ik het doen. Ik wil alles aangrijpen. Veel vrienden zeggen: “Binnenkort kan het misschien toch ineens niet meer.” Ik was altijd bezig met de toekomst, maar door corona neem ik elke dag voor zich, omdat het elke dag anders kan zijn. Heel cheesy, maar ik pluk de dag meer.

Ik had behoorlijk wat verwachtingen van achttien worden. Ik heb een broer die twee jaar ouder is, en toen ik hem voor het eerst uit zag gaan vond ik dat er erg leuk uitzien. Ik was een beetje jaloers toen ik op mijn achttiende verjaardag thuis zat. Niets was open, dus ik moest uitvogelen hoe ik er iets van kon maken. Gelukkig waren mijn ouders niet thuis, dus kon ik acht mensen bij mij uitnodigen voor een etentje. De buren hebben aangebeld met de vraag of het wat zachter kon. Ik heb gezegd: “Jongens, het spijt me, maar dit is mijn achttiende verjaardag. Ik probeer er iets van te maken.’ De buren hadden daar wel begrip voor, ik hoefde alleen de muziek zachter te doen.

Ik kon mijn volwassenheid niet vieren door een biertje te bestellen op het terras, maar ik vond achttien worden alsnog een mijlpaal. Het voelt goed om te zeggen dat ik volwassen ben. Het blijft jammer dat ik niet met vrienden naar de club kon. Toen de ‘dansen met Janssen’-versoepelingen kwamen heb ik meteen het vaccin genomen zodat ik uit kon gaan, maar een week later zat ik thuis met covid. 

Ik vind het heel jammer dat ik twee jaar zoveel thuis heb moeten zitten. Hoe het is gegaan in het onderwijs, daar ben ik best wel teleurgesteld in. Mijn eindexamenjaar doorkomen met online lessen, dat was geen prettige situatie. Terugkijkend denk ik dat er meer rekening met jongeren gehouden had moeten worden. Natuurlijk wilde ik wel voorzichtig doen om de oudere generaties te beschermen, ik geef om het welzijn van ouderen. Maar het werd een vanzelfsprekendheid dat wij ons moesten aanpassen. Vanuit de politiek had er meer aan ons gedacht mogen worden. 

Het is heel prettig dat het leven nu weer normaal wordt. Ik ben net een maandje naar Spanje geweest, ik heb volop gebruikt gemaakt van mijn privileges als achttienjarige. Eindelijk kon ik tot laat op het terras zitten en bier drinken. Afgelopen donderdag heb tot vijf uur ‘s ochtends in de club gestaan en daar heb ik intens van genoten.