Als een queer feest wordt overspoeld door hetero’s

Voor de pandemie was House of Yes, een club in Bushwick in New York, een homo-utopia waar ik en mijn vrienden elke week naartoe gingen om dragshows te bekijken, op clubby remixes van Rihanna te dansen en andere queer mensen te vinden om mee te flirten.

Toen de coronamaatregelen in de zomer van 2021 werden versoepeld kon ik niet wachten om er weer terug te gaan. Maar tot onze verschrikking kwamen we erachter dat de tent tijdens de pandemie een bizarre transformatie had ondergaan. Tijdens een dragperformance stond een blond meisje het op haar telefoon te filmen en schreeuwde ze “Yaaaaas!” terwijl een gast met een opscheer tegen haar aan stond te schuren. Ergens achter ons hoorde ik een groep toeristen iets in het Duits schreeuwen. Aan de bar werd ik door een man in een strak shirt opzij geduwd zodat hij iets te drinken kon bestellen voor zichzelf en het meisje met wie hij was. Zijn gezicht zat onder de glitter.

House of Yes was van een spannende nieuwe plek voor de queer scene veranderd in een heteroseksuele hel. “Het is voorverpakte queerheid voor heteroconsumptie,” zegt Robert Collazo, een 27-jarige die bij de club om de hoek woonde. “Dat is jammer, want het is een prachtige ruimte, maar duidelijk gericht op de witte hetero New Yorkers die naar Bushwick willen gaan voor een ‘lekker gek avondje uit’.” (House of Yes heeft niet gereageerd op verzoeken om commentaar.)

In de afgelopen jaren heeft de term “queerbaiting” (te veel) de ronde gedaan op social media. Het begon als een manier om te protesteren tegen personages op tv die een queer uitstraling hadden maar nooit in romantische of seksuele settings op beeld verschenen. Tegenwoordig wordt het vaker gebruikt om naar beroemdheden zoals Harry Styles te refereren, mensen die jurken dragen maar nog nooit publiekelijk iemand van hetzelfde gender hebben gezoend. Die specifieke vorm van kritiek kan al snel vastlopen. Artiesten hebben altijd al met de grenzen van gender gespeeld, en je kunt niet beheersen hoe mensen zichzelf uitdrukken. Voor zover ik weet boeit dit de meeste queer mensen niet. 

Het queerbaiten in het nachtleven – wanneer clubs en feesten de esthetiek en belofte van queerheid gebruiken om een heteropubliek aan te trekken – raakt me daarentegen wel. Deze plekken zoeken een publiek met een queer uitstraling door kneuterige taal te gebruiken als “verken je beste innerlijke zelf” of noemen zichzelf een “ruimte voor alle mensen”. Een bepaalde soort cultureel bewuste hetero klinkt dit als muziek in de oren, en de pers luistert ook mee: het ooit niche House of Yes staat nu in schijnbaar elke top 10-lijst van de beste uitgaansplekken in New York. Het is onvermijdelijk dat queer mensen er ook voor vallen. Maar als we dergelijke feesten bijwonen, komen we niet alleen niet aan onze trekken: Wanneer er alcohol bij komt kijken zou het mensen in situaties kunnen brengen die op z’n best onprettig zijn en op z’n slechtst onveilig. 

Darrian Johnson, wiens naam vanwege privacyredenen is veranderd, werkt in het nachtleven en woont technofeesten bij onder het treinspoor in Brooklyn. Hij kan zich één nacht nog goed herinneren, toen hij naar een club ging die een volledig queer en trans dj-programma had en aannam dat het een queer feest was. Hij stapte op een man met een geinige oorbel af die bij de bar stond, en na een half uur gepraat te hebben vertelde hij Johnson luchthartig dat hij hetero was. Hij deed er niet echt moeilijk over, maar als je queer bent weet je dat dat soort situaties al snel fout kunnen gaan. 

Voor artiesten is het ook stressvol. Meduusa, een trans dj die in heel New York platen draait, zegt dat hij steeds vaker wordt gevraagd om in heterobarren te draaien. Soms bestempelen de nachten dat hij draait als “queer nachten”, iets waar hij zich niet echt prettig bij voelt. Hij zegt dat dergelijke zogenoemde queer nachten niet echt voor de gemeenschap zijn, en meestal draait het erop uit dat je ruimte wordt overgenomen door een paar heterostelletjes en wat vrouwen. 

“In het verleden wilden hetero’s niet echt met ons feesten,” zegt Meduusa. “Dit fenomeen is me pas de afgelopen paar jaren op gaan vallen. Het feest voelt als een normaal heterofeest, maar ze noemen het een queer feest, zeker rond Pride. Door onze zichtbaarheid zijn we op een punt beland waar mensen zien dat we cool zijn en de cultuur beïnvloeden, en ze ook cool en bewust willen zijn.”

Volgens Eve Ng, een professor Gender en Seksualiteit aan de Universiteit van Ohio, is wat er nu in het nachtleven gebeurt een indicatie van een grotere culturele verschuiving waarbij steeds meer mensen een soort eigendomsrecht over queerheid voelen zonder dat ze zelf noodzakelijkerwijs queer zijn. In de jaren tachtig en negentig werden queer personages op tv bijvoorbeeld steeds gebruikelijker – maar voornamelijk als het mikpunt van spot, zoals vaak in Friends gebeurde. Meer recentelijk hebben series als RuPaul’s Drag Race, Pose en Euphoria de levens van queer en trans mensen centraal gezet en verheerlijkt. Ze zijn nog steeds een spektakel, maar nu op een intrigerende en zelfs verlangende manier.

“Je ziet nu hetzelfde in de clubs gebeuren,” zegt Ng, “maar het is wordt in een ander medium herhaald. Er is nog steeds dat gevoel van, ‘queer mensen zijn iets gedurfder dan deze saaie, hetero, witte, cis persoon.’ Clubs en uitgaansplekken moeten zich tenslotte onderscheiden als een coole plek om naartoe te gaan.”

Er zit echter een grens aan hoe gedurfd mensen het willen hebben. Je zult geen kuddes heteromannen in een club als Industry in de buurt Hell’s Kitchen vinden: die heeft geen queer uitstraling, het is gewoon gay. Of het nou door middel van opzettelijk expliciet vunzige flyers is of door regenboog-emoji’s in hun Instagram-bio, er is geen twijfel over mogelijk wie het feest heeft georganiseerd. Hetzelfde geldt voor For the Gworls en Bubble_T, feesten die zichzelf uitdrukkelijk als ruimtes voor queer en trans mensen opstellen.

Toegegeven, sommige van de meer twijfelachtige tenten die “inclusieve ruimtes voor iedereen” beweren te zijn worden door queer mensen gerund of hebben queer personeel. Jack Jen Gieseking, auteur van het boek A Queer New York, zegt dat hij de beweegredenen van bars of clubs kan begrijpen om zich als queer-aangrenzend op te stellen zonder dat ze enkel trans, lesbische of gay mensen toelaten. “Als mensen gay en lesbische bars zien sluiten denken ze misschien, ‘Dat is op dit moment geen goede investering voor mij, en ik maak me zorgen om mijn levensonderhoud en dat van mijn personeel’,” zegt hij. “Voor sommige mensen is het een financiële keuze.”

En er zijn ook een hoop niet-queer mensen die in queer ruimtes zouden kunnen passen, waaronder vrouwen van alle seksualiteiten – omdat er voor sommigen van hen niet echt een betere optie is. Abi Castillo, een 25-jarige die in Miami woont en werkzaam is in de entertainmentindustrie, zegt dat ze tegenwoordig zelfs aarzelt om naar heteroruimtes te gaan. “Ik weet nog dat ik op mijn negentiende naar mijn eerste gay feest ging, en dat ik een openbaring had op de dansvloer,” vertelt ze me. “Ik kon me voor het eerst bewegen, verkleden en gedragen zoals ik wilde, zonder dat ik bang hoefde te zijn dat smerige heteromannen achter me zouden verschijnen en mijn heupen zouden pakken en er tegenaan zouden schuren. Ik kon gewoon plezier hebben in het uitgaan.” Als je nadenkt over hoe onuitstaanbaar heteromannen elke andere ruimte hebben gemaakt, vind ik dat heel redelijk!

Ik weet hier geen oplossing voor, ik weet niet hoe queer ruimtes behouden zouden moeten worden. Het is waar dat uitgaansplekken die exclusief en agressief voor de queer en trans gemeenschap zijn, waarschijnlijk niet erg lucratief zijn. Maar er moet iets beters zijn dan bars en clubs die hun betrokkenheid aan de gemeenschap met de Franse slag doen. Heteromensen zouden in principe best welkom mogen zijn in queer ruimtes – zolang zij maar degenen zijn die zich oncomfortabel voelen, niet wij. 

House of Yes is zo’n succes geworden dat ze eind 2021 een nieuwe locatie in de Lower East Side hebben geopend met de naam House of X, die in de woorden Brock Colyar van The Cut bestaat om “de tragisch heteroseksuelen te vermaken.” Wat een verrassing. Hoewel ik me deels slecht voel om de commerciële eisen waar deze uitgaansplekken aan moeten voldoen, kan een deel van mij ook niet anders denken dan dat queer mensen een nachtleven verdienen dat uitgesproken is in diens bedoelingen. 

In een tijd waarin veel Amerikaanse politici het op queer en trans mensen gemunt lijken te hebben moeten we juist voor de plekken opkomen die niet bang zijn om gay of trans te zeggen; waar we gewoon kunnen bestaan zonder dat de ogen van de heterowereld op ons gericht zijn. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.