Zou jij het uitmaken als je partner jou niet op Instagram post?

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Asia. 

“Ik wil niet dat je me op Instagram post omdat je denkt dat het moet,” zei ik tegen mijn partner een paar maanden nadat we iets kregen. “Ik wil dat je me op Instagram zet omdat je voelt dat je het zelf wil. Dat is een belangrijk verschil.” Hij keek me aan met de verwarde blik van een man die de afgelopen acht jaar niet één keer iets online had gezet. Ik ben een extreem online persoon, die om de een of andere reden gevallen is voor een man die niet eens weet hoe hij een post in zijn stories kan delen. In de begindagen van onze relatie vond ik zijn standvastige offline-zijn ontzettend irritant.

Technologie heeft de wereld van relaties voor Gen Z voor altijd veranderd. Van online daten, ghosting, 'phubbing', soft launching en thirst traps tot een beroemdheid die alle foto's van een echtgenoot verwijdert als eerste teken dat er van een scheiding aan zit te komen – het begin en het einde van onze relaties worden tegenwoordig vaak ingeluid met digitale handelingen. Maar voor Gen Z, een generatie wier dagelijks bestaan is vervlochten met het internet, wordt de tijd die in een relatie wordt doorgebracht net zo beïnvloed. Uit het Love Unfiltered Report 2023 van Bumble, waarvoor onderzocht werd hoe Indiërs tussen de 18 en 26 jaar romantiek benaderen, blijkt dat 27 procent van de meer dan 1000 respondenten wil dat iemand met wie ze daten af en toe iets over hen post op sociale media.

Dus wat gebeurt er als ze dat… niet doen?

“In de beginfase van onze relatie zei ze dat het haar niet boeide of ik iets over of van haar plaatste op Instagram of niet, maar ze deactiveerde haar Instagram-account elke keer als ik mijn vrienden wél postte,” vertelt een 21-jarige student uit New Delhi, Aditya. “Ze voelde zich onzeker omdat ik ‘meer’ plezier had met mijn vrienden. Ik probeerde het in evenwicht te houden en iets van haar te plaatsen elke keer als ik iets over mijn vrienden plaatste op Instagram, maar het voelde heel kunstmatig voor mij." Aditya, die alleen zijn voornaam wilde gebruiken om de identiteit van zijn ex te beschermen, is niet de enige voor wie grillig online gedrag tot een breuk leidde. Priya Chaudhary, een 27-jarige social media manager uit Delhi, zegt dat het weigeren van haar ex-vriend om iets over haar te posten, terwijl hij wel andere mensen liet zien in zijn posts, voor haar betekende dat hij te weinig om haar gaf. “Zijn redenering klonk als een smoes... Het stoorde me omdat het voelde alsof ik niet zo belangrijk was als die andere mensen die hij wel postte. Ik had het gevoel dat als de rollen omgedraaid waren en het mijn partner stoorde, ik hem wel erkenning op Insta zou hebben gegeven om ervoor te zorgen dat hij zich niet zo zou voelen."

Onderzoek suggereert dat sociale media bestaande verschillen tussen koppels kan vergroten – en dat klinkt best logisch. Wat we doen op het internet is een digitale vertaling van ons sociale gedrag offline en we vertrouwen nu op datzelfde internet om relaties te vinden, te vormen en te onderhouden. Gen Z is digitaal uniek – we zijn een 'cusp'-generatie – in transitie. De meesten van ons zijn niet geboren met bepaalde technologie, zoals Gen Alpha, wat betekent dat er nog steeds mensen zijn die, ondanks het voorrecht van toegang tot internet, ervoor kiezen om hun leven niet online te delen. Dus wat gebeurt er als mensen die verder een gelukkige relatie hebben gewoon niet zo comfortabel zijn met sociale media?

In de afgelopen jaren is ‘offline partner’ ons digitale lexicon binnengedrongen, toen verschillende ‘it girls’ begonnen te daten met mannen zonder enige aanwezigheid op sociale media. Iemand die de ruis kan uitsluiten en in het huidige moment kan leven? Het idee klinkt heel gezond, maar verhelpt het een onvervuld verlangen naar online erkenning door je liefje?

“Ik ben actief online, maar mijn partner niet. Terwijl ik hem plaatste op mijn kanalen, postte hij lange tijd niks over mij. Ik was teleurgesteld en begon erover, dus vroeg hij me: ‘Zou je het goed vinden als ik iets doe waar ik me niet prettig bij voel, alleen maar om jou gelukkig te maken?’ Toen realiseerde ik me dat we niet allemaal even bedreven zijn online en dat het misschien niet zo belangrijk is,” zegt Taru, 26, een PR-professional uit New Delhi. Ze legt uit hoe communicatie haar relatieconflict oploste. “Ik heb verhalen gehoord van mensen die hun partner  overhalen om hen toch te posten... Ik heb het gevoel dat ik over het algemeen een gezonde relatie heb en ik zou dit elke dag verkiezen boven een situatie waarbij hij mij post maar zich niet op zijn gemak voelt.”

Praten met een derde partij kan ook helpen om de inspanningen van je partner te erkennen. Toen Nikita Sharma, 24 jaar uit Jaipur, met me sprak over haar zeven jaar durende relatie met een ‘offline partner’, vond ze wat duidelijkheid. “Door het schrijven van deze respons realiseerde ik me dat het oké is als iemand niet actief wil zijn op sociale media, maar soms zijn we zo aangetrokken tot het publiekelijk zoeken van aandacht van onze partners dat we geneigd zijn om alles wat buiten sociale media om gebeurt over het hoofd te zien,” zegt ze in een bericht aan VICE.

Ik pleit er niet voor dat elke extreem-online partner een compromis sluit of genoegen neemt met geen getagde posts – ik ben niet je tante en dit is niet Indian Matchmaking. Extreme koppigheid om offline te blijven zonder ruimte voor onderhandeling, kan ook een rode vlag zijn. Rochi Zalani, 24, een schrijfster uit Bangalore, heeft dit ervaren. “In mijn laatste relatie wilde mijn partner onze relatie niet publiekelijk accepteren, zelfs niet na meer dan vijf jaar. Ik herinner me dat ik eens comments plaatste onder al zijn oude YT-video's, gewoon om schattig en ondersteunend te zijn, en hij verwijderde ze vervolgens allemaal omdat iemand het patroon misschien zou kunnen zien en onze relatie zou kunnen ontdekken. Dat brak mijn hart,” vertelt ze. “In mijn huidige relatie is er geen ‘richtlijn’ voor sociale media en ik vind het geweldig. Ik deel foto's met hem en hij deelt ze opnieuw, ik geef commentaar op zijn foto's en hij vindt het geweldig. Het gedrag is ook buiten de sociale media: hij accepteert me publiekelijk en wil onze relatie niet onder het tapijt schuiven. Daardoor voel ik me zekerder van zijn betrokkenheid en beter over mezelf in het algemeen.” 

Als er voorzichtig mee wordt omgegaan, kunnen online-offline relaties niet alleen bevredigend zijn, maar ook erg vermakelijk. Ik moet elke keer lachen als ik midden in de nacht een DM krijg met een vraag (“Kun je uitleggen wat met ‘that girl’ wordt bedoeld?”) of een flex (“Nieuw woord geleerd: spang!”). En elke keer dat een offline partner je post, weet je dat ze er moeite in hebben gestopt. Volgens het rapport van Bumble wil 31 procent van de Indiase Gen Z-respondenten ook deelnemen aan sociale mediatrends met hun partner, om na te doen wat zij beschouwen als #couplegoals. “Onlangs, toen de ‘With You’-trend gaande was, leerde hij hoe hij een filmrol moest bewerken en maakte er een voor mij,” zegt Taru. “Maar hij heeft het niet gepost. Dus ik zie wel zijn moeite, en dat is wat telt.”

Zelfs influencers, die hun levens cureren voor publieke consumptie, moeten digitale grenzen bewandelen. Ritvi Shah, een 23-jarige content creator uit Mumbai die ook een gezamenlijk Instagram-account heeft met haar partner Sarthak, zegt dat het belangrijk is om te begrijpen hoe je partner zich graag uit. “Het is niet zo dat Sarthak niet graag over ons post. Het is gewoon zo dat zijn onmiddellijke reflex is om dankbaarheid persoonlijk te uiten in plaats van erover te posten,” legt ze uit. “Ik zou het geen ‘compromis’ willen noemen, maar het is meer een begrip dat hij zijn eigen manier heeft om dankbaarheid te tonen en ik de mijne. Zolang we maar niet stoppen met de kleine dingen voor elkaar te doen, offline of online.” Sarthak, zegt Ritvi, heeft haar nooit het gevoel gegeven dat haar werk een last is. “Ook al is wat ik doe precies het tegenovergestelde van zijn persoonlijke werk. Hij toont interesse, of het nu gaat om het maken van mijn foto's, filmen of het opzetten van een shoot,” deelt ze. 

Maar Ritvi raadt aan om wat je online ziet met een korreltje zout te nemen. “Het is niet omdat we onze relatieproblemen niet posten, dat ze niet bestaan.” Er zijn Reddit-threads gewijd aan het analyseren van relaties van beroemdheden – zoals de recente scheiding van Ariana Grande of die van Joe Jonas en Sophie Turner –  omdat mensen altijd geschokt zijn door de breuk van een stel dat online perfect gelukkig leek.

“Vroeger vergeleken we onze relatie met wat we dachten dat anderen hadden, maar nu zien we dat op sociale media – en de hoogtepunten die op sociale media worden getoond, worden gezien als de realiteit, waardoor de vergelijking erger wordt,” zegt Drishti Jaisingh, klinisch psycholoog bij de Rehabilitation Council of India en relatietherapeut. “‘X doet het, waarom kan mijn partner het niet?’ is iets wat ik vaak hoor tijdens sessies.”

Het kan makkelijk zijn om het verlangen om door een partner gepost te worden af te doen als ‘performatief’, ware het niet dat we uiteindelijk voor onszelf aan het performen zijn – we proberen er gelukkig uit te zien terwijl we ook proberen gelukkig te zijn, online of offline. Hoewel het verleidelijk is om dergelijke relatieproblemen te zien als iets nieuws wat is ontstaan door de recente alomtegenwoordigheid van sociale media in ons leven, zijn de problemen in de kern de dezelfde als  waar we al tientallen jaren mee te maken hebben: onzekerheid, liefde die uit balans is en de zelftwijfel waarmee we te maken krijgen als we ervoor kiezen om ons echt kwetsbaar op te stellen tegenover onze partners.

Instagram of TikTok veroorzaken geen nieuwe relatiezorgen – ze compliceren de zorgen die we al hebben. “Herinner jezelf eraan dat de kracht en het vertrouwen in de echte relatie belangrijker zijn dan sociale media,” adviseert Ruchi Ruuh, relatie-expert van Bumble India. “Beide partners moeten een consensus bereiken over hoe en wat ze willen bereiken via sociale media.”

Deze consensus ziet er voor elke relatie anders uit. Voor mijn partner en mij ziet het er ongeveer zo uit: hij deelt radicaal nieuwe perspectieven van buiten mijn algoritmische echokamer, logt tweewekelijks in op een Twitteraccount dat alleen is gemaakt om al mijn Tweets leuk te vinden en deelt trots mijn werk elke keer als ik iets publiceer. Van mijn kant vraag ik actief toestemming elke keer dat ik hem post, en we herbevestigen vaak onze wederzijdse wens om onszelf niet te ‘content-ificeren’.

Het is sowieso makkelijker om een gesprek te voeren over elkaasr post-gedrag als je allebei weet dat jullie geluk samen het allerbelangrijkste is.