Stop met je gedragen als een grote baby, het verpest het libido van je vriendin

Gedurende het jaar dat ze samenwoonden, werd deze angst werkelijkheid. “Het drong tot me door dat hij een man-kind was toen bleek dat hij niet wist hoe hij de wasmachine moest gebruiken of het bed moest opmaken,” herinnert Lianne zich. En, hoewel hij kleine pogingen deed om “beter” te worden in klusjes, “leek hij er gewoon niet toe in staat”. Hij brak haar favoriete mes, zette de keuken onder water, stak de flat “meerdere keren” bijna in brand en verdween soms drie dagen lang om naar de klote te gaan. “Hij leek zich er wel slecht over te voelen, maar rechtvaardigde zijn onwetendheid door te zeggen dat zijn ouders nooit van hem hadden gevraagd om mee te helpen in het huishouden,” zegt ze. “Let wel, hij was al zeven jaar het huis uit.”

Dit gedrag en de daaruit voortvloeiende tsunami aan excuses komt je waarschijnlijk bekend voor als je ooit met cisgender heteroseksuele mannen hebt samengeleefd. Hoewel het niet alleen deze doelgroep betreft – maar daarover later meer.

Deze mannen, die “man-kinderen” worden genoemd, kun je herkennen aan een aantal kinderlijke trekjes, waaronder het “niet opmerken” dat de afwas moet worden gedaan of dat de vuilnisbak moet worden geleegd en het inzetten van hun eigen onbekwaamheid als ze het uiteindelijk toch doen; ondankbaar zijn voor de emotionele en fysieke zorg van hun partner en algemene hulpeloosheid als ze voor zichzelf moeten zorgen – en soms voor hun eigen kinderen.

Het fenomeen wordt inmiddels officieel erkend door de wetenschap. Uit een recent onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift Archives of Sexual Behaviour, blijkt dat man-kinderen niet alleen een echt ding zijn en dus zeker bestaan, maar dat ze met hun onbeholpenheid ook nog eens de libido's van vrouwen om zeep helpen.

Onderzoekers van universiteiten in Canada en Australië gingen na of dit soort disbalans in relaties kan verklaren waarom veel vrouwen die met een man samenwonen een lage seksdrive hebben. Zij ontdekten namelijk dat wanneer vrouwen meer huishoudelijk werk verrichten dan hun partner, zij geneigd zijn hen te zien als een afhankelijk kind. Dit vermindert, niet verrassend, hun seksuele verlangen naar die persoon. De aanhoudende ongelijkheid in huishoudelijk werk wordt zelfs genoemd als reden waarom meer vrouwen dan mannen een scheiding aanvragen. (Uit recente statistieken blijkt dat vrouwen 60 procent meer onbetaald werk verrichten dan mannen).

Volgens de auteurs was deze heteronormatieve dynamiek tot hun onderzoek nooit eerder onderzocht in relatie tot de seksuele bevrediging of het verlangen van vrouwen in relaties. Emily Harris, een van de co-auteurs, zegt dat dit komt omdat “er een paar onuitgesproken veronderstellingen” zijn over het seksuele verlangen van vrouwen. “Een daarvan is dat een laag [seksueel] verlangen wordt veroorzaakt door individuele factoren, zoals hormonen en stress of algemene relatiefactoren, zoals conflicten en ontevredenheid,” vertelt ze aan VICE. “Wat deze aannames missen, is de bredere context van genderongelijkheid.”

Sari van Anders, een andere mede-auteur, voegt daar aan toe dat veel mensen deze aannames comfortabel vinden. “Het kan behapbaarder aanvoelen om iets aan je hormonen te doen of om het op stress reducerende technieken te gooien dan dat je structurele ongelijkheid aanpakt,” zegt ze.

Vrouwen die met zulke mannen hebben gedate of samengewoond, hebben het verband tussen man-baby's en een laag libido echter niet over het hoofd gezien.  

“Na zes maanden samenwonen was onze seksdrift volledig verdwenen,” onthult Lianne. “Ik kon hem niet meer serieus nemen en nam hem mijn rol in onze relatie kwalijk. Ik voelde me zijn moeder.” Hoewel ze nu een veel gelukkiger en evenwichtiger relatie heeft, zegt Lianne dat haar ervaring met een man-kind haar visie op het krijgen van kinderen heeft beïnvloed. “Ik kan me niet voorstellen dat ik ruim twee decennia lang iemand moet opvoeden die niet waardeert wat ik allemaal doe,” zegt ze.

Emme Witt, een 48-jarige schrijfster uit Los Angeles, weet hoe het is om tegelijkertijd voor kinderen en een man-kind te zorgen. In feite begon het kinderachtige gedrag van haar ex-man — met name zijn gebrek aan steun in het huishouden — haar pas dwars te zitten toen ze zelf kinderen kregen. “Opeens realiseerde ik me dat ik niet alleen verantwoordelijk was voor het huishouden, maar ook voor de opvoeding,” zegt ze. “Ik moest onze kinderen in mijn eentje discipline bijbrengen — mijn ex sloop zelfs naar de slaapkamer als ze zich misdroegen. Het was uitputtend.”

Net als Lianne vond Witt dat het gedrag van haar ex haar seksuele belangstelling voor hem uitroeide. Ze hadden uiteindelijk een “seksloos huwelijk”. “Nu ik met een volledig capabele man ben, wil ik graag seks met hem, omdat ik enorm geniet van hoe hij me behandelt,” zegt ze. “Ik zie hem als een echte volwassene, niet als een jongen waar ik voor moet zorgen.”

Een belangrijk kenmerk van “man-kind”-gedrag lijkt het patroon te zijn van luisteren naar de klachten van de partner, even veranderen en dan weer terugvallen in hun oude gedrag.

“Als ik mijn ergernissen aan hem uitlegde, bood hij z’n excuses aan en voelde hij zich schuldig dat ik de hele werklast op me nam,” zegt de 24-jarige Katie uit Nevada over haar inmiddels ex-vriend. (Haar naam is aangepast om zijn kwetsbare ego te beschermen.) “Ik denk dat hij zich schuldig voelde en daarom een paar weken probeerde te helpen. Maar toen hij besefte dat het werk en inspanning vergde, gaf hij het op. Hij vertelde me zo vaak dat hij zou veranderen, maar dat deed hij nooit.”

En dan de grote vraag: waarom gebeurt dit? Jordan Dixon, een Londense psychotherapeut, vertelt aan VICE: “Veel mensen vinden het lastig om voor zichzelf te zorgen, zowel emotioneel als fysiek. Deze worsteling vindt vooral plaats in de relatie met onszelf, en vervolgens – grote verrassing – in onze intieme relaties met anderen.” Dit kan voortkomen uit patronen die we leren in de kindertijd en vroege relaties.

Dixon heeft niks met de term ‘man-kind’. In plaats daarvan gebruikt ze liever ‘volwassenen kind’ – omdat, volgens haar, iedereen een kind kan zijn in een relatie, ongeacht geslacht en seksualiteit. Toch merkt ze op dat deze dynamiek vaak voortkomt uit heteronormatieve genderverwachtingen. Dixon legt uit dat mannen vaak meer sociale druk ondervinden om zich te conformeren aan het conventionele gedrag van mannen en vrouwen, waartoe huishoudelijk werk in het verleden niet behoorde.

Tegelijkertijd blijkt uit veel studies dat vrouwen vaker een rol als verzorger op zich nemen. Dit is te danken aan maatschappelijke verwachtingen dat zij “voor anderen zijn in plaats van “voor zichzelf zijn”, zoals Simone de Beauvoir betoogt in De Tweede Sekse. Dixon legt uit dat dit kan leiden tot een “emotionele en fysieke burn-out, ook wel bekend als het ‘human giver syndrome”’, waardoor iemand emotioneel uitgeput raakt en mogelijk een hekel krijgt aan zijn partner.

Hoewel we het zogenaamde ‘volwassen kind’ associëren met cis het mannen, zegt Dixon dat het ook regelmatig voorkomt in relaties tussen twee mensen van hetzelfde geslacht of zelfs gender non-conforme relaties. Dit was zeker het geval voor de 26-jarige Charley uit Londen, die deze dynamiek ervoer in hun recente masc-femme queer relatie. (Hun naam is om veiligheidsredenen veranderd.) Toen hun inmiddels ex-partner bij hen introk tijdens de pandemie, realiseerde Charley zich dat deze partner helemaal niet wist hoe die voor zichzelf moesten zorgen.  Hun ex deed niet aan klusjes of koken, had “de smaak van een klein kind” en regelmatig “driftbuien”. De ex gebruikte onbekwaamheid als wapen in ruzies.

“Sommige mensen missen vaardigheden en hebben het nodig dat je hun handje vasthoudt terwijl ze basisdingen leren, maar sommigen maken gewoon misbruik van je als ze merken dat je bereid bent dingen voor hen te doen,” zegt Charley. “Cis heteromannen doen dit voortdurend, maar we moeten niet vergeten dat mensen van andere geslachten zich ook zo kunnen gedragen. Als je niet in een heteropessimistische fantasie leeft, besef je dat deze manipulatietechnieken bestaan omdat mensen ermee wegkomen.”

Dat wil niet zeggen dat deze tactieken niet voortkomen uit heteronormatieve genderrollen of dat ze niet vaker voorkomen in heterorelaties.

“Zij die profiteren van normen zijn veel minder geneigd ze in twijfel te trekken en steunen ze vaak actief,” zegt Van Anders. Omdat cis heteromannen profiteren van de maatschappelijke aanname dat vrouwen meer huishoudelijke en verzorgende taken op zich horen te nemen, zijn ze minder geneigd zich in te spannen om deze status quo te veranderen. Lhbti-mensen – die vaak last hebben van de heersende heteronormativiteit – zijn eerder geneigd actief af te wijken van dit script.

Wat is dan de oplossing voor wanneer je in een relatie zit met een volwassen kind en het – ondanks alles – niet wil uitmaken? Dit is de situatie waarin de 22-jarige Annie uit het Verenigd Koninkrijk zich bevindt. Nadat ze begin dit jaar bij haar vriend was ingetrokken, ontdekte ze dat hij niet alleen tot in de vroege uurtjes aan het gamen is, maar ook dat hij niet in staat is om te helpen in het huishouden. Tot overmaat van ramp kan hij niet goed tegen kritiek, ook al is die opbouwend voor hem of zijn relatie.

“Hij ziet het als een persoonlijke aanval,” zegt Annie, die het onderwerp verschillende keren heeft aangesneden. Ze heeft zelfs methoden voorgesteld om de taakverdeling te regelen – maar tot nu toe zonder resultaat. “Ik voel me er niet goed bij,” zegt ze. “Ik geef nog steeds om hem en hou van hem, maar ik voel het minder. Ik voel mezelf uitchecken.” Voorlopig heeft Annie een waarschijnlijk gebrekkige oplossing bedacht: “Ik ga gewoon een tijdje zijn troep niet opruimen en kijken wat er gebeurt.”

Als het gaat om professioneel advies, is het volgens Dixon de moeite waard te onderzoeken of de relatiedynamiek deels wordt gevoed doordat één persoon de rol van verzorger op zich neemt, waardoor er een relatie als tussen een volwassene en een kind ontstaat. Als dit het geval is, kan een eerlijke herevaluatie van alle aspecten van de relatie – inclusief die met jezelf – nuttig zijn. Als dit niet werkt – zoals bij veel van de in dit stuk genoemde mensen – kan het de moeite waard zijn een therapeut te raadplegen. Als het probleem te diep geworteld is, kan de relatie misschien volledig worden heroverwogen.

Voor het man-kind zelf is er een vrij eenvoudige oplossing. “Mannen moeten een gelijk deel van de huishoudelijke taken op zich nemen,” zegt Harris. “Dat betekent kritisch nadenken over alle dingen waarvoor ze op hun partner rekenen, inclusief het plannen van sociale evenementen en het bieden van emotionele steun voor zichzelf en hun kinderen.

Van Anders voegt eraan toe dat mannen deze veranderingen ook bij andere mannen moeten aanmoedigen. “Dit zal zorgen voor meer gelijkwaardige relaties, wat uiteindelijk waarden weerspiegelt die we allemaal zouden moeten nastreven,” vertelt ze aan VICE. “Met als extra potentiële bonus betere seks.”

Uiteindelijk is het man-kind niet alleen slecht voor de maatschappij, het is slecht voor letterlijk ieders seksleven. “Voorspel begint op het moment dat je 's morgens wakker wordt. Als je wakker wordt met een miljoen klusjes en een partner die je niet wil helpen, is dat een enorme afknapper,” besluit Katie. “Voorspel gaat niet alleen over het opwarmen van het lichaam, maar ook over het opwarmen van de geest. Als je partner voortdurend dingen doet om te laten zien dat hij je respecteert en een actieve partner in je leven wil zijn – niets is sexyer dan dat.”

Dit stuk verscheen oorspronkelijk op VICE UK.