Ik ging naar de grootste wietbeurs van het Verenigd Koninkrijk

Dit mooie graafschapje in centraal Engeland, dat bekend staat om Shakespeare, 2-tone en de oudste ringweg van het Verenigd Koninkrijk, is eens per jaar echter ook gastheer van Product Earth – het grootste legale evenement in het land voor alles wat met cannabis, nootropics en andere plantaardige drugs te maken heeft. Het drie dagen durende evenement heeft een camping met live muziek en arcadespellen van opzichtig formaat, evenals advies over hoe je een medicinaal wietvoorschrift kunt bemachtigen tot workshops over koken met het heilige kruid. 

Is dat een gepijnigde kreet die ik je hoor slaken? Dat klinkt suf, maar ook als een legaal grijs gebied? Dat dachten wij ook, dus dit jaar bracht VICE een dag door in een evenementenhal ergens halverwege tussen Coventry en Leamington Spa om te kijken waar dit allemaal over ging. 

De locatie betreden voelt alsof je binnenloopt bij een wiet-Xanadu. De hoofdzaal heeft iets weg van een vakbeurs in Vegas, met kleinere kraampjes aan de buitenkant die grotere kramen in het midden omringen – als kleine wietmaantjes in een baan om een grote oude jonkoplaneet. De geur van vers opgestoken bapen raakt je als wierrook, licht tintelend in de neus, en hangt in het hele gebouw.

Elk kraampje heeft iets anders in de aanbieding: sommige verkopen merch voor verschillende Britse en niet-Britse wietmerken, terwijl anderen de beste kweeklampen, plantenvoeding en, ehm, met cbd doordrenkt glijmiddel tentoonstellen. 

Probeer het vooral uit,” zegt Lauren van 533CBD, de in Eastbourne gevestigde zaak die het glijmiddel trots aanprijst. Lauren – die net als anderen in dit stuk haar achternaam niet wilde noemen vanwege privacyredenen – knijpt een piepklein drupje van de skunky ruikende seksolie op mijn vinger. Ik wrijf het meteen in mijn handen alsof het een soort erotische ontsmetter is. 

“We stonden hier vorig jaar ook, en het is ongetwijfeld het grootste evenement in deze scene,” zegt Thommy Meredith, de eigenaar van 533 en mede-oprichter van Eastbourne Cannabis Club. “Het is door de jaren heen best veranderd. Toen we hier voor het eerst stonden, was er een verdeling tussen stoners, activisten en zakenmensen die hier gewoon wat geld wilden verdienen, maar die grenzen zijn onderhand meer vervaagd.”

In de buurt zie ik een kraam waar ze attributen voor een musical van Dexter’s Laboratory lijken te verkopen, maar in plaats van dat ze krimpstralen verkopen om vervelende leraren komisch klein te maken, is de enige functie van de apparaten hier om grote hoeveelheden wietplanten in komisch kleine hoeveelheden olie om te zetten. 

“Ze ontploffen niet heel vaak,” zegt een verkoper bij een kraam terwijl ik naar zijn steampunk-arsenaal van buisvormig metaal en wijzerplaten kijk. “Maar het kan wel gebeuren als je de regels niet volgt – of als je tijdens het roken niet op de butaanniveaus let.”

Terwijl ik rondloopt ben ik verrast door hoe aardig iedereen is. Er is overal beveiliging, maar die zouden net zo goed een van de massages kunnen krijgen die ergens in een hoekje worden aangeboden. Ondanks de behoorlijk mannelijke en voetbalfan-achtige menigte lijkt de zachte streling van het duivelskruid elke mogelijke hooligan-testosteron-gevulde baldadigheid te hebben getemperd; de bar is een van de minst bezochte plekken van het hele evenement.

Aan de oppervlakte is cannabiscultuur erg macho – maar ziekte kiest geen geslacht. De introductie van medicinale cannabis in 2018 heeft dit, in ieder geval voor een deel, veranderd, en andere gemeenschappen zijn sindsdien begonnen met hun eigen ruimtes creëren.

“De ‘gangstersfeer’ rondom wiet kan voor sommige mensen nogal agressief en intimiderend zijn,” zegt Faye Douglas, eigenaar van Super Natural Seeds en Tastebudz Genetics, een duo van door vrouwen gerunde, inclusieve zaadbedrijven die hier een kraam hebben. Er is onder andere een tattoo-artiest bezig die met een speciaal samengestelde flash sheet werkt – en momenteel een schattig paddenstoeltje op een man in een tracksuit tatoeëert. “Cannabis is voor iedereen, en het is belangrijk dat iedereen iets kan vinden dat bij ze past.”

Ietsje verderop in het doolhof van VR DMT-simulators en tactvol ambigue specialistische compostkramen stuiten we op een plek waar kookdemonstraties worden gegeven, en waar Corey net een chocolade-schilder-workshop afrondt. “Dit is gewone chocolade, maar ik werk ook met cannabis, verzekert ze ons, terwijl we naar de chocoladelolly’s gluren die versierd zijn met klassiekers zoals het Oog van de Illuminati tot grof getekende piemels.

“Ik heb een hoop kutbaantjes gehad, en op een dag besloot ik gewoon te doen wat ik leuk vind. Het is een langzame start, maar ik hoop dat ik ook cannabis-kookworkshops kan geven bij evenementen zoals verjaardagen en vrijgezellenfeesten,” gaat Corey verder. “Het voelt alsof het slechts een kwestie van tijd is voor wiet wordt gelegaliseerd, en het is goed om op de best mogelijke plek te zijn als dat eenmaal gebeurt.”

Corey is een perfect voorbeeld van de ondernemende mentaliteit die bij de kraampjes van Product Earth aanwezig is. Hoewel het in sommige aspecten op een normaal festival lijkt – muziek op een podium buiten (Damian Marley wordt veel gedraaid), street food en een kampeergebied met shisha bars – ligt de focus voornamelijk op de merken en bedrijven die hun ding doen in de wereld van marihuana, en de meeste resultaten zijn best indrukwekkend.

Er zit enorm veel vaardigheid en vakmanschap achter het maken van een op maat gemaakte glazen bong, ter grootte van een watermeloen en in de vorm van een met zeepokken bedekte kolossale inktvis, of het met goudblad inleggen van een daadwerkelijk wietplanttopje zodat je het om je nek kunt hangen als een soort stonede koning Midas. En dat is ook te merken aan de prijskaartjes met drie à vier nullen, en het feit dat je ze alleen in de meest prestigieuze headshops zou tegenkomen. 

Dan heb je ook nog de ruim anderhalve meter lange opblaasbare joints die overal worden rondgereden. Een van de grootste sponsors van het evenement is een Amerikaans merk genaamd Blazy Susan – aan de andere kant van het grote meer zijn ze blijkbaar heel wat, en staan ze bekend om hun fel roze vloeitjes en ronddraaiende rolling trays. Ze hebben een kraam die eruitziet als een verwijderde scène van de Barbie-film en introduceren door middel van een jointrolwedstrijd wat vriendelijke competitie. Ik ben nooit te beroerd om een uitdaging aan te gaan en doe mee, en mag mezelf na 25 korte seconden bij de, euhm, snelste 90 procent van rollers in het gebouw voegen.

Het sponsorship van Blazy Susan zegt een hoop. Als een Amerikaans merk van wietparafernalia duizenden dollars kan uitgeven om een evenement in het VK te sponsoren, waar wiet nog steeds illegaal is, zou het een belangrijke indicatie moeten zijn dat het traject van wiet in het VK op z’n minst onofficieel op één lijn ligt met de VS en Europa. 

“Cannabis is op een pad van drug naar medicijn naar levensstijl,” zegt Gavin Sathianathan, de directeur van Product Earth. “Aan de Amerikaanse westkust is het al een levensstijl, en aan de oostkust zit het in de overgang van medicijn naar levensstijl. In Europa zitten we nog steeds in de overgang van drug naar medicijn, en we laten gewoon zien hoe de uiteindelijke overgang naar levensstijl er hier uit zou kunnen zien.”

In een omgeving waar elk plat oppervlak zou kunnen dienen als rolling tray, en gozers decadente glazen constructies om mee te roken in beschermende koffers vervoeren, is het makkelijk om te vergeten dat de ster van de show van dit weekend nog steeds een gereguleerde Class B-substantie is waarvan het bezit ervan  je maximaal vijf jaar gevangenisstraf kan opleveren. 

“Het is geweldig om naar dit soort plekken te komen en me vrij te voelen met al deze gelijkgestemde mensen,” gaat Corey verder, “maar als dit weekend eenmaal voorbij is, zal ik weer worden gedemoniseerd voor het medicijn dat naar mijn mening het beste voor me werkt.”

Terwijl we naar huis gaan met een tas vol met gratis spulletjes, stickers en een gouden wiettop-ketting, delen we onze trein met een horde dronken voetbalfans die een overwinning bij een uitwedstrijd vieren. Ze doen geen vlieg kwaad, ze vermaken zichzelf met het rondgooien van een waterflesje en zingen over mensen van wie ze vermoeden dat het pedofielen zijn. Dit zorgt voor een onnodig laagje spanning bovenop een veels te duur treinkaartje. 

Ik weet dat het onderhand een cliché is, maar vergeleken met de ruimte van slaperig uitziende gozers die toeters roken en Fanta drinken die we net hebben achtergelaten, is het voor de hand liggend waar ik me minder prettig bij voel. In een omgeving waar je enige mate van terughoudendheid tegenover de media zou kunnen verwachten, heb ik eigenlijk nog de meeste vijandigheid ervaren van een masseuse die de spanning in mijn nek berispte.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.