Kerst met mijn familie betekent samen eten – heel veel eten. Amuses, hele stokbroden met kaasjes, vijf gangen met bijgerechten, en dan nog twee desserts en chocola om het af te sluiten. Mijn moeder is zo’n thuischef die wij al jaren willen opgeven voor Heel Holland Bakt of Wie Is De Chef, en kerstavond is dus altijd een vijfsterrenmaaltijd bij ons thuis. Ik ben een flinke eter, dus ik genoot hier altijd heel erg van. Maar drie jaar geleden liep het tussen mij en dat overvloedige kerstdiner spaak. Omdat het ongelukkige toeval wil dat ik in een vrouwenlichaam op de wereld ben verschenen, is er bij mij tijdens mijn middelbare schooltijd een zeer ongewenste boezem gaan groeien. En drie jaar geleden werd het mij eindelijk duidelijk dat ik 1) ongelukkig als een malle werd van die dingen en 2) dat er een oplossing is om ze in ieder geval tijdelijk uit het zicht te laten verdwijnen: binders, waardoor alles zo plat als een dubbeltje wordt.
Advertentie
Dat jaar verscheen ik trots als een pauw in een prachtig zalmroze kerstpak, de ongelukkige tweeling de mond gesnoerd met een strakke elastische top die mijn torso volledig plat deed lijken. Mijn geluk kon niet op – totdat we aan tafel gingen en ik de eerste happen naar binnen had geschoven. Langzaam maar zeker werd me duidelijk dat deze zegen direct ook mijn vloek was: de strakke stof van de binder beperkte niet alleen de grootte van mijn borstomvang, maar daarmee ook de grootte van mijn maag. En daar zat ik dan, met een onmogelijke keuze. Ontzeg ik mijzelf al dat lekkers op tafel, om zo in mijn pak en overhemd te passen? Of doe ik die binder uit om te kunnen eten, in de wetenschap dat dit mij een zeer ongemakkelijke kerstavond gaat bezorgen?Uiteindelijk heb ik onder protest van mijn ma een grote trui aangetrokken – een compromis – maar dit bleef natuurlijk een jaarlijks terugkerend probleem. Ik ben best wel trots op de vernuftige fashion statements die ik tijdens kerst tevoorschijn toverde om mijn bovenlijf te verbergen en tegelijkertijd volop mee te kunnen doen aan het kerstdiner.Aankomende kerst zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ik deze trucjes hoef uit te halen omdat ik na 2,5 jaar op een wachtlijst nu eindelijk bij de genderkliniek ga beginnen – oftewel: ik ga in transitie – en zoals het er nu op lijkt zal er in minder dan een jaar korte metten worden gemaakt met dit overbodige borstvet. Een gegeven dat voor mij een hele hoop opluchting geeft en tegelijkertijd gevoelens van gemis losmaakt die ik niet helemaal had verwacht. Want die onhandige borstkasversiering heeft mij dan wel jaren aan ongemak veroorzaakt, het is toch meer dan 26 jaar een onderdeel van me geweest. Ik word ineens nostalgisch wanneer ik terugdenk aan de eerste keer dat ik uit frustratie al mijn bh’s de vuilnisbak in heb gemieterd, aan het eindeloze passen van kerstkleding en aan alle keren dat ik mijn bovenlijf heb vervloekt. Ik besef me dat ik deze loodzware last nu bijna kwijt ben, dat ik volgende kerst daadwerkelijk zonder problemen in een mooi overhemd kan verschijnen, en ik kan mijn geluk niet op – maar het betekent ook dat het tijd wordt om nu echt afscheid te gaan nemen.Deze kerst zal ik daarom toch even een toost op jullie uitbrengen, mijn twee (...). Binnenkort scheiden onze wegen, dus laten we elkaars leven dan nog één kerst even flink zuur maken.