Hoe het was om de dag na mijn moeders begrafenis uit bed te komen

In de eerste maand van dit nieuwe jaar onderzoekt Broadly hoe we de motivatie vinden voor de moeilijke missies die ons allemaal te wachten staan – zoals uit bed komen als het leven je alles behalve toelacht.

Wanneer je te horen krijgt dat je moeder aan een astma-aanval is overleden, worden de details wazig. Er zijn maar een paar dingen die ik me nog wel kan herinneren. Dingen die de pijn verzachten, maar ook dingen die me blijven achtervolgen. Het leven is al verschrikkelijk ingewikkeld, en onverwachte trauma’s maken het haast ondraaglijk. Ik was echt helemaal op.

De week voorafgaand aan een begrafenis is voor iedereen een stormachtige tijd. Voor mijn familie voelde het echter als een orkaan. Twee dagen nadat mijn moeder stierf, kreeg haar enige nog levende zus bij ons thuis een zware hartaanval. Ineens verschoof alle aandacht naar de zorg voor mijn tante. Ik begrijp best dat dit volkomen logisch was, maar ik was nog zo bezig met het verwerken van het verlies van mijn moeder, dat het me niet lukte om met mijn tante bezig te zijn. Met de hulp van een paar vrienden en familieleden stortte ik me dus maar volledig op het plannen van mijn moeders begrafenis. Zolang ik iets om handen had, hoefde ik de realiteit niet te accepteren. Helaas werd de realiteit niet minder echt door ervoor weg te rennen. Mijn moeder was er niet meer, en ze zou niet meer terugkomen.

Het is bijna eng om te merken hoe alles ineens tot stilstand komt zodra de begrafenis achter de rug is. Ik had niets meer te doen, dus probeerde ik maar te slapen en een beetje kracht terug te vinden die ik gedurende de week verloren had. Eén voor een kwamen vrienden en geliefden mijn kamer binnen om me wakker te maken en gedag te zeggen. Ze vertelden me dat ze me een berichtje zouden sturen als ze thuis waren, dat ze van me hielden en dat ze aan me zouden denken. Ik kan me niet herinneren dat ik veel terug heb gezegd. Er viel niets te zeggen.

Die eerste ochtend was de moeilijkste dag van mijn leven. De dag nadat ik mijn moeder had begraven, kwam ik oog in oog te staan met de pijnlijke realiteit dat andere mensen gewoon doorgaan met hun leven. Hoeveel ze ook van mij en mijn moeder hielden, en hoezeer ze ook hun best deden om er voor ons te zijn, ze pakten hun dagelijkse leventjes weer op. Op de maandag erna zouden ze gewoon weer naar hun werk gaan. Ze zouden grappige memes met hun vrienden delen en stiekem blij zijn dat het niet hun moeder was die dat weekend op de begraafplaats was achtergelaten. Maar die keuze had ik niet.

Opnieuw werd ik met een harde waarheid geconfronteerd: een verlies brengt mensen samen, maar rouwen doe je alleen.

Eenmaal thuis dook ik mijn bed weer in, wetende dat het niet uitmaakte hoe laat ik eruit zou komen. Welk moment van de dag het ook was, ik zou niet alleen zijn. Sommige mensen bleven. Er waren vrienden die naar me toe kwamen als ik verdrietig klonk, of niet op telefoontjes en berichten reageerde. Er waren mensen die van kilometers afstand regelden dat er voor me werd gezorgd. Er waren familieleden die alles lieten vallen om naar de andere kant van het land te reizen, zodat ik niet alleen was toen ik uiteindelijk werd opgenomen met een depressie. Ik was nooit alleen.

Zelfs nu, drie jaar na het overlijden van mijn moeder, komt het verstikkende gevoel weer terug wanneer ik denk aan die dag. Dat moment was het begin van de chaos die mijn leven de komende drie jaar zou beheersen. Door de dood van mijn moeder stortte ik volledig in, dat was voor niemand een geheim. Het was al moeilijk genoeg om door iedere nieuwe dag heen te komen – er was geen enkele manier waarop ik dat ook nog eens kon verbergen.

Ieder aspect van mijn leven werd geraakt. Als ik werd gebeld of een berichtje kreeg, raakte ik meteen in paniek omdat ik dacht dat het slecht nieuws was. Om dat te vermijden stond mijn telefoon zes maanden op slaapstand. Het was onmogelijk om me op mijn werk te concentreren. Ik wist helemaal niets meer. Niets was nog logisch. Mijn bewegingen waren beperkt en mijn ademhaling oppervlakkig. Ik wist niet hoe ik kon overleven in deze wereld zonder degene die me leerde hoe ik moest leven en liefhebben, vergeven en overleven. Ik wist niet wat ik moest zonder mijn grote voorbeeld.

En toch had ik die dag nadat ik mijn moeder had begraven, het gevoel dat ik verder kon kijken naar de dagen die nog zouden komen. Later zou ik terugdenken aan die dag, en zou de steun van mijn vrienden me eraan herinneren dat ik, zelfs in de aller moeilijkste tijden, kan vasthouden aan hoop. Wanneer we iemand verliezen, denken we al snel dat er niets meer overblijft. Maar we verliezen lang niet alles. Diep van binnen is er nog altijd het verlangen om door te zetten. En zodra je dat verlangen ook maar een beetje vervult, zal je merken dat er nog genoeg moois is om voor te leven.

Achteraf maakte het misschien helemaal niet uit of ik in bed was blijven liggen met de lichten uit en de gordijnen dicht, of films keek en hamburgers at met mijn vrienden. Ik had die dag immers al iets gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou kunnen doen: ik nam afscheid van mijn moeder. Niets in mijn leven zou ooit zwaarder zijn dan dat. En hoe vreemd het ook klinkt, dat geeft veel rust.

Video