Ik zat op een kostschool voor kinderen van extreem rijke ouders

Op mijn eerste schooldag landde er een helikopter op het gras. De zoon van een beroemde Franse filmproducent stapte uit, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Een paar maanden later kwam er een knalgele Hummer het terrein op rijden, die even de zoon van een Turkse hotelmagnaat kwam brengen.

Ik kom zelf uit een dorp vlak buiten Parijs en ik werd niet door een Hummer gebracht, maar door de Renault Clio van mijn moeder. Na een chaotisch eerste jaar op de middelbare school, waar ik gepest werd, besloten mijn ouders om me naar de École des Roches in Normandië te sturen. Dat is de chicste kostschool van Frankrijk – het schoolgeld bedraagt 20.000 euro per jaar. Mijn familie behoort tot de hogere middenklase, maar het was alsnog erg duur voor ze. Ze zagen het als investering in mijn toekomst.

In het begin voelde ik me een vis op het droge. Alles was indrukwekkend – de oude gebouwen, het Normandische platteland, de huizen waar de leerlingen in verbleven, met allemaal hun eigen wapen. De campus besloeg een gebied van zestig hectare, en was zo uitgestrekt dat sommige leerlingen de bus moesten nemen om naar hun les te kunnen. Er waren tennisbanen, een zwembad, een theater en een kartbaan. Je kon er ook paardrijden en vlieglessen volgen.

Ik zat ineens op een van de meest luxe scholen ter wereld. Mensen vroegen me eerder wie mijn ouders waren dan hoe ik überhaupt zelf heette. Er werden rijke kinderen vanuit de hele wereld naar de École des Roches gestuurd om over de Franse cultuur te leren – ik hoorde mijn klasgenoten geregeld Chinees, Arabisch of Russisch spreken. Het sprak me wel aan dat het zo multicultureel was.

Zoals wel meer kinderen van ouders deden die niet zo’n spectaculair beroep hadden – mijn vader heeft zijn eigen bedrijf en mijn moeder is arts – verzon ik verhalen die veel spannender klonken. Zo werd ik ineens de zoon van een belangrijke modeontwerper. Ze geloofden me ook nog. Andere scholieren verzonnen nog veel grotere leugens om erbij te kunnen horen.

Ik leerde stukje bij beetje steeds meer hoe ik me moest opstellen in deze wereld, zoals welke merken ik moest dragen en naar welke cafés en ski-resorts ik moest gaan. Ik leerde de kinderen kennen van dictators, pooiers en beroemde acteurs. Halverwege het achtste jaar was de zoon van een Afrikaanse dictator plotseling verdwenen. In zijn thuisland was ondertussen een couppoging gaande, en ’s avonds zagen we op het nieuws dat veel van zijn landgenoten waren vermoord. Een jaar later kwamen er desalniettemin veel nieuwe kinderen uit het land, dat op het punt stond om om te vallen, naar onze school. Ze hadden koffers bij zich van Louis Vuitton.

Geld was overal. Op een gegeven moment werd er in ons huis een paar duizend euro aan contant geld gevonden – en dat vond ik niet eens raar, op mijn dertiende. Maar na een tijd begon de grote rol die rijkdom speelde op mijn zenuwen te werken. Geld bepaalde met wie je bevriend werd en met wie je naar bed ging. Mensen kwamen zo naar je toe om het label op je shirt te bekijken, wat het lastig maakte om ertussen te komen als je niet ook zo’n belachelijke hoeveelheid geld had. Ik heb drie jaar in die bubbel gezeten. Naarmate ik ouder werd, realiseerde ik me dat deze kinderen hiernaartoe werden gestuurd omdat hun ouders te belangrijk waren om ze zelf op te voeden. Een vriend van me heeft zelfs de feestdagen doorgebracht bij een gastgezin, in plaats van zijn eigen ouders.

Veel rijke kinderen lopen uiteindelijk tegen dezelfde problemen aan als kinderen uit arme gezinnen: ouders die druk zijn, de opvoeding verwaarlozen, drugsproblemen hebben of depressief zijn. Het verschil is dat rijke ouders er een goed gevulde portemonnee tegenover kunnen stellen. Maar zoals alle docenten maar al te goed weten, konden wij net zo vervelend zijn als de terrorkinderen die op normale middelbare scholen rondlopen.

Bij ons gingen kinderen steeds gevaarlijkere dingen doen naarmate ze ouder werden. In het achtste jaar hadden een paar vrienden bijna een overdosis gekregen nadat ze antidepressiva hadden genomen. De school kwam erachter toen iemand in de klas flauwviel. Als hun magen niet leeg waren gepompt, waren ze dood geweest.

De meeste leerlingen gingen in het weekend naar huis en kwamen dan zondagavond weer terug met de bus. De sfeer in die bus was vaak wat bedrukt – niemand zei wat en de meeste mensen keken statig voor zich uit. Op een van deze avonden had een meisje zichzelf in een coma gezopen, vlak nadat we uit Parijs waren vertrokken. Een paar jaar later zag ik haar op tv in Secret Story, een Franse realityshow die je met Big Brother zou kunnen vergelijken.

Omdat de school best rare regels had, en we ons steeds harder begonnen te vervelen, gingen we ons ook op steeds creatievere manieren misdragen. Een van mijn vrienden kon op een gegeven moment heel goed uit het raam van zijn slaapkamer kakken, of zijn naam op de muur schrijven met poep. Voor mezelf heb ik weer andere herinneringen: mijn eerste kus op het grasveld, of onze eerste sigaretten in het holst van de nacht op zolder.

Het is niet goed voor je om de hele tijd omringd te zijn door zulke extreme rijkdom. Je groeit op met het idee dat geld geen waarde heeft, omdat je het overal om je heen ziet. Je denkt dat je arm bent als je geen Gucci-schoenen draagt, zonder je te realiseren dat dat voor sommige mensen een heel maandsalaris is.

We werden op school totaal niet voorbereid op de buitenwereld. En de school is ook zeker geen garantie voor een succesvolle toekomst – tenzij je ook de rest van je leven financieel wordt ondersteund door je familie. Mijn schoolvrienden zijn uiteenlopende kanten opgegaan: een zit bij het Israëlische leger, een ander is acteur geworden en heeft van het geld van zijn ouders een luxe resort geopend. Tot nu toe mag ik ook zeker niet klagen, maar hoeveel geld ik ook ga verdienen: ik zal mijn kinderen nooit naar École des Roches sturen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Frankrijk

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram