Ik probeerde alledaagse dingen te doen in een Middeleeuws harnas

Elke zondag wanneer Game of Thrones wordt uitgezonden, loopt het internet vol met facebookposts en tweets over Westeros. En er is ook genoeg om over te praten: het brute geweld, de vele naaktscènes, het feit dat we er onlangs eindelijk achter kwamen waarom Hodor alleen maar "Hodor" kon zeggen. Maar naast alle plotwendingen van dit seizoen, heb ik vooral veel waardering gekregen voor de gedetailleerde kostuums, inclusief de mannen (en een vrouw) die regelmatig harnassen dragen. Het lijkt bijna ongelofelijk dat mensen vroeger gewoon hun dagelijkse dingen konden doen terwijl ze van top tot teen in metaal gestoken waren.

Wat begon als een lichte nieuwsgierigheid groeide al snel uit tot een obsessie (of nou ja, ik las alle Wikipedia-artikelen die ik kon vinden over harnassen). Ik leerde dat het harnas niet een loodzwaar onding was dat van de drager een soort Tin Man maakte, maar het toppunt van de Middeleeuwse techniek was – een soort NASA-ruimtepak gekruist met een Ferrari. Tuurlijk, het was een beetje log en zwaar, maar het was in ieder geval een stuk comfortabeler dan een zwaard door je hart. De beste harnassen gaven de drager volledige bewegingsvrijheid, en beschermden tegen allerlei soorten wapens, inclusief pijlen en bijlen.

Als de ridders van weleer makkelijk op een paard konden klimmen of over het slagveld konden rennen, hoe lastig zou het dan zijn voor mij om een paar van de gewone, alledaagse dingen van 2016 te doen in een Middeleeuws harnas?

Ik legde die vraag voor aan Chris Gilman, de eigenaar van Global Effects Inc., een kostuumwinkel in Los Angeles. Gilman ontwerpt niet alleen harnassen voor film en televisie; in zijn vrije tijd doet hij ook aan "medieval full contact" (waarbij volwassen mannen zich verkleden als ridders en elkaar te lijf gaan met middeleeuwse wapens). Waarmee ik maar wil zeggen: hij weet er nogal veel vanaf. Gilman vertelde me dat "er veel bullshit" zit in de representatie van harnassen in films en op tv. "Game of Thrones heeft harnassen die niet echt harnassen zijn. Hun zwaardgevechten zien eruit als iets dat thuishoort in een soap. Het is alsof je een film maakt over Muhammad Ali waarin iedereen vecht als John Wayne – een en al uppercuts en haymakers die je van mijlenver ziet aankomen."

Een echt harnas, zei hij, werd op maat gemaakt voor de drager. Maar aangezien ik niet dertigduizend dollar had rondslingeren om een metalen maatpak in elkaar te laten zetten, mocht ik het harnas van Gilman lenen. Het was een beetje te groot – Gilman is 1 meter 88 en ik ben 1 meter 80 – en ik zag eruit alsof ik het pak van mijn vader had geleend voor een Middeleeuwse begrafenis. Maar het was wel erg flexibel, en lang niet zo zwaar als ik had verwacht.

Een uur later was ik helemaal opgetuigd en klaar om de strijd aan te gaan met de moderne tijd.

Ik breng grote delen van mijn dag door achter een laptop, dus besloot ik daar te beginnen. De laptop open krijgen ging nog wel, maar ik kwam er al snel achter dat het trackpad niet werkte met m'n handschoenen. Ik kon ook niet gewoon met tien vingers typen, maar moest elke letter afzonderlijk opzoeken en voorzichtig met m'n wijsvinger indrukken.

Mijn poging om "pa's wijze lynx bezag vroom het fikse aquaduct" te typen op normale snelheid leverde dit gedrocht op: "pa\a wi8jxe ;ync be`agv room hert fiklze a1uaduict".

Zelfs als ik het trackpadprobleem zou oplossen met een usb-muis, zou een productiesnelheid van vijf woorden per minuut me in dit vak niet erg ver brengen.

CIJFER: 3

Hoe lastig het ook was om te typen met de handschoenen, ik kon m'n vingers er toch nog verrassend goed in bewegen. Het verbaasde me hoe makkelijk het was om een pakje sojasaus open te trekken, en rolletjes sushi op te pakken met stokjes. Het lastigste was eigenlijk om de klep van mijn helm lang genoeg open te houden om een stuk sushi naar binnen te schuiven, maar dat leek me iets dat ik met wat meer oefening wel onder de knie kon krijgen.

CIJFER: 7,5

Het hoverboard is voor millennials wat het paard was voor Middeleeuwse ridders. En als die laatste zonder probleem in volle galop op een paard konden zitten in een harnas, dan moest ik toch wel op een hoverboard kunnen staan in dezelfde outfit.

Hoewel ik wel enige ervaring had met hoverboards, was ik wel bang dat ik op m'n bek zou gaan en op de een of andere manier de metalen platen van het harnas zou beschadigen. Dat was natuurlijk een irrationele angst, aangezien deze dingen gemaakt zijn om tegen de klappen van een zwaard te kunnen.

Gelukkig wist ik m'n evenwicht te bewaren, en zoefde ik zonder problemen door de straten op m'n gouden fuckboy-koets. Ik denk dat dit misschien ook de eerste keer in mijn leven was dat ik iets heb gedaan dat niemand in de hele geschiedenis van de mensheid ooit heeft gedaan.

CIJFER: 10

Dit was de eerste keer dat ik echt merkte dat het pak me niet helemaal goed paste. Gilman had al gezegd dat als ik een harnas had dat voor mij op maat was gemaakt, ik "twintig procent meer flexibiliteit" kon verwachten, en die beperking werd duidelijk toen ik op m'n yogamatje stapte.

Toen ik probeerde voorover te buigen in de neerwaartse hond, viel ik voorover en stootte ik m'n pink toen ik mezelf probeerde op te vangen. Het deed pijn, maar ik realiseerde me al snel dat als ik al aan het klagen was over één zere vinger, ik het nog geen tien seconden uit zou houden in de echte Middeleeuwen.

Andere yogaposities gingen beter. Ik rekte en strekte me met relatief gemak door de cobra, de boom (een beetje wankel, maar wel te doen) en krijger I heen, zelfs met die extra tien kilo metaal om m'n lijf.

CIJFER: 6

Ik was behoorlijk optimistisch over het hele idee van autorijden in een harnas toen het me lukte om met de handschoenen aan op het knopje van de sleutel te drukken en de deur open te krijgen. Helaas was het onmogelijk om in de stoel te komen. Hoe ik het ook probeerde, ik kon niet eens in de auto komen, laat staan achter het stuur.

Dat was waarschijnlijk maar beter ook. In plaats daarvan laadde Gilman me in de achterkant van een busje voor de rit naar mijn laatste proef op de som.

CIJFER: 3

Een Starbucks binnenlopen in een Middeleeuws harnas zou je waarschijnlijk overal ter wereld op scheve blikken komen te staan, maar niet in Los Angeles, waar ze zo blasé zijn dat mensen amper opkeken toen ik naar de kassa liep om te bestellen.

Ik trok mijn bankpas uit mijn historisch accurate man-purse (of eigenlijk gewoon "purse", aangezien vrouwen in die tijd geen geldzaken mochten afhandelen) en bestelde bij de barista. Ze leek geamuseerd, maar niet echt geschokt.

Toen m'n bestelling klaar was, stak ik een rietje in m'n ijskoffie en liep ik terug naar de winkel van Gilman.

CIJFER: 6,5 (vooral omdat je echt een lul bent als je naar Starbucks gaat in een harnas)

Al met al was ik blij verrast door alle dingen die ik kon doen in mijn harnas. Tuurlijk, ik droop van het zweet in dat ding en de helm duwde telkens mijn haar in mijn gezicht, maar het gewicht van het pak was prima te doen, en de Birkenstockachtige man-dalen die ik onder mijn sabatons droeg gaven me voldoende grip om niet om m'n bek te gaan.

"Mensen waren in de Middeleeuwen veel beschaafder en geavanceerder dan we vandaag de dag denken," zei Gilman. "Wij vinden onszelf zo verschrikkelijk slim, maar veel van de technologieën die we nu gebruiken zijn het directe resultaat van de methodes en ambachten die ze toen perfectioneerden."

Misschien dat ik op een dag, als ik stinkend rijk ben, een harnas op maat laat maken en me bij Gilman en zijn makkers voeg op het slagveld. Maar tot die tijd was een middagje rondlopen in een tweedehands pak meer dan genoeg.