Waarom badboy Aziz Khalouta op zijn 29ste uit het profvoetbal verdween

Abdelaziz Khalouta (30) is nooit het braafste jongetje van de klas geweest. Dat weet hij zelf als geen ander. Een vechtpartij met Melvin Platje kostte hem in 2015 de kop bij VVV. Twee jaar later kreeg hij het bij Fortuna Sittard aan de stok met trainer Sunday Oliseh en kon hij ook daar vertrekken. Na zijn carrière in Europa trok Khalouta naar Marokko, waar hij op zoek ging naar rust, sportief succes en geluk. Dat liep alleen niet zoals gepland.

Inmiddels is Khalouta aan zijn tweede seizoen begonnen bij amateurclub De Treffers, uit Groesbeek. Nadat hij in 2018 vertrok bij het Marokkaanse Moghreb Athletic Tétouan, kreeg hij nog wel wat aanbiedingen uit de Keuken Kampioen Divisie, maar hij besloot op 29-jarige leeftijd het profvoetbal vaarwel te zeggen.

Dit is zijn verhaal.

In de voorbereiding op het vorige seizoen van Moghreb Athletic Tétouan, ging de deurbel van mijn appartement in Marokko. Ik deed open, en voor de deur stond een bloedmooie vrouw van een jaar of 25. Ze vroeg of ze binnen mocht komen. Dat klinkt misschien als een droom, maar ik wist meteen wat er aan de hand was: Marokkaanse clubs gebruiken deze tactiek vaker als ze van je af willen. Ze sturen een meisje naar je toe, en zij probeert je huis in te komen. Vervolgens komt de politie en word je opgepakt, omdat je je schuldig hebt gemaakt aan seks met een prostituee, wat in Marokko verboden is.

Daarbovenop krijg je dan ook nog een boete van de club. Ik heb dat meisje weggestuurd. De club heeft het daarna nog een paar keer geprobeerd. Het was de zoveelste pesterij van de club om mij weg te krijgen, terwijl het een jaar eerder nog zo goed begon. Ik was in de zomer van 2017 naar Marokko gegaan, na mijn gedwongen vertrek bij Fortuna Sittard. Moghreb Athletic Tétouan is in principe een mooie club uit de hoogste divisie van Marokko. Ze staan bekend om hun tiki-taka-voetbal. De toenmalige trainer, Fouad Sahabi, wilde mij er graag bij hebben en maakte me meteen belangrijk.

Het was allemaal top, maar helaas vertrok Sahabi al snel na de start van het seizoen. Onder zijn opvolger, Abdelhak Benchikha, verloren we alles. Hij stapte na zes wedstrijden op, en zo kregen we binnen twee maanden onze derde trainer: Youssef Fertout. Onder hem pendelde ik tussen de basis en de bank. Mijn hoogtepunt had ik kort na de winterstop. We speelden thuis tegen concurrent Chabab Atlas Khénifra en stonden al snel met 2-3 achter. Vanuit het publiek werden er stenen naar de spelers gegooid. Een kwartier voor tijd kwam ik erin en scoorde meteen twee keer. We wonnen met 4-3 en de rellen sloegen om in een groot feest.

Toch werd Fertout ontslagen, omdat we die goede wedstrijd geen vervolg konden geven. Zo kregen we de vierde trainer van het seizoen: Abdelouahed Ben Hssain. Hij zette me meteen op de bank en daar kwam ik niet meer van af. Ik speelde geen minuut meer. Hij vond mij niet zijn type spits. Het enige wat ik moest doen was rustig blijven, maar dat was moeilijk, want ik kreeg ook geen salaris meer vanaf april 2018. De club beloofde mij te betalen, maar ik hoorde dat andere spelers wel hun geld kregen. Spelers die aan de kant werden gezet, zoals ik, kregen niks. De club had mij niet meer nodig en probeerde me weg te pesten.

Ik heb toen een proces tegen de Marokkaanse bond in gang gezet. Dat proces loopt nog steeds. Tijdens de voorbereiding op het afgelopen seizoen moest ik met zeven ploeggenoten op een andere locatie gaan trainen, waar de jeugd ook trainde. Na een week kregen we geen kleren en drinken meer van de club. De douches waren smerig en de velden slecht onderhouden. Na twee weken hadden we zelfs geen trainer meer. Hij kwam gewoon niet meer opdagen. We moesten wel steeds melden dat we aanwezig waren. Daar heb ik elke keer foto’s van gemaakt, want we wisten dat er een luchtje zat aan.

Daarna verschenen die mooie meisjes voor mijn deur. Toen de selectie op trainingskamp ging, werd ik daar niet van op de hoogte gebracht. Ze zeiden dat ik niet bij de selectie zat. Ik belde naar de voorzitter van de club, maar die nam nooit op. Uiteindelijk ben ik in september van 2018 teruggekeerd naar Nederland, na vrijgave van de Marokkaanse bond. Mijn geld van de laatste vijf maanden in Marokko heb ik nog steeds niet gekregen.

Eenmaal terug in Nederland kon ik tekenen bij clubs uit de Keuken Kampioen Divisie, maar ik besloot dat ik klaar was met het profvoetbal. Mijn leven moest rustiger worden, ook na de ellende die ik eerder had meegemaakt in de eerste divisie van Nederland. Volgens mij herinneren veel mensen in Nederland mij vooral van de vechtpartij met Melvin Platje in 2015, bij VVV Venlo. Dat was mijn eigen schuld. We waren ploeggenoten en ik had hem sowieso niet moeten slaan. Maar er was wel een reden voor mijn woede-uitbarsting.

Het gebeurde na de wedstrijd tegen Helmond Sport. Een dag eerder had een vriend van mij zelfmoord gepleegd. Ik had die wedstrijd graag voor hem willen winnen. We verloren met 3-1 en Platje had na afloop in de kleedkamer een grote mond tegen mij. Het liep uit op een handgemeen. Ik werd woedend, kon mezelf niet inhouden en sloeg hem in zijn gezicht. VVV besloot dat ik moest vertrekken, wat natuurlijk volledig terecht was. Dat was een pijnlijke situatie, maar Melvin en ik hebben het later uitgepraat. We hebben nog altijd contact. Hij heeft me zelfs uitgenodigd om naar Bali te komen, waar hij tegenwoordig speelt.

Na dat incident bij VVV was het voor mij moeilijk om een mooie club te vinden, dus ben ik naar Roemenië vertrokken, om voor Pandurii Târgu Jiu te spelen. Ik zat echt in the middle of nowhere. Roemenië is een verschrikkelijk land. De mensen zijn niet aardig en ze hebben weinig op met moslims. Ik voelde me buitengesloten en was erg ongelukkig. Na een half jaar ben ik er weer vertrokken. Na nog een half jaar FC Den Bosch, kwam ik terecht bij Fortuna Sittard. Ben van Dael haalde me daarheen, omdat we eerder erg prettig samengewerkt hadden bij VVV. Helaas werd Ben na een half jaar ontslagen bij Fortuna.

Toen maakte ik kennis met de meest verschrikkelijke man die in mijn leven voorbij is gekomen: Sunday Oliseh.

Die man heeft mij tot het uiterste gedreven en uiteindelijk kapot gemaakt. In het begin speelde ik nog wel onder hem, maar ik werd steeds gewisseld. Ik vroeg hem wat hij van mij verwachtte, en wat ik beter kon doen. Het enige wat hij zei was: “Wie denk dat je bent? Denk je zomaar even op mij af te kunnen stappen? Ik zal eerlijk zijn, je hoort na deze wedstrijd niet eens bij de eerste 18.” Ik werd verbannen. Zelfs tijdens een oefenwedstrijd werd ik na twintig minuten gewisseld: “Kom maar zitten. Het is genoeg.” Twee maanden lang trainde ik keihard en mocht ik af en toe invallen. Ik zei verder helemaal niks. Totdat ik op een dag brak van binnen.

We speelden elf tegen elf. Ik was de 23e man en moest met de derde keeper gaan trainen. Ik zag technisch directeur Charly Chudik langs het trainingsveld staan en zei tegen hem: “Ik wil een oplossing, zo kan het niet verder gaan.” Oliseh hoorde dat en stuurde me naar huis. Toen ontplofte ik. “́Wat denk jij wel niet? Wat heb ik jou aangedaan? Zeg het dan!”, schreeuwde ik. “Oprotten. Motherfucker!” Dat was het einde. Zo ben ik van Fortuna Sittard naar Marokko vertrokken. Ik was klaar in Nederland. Na de problemen bij VVV was de buitenwereld er natuurlijk van overtuigd dat ik bij Fortuna opnieuw de boosdoener was. Uiteindelijk is iedereen erachter gekomen dat Sunday Oliseh degene was die veel mensen bij Fortuna het leven zuur heeft gemaakt met zijn bizarre houding.

Voor mij kwam die boodschap niet op tijd. Ik was al naar Marokko vertrokken, waar ik ook een vervelende periode had. Na mijn terugkeer in Nederland had ik de buik vol van het betaald voetbal. Ik heb zelf ook fouten gemaakt, maar ik kan je verzekeren dat veel trainers niet met spelers van een andere cultuur kunnen omgaan. Of überhaupt niet met mensen om kunnen gaan, zoals Oliseh. Daar zou ik graag een boek over willen schrijven, om trainers handvatten mee te geven. Ik ben tegenwoordig zelf trainer en heb een eigen voetbalschool voor kinderen van twee tot en met vier jaar. Daar geniet ik van. Het afscheid van de profvoetbalwereld heeft me goed gedaan.

Dit is een verhaal uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie van VICE Sports.