Een kijkje in de Spijkerbar, de oudste cruisingbar in Amsterdam

Toen mijn dinsdagavonddate niet doorging, besloot ik zelf maar een rondje te gaan wandelen. Nog geen driehonderd meter van mijn huis begon het te stortregenen. Schuilend raakte ik in gesprek met een wildvreemde man. Hij kwam uit Zimbabwe en wilde even een drankje doen in de Spijkerbar. Ik vroeg hem of hij wist wat dit precies voor kroeg is. Zijn antwoord was nee.  

Ik pakte mijn telefoon om hem een twitterpost van de Spijkbar van drie uur geleden zien: “Ontladen na werk? Haal je lul tevoorschijn en geniet van naakte dinsdag, voor exhibitionisten en voyeurs, gratis toegang en kluisjes!” – inclusief prikkelende foto. De Spijkerbar is namelijk een cruisingbar. En niet zomaar één: het is een van de oudste in Amsterdam, opgericht in 1978, met een bewogen geschiedenis. Net voor de pandemie kwam het in handen van voormalig crisismanager en beurshandelaar Steven (43) en Tomas (40). Gekocht via crowdfunding, want banken geven niet zo snel een lening aan een kroeg die juridisch gezien onder het departement prostitutie en wapenhandel valt.

Bij dit soort bars dacht ik eigenlijk vooral aan donkere holen voor grijpgage ouderen, maar mijn nieuwe vriend uit Zimbabwe dacht er anders over. Dat de Spijkerbar een cruisingbar bleek te zijn schrok hem niet af: hij vergeleek een bezoekje aan zo’n bar met een potje tikkertje. Je doet mee als je wil en stopt wanneer je wil stoppen. Dit klonk gemoedelijk, en met de belofte dat hij aan mijn zijde zou blijven, besloot ik mee te gaan.  

Begroet door een bordje waarop stond dat alleen naakte mensen achter de bar mochten komen, daalde ik een klein trappetje af. Met de zenuwen in mijn lijf schoof ik dikke gordijnen opzij. Ik zag heel veel naakte lichamen en ik rook bier. Maar na een paar keer knipperen viel het me op dat lang niet  iedereen naakt was. Ongeveer de helft van de gasten had nog iets van kleding aan, de barman droeg een onderbroek. Terwijl ik op een barkruk ging zitten om van mijn eerste indrukken te bekomen, werd mijn aandacht getrokken door twee tv-schermen die naast de bar hingen. Op eentje  draaide de Disney-klassieker Peter Pan, op de andere een aflevering van Hung Young Brit. If you know, you know.  

Er dropen mensen binnen, overduidelijk bekenden, want de barman viel ze enthousiast om de armen en noemde iedereen bij voornaam. Het was net als in de kroeg waar ik jarenlang werkte – het feit dat er naast mij twee mannen elkaar zaten af te trekken deed daar niets aan af. Mijn nieuwe vriend en ik bespraken het interieur: een neon glas-in-lood fallus, een bak met gratis condooms aan de muur, de inrichting van de darkroom (denk gymzaal), het donkere houten meubilair, de brandende open haard en bovenal de mensen. Tot slot speelden we pool met drie studenten, zij zonder, wij met kleding aan.  

Ik begon me steeds comfortabeler door de ruimte te bewegen, en bleef zelfs hangen toen mijn nieuwe vriend weer terug naar zijn hotel ging. Mijn nieuwe gesprekspartner was een verlegen Haagse tramconducteur die zijn biseksualiteit onderzocht. Net als ik begreep hij niet zo goed wat deze plek nou was, maar we hadden het erg naar ons zin. Een jonge nudist uit Colombia sloot aan met de korte vraag of hij ook aan onze kruizen mocht voelen – hij vond ons namelijk gespannen. 

Na een half uur grabbelen waren onze gesprekken veel eerlijker,  de tramconducteur stopte met stotteren en sprak volzinnen. Of zijn hand ook in mijn broek mocht? Ook al hadden we het over muziek en zat mijn broek strak, van het één kwam het ander. Vervolgens kwam één van de stamgasten op me af en daar stond ik dan, midden in de kroeg met mijn broek op mijn enkels. De Spijkerbar bleek geen plek voor grijpgrage ouderen, maar gewoon een voor mij.