Ik nam een kijkje bij een auditie voor beginnende pornoacteurs

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Canada

Laatst was ik op een festival, en op een brakke ochtend lieten wat vrienden een pakje halflauwe aardbeienyoghurt de kring rondgaan. Ik werd een beetje naar van het beeld van tien gasten met melksnorretjes die tevreden elkaars warme speeksel zaten op te slurpen, maar dat werd volledig teniet gedaan toen ik eenmaal bij deze bootcamp was, en zag hoe een stel mannen in een bloedhete, met tapijt belegde kamer in een moordend tempo aan hun pik zaten te trekken.

Porno Bootcamp is het geesteskindje van Samantha Mack, pornoactrice en baas van Mack Models, haar eigen filmproductiebedrijf in Vancouver. Je zou haar kunnen beschouwen als de Yoda van de pornoindustrie. Ze begeleidt enthousiaste amateurs die een professionele carrière ambiëren, en neemt ze (letterlijk) bij de hand door ze de broodnodige vaardigheden aan te leren.

Mack zag in dat er een groot gebrek aan jong, mannelijk talent was in de pornowereld. Ze realiseerde zich dat als ze mannelijke acteurs wilde hebben, ze deze zelf zou moeten opleiden. Daarop bedacht ze een soort minicompetitie die bestaat uit drie rondes, waarin mannen worden getest op hun uithoudingsvermogen, weerstand en spuitvaardigheden – degene die binnen de toegewezen tijd kon klaarkomen maakte een goede kans op de eindwinst. De winnaar zou uiteindelijk in een video met Mack mogen spelen.

Bij zulke testrondes denk je misschien snel aan casting couch-achtige praktijken, waarbij actrices seksueel worden misbruikt tijdens hun poging om ergens voor gecast te worden (wat trouwens ook op zichzelf een pornogenre is). Maar als we Mack ontmoeten, is het meteen duidelijk wat voor indrukwekkende en hartelijke matriarch ze is: ze verwelkomt ons met open armen en een open decolleté – wat door de grootte van haar borsten vrij lastig te vermijden is – en heeft duidelijk het doel om deze ervaring zo waardevol mogelijk te maken voor alle deelnemers.

De ronde die we van dichtbij gaan meemaken heet ‘Musical Dicks’, en ik kan me voorstellen dat je de regels liever niet wil horen, maar ik vertel ze toch. De vijf aspirant-pornosterren worden gepijpt door drie vrouwen (onder wie Mack zelf). De mannen proberen het acht minuten vol te houden en de vrouwen proberen ze dat zo lastig mogelijk te maken. Als een man voortijdig klaarkomt liggen ze eruit, en winnen de vrouwen. Maar als na acht minuten het alarmpje gaat, moeten de mannen er zelf voor zorgen dat ze binnen tien minuten klaar zijn, want anders verliezen ze alsnog. Het klinkt misschien wat ingewikkeld, maar je moet er natuurlijk ook wel wat voor overhebben.

Dus daar stond ik met vijf naakte mannen, drie naakte vrouwen, een regisseur en onze cameraploeg. Het was een ongemakkelijke combinatie van naakte, her en der ondergespoten lichamen en mensen met kleren aan – wij dus. Al snel voelde ik me wat overvallen, wat alles te maken had met de vijf pikken die ik zag, variërend van slappe bedoeningen tot priemende erecties. Probeer dan maar eens tussendoor over het weer te beginnen.

We hadden de jongens zelf al van tevoren gesproken, vijf ambitieuze gasten die als enige doel hadden om een goede indruk achter te laten bij Mack.

“Ik wil Samantha trots maken,” zei Taylor Thick, die daar ook wel werd aangesproken als de ‘three-minute man’. En dat ging ook zeker op voor de andere mannen, die tussen de bedrijven door haar tas droegen, koffie brachten en zich als een stel kleine kinderen gedroegen die aan hun moeders’ keukenschort zaten te hangen. Maar het waren geen kinderen: het waren gespierde kerels die met hun lul stonden te zwaaien.

“We laten ze in lastige situaties terechtkomen, omdat ze het zo het snelste leren,” zegt Mack. Hoewel ze wat streng over lijkt te komen als ze benadrukt dat de mannen echt niet op het tapijt mogen morsen – het kwam net van de stomerij – bedoelt ze het uiteindelijk alleen maar goed.

Toen we eenmaal wat gewend aan de setting waren geraakt was de sfeer vrij relaxed, en eigenlijk helemaal niet zo intimiderend. Als je een tijd in een ruime zit met mensen die je eerst nog nooit had gezien, en vervolgens recht onder je neus aan hun pik worden gezogen, breekt dat blijkbaar ook wel weer het ijs.

De deelnemers zaten zelf ook wel prima in hun vel. Ze wisselden ook onderling tips uit: welke penispomp ze gebruikten, vanuit welke hoek je het best in iemands gezicht kunt klaarkomen, welke proteïneshake het kleverigste zaad oplevert. Ergens voelde alsof we gewoon met wat vrienden onder elkaar waren.

“Ben je zenuwachtig?” vroeg ik aan een andere man, die ‘Spaniard’ werd genoemd. Hij zat zichzelf mentaal voor te bereiden in de hoek van de ruimte met zijn iPod-oortjes in, en van wat ik op kon maken was hij grime aan het luisteren.

“Ik probeer gewoon even mijn gedachten los te laten,” zei hij. Ja, ik had al gehoord dat een vol hoofd een goede prestatie in de weg kan staan. Voor pornoacteurs kan dat werken als roest op een oude boot: op een gegeven moment is er niks meer aan te doen, en zul je hoe dan ook zinken.

Terwijl ik met hem praatte, moest ik toch mijn stinkende best doen om niet naar zijn uitgestoken lul te kijken. Kijk naar zijn ogen, kijk naar zijn ogen! Maar dat was lastig. Het was een beetje alsof je praat met iemand met spinazie tussen zijn tanden: je kunt er niet níet naar kijken.

“Echt? Wat vet!” zei ik tegen hem. Ik had geen idee wat er zo vet was, want ik luisterde helemaal niet naar wat hij zei. Ik dacht aan proteïneshakes. Ik probeerde me op zijn ogen te concentreren, maar onderaan mijn blikveld bleef zijn fallus zich opdringen, alsof-ie zich een weg omhoog probeerde te banen. Ondertussen hoorde ik het geluid van seks.

Het leek me een uitstekend moment om mezelf te excuseren en met een van de andere mannen te praten, wiens penis ik nog niet had aangestaard. Het lijkt me vrij duidelijk dat dit proces zich hierna nog drie keer zou herhalen.

Op een gegeven moment werden we allemaal in een ruimte begeleid. Ik realiseerde me dat we niet alleen maar een beetje met naakte, rukkende mannen zouden kletsen, maar ze zometeen ook daadwerkelijk echte porno zouden gaan maken, en wij daarbij zouden zijn.

Omdat de rest van aanwezigen of aan het filmen was, of te veel glijmiddel aan zijn handen had om iets anders dan een schacht vast te houden, werd ik gevraagd om foto’s van hun pik te maken met een polaroidcamera. Ook ik zat inmiddels onder de plak bij Mack.

“We hebben nog wat vrouwen nodig, mocht je mee willen doen?” vroeg Mack nonchalant terwijl mijn verzameling pikkenpolaroids zich steeds verder uitbreidde. Ik bedankte. Maar omdat ik toch graag betrokken wilde zijn, wilde ik wel graag de rol op me nemen om steeds de tijd aan te geven.

Ik vond het totaal niet opwindend wat we in de kamer zagen. Ik heb me eigenlijk nog nooit zo gay gevoeld. De crew stond er een beetje ontdaan bij – vooral de geluidsman, die al het getrek en gegorgel direct in zijn koptelefoon had gehoord. Mack had de ervaring zo normaal doen overkomen dat ik er nauwelijks bij stilstond dat ze uiteindelijk ook gewoon porno maken.

Met mijn telefoon in mijn hand instrueerde ik de vrouwen om om de minuut van partner te wisselen. Ik was wel blij dat ik iets van afleiding had; ik kon me op de tijd focussen, zien hoe de seconden voorbij gleden, als druppels vocht die via de huid omlaag sijpelen.

En toen was het eindelijk zover. “Acht minuten. Tijd om klaar te komen!” hoorde ik mezelf zeggen. Toen gebeurde de rest. Wat er precies gebeurde vind ik moeilijk om te zeggen, ik dicht mezelf althans niet de kwaliteiten toe om die overweldigende hoeveelheid zaad in woorden uit te kunnen drukken.

Het was opmerkelijk hoe snel het allemaal ineens ging toen de laatste man klaar was. Na het laatste fluitsignaal verliet iedereen de kamer; iedereen die sperma over zich heen had ging onder de douche, iedereen die sperma had gespoten kleedde zich aan en iedereen die al was aangekleed stond er stilletjes bij en probeerde nergens tegenaan te leunen dat mogelijkerwijs plakkerig kon zijn.

Na een bondige speech van Mack, die aangaf dat iedereen het goed gedaan had, gingen de mannen tevreden weer naar huis.

Toen ik vertrok wist ik niet helemaal meer wie ik was. Ik kocht sigaretten (terwijl ik helemaal niet rook) en whiskey (ik haat whiskey), en toen ik wat ging eten bleef ik maar staren naar de worsten in het koelvak (ik ben vegetariër). Ik was verdwaald, en in een existentieel gat gevallen waarin de pikken, tieten en spermaklodders me om de oren vlogen zodra ik ook maar even mijn ogen sloot.

In de auto staarde iedereen stil voor zich uit. Alle vier waren we totaal verward door wat we hadden gezien, maar ook ontspoord doordat het weer voorbij was. Het was alsof we naar huis gingen na een lange vakantie: alles was exact hetzelfde, maar tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik was veranderd. Ik was terug in de echte wereld, waarin mensen ineens weer kleren droegen en niet per se voortdurend aan elkaars geslachtsdelen zaten te likken. Ik was verward.

Ik wilde over andere onderwerpen beginnen, maar het lukte niet. Het was alsof een deel van mij nog steeds in die ruimte was, toekijkend hoe een van die mannen maar geen harde kon krijgen vanwege de prestatiedruk, en bescheiden kloddertjes spoot met zijn zielige olifantenslurfje. Het was een gezicht dat ik mijn ergste vijand niet eens zou toewensen.

Ondertussen appte ik mijn vriendin. “Ja laten we zeker afspreken. Maar ik heb liever niet dat je me aanraakt.” Normaal gesproken heb ik een vrij vlotte babbel, maar dit keer kwam ik nauwelijks uit mijn woorden. Toen ik bij haar was deed ik mijn pyjama aan, en lag ik een tijdje stil. Ze probeerde me aan te raken, maar ik kromp direct ineen. Ze hoefde maar te praten en ik zag alleen maar pikken voor me. Als we kusten: pikken. Pik, pik pik. Nu snap ik wat de ‘post’ in ‘posttraumatische stressstoornis’ betekent. Ik voelde me verschrompeld, en was bang dat er een soort sperma-Satan ronddwaalde die erop uit was om een heel wapenarsenaal op me leeg te schieten.

Deze angst voor intimiteit hield een tijdje stand. Na tien dagen was ik weer in staat om haar aan te raken zonder gelijk aan spermaklodders te denken. Een paar weken later hoefde ik nog maar twee keer per dag de demonen van mijn huid af te wassen, en na een maand had ik alleen op slechte dagen nog pikkennachtmerries. De traumatische gevoelens leken langzamerhand af te nemen, en het voelde alsof ik weer een beetje normaal begon te worden.

Als ik nu terugdenk aan de vijf mannen kan ik er eigenlijk alleen maar om glimlachen, omdat ik het vooral associeer met de leuke tijd die we samen hebben gehad. Zoals wel vaker met zware beproevingen in het leven, ben ik achteraf blij dat ik het heb meegemaakt.

Ik denk nog vaak terug aan de bootcamp. Aan de jongens: wat ze deden, met wie ze waren, en of ze wel of niet acht kippenborstjes hadden gegeten voor een optimale zaadkwaliteit. Tot aan de dag van vandaag kan ik ze allemaal aanwijzen op basis van hun pik – dat zegt me een stuk meer dan hun naam. Een tijdje terug kwam ik er een tegen op straat, en we begroetten elkaar alsof we oude vrienden waren. Het schept natuurlijk ook wel een band als je hebt gezien hoe iemands vers gespoten zaad in een vers gestoomd tapijt heeft zitten weken.

Wie was ik eigenlijk voorafgaand aan de bootcamp? Ik denk dat ik wel gelukkig was, in ieder geval. Ik had in ieder geval nog geen idee hoe zulke grote hoeveelheden sperma zouden ruiken, was kinderlijk naïef over hoe het zou zijn om tot aan je ellebogen onder het glijmiddel te zitten, en had geen enkel idee over hoeveel geluid een slappe pik in iemands mond maakt. Een paar maanden geleden had ik nog nooit van Porno Bootcamp gehoord, en mijn leven was prima – maar wel een stuk minder interessant.