Ronnie Flex heeft vier jaar lang gezocht naar Ronnie Flex

Het stadion van Feyenoord speelt een subtiele rol in de carrière van Ronnie Flex. Op het nummer Kan Niet Kiezen hebben hij en producer Boaz van de Beatz heel elegant het geluid van zo’n 50.000 uitzinnige voetbalfans gesampeld, wat er in combinatie met de toeters en bellen in de productie eigenlijk altijd voor zorgt dat je dit nummer op orkaankracht af wil spelen. 

En er is nog iets anders interessants aan de hand met dit nummer, en met NORI, het project waar het onderdeel van is. Het werd uitgebracht in 2018, een jaar na het enorme commerciële succes van voorganger Remi, en wat langer na zijn doorbraak bij het grote publiek als creatief meesterbrein achter New Wave. Dit succes eiste z’n tol bij Ronnie. Dat hebben we allemaal kunnen zien in een documentaire. Zijn wens om terug te gaan naar de basis en om de muziek te maken die hij maakte toen hij nog niet de grootste popster van het land was, werd hier voor het eerst duidelijk uitgesproken. Daarom heeft hij een trap-mixtape gemaakt waarin hij geen commerciële concessies deed, inclusief exclusieve shows in veel te kleine venues waarvoor mensen fysiek een kaartje moesten kopen.

Kan Niet Kiezen is een uiting van die wens, en dan vooral de intro van de track, waarin Ronnie zegt dat hij het terug wil brengen naar old school shit, en het nummer zelfs doopt tot de opvolger van In Een Jet – tot de dag van vandaag de meest ondergewaardeerde streetbanger ooit gemaakt, en misschien wel het beste voorbeeld van wat de kern van zijn talent is. 

Maar dinsdagavond zijn wij het geluid dat te horen is in de Kuip. ‘Wij’ staat hier voor een paar honderd fans, pers, een sloot aan collega-artiesten en wat familie en vrienden. We zitten, bijna allemaal gekleed in turquoise of andere aan blauwgroen gelieerde kleding, in een paar vakken op de tribune aan de lange zijde, waar we uitkijken op de legendarische opgang van het stadion; een soort luik dat toegang geeft tot het veld. Op een klein podium net voor de zijlijn staat zijn goede vriend Kifu oude en nieuwe tracks van Ronnie Flex te draaien.

We zijn in de Kuip om in stijl de release van Altijd Samen te vieren. Voor de tweede keer eigenlijk, omdat een paar dagen daarvoor al een luistersessie werd gehouden in een metro gevuld met fans die dwars door Rotterdam reed. Maar goed: de opluchting van een nieuwe release mag best twee keer gevierd worden, zeker als er zo’n zware bevalling aan vooraf ging. Ronnie lijkt ook oprecht blij. Hij speelt z’n nieuwe album af, zingt live een paar nummers, beantwoordt ondertussen wat vragen van fans, en geeft een korte toelichting bij elke track. Hoofdpunt is bijna overal: de weg naar vandaag was erg lang en vol met kuilen, die dus vooral gegraven zijn door twijfels in zijn eigen hoofd.

Want Ronnie heeft vier jaar gewerkt aan het album. Vier roerige jaren, om het zwak uit te drukken. Hij werd vader, speelde op de grootste podia van Nederland en België met zijn band, zag vervolgens door de pandemie alles ineen donderen, vormde ineens een soort showbizzkoppel met Famke Louise en verscheen uitgebreid in de roddelpers toen ze weer uit elkaar gingen, werd verliefd op een ander, is nu in verwachting van een tweede dochter, en brak ondertussen ook nog met zijn label. En dat alles terwijl hij een album probeerde te maken dat hem voor eeuwig zou verlossen van de zoektocht naar het gevoel van totale creatieve vrijheid, zoals hij die had voor zijn grote succes. 

In de opening van het album, het nummer Dankbaar met zangeres Do, zegt hij dat hij de Ronnie van zes jaar geleden toch echt terug heeft gevonden. Na afloop van de luistersessie vraag ik hem of dit echt zo is, of dat hij heeft geleerd dat het ook prima is om zo’n zoektocht los te laten als het je al vier jaar lang in de weg zit.

“Ik heb losgelaten dat ik hem [de oude Ronnie, red.] moest vinden, en daardoor kon ik een nieuwe versie van mezelf vinden, waarin ik de teksten schrijf die ik nu schrijf. Die onbevangenheid, en dat jonge, ik weet niet man. Kijk: je kunt je prime niet opnieuw oproepen. Ik ben negentwintig, en rap is net als voetbal. Sommige dingen die ik kon toen ik jong was, kan ik nu niet meer. Maar wat ik wel kan, is net als Cristiano Ronaldo heel hard werken en er uithalen wat ik er uit kan halen. En dat is wat ik heb gedaan. Misschien ben ik geen Remi meer. Misschien ben ik niet meer De Nacht Is Nog Jong. Misschien zeg ik niet meer dingen als ‘aber natürlich laat ik jou niet zo alleen’, of wat the fuck ik toen ook voor geniale shit bedacht. Misschien doe ik dat niet meer. Maar aan het einde van de dag, bro, komt dit wel uit m’n hart, en daar haal ik dus alles uit wat ik kan.”

“Ik ben misschien nog nooit zo trots op mezelf geweest, omdat ik er dus zo hard voor moest werken. Dit was geen Messi-shit, en niet om mezelf ook nog te vergelijken met Messi, of ja, om mezelf wel te vergelijken met Messi: ik stond als jongeling op het veld en ik deed dingen die harder waren dan alles wat iedereen ooit eerder gedaan heeft. En dat is het nu gewoon niet meer. Maar ik ben toch trots op het feit dat ik nu doe wat ik doe.”

Als je de trots en opluchting in de stem van Ronnie hoort, voelt het haast vervelend om steeds weer te beginnen over zijn oude werk. Jay-Z was daar heel duidelijk over toen hij zei: “want my old shit, buy my old albums”. Maar omdat Ronnie er zelf meerdere keren over begint, en zelfs zijn stiefvader in een ingesproken boodschap ontroerd vertelt over hoe mooi hij het eerste album van Ronnie vindt, zou het ook gek zijn om het niet aan te halen. 

Maar goed: laten we kijken naar wat het loslaten van het verleden en de focus op de toekomst Ronnie hebben opgeleverd. Op Altijd Samen staat een sterke opener en een goede afsluiter, de uit Engeland getrokken vibe uit Eindelijk Alleen is in potentie een klassiekertje in z’n oeuvre, net als Op Mijn Huid met Jonna Fraser, maar de rest klinkt (nog) niet als iets wat de geschiedenisboeken in zal gaan. 

Wat vooral opvalt is dat Ronnie in de samenwerkingen ook duidelijk heeft gekozen om het verleden los te laten. Op Jonna en de backing vocals uit z’n band na zijn er alleen nieuwe samenwerkingen te horen. Geen Boaz, geen Kleine, geen Frenna. Dat is een goede keuze als je wil bouwen op nieuwe mensen, maar toch doet het een beetje pijn als Ronnie vertelt dat Okke Punt (uit het team van Snelle) en Ali B. twee heel waardevolle mensen in zijn schrijfproces zijn, terwijl mensen als Okke en Ali in een ideale wereld niet meer zouden kunnen doen dan hopen dat ze op artistiek gebied ooit in de buurt komen van wat Ronnie in z’n mars heeft. 

Maar bij een nieuw begin zijn opstartfoutjes onvermijdelijk en toegestaan. Als het waar is wat Ronnie zegt en hij echt klaar is om alleen nog maar vooruit te kijken, kan het alleen nog maar beter worden dan wat het nu is. En dat is: best wel goed, maar vooral een noodzakelijke afsluiting van een periode die voor niemand terug hoeft te komen.