Mensen vertellen over de domste ruzies die ze hadden met hun geliefde

Als je een leven wil met liefde, seks en gezelschap moet je de incidentele woede-uitbarstingen en ruzies over de kleinste details maar voor lief nemen. Al vroeg in mijn huidige relatie probeerden mijn vriend en ik zijn familierecept voor spaghettisaus na te maken, en terwijl de tomatensaus sudderde dachten we dat er wel tijd was voor een vluggertje. Een uur later was de saus verbrand, was geen van beiden klaargekomen en hadden we na ons onbevredigende potje seks ook geen bevredigend diner. In plaats daarvan hadden we een ondragelijke ruzie over wiens verantwoordelijkheid het was. Soms ben je in dit soort ruzies gewoon hongerig of geil, en soms gebruik je aangebrand eten als excuus om je maandenlange opgekropte ergernissen eruit te gooien. “Vaak zijn kleine ruzies het resultaat van onvervulde behoeften, diepgewortelde angsten en onzekerheden, en onuitgesproken gevoelens,” zegt relatiecoach Effy Blue. "In plaats van toegeven dat we behoefte hebben aan orde en structuur om ons veilig te voelen, en dit ook van onze partner verlangen, kiezen we er liever voor om te ruziën over hoe het toiletpapier hoort te hangen. In plaats van toegeven dat je teleurgesteld bent in jezelf, omdat je jullie jubileum bent vergeten, maak je ruzie over wiens beurt het is om het vuilnis buiten te zetten. Het is een manier om de pijn te verzachten.” Klinkt aannemelijk. Maar dat neemt niet weg dat er soms wel erg domme redenen zijn om een pijnontwijkende ruzie te beginnen. We vroegen een aantal mensen naar de domste redenen waarom ze ruzie hadden met hun geliefde.

Een keer kwamen de sms’jes die mijn vrouw en ik naar elkaar stuurden in de verkeerde volgorde binnen en leek het alsof we expres bot reageerden op elkaar. Toen ik vervolgens ons huis binnenliep had ik zoiets van: “Wat flik je me nou, Kat? Ik wilde gewoon weten wat je wil eten en jij reageert als een dom uilskuiken?” Waarop zij zei: “Ik? Jij bent degene die niet reageerde op mijn vraag!”

Een ex barstte ooit in tranen uit omdat ik vroeg wat hem dwars zat, want hij had zich de laatste tijd vreemd gedragen, en hij gaf toe dat hij zich zorgen maakte dat we niet van dezelfde boeken en films hielden en dat “dat alles was wat er op lange termijn toe deed.” Hij was ook bang dat ik zou aankomen, omdat ik erg van snacken houd, en dat hij mij daarom minder aantrekkelijk zou vinden. We gingen na drie maanden uit elkaar, maar niet voordat ik een speech kreeg die hij had gestolen uit een aflevering van Radiolab. Als ik het nog eens over zou kunnen doen, denk ik dat ik niet beter had kunnen reageren: ik liep langzaam de kamer uit, zonder iets te zeggen. Ik ben heel trots op het feit dat ik, zodra ik doorhad dat hij het aan het uitmaken was met een tekst over relatiebreuken uit Radiolab, kalm de twee dingen van mij pakte die bij hem lagen (het waren boeken), mijn schoenen aandeed en tegen hem zei: “Nou, toedeledoki.”

Toen ik afgelopen Halloween thuiskwam, pakte ik een klein pompoentje van de veranda van mijn buurman, verstopte ik ‘m onder mijn shirt en legde hem op onze salontafel. Toen mijn vriendin het iets later opmerkte, probeerde ik haar wijs te maken dat die pompoen daar al twee jaar lag, sinds we er waren gaan wonen. De daaropvolgende ruzie over ‘misleiding’ duurde tot de volgende ochtend. Zoals bij bijna elke ruzie die we hebben, hadden we de vijf uur daarvoor gedronken. We zijn inmiddels getrouwd.

De vrouw met wie ik scharrelde en ik bestelden tijdens een brunch twee koffie. De serveerster vroeg of we twee grote of twee kleine koppen koffie wilden. Ik had een kater en wilde echt een grote bak koffie, dus ik zei: “Groot”. We keken naar het menu en het beloofde niet veel goeds. Uiteindelijk kwam de serveerster terug met twee gigantische cafetières, die gevuld waren met koffie. Alles werd ineens duidelijk: ik keek naar het menu en zag dat een grote koffie 16 dollar kostte, en ik stond erop dat we gelijk vertrokken zonder te betalen. Mijn vriendin werd superboos – als in schreeuwen-over-straat-boos.

Oké, dit was mijn fout. Maar het feit dat hij al sinds het begin van onze relatie afkeurend was geweest over mijn kledingstijl had een blijvende indruk achtergelaten, en hij had dat niet gemerkt. Hoe dan ook: een paar weken geleden waren mijn vriend en ik na een avondje stappen naar huis gegaan, en ik had pijnlijke blaren op mijn voeten van mijn hakken. Terwijl we naar de metro liepen, zei ik dat mijn voeten pijn deden. Ik klaagde ook over het feit dat ik eigenlijk helemaal geen schoenen had. Maar in plaats van aardig en zorgzaam te zeggen dat ik mooi ben en dat hij het zielig vond dat mijn voeten pijn deden, antwoordde mijn vriend: “Je hebt al schoenen nodig sinds we elkaar kennen. Koop gewoon schoenen!” Hij lachte, maar ik schrok – ik voelde aan de manier waarop hij het zei dat hij mij een idioot vond, omdat ik geen schoenen had, en dat hij eigenlijk zei dat de schoenen die ik had lelijk waren. (Even voor de goede orde: ik had nog nooit eerder blaren gekregen van die hakken, en ze waren cool en vintage!) Het voelde ook alsof hij met zijn opmerking probeerde te zeggen dat hij mijn kledingstijl verschrikkelijk vond. De hele reis naar huis spuwde ik mijn gal over hoe hij denkt dat hij intellectueel superieurder is, omdat hij van herenkleding houdt. De volgende dag ging hij naar de stad en kocht hij drie paar schoenen voor me, en nu zijn we heel gelukkig.

In mijn laatste jaar van de universiteit woonde ik in de hoofdstad van Maryland, en het Republikeinse hoofdkwartier van de staat verhuisde naar het gebouw naast mijn appartement. Het was een oud historisch gebouw en ze zetten er een levensgroot bronzen standbeeld van een lachende, zwaaiende Ronald Reagan neer, die er vanuit elke hoek uitzag alsof hij de Hitlergroet gaf. Ik had een slechte relatie met een gast en we hadden het er constant over hoe erg het een doorn in het oog was. Op een avond hadden we ruzie gekregen, omdat ik mijn therapiesessie had overgeslagen. We hadden een voorlopig staakt-het-vuren bereikt, maar toen we van een feestje naar huis liepen, werd hij weer onrustig. Toen we bijna bij het Republikeinse hoofdkwartier waren, liep hij plotseling weg en rende de trap op, waarna hij het standbeeld in een snelle beweging neerhaalde. Ik was zo van streek dat ik naar mijn huis rende, de deur op slot deed en tegen hem schreeuwde dat hij een onfatsoenlijk mens was en dat hij naar huis moest gaan. (We hadden natuurlijk gedronken.) Toen ik de volgende ochtend wakker werd, zat hij op de een of andere manier in mijn slaapkamer met twee flessen sportdrank, en vergaf ik hem (tijdelijk) alles.