We luisterden stiekem af wat bezoekers vinden van die gigantische drollen in Boijmans

Een goede drol neerleggen doen we allemaal weleens, maar de kunstenaars van het Oostenrijkse collectief Gelatin spannen de kroon. Tien jaar terug maakten ze al een alfabet van hun eigen uitwerpselen, en nu draaiden ze vier monumentale vijgen waar je niet omheen kunt. Of nou ja, dat lukt nog net. De bezoekers van Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam, waar nu de tentoonstelling Vorm - Fellows - Attitude te zien is, doen in ieder geval hun stinkende best.

Gelatin heeft al vaker werken gemaakt waar je broek een beetje van afzakt. Van een menselijke lift en een kolossaal bergkonijn in de openbare ruimte, tot een provisorische achtbaan en een sculptuur van bevroren pis. Vies van taboes zijn ze in ieder geval niet, en met hun excrementen hopen ze ook anderen over de streep te trekken. Of zoals ze het zelf verwoorden: “Deze show is ook voor mensen die denken dat hedendaagse kunst shit is. Zij moeten langskomen om deze shit show te zien.”

Alsof vier torenhoge bergen stront nog niet genoeg zijn, hebben de heren voor de gelegenheid ook nog even 101 handgemaakte naaktkostuums neergehangen, inclusief aangenaaide hangtieten en balzakken. Aangezien dat al met al nogal wat vragen oproept, zoals ‘waarom?’ en ‘moet dit nou?’ besloten we eens langs Boijmans te gaan om de mooiste reacties op te vangen. Stiekem, want als mensen niet doorhebben dat ze worden afgeluisterd, zijn hun opmerkingen doorgaans het best.

Al in de garderobe horen we een horde mannen van een jaar of veertig, die op een manier met elkaar praten die ik eerder in de kleedkamer van een voetbalclub zou verwachten.

Man 1: Nou, jij hebt wel een hele lege zak.
Man 2: Klopt. Maar bij jou zit er een hele zwier aan.
Man 1: Anders ga ik wel gewoon echt naakt. Dan weet je pas écht niet wat je ziet.
Man 2: Kerel. Dat heb ik allang gezien. Ik zou dat pak maar aanhouden als ik jou was.

Man 3: Deze penis lijkt wel een naaktslak.
Man 4: Jouw penis lijkt wel een naaktslak.
Man 5 laat een flinke scheet.
Man 5: Dat ben ik niet, dit zijn scheetkussens!
Man 3 en 4: Ja, ja.

Man 6: Wel een goed pak voor een vrijgezellenfeest.
Man 7: Ja lachen. Allemaal in zo'n pak. Maar hoe regelen we dat?
Man 6: Gewoon, met een nieuwe fundraiser.
Man 7: Dat is nog eens een goede investering.

Verderop loopt een gezin dat eruitziet alsof ze allemaal in de bakfiets zijn gekomen. Vader en moeder dragen allebei een naaktpak en hun twee zoons lopen lachend naar binnen.

Moeder: Wat is dat dan jongens?
Zoon 1: Een dikke poepdrol!
Zoon 2: Of een walvis!
Moeder: Heb jij ooit zo'n grote drol gezien?
Vader: Vanochtend nog.
Moeder: Grappig hoor. Jongens, jullie mogen er niet aankomen maar er wel aan ruiken.
Zoon 1 + 2: Iel!

Een ouder stel loopt met grote ogen en een enorme frons op hun voorhoofden naar binnen. Ze beginnen steeds langzamer te lopen en ik begin sterk te vermoeden dat ze niet voor deze expo zijn gekomen.

Vrouw: Dit vind ik echt niet leuk.
Man: Ik ook niet. Veel te makkelijk.
Vrouw: Dit is nou kunst.
Man: Dit is nou shit.

Ze gaan weg en even ben ik alleen met een man die een spijkerbroek, hemd en bootschoenen draagt, en zijn armen vol tattoos heeft. Hij loopt bewonderend om de reuzedrol heen en kijkt me vervolgens aan:

Man: Ik weet niet zo goed wat ik er nou van moet vinden.
Ik: U bent niet de enige.
Man: Ik vind het in ieder geval wel heel indrukwekkend. Ik doe het ze niet na.
Ik: Ik ook niet hoor.

Dan komt er een vrouw op een piepend loopfietsje de zaal in. Ze maakt een tochtje om alle drollen heen terwijl ze kostelijk giechelt. Ik vraag me haast af of dit erbij hoort, en wou dat iedereen op een piepend fietsje rondom de drollen mocht rijden. Dat zou de show naar een nóg hoger niveau tillen. Ik word uit mijn gedachten gehaald door een groepje twintigers die verderop lachend pakken staan uit te zoeken.

Man: Wil je de piemel of de kut?
Vrouw: De kut! Ik ben speciaal hiervoor gekomen. Dit is een langgekoesterde wens.
Man: Hoe dan?
Vrouw: Nou, deze expo is toch fantastisch? Ik kan hier zó blij van worden! Laten we zo scharen op de foto.

Vervolgens lopen ze de zaal in en beginnen ze een fotoshoot waar ik die mijn aandacht trekt. Ik besluit daarom een foto voor een foto te ruilen. Zij een voor henzelf, en ik een voor dit artikel.

Als ze weg zijn komt er een groep mannen van middelbare leeftijd binnen die allemaal flauwe grapjes beginnen te maken.

Man 1: Kijk dit toefje nou.
Man 2: Daar krijg je een klapperkont van.
Man 1: Ik ga er een foto van maken voor mijn kind. Dan kan ik zeggen dat ik een nog grotere drol heb gezien dan hij is.

Man 3: Wat doen ze na afloop met die drollen?
Man 4: Door het toilet spoelen.
Man 3: Maken ze daar ook weer een expo van zeker.
Man 4: Ja, en dan allemaal gaan kijken.
Man 3: Ik kijk thuis wel.

Het valt me op dat er drie types mensen zijn in deze expo: mensen die het maar niks vinden, mensen die het juist interessant vinden, en mensen die het als één grote speeltuin beschouwen. Een jong stel in de derde categorie heeft de tijd van hun leven. Het meisje staat in haar naaktpak te doen alsof ze een flinke drol aan het leggen is terwijl de jongen het vastlegt voor het nageslacht.

Meisje: Is het zo leuk?
Jongen: Ja. Maar jemig, deze drol is zo groot dat-ie niet op de foto past.
Meisje: Dan moet je een panorama maken.

Als het stel klaar is met de fotoshoot komt er een gezin binnen met drie kinderen, die tikkertje spelen en fanatiek onder de schijt doortijgeren.

Kind: Kijk mama, ik zit in een drol!!'
Moeder: Zo wat een hoge!
Kind: Kan jij dat ook?
Vader: Nog veel hoger.
Moeder: Nou, schat!

Een ander stel is al een tijdje bezig met een fotoshoot. Terwijl de vrouw nog wat selfies maakt, bestudeert en betast haar vriend ondertussen elk stuk poep. IJverig probeert hij de verschillende structuren te ontwaren, en ondertussen komt er een man binnen die er welgeteld twee seconden voor nodig heeft om zijn mening omtrent het kunstwerk te vormen:

Man: Nou zeg, jemig, wat flauw zeg, hier ik kan echt niks mee, ik ga weg, nou doei hè!

Een stel dat net om de hoek komt kijkt verbaasd hoe hij wegstormt. Zelf zijn ze een stuk milder.

Man: Ik vind het niet héél flauw.
Vrouw: Je ziet dat het écht kunst is.
Man: En dat maakt het niet flauw.
Vrouw: Dat bepaal ik nog altijd zelf. Maar leuk is het wel.

Vorm - Fellows - Attitude van Gelatin is nog tot en met 12 augustus te zien in Museum Boijmans Van Beuningen.