De naarste dingen die ik meemaakte tijdens mijn werk in een tacozaak

In Restaurantontboezemingen lees je over dingen die zich achter de schermen in de horeca afspelen. Smakelijke verhalen die je als bezoeker van je favoriete eet- en drinkplekken normaal gesproken niet krijgt voorgeschoteld.

Toen zestien was werkte ik voor een nogal harde sushichef, en na twee jaar had ik er echt genoeg van. Maar ik had een baantje nodig om m’n wiet en zo te kunnen betalen, dus begon ik bij een Mexicaanse fastfoodketen in Puerto Rico. Het was een hele ervaring. Meestal werken er veel rare types in de keuken: veel kluizenaars, veel kleine criminelen – want als het zware criminelen waren, zouden ze niet in een keuken werken, en zeker niet in een fastfoodrestaurant.

Meestal stond ik achter de kassa, maar op vrijdagen werkte ik in de keuken. Vrijdagavond was altijd druk en er stond altijd een lange rij. ‘s Nachts kwamen de meeste bestellingen vaak alleen maar van de drive-through en dan was de rest van het restaurant helemaal leeg. Op die momenten ging de gast die achter de kassa stond vaak samen met klanten naar de wc. Dat vonden we allemaal raar. Hij bleek clonazepam te dealen. Wat ben je voor waardeloze crimineel als je bij een fastfoodketen werkt en niet eens je drugs verkoopt op de parkeerplaats? En het zijn niet eens echte drugs, maar je moeders medicijnen tegen haar angstaanvallen.

Hij was een witte gast met een geblondeerde hanenkam en tribaltekens aan de zijkant van zijn hoofd geschoren. Hij was heel levendig en erg aardig, maar ik dwaal af. Een van zijn vaste klanten was een vrij forse man. Echt enorm. Hij kwam altijd met zijn moeder in een rolstoel. Hij kocht de clonazepam, bestelde altijd een quesadilla voor zijn moeder en drie taco’s voor zichzelf. Nadat hij de drugs kocht nam hij ze altijd meteen in en ging hij samen met zijn moeder de eerste taco opeten. Daarna at hij zijn tweede taco en ten slotte nam hij de laatste ronde mee naar de wc. Blijkbaar moest hij van die clonazepam poepen, dus ging hij helemaal naar de klote op de wc zitten en at zijn taco terwijl hij een drol draaide.

Het gebeurde zes keer in het jaar dat ik daar werkte. Aan het einde van mijn shift moest ik het toilet schoonmaken en dan vond ik altijd de verpakking van de taco en sliertjes sla op de bril. Die gast multitaskte meerdere vliegen in een klap: een gezellig uitje met zijn moeder, drugs voor een week inslaan en taco’s naar binnen werken op de wc. Zijn moeder was een lieve vrouw, die er maar wat in haar rolstoel zat en voor zich uit staarde. Hij nam haar mee als La Comay, een populair Puerto Ricaans roddelprogramma, bij ons opstond. Zij was dan zo afgeleid dat hij stiekem hard kon gaan op die angstmedicijnen. Het was bizar.

Er gebeurden nog meer rare dingen daar. Meestal hebben dit soort fastfoodrestaurants geen nachtportiers, maar toen ik er begon, werkte er een gestoorde portier. Hij was algemeen bekend dat hij een drugsverslaafde was, maar iedereen negeerde het, omdat hij zijn werk zo goed deed. Ik bedoel, deze gast stopte zijn ziel en zaligheid in schoonmaken en heroïne. Dat was het. Dat waren zijn twee passies. Hij had geen gezin en was vervreemd geraakt van zijn moeder, dus zijn leven bestond uit aan de drugs het restaurant dweilen. Op een avond had hij zoveel genomen dat hij tijdens zijn werk overleed. De volgende dag kwam ik samen met mijn manager binnen en zag hij het lijk liggen. En toen kwam de regiomanager binnen en zei: “Oké iedereen! Laten we lunch voor de mensen maken!” Hij probeerde de moraal op te krikken, maar wij probeerden allemaal naar huis te gaan, omdat het fucking eng was. Het was echt traumatisch om daar de te werken. Ik zag er het laagste van het laagste.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.