Mannen spenderen nog altijd idioot veel geld aan lesjes vrouwen versieren

Het boek van Neil Strauss kwam uit in 2005 en wereldwijd werden er 2,5 miljoen exemplaren van verkocht. Het maakte Strauss, journalist en pick-upartist, in één klap schatrijk. De lessen in de kunst van vrouwen versieren, waarbij de ene heteroseksuele man een andere heteroseksuele man leert hoe hij vrouwen in bed krijgt, werden een hype. Tot die tijd was dit fenomeen vooral iets wat leefde in underground en online subculturen, maar na het boek van Strauss werden Hollywood-films en realityseries waarin je pick-upartists aan het werk zag ineens heel populair. Denk maar aan Magnolia en Hitch. Maar langzaamaan verdween de interesse van het grote publiek ook weer.

Toch zijn versiercoaches alles behalve verdwenen. Volgens Rachel O’Neills boek Seduction: Men, Masculinity and Mediated Intimacy, over de Londense wereld van pick-upartists, is de handel in strategieën om vrouwen in bed te krijgen nog steeds springlevend – de industrie heeft een geschatte waarde van 100 miljoen dollar. In het Verenigd Koninkrijk betalen mannen regelmatig 500 pond voor een weekendcursus, met één-op-één-sessies met een eigen coach die een starttarief van 100 pond per uur heeft. Veel klanten komen steeds weer terug, gretig op zoek naar meer wijsheid van hun coaches, die worden gezien als een soort goden.

O’Neill, een socioloog die als onderzoeker werkt aan de universiteit van York, kwam The Game voor het eerst tegen in een tweedehandswinkel nadat ze naar Londen was verhuisd voor haar master. Ze was benieuwd of dit Amerikaanse boek ook bruikbaar was in de Britse cultuur. "Dat wilde ik als eerste uitzoeken," vertelt ze. "En inmiddels ben ik tien jaar verder." Voor haar onderzoek besteedde O’Neill uren aan het observeren van pick-upbootcamps, individuele trainingssessies, lezingen en bijeenkomsten, en één-op-één interviews met trainers en hun klanten.

In het boek Seduction wordt de verleidingsindustrie uitvoeriger bestudeerd dan ooit. O'Neill zegt in haar boek dat, in tegenstelling tot wat iedereen denkt, pick-upartists helemaal niet alleen maar 'gluiperds, weirdo’s en trieste figuren' zijn. Volgens haar gaat het vaak om doorsnee mannen die zijn gaan geloven in een cultuur waarin wordt gezegd dat vrouwen bespeeld, overtuigd of, in het ergste geval, gedwongen kunnen worden tot seks. De meeste van hen zijn rond de 20 of 30 jaar en vaak hoogopgeleid. Hun bedoelingen zijn soms hartstikke banaal: een van de mannen was bijvoorbeeld verliefd op een vriendin en wilde graag dat zij hetzelfde voor hem zou voelen, een andere man wilde liever ‘hoogwaardigere’ vrouwen daten. "Ik had nooit veel controle over mijn liefdesleven en was altijd aan het wachten tot er iets ging gebeuren," vertelde een deelnemer aan O’Neill. "Op deze manier krijg ik het gevoel dat ik het wél zelf in de hand heb."

In de wereld van versiercoaches stappen is verrassend makkelijk, zegt O’Neill. “Het kan zo simpel zijn als googelen ‘hoe moet je met vrouwen praten'. Dan vind je direct een paar tips voor het versieren van vrouwen.” De verleidingsindustrie is groot. Dat komt mede doordat het, als een van de weinige segmenten binnen de markt van seks- en relatieadvies, speciaal is gericht op heteroseksuele mannen. Seks- en relatieadvies richt zich over het algemeen meer op heteroseksuele vrouwen.

Het boek laat zien hoe mannen verleid worden tot een ideologie waarin mannen en vrouwen worden geframed als compleet verschillende wezens. Waarin seks wordt gezien als iets dat veroverd moet worden met sluwe strategieën, alsof je als man en vrouw een strijd tegen elkaar voert. En als de mannen falen – wat meestal gebeurt – en het ze uiteindelijk niet lukt om hun liefdesleven wat op te krikken, dan komen ze gewoon weer terug. "Het is mijn eigen schuld: ik heb de technieken niet goed toegepast,” vertelde een deelnemer tegen O’Neill.

"De industrie belooft mensen dat ze de benodigde kennis in huis hebben en dat ze jou kunnen trainen waardoor je eindelijk krijgt wat je 'verdient', mits het je lukt om de technieken op de juiste manier toe te passen,” zegt O’Neill. Zoals ze schrijft in haar boek: “Op deze manier krijgen mannen het idee dat seks een soort markt is, en dat als ze goed hun best doen, hun harde werk beloond zal worden.”

Maar, zoals O’Neill duidelijk wil maken, er zijn versiercoaches in allerlei soorten en maten. Onder hen zijn veel mannen die vinden dat ze recht hebben op seks, en veel daarvan maken deel uit van de online community manosphere. Mannenrechtenactivisten, incels, en Men Going Their Own Way (MGTOW) delen als pick-upartists allemaal dezelfde ideologie: vrouwen moeten overheerst worden, want dat zijn de regels van de natuur. Er zijn duidelijke overeenkomsten tussen de versiercoaches en de manosphere: de Isla Vista-schutter Elliot Rodgers, bijvoorbeeld, was een volger van het youtubekanaal van Julien Blanc en lid van het forum PUAHate.

“Er bestaat helaas veel overlap tussen de verleidingsindustrie en wat je noemt ‘de incel-ideologie’ – het idee dat vrouwen seks beschermen als een soort poortwachters, en daarbij bepaalde mannen expres geen toegang bieden,” zegt O’Neill. PUAHate was oorspronkelijk bedoeld voor mannen die verleidingslessen hadden gevolgd, boeken lazen of video’s bekeken, maar nooit succes boekten. “Het gebrek aan succes kan mannen richting de incel-ideologie duwen, omdat pick-upartists je beloven dat iedere man het moet kunnen, als je de techniek maar goed genoeg toepast. Als het ze ondanks alles dan toch niet lukt, ontstaat er een woede die ze vervolgens op de buitenwereld kunnen afreageren.

“Waar mensen, vooral in feministische kringen, terecht bezorgd om zijn is het gebrek aan aandacht voor wederzijdse toestemming. En je zou kunnen denken: oké, misschien moeten we gewoon een lesje consent aan het programma toevoegen,” vertelt O’Neill. Maar volgens haar gaat dit niet werken. "Persoonlijk denk ik dat de industrie niet meer te redden valt. Volgens mij bestaat er geen manier waarbij je in verleidingstechnieken rekening houdt met de wensen en verlangens van beide partijen, en met respect voor zowel mannen als de vrouwen. Naar mijn idee is de ideologie van de verleidingsindustrie te veel verweven met het idee dat mannen en vrouwen fundamenteel van elkaar verschillen, en dat vrouwen stiekem verlangen naar een machtige en dominante man. Een extra lesje over wederzijdse toestemming gaat daar niks aan veranderen.”

Het boek laat zien dat eigenlijk niemand iets met de verleidingsspelletjes opschiet; de vrouwen niet, de mannen niet, maar ook de meest succesvolle pick-upartists zelf niet. "De spanning gaat er na een tijdje een beetje vanaf als je heel veel seks hebt met heel veel sexy vrouwen,” schrijft pick-upcoach Tom Torero in zijn boek Daygame. "Het opwindende gevoel van de jacht verdwijnt, net als de kick van een perfecte pick-uptechniek."

Pick-uptechnieken houden geen rekening met de echte, rommelige realiteit van liefde en daten, legt O’Neill uit: "Relaties zijn ingewikkeld, seks is ingewikkeld en ik geloof absoluut niet in scripts of technieken die je kunt gebruiken voor gewenste resultaten. Als je je liefdesleven probeert te managen, haal je al het plezier eruit en blijft er niet meer over dan een werktaak die je dient te volbrengen."

Volg Broadly op Facebook, Twitter en Instagram.