Ik ben een vrouw van kleur en ik flirt vooral met witte mannen. Waar komt dat vandaan?

In Vraag het VICE beantwoordt schrijver Djanlissa Pringels met de hulp van psychologen, experts en ervaringsdeskundigen, jullie levensvragen. Of die nu gaan over onbeantwoorde liefdes, irritante huisgenoten of het gevoel van verlammende onzekerheid dat je overvalt na een avondje zuipen. Wil je ook dat we je vraag beantwoorden? Stuur een e-mail naar djanlissa.pringels@vice.com.

Hoi VICE, 

Ik heb al lange tijd een open relatie. Mijn vriend en ik zijn allebei van kleur – later zal duidelijk worden waarom dit relevant is voor mijn vraag. Hij is helemaal mijn type, ik val echt op mannen zoals hij. Maar sinds we onze relatie geopend hebben, en ik dus met andere mannen kan daten, valt me op dat ik daarin steeds bepaalde keuzes maak. Ik vraag me af waar dat vandaan komt, en of ik me er zorgen om moet maken. 

Als ik uitga, eindig ik vaak met gasten die eigenlijk totaal niet mijn type zijn: witte jongens met blond haar en blauwe ogen, vaak met een Zuidas-vibe. Ik krijg ook vaak aandacht van hen, wat het voor mij aantrekkelijk maakt om terug te flirten. Soms hoef ik maar iets tegen iemand te zeggen, en dan merk ik al dat ik sjans heb. 

Dit soort aantrekking is puur seksueel en blijft ook oppervlakkig. Als ik probeer te flirten met een man die mijn type is, sla ik dicht en weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik voel me dan juist weer heel onzeker. Maar met die blonde jongens gaat het heel makkelijk. 

Voor mij is dat best bizar, want vroeger op school was ik onzichtbaar voor dit soort jongens, laat staan dat ik ooit iemand was met wie ze wilden daten. Ik ben opgegroeid in een voornamelijk witte omgeving, en heb altijd het gevoel gehad dat ik niet mooi genoeg was, dat ik niet kon opboksen tegen het witte schoonheidsideaal. 

Op zich is het natuurlijk niet erg dat ik nu af en toe een gezellige avond of nacht heb met een witte jongen, maar ik vraag me af waar dit vandaan komt. Waarom doe ik eigenlijk alleen maar wat met witte mannen, en niet met de mannen die ik echt aantrekkelijk vind? En waarom lukt het me niet om te flirten met mannen tot wie ik een diepere aantrekking voel? 

Groetjes,

A.

Hoi A.,

Volgens onderzoek ontwikkel je tussen je tiende en zeventiende een eigen identiteit. Je puberteit kan dus grote impact hebben op hoe je jezelf ziet, en daarmee ook op tot welke personen je je aangetrokken voelt. Maar dat betekent natuurlijk niet dat je na je zeventiende niet meer verder groeit. De mensen met wie je date, de vrienden met wie je je omringt, de omgeving waarin je je bevindt, je opleiding of werk: allemaal zaken die invloed hebben op wie je als mens bent. 

Je bevindt je nu in een levensfase waarin de meeste mensen veel leren over wat ze aantrekkelijk vinden en wat ze willen van een partner. Het is dus bepaald niet vreemd dat je nu ineens ontdekt dat je ook op een ander type man kan vallen. Toch kan het geen kwaad om stil te staan bij die nieuwe aantrekkingskracht. Je vraag gaat namelijk ook over schoonheidsidealen en aantrekking tot een type man waarvan je, zoals je beschrijft, tot voor kort juist onzeker werd. 

Fariba Rhmaty is transcultureel psychotherapeut, medeoprichter en bestuurslid van het expertisecentrum Transculturele Therapie. Transculturele therapie houdt in dat therapie wordt benaderd vanuit een sociale en cross-culturele invalshoek, met oog voor de diversiteit van cliënten, zowel op vlak van gender, religie, spiritualiteit als seksualiteit. Volgens Rhmaty passen je vragen perfect binnen haar vak. Je vraag bevat namelijk verschillende lagen, die niet alleen betrekking hebben op je eigen gevoel, maar ook op de maatschappij waarin we leven. Door te ontleden waar je nieuwe flirtgedrag vandaan komt, kan je misschien ook aan de slag met je gevoelens van vroeger. 

Wat heb je van huis uit meegekregen over wat het betekent om een persoon van kleur te zijn in Nederland? Heb je je ooit onveilig of gediscrimineerd gevoeld als kind? Hoe ging je familie om met discriminatie? Vond je jezelf als kind een mooie meid? Deze vragen zouden helderheid kunnen geven over hoe je hebt leren kijken naar jezelf. “Eigenlijk neem je als persoon van kleur, al dan niet onbewust, een stukje van een transgenerationeel trauma mee,” vertelt Rhmaty. “De kans is namelijk groot dat jouw ouders van kleur zelf discriminatie hebben meegemaakt. De mate daarvan hangt af van het land waarin je woont, maar in Nederland is die discriminatie vaak subtiel en onderhuids.” Rhmaty verwijst bijvoorbeeld naar de discussies over Zwarte Piet of opmerkingen over Marokkanen. “Ik weet niet hoe jouw familieleven eruit ziet, maar als je een ouder van kleur hebt en zelf ook van kleur bent, is de kans groot dat je die discriminatie deels in een rugzakje meeneemt. Je voelt je niet alleen anders door het gedrag van mensen in de buitenwereld, maar soms leer je ook van je ouders dat jij er niet helemaal bij past, aangezien ze dat zelf ook ervaren hebben.” 

Volgens Rhmaty kan dit ook van invloed zijn op je liefdesleven. Je schrijft in je brief dat je eigenlijk alleen verliefd wordt op jongens van kleur. Dat is heel normaal, zegt Rhmaty. “Discriminatie creëert een gevoel van onveiligheid, omdat je keer op keer bewust gemaakt wordt van het feit dat je, bijvoorbeeld door de kleur van je huid, niet genoeg bent. De kans is dus groot dat je je daarom veiliger voelt bij mensen die op jou lijken. Je bent nu buiten je eigen kringen getreden en hebt je opengesteld in een situatie die in het begin misschien onveilig voelde, en je merkt dat je gewaardeerd wordt. Dat is eigenlijk heel erg mooi.”

Je geeft aan dat je niet verliefd wordt op de mannen met wie je nu flirt. Dat kan verschillende oorzaken hebben: de manier waarop je aan zo’n flirtsessie begint, de verwachtingen die je hebt van zo’n ontmoeting en misschien ook dat je je nog steeds niet helemaal veilig voelt bij mannen in wie je jezelf niet herkent. “Tegelijkertijd kan dat gevoel van onveiligheid soms ook voor aantrekking zorgen,” vertelt Rhmaty. “Flirten wordt dan heel spannend. Je zoekt een grens op, je zoekt naar bevestiging en geniet van de aandacht die je krijgt, vooral als je die op de middelbare school niet kreeg.” En dat kan helemaal los staan van je behoefte om je te verbinden met iemand. Dat je wel zenuwachtig bent bij de mannen die helemaal je type zijn, is dus ook begrijpelijk. Dat zijn namelijk de jongens bij wie je je veilig voelt en met wie je een toekomst kunt zien – en daardoor staat er dus veel meer op het spel.

Volgens Rhmaty hoort deze ontwikkeling bij opgroeien en uit je bubbel stappen, vooral als je als persoon van kleur in een voornamelijk witte omgeving ben opgegroeid en vervolgens gaat studeren of werken in een grotere stad. Wanneer je ermee geconfronteerd wordt dat er bijvoorbeeld een hoop acteurs, dokters en leerkrachten van kleur zijn, leer je pas echt dat er eigenlijk heel veel verschillende mensen in Nederland wonen, met verschillende culturele achtergronden – en dat je dus geen uitzondering bent. Dat kan je zelfvertrouwen flink opkrikken. Je komt erachter dat datgene wat jou anders maakte in je dorp, juist enorm aantrekkelijk kan zijn. Rhmaty benadrukt dat niet iedereen van kleur door hetzelfde proces gaat. De manier hoe je liefde ervaart, is voor iedereen verschillend. En het soort mensen waarop je valt, hoeft niet altijd verbonden te zijn aan een trauma of een gevoel van onveiligheid.

Je hoeft je dus geen zorgen te maken. Pas wanneer je merkt dat je erg onzeker, ongelukkig of angstig bent, raadt Rhmaty aan om met een therapeut te spreken. Zolang je eerlijk bent over je intenties wanneer je flirt, en niet te veel harten breekt, is het heel gezond om je nieuwe zelfvertrouwen uit te testen in het dateleven. Dus: leer de wereld en jezelf al flirtend kennen en geniet ervan.