Waarom het belangrijk is om mee te lopen met de Pride Walk

Het is zaterdagmorgen en duizenden mensen staan in de zon op de Dam voor de jaarlijkse Pride Walk, een protestmars tegen lhbti-discriminatie. Ik loop mee met het bi-blok, voor iedereen die valt op meer dan één gender, vlak achter het blok van We Reclaim Our Pride. Er steken protestborden en regenboogvlaggen boven de mensenmassa uit, en hier en daar ook een felroze synthetische pruik. De sfeer is opgetogen en strijdbaar, de speeches zijn bondig en doelgericht: Pride is meer dan een feestje en bedrijven die hun logo ‘regenbogificeren’ doen niet genoeg voor de gemeenschap, wordt er in de microfoon geschreeuwd. Vanuit het publiek klinkt instemmend gejoel.

Dit jaar staat Pride in het teken van ‘My Gender, My Pride’. Waar de focus afgelopen jaren vooral lag op de vrijheid om te houden van wie je wil houden, luidt de politieke boodschap in 2022 dat je moet mogen zijn wie je wil zijn. En dit mag tijdens de Pride Week best nog wat luider klinken, zeggen kritische lhbti’ers. Want bij de afgelopen vieringen lag de nadruk te veel op het feestje en de botenparade, terwijl het volgens hen over inclusie, emancipatie en protest zou moeten gaan. Waarom is protest nog zo hard nodig? Ik vroeg het aan drie deelnemers van de Pride Walk.

Mees van Zanten (27)

“Voor mij is de Pride Walk het meest authentieke en belangrijkste onderdeel van de Pride Week. De feesten zijn leuk, maar dit is hét event dat voor mij nog echt het protestkarakter heeft waar Pride oorspronkelijk voor bedoeld is. Je staat als queercommunity samen op tegen het onrecht dat we nog steeds ervaren als gemeenschap en dat voelt powerful. De gedreven sprekers, het dragen van de Pride-vlag door de stad, het creëren van bewustzijn en het stilstaan bij de misstanden die er nog steeds zijn, dat is voor mij dé pride-ervaring.”

“De misstanden waar ik het meest tegenaan loop hebben te maken met mijn genderidentiteit. Als ik aangeef dat ik graag wil dat mensen de voornaamwoorden die/diens voor mij gebruiken, wijzen sommigen erop dat ik daarmee mijn politieke agenda aan anderen opleg. Dat lijkt iets kleins, maar het gebruiken van het juiste voornaamwoord maakt voor mij een wereld van verschil. Daarnaast ervaar ik op straat veel weerstand tegen mijn identiteit - met name sinds ik testosteron ben gaan gebruiken en een mannelijker voorkomen heb, maar me niet per se altijd ‘mannelijk’ kleed. Mensen bedreigen me, schelden me uit of proberen me op een andere manier te provoceren.”

BeyonG Veldkamp (36)

“Ik ben dit jaar ambassadeur voor Pride. Het voelt als erkenning voor al het werk dat ik heb gedaan als activist binnen de gemeenschap. Het is hoog tijd om aandacht te schenken aan het thema ‘My Gender, My Pride’. De aandacht ging eerder alleen uit naar seksuele geaardheid, maar trans personen hebben deze zichtbaarheid en acceptatie hard nodig. In het begin van mijn transitie wist ik niet zo goed wie ik was, en trans identiteiten werden niet zoveel besproken. Nu begeleid ik jongeren die in transitie gaan bij organisatie Veilige Haven. In mijn speech tijdens de Pride Walk zal ik pleiten voor veilige opvang voor trans personen (opvang voor hen die bijvoorbeeld dak- en thuisloos zijn, of op de vlucht zijn voor geweld, red.) omdat de reguliere opvang niet veilig is voor mensen zoals ik. Hoeveel onderzoeken moeten er nog plaatsvinden en hoeveel slachtoffers moeten er nog vallen voordat de noodzaak van dit probleem duidelijk wordt?”

“Pride is in de eerste plaats een protest. Ik begrijp de kritiek, maar de Canal Parade vind ik ook een belangrijk onderdeel van Pride. Het is een uniek evenement en het geeft mensen de ruimte om zichzelf te kunnen zijn. Daarnaast is de organisatie van Pride heel laagdrempelig. Je kunt gewoon het kantoor binnenwandelen en een voorstel doen, of je eigen Pride evenement plannen en het op de kalender zetten op de website. Het is een week vol liefde en er is voor ieder wat wils.”

Naz* (28)

“Ik loop mee met de Pride Walk omdat het complexere identiteiten representeert dan alleen die van witte homomannen die je tijdens de Canal Parade ziet. Als queer moslima herken ik mezelf niet terug in dat beeld van de lhbti-gemeenschap. Ik vond mezelf lange tijd niet queer genoeg vanwege mijn biseksualiteit en omdat ik niet ‘out’ ben bij mijn familie. Nu omarm ik een ander narratief: coming out is niet in elke cultuur belangrijk. Praten over romantische relaties met je familie is überhaupt niet zo gangbaar in mijn cultuur, dus ik neem mijn tijd wat betreft het gesprek aangaan met mijn familie. In de tussentijd ben ik net zo goed queer.”

“Vorig jaar ben ik voor het eerst naar een Pride-evenement geweest in Utrecht, georganiseerd door verschillende organisaties met een intersectionele insteek. Dat betekent dat er niet alleen aandacht was voor seksuele geaardheid, maar ook voor gender, etniciteit en andere identiteiten. Het voelde helend voor mij om omringd te worden door de community die ik zo lang heb moeten missen. Mijn eenzaamheid als queer moslima werd een beetje verlicht doordat ik ineens zag dat die gebrekkige representatie niet klopt. We zijn met heel veel!”

*Dit is een gefingeerde naam, de echte naam van Naz is bekend bij de redactie

Bekijk hier meer foto’s van de Pride Walk 2022: