Politici zouden hun feestpersoonlijkheid vaker mee naar werk moeten nemen

Veel mensen zijn niet dol op feestende politici. De Britse ex-premier Boris Johnson creëerde met Brexit één van de dieptepunten in de Europese geschiedenis. Toch hoefde hij pas af te treden na “partygate”, het geven van illegale werkborrels in coronatijd. Afgelopen maand werd de Finse premier Sanna Marin nog onder druk gezet om een drugstest te doen nadat er een filmpje was opgedoken waarin ze danste op een huisfeest. Persoonlijk vind ik politici juist het leukst als ze feesten, wat maar weer eens werd bevestigd toen ik er dit weekend eentje in het wild tegenkwam. 

Het is zaterdagavond en ik ben op de afterparty van de Amsterdam Fashion Week. Dit jaar wordt die gehouden bij Four, een luxe winkel net om de hoek van de P.C. Hooftstraat. Voor de gelegenheid is er een uitgebreid buffet van drop: schoolbordkrijtjes en zwart-witte tikkels liggen uitgestald op een glimmend rood plateau dat midden in de winkel hangt. Ook de bubbels die gratis vloeien zijn erg zoet. Ik struin langs vitrines vol smaragdgroene Bottega Veneta-brillen, rekken vol saffierblauwe Prada-donsjassen en kasten vol exclusieve schoenen die ofwel uit de diepzee ofwel uit de verste krochten van het universum lijken te komen. Daarnaast verkoopt Four ook instapmodelletjes luxe sneakers, die rond de honderd euro kosten. 

De eigenaar van Four, dat bestaat sinds 2012, is Edward de Jonge Urbach. Zijn moeder begon ooit een dameszaak genaamd Azurro, en nu heeft hij samen met zijn zus en vrouw drie winkels, waarvan dit er één is. “We willen community creeëren, hier komen mensen met dezelfde interesses qua muziek en mode. Mensen die plezier hebben. Iedereen is welkom bij ons in de winkel, de koffie staat klaar.” In een eerder interview formuleerde hij het als: “Iedereen krijgt dezelfde sterrenbehandeling.” 

Steeds meer mensen stromen binnen, en bijna iedereen in het eclectische publiek ziet er inderdaad uit als een ster. Zoals te verwachten zijn er allerlei echte influencers en andere celebs present. Danie Bles bijvoorbeeld, de eigenaar van de Fashion Week, en Anna Nooshin, die gekleed in een zwart ensemble in het VIP-gedeelte van de winkel vertoeft. Er zijn ook beroemdheden van wie ik verrast ben dat ze zich op dit feest vertonen. Ik knijp mijn ogen half dicht om me er (na toch al enkele glazen van de zoete bubbels) van te vergewissen dat ik het bij het rechte eind heb. Is dat Dilan Yeşilgöz-Zegerius? 

Plots wordt mijn celeb-spotsessie onderbroken door een spektakel. Dj Miss Arra draait Empire State of Mind van Jay Z en Alicia Keys. Tijdens het euforische refrein komt de parade van de sponsor voorbij: een zestal uitgelaten mensen die het gouden, lichtgevende logo van Armand de Brignac in de lucht houden alsof het een heilige reliek is. Als de champagne-polonaise voorbij is, kijk ik nog eens goed, en de celeb is inderdaad minister Dilan Yeşilgöz-Zegerius. Van de VVD, de partij die vindt dat we “normaal” moeten “doen”. Ze staat ontspannen te converseren en sipt zelfs – dat wil ze best toegeven – witte wijn. 

Dilan is hier op uitnodiging van Edward en is een modeliefhebber, zo zegt ze desgevraagd. De minister heeft niet een specifieke favoriete ontwerper. “Maar ik ben bijvoorbeeld groot fan van Daily Paper, die zo'n mooie vertaling maken van wat er op straat gebeurt. Ik vind het leuk om daardoor geïnspireerd te raken.” Dilan zegt dat ze zich tijdens haar werk “als volksvertegenwoordiger” desondanks een beetje inhoudt met de drip. “Het gaat niet om mij, het gaat om mijn werk. Maar ik heb wel een tatoeage, en dat kan gewoon bij ons.” Ik vertel haar eerlijk dat ik toch een beetje verbaasd ben om haar hier tegen te komen, tijdens de modeweek, waarbij het toch vooral gaat om visie, om schoonheid, om nieuwe ideeën. Alles waar de VVD tegen lijkt te zijn, met hun jarenlange bezuinigingen op onderwijs en cultuur. Maar volgens Dilan heb ik Mark Rutte al die jaren verkeerd begrepen. “Normaal doen betekent gewoon dat iedereen zichzelf kan zijn. Daar heeft hij zijn leven aan gewijd, dat JIJ jezelf kan zijn.” 

Minister Dilan, die afgelopen week nog het hardvochtige asielbeleid van de regering waarin ze zit kritiekloos retweette, leek in de setting van een feest opeens heel aardig. Misschien zouden politici juist eens wat meer van hun ontspannen privé-persoonlijkheid kunnen toepassen in hun beleid. 

De minister zou bovendien nog wat op kunnen steken van haar kennis Edward. Ze zeggen wel eens dat de VVD Nederland runt als “een onderneming”, maar wat voor onderneming dat dan is, daar gaat het eigenlijk nooit over. De onderneming van de kabinetten Rutte is geen luxe winkel, maar een karig dropship-handeltje. Ze lachen zodra er een camera in de buurt is, maar dan vooral om te compenseren dat ze matige kwaliteit leveren, schrapen zoveel mogelijk winst bij elkaar en geven geen zier om mensen aan de andere kant van de wereld. Edward daarentegen verwelkomt iedereen ruimhartig, ook als ze nog geen designerkleren kunnen betalen. Hij draagt een liefde voor schoonheid en kwaliteit uit (al kun je over smaak natuurlijk twisten) en geeft regelmatig een feest met gratis drop en zoete bubbels. Leek de echte wereld maar wat meer op de modewereld.

Hieronder nog wat foto’s uit deze droomachtige utopie.

Correctie: De ondertitel is aangepast om de inhoud van het artikel beter weer te geven.