De tiener die strijdt tegen kindhuwelijken in Bangladesh

Meghla heeft twee geboorteaktes en eentje ervan heeft bijna haar leven verwoest. Haar echte geboorteakte bewijst dat ze pas net 18 is geworden, maar een corrupte ambtenaar in Bangladesh gaf haar destijds een vervalste, waarop staat dat ze 22 is. Hierdoor kon Meghla’s familie haar al uithuwelijken op haar dertiende.

Volgens UNICEF trouwt een op de vijf meisjes uit Bangladesh voor haar vijftiende verjaardag. Op het platteland is 71 procent voor hun achttiende getrouwd. In stedelijke gebieden is dat 54 procent. Hoewel de wettelijk toegestane leeftijd om te trouwen 18 is voor vrouwen en 21 voor mannen, heeft een verandering in de wet in 2017 het mogelijk gemaakt om jonger te trouwen, als er sprake is van ‘speciale omstandigheden’. Wat die omstandigheden precies zijn wordt niet verduidelijkt.

Tegenwoordig werkt Meghla met de hulporganisatie World Vision om meisjes te helpen uit gedwongen huwelijken los te breken. Ik sprak de achttienjarige Meghla over haar werk tijdens de European Development Days van de Europese Commissie in Brussel. Daar kwamen achtduizend mensen, voornamelijk uit de ontwikkelingshulp, bijeen om te luisteren naar “innovatieve oplossingen voor ‘s werelds meest prangende problemen.” Meghla werd uitgenodigd voor de conferentie om te praten over haar ervaringen en om te vertellen over hoe zij en World Vision een heleboel meisjes hebben gered van gedwongen huwelijken.

VICE: Hoe ben je erachter gekomen dat je moest trouwen?
Meghla: Mijn moeder vertelde me het gewoon toen ik dertien was. Mijn aanstaande was dertig, en woonde in het buitenland. Ik kende hem niet, mijn moeder ook niet. Ik wilde echt niet trouwen. Ik wilde gewoon naar school. Maar mijn moeder had dat gewoon geregeld zonder dat met mij te bespreken. Ik probeerde haar ervan te overtuigen om van gedachten te veranderen, maar ze wilde niet luisteren. Mijn vader is overleden, dus ik kon hem niet echt raadplegen.

Waarom denk je dat ze het deed?
Mijn moeder woont in Libanon, terwijl mijn broer en ik met onze tante woonden in Bangladesh. Toen ik dertien was hoorde ik over World Vision en begon ik hun vergaderingen en workshops bij te wonen, bij hun tak voor kinderen en jeugd. Dat was een plek waarin we konden praten over onze problemen, en elkaar konden steunen. Door het volgen van lessen heb ik veel geleerd over genderongelijkheid, kindhuwelijken en kinderarbeid. Mijn familie vond het niet fijn dat ik in mijn eentje naar die vergaderingen ging, dus mijn tante had tegen mijn moeder gezegd dat ik een man nodig had die me zou beschermen.

Wat deed dat met je?
Zowel mijn zus, broer en neven als nichten werden in hun kindertijd al uitgehuwelijkt, net als mijn moeder. Nu zijn ze allemaal ongelukkig, en vragen ze zich af waarom ze al zo vroeg getrouwd zijn. Een van mijn nichtjes trouwde op haar veertiende en kreeg vier kinderen. Eentje daarvan trouwde op jonge leeftijd en nu is mijn nicht oma op haar achtentwintigste. Ik kon wel raden hoe mijn toekomst eruit zou zien als ik zo jong zou trouwen, en dat wilde ik niet. Ik wilde mijn dromen waarmaken en een opleiding volgen.

Hoe ben je eronderuit gekomen?
Mijn moeder dreigde zelfmoord te plegen toen ik vertelde dat ik niet wilde trouwen. Ik was zo bang dat ik toch instemde. Op de dag van de bruiloft had ik een toets op school. Maar toen ik klaar was, ben ik niet naar huis gegaan – ik heb een dag ondergedoken bij een vriendin. Toen ik die avond weer thuis kwam, sloeg mijn oom me. Mijn moeder liet me achter en sprak drie maanden niet met me. Ik mocht niet meer naar school. Ik heb een heel grote familie, en iedereen zette me onder druk om te trouwen, maar ik bleef sterk. Mijn moeder besefte op een zeker moment dat ze mis zat en nam weer contact met me op.

Waarom denk je dat ouders hun kinderen dit aandoen?
Families zien er vaak het nut niet van in hun kinderen naar school te brengen, omdat ze niet geloven dat ze daar uiteindelijk een baan aan overhouden. In hun visie is het beter om je kind uit te huwelijken, zodat het een probleem wordt dat iemand anders op kan knappen.

Sinds je onder je eigen gedwongen huwelijk uitkwam, help je andere meisjes om hetzelfde te doen. Hoe doe je dat?
We hebben bij het Children’s Forum verschillende benaderingswijzen. We organiseren workshops waar we jonge meisjes en hun ouders uitnodigen, waar ik mijn ervaringen met ze deel. We werken ook met lokale scholen en de politie, en met invloedrijke mensen uit de buurt, om bewustzijn te kweken. Waar ik vandaan kom in Bangladesh, is veertig procent van de meisjes voor hun achttiende getrouwd. Daarom is dit zo belangrijk voor me.

Kan je een voorbeeld geven van hoe je een gedwongen huwelijk hebt voorkomen?
Vijf maanden geleden zou een vriendin van me trouwen. Ze was dertien, hij was achttien. Ik kwam er pas twee uur voor de bruiloft zou beginnen achter. Er was niet genoeg tijd om de families te overtuigen om alles af te blazen, dus gingen we naar de politie. Na een lange discussie wisten we de politie ervan te overtuigen de bruiloft tegen te houden. In de afgelopen achttien maanden heeft het Children’s Forum dertien huwelijken voorkomen, terwijl ik er zeven heb gestopt. Daar zijn we erg trots op.

Je hebt net met een heleboel Europese politici gesproken. Wat kunnen zij doen om te helpen?
De EU moet meer doen, niet alleen om wat er in Bangladesh gebeurt onder de aandacht te brengen, maar ook om haar invloed te gebruiken om de wetten in ons land te veranderen. Maar ze zouden ook moeten helpen met het onderwijzen van Bengalen, vooral op het platteland. Tenslotte moeten we er voor zorgen dat kinderen naar school kunnen en opgroeien in een veilige omgeving. We willen gewoon kind zijn.