Wilde feestfoto’s uit de hoogtijdagen van indie sleaze

Millennials lijden onder het generatie-equivalent van middelste kind-syndroom: boomers vinden dat ze nietsnutten zijn die geen hypotheek kunnen afsluiten, en hun status is voor zoomers nogal besmeurd door cringe side fringe-kapsels en Zweinstein-persoonlijkheidstesten. Maar voor fotograaf Laura June Kirsch was het volwassen worden in de overgangsperiode van de late jaren 2000 en de vroege jaren 2010 vooral een moment van “pure onschuldigheid”. 

Pas na afloop besefte Kirsch zich dat ze het einde – en begin – van een tijdperk aan het meemaken was. “Het was een speciale tijd en plek,” mijmert ze. “Technologie heeft zich nu zoveel sneller ontwikkeld.” Dat decennium in New York zat tussen twee tegenpolen gepropt: terwijl de economie in een recessie stortte, vertegenwoordigde de net verkozen Obama een baken van culturele vooruitgang; technologie wankelde tussen kneuterige flip phones en de social media-revolutie. Millennials zijn precies in het midden van de vibeshift geland: ze hadden misschien niet veel geld of carrière-vooruitzichten, maar ze hebben – volgens Kirsch – wel fucking veel lol gehad. 

Toen ze als kersverse afgestudeerde van de kunstacademie het nachtleven begon te fotograferen was het nog best nieuw om een camera mee te nemen naar de club. Kirsch had nooit het plan gehad om er een boek van te maken – ze was gewoon “haar gangetje aan het gaan”, ze zocht haar vrienden op bij de feesten waar ze zich toentertijd aan het vermaken waren. Haar foto’s laten wat zien van de slordige authenticiteit van de echte indie sleaze-era: beksessies in steegjes, twintigers die in hun Converse All-Stars in een leeg veld staan te lummelen, en de meisjesachtige intimiteit van clubtoiletten. 

Het is een ode aan het oorsprongsverhaal van de millennial: mensen op TikTok kunnen het tijdperk van low-rise broeken en visnetten nu misschien wel hercreëren, maar volgens Kirsch moet de echte chaos ervan in het moment zelf worden beleefd. We praatten met haar over het proces van foto’s samenstellen voor haar boek Romantic Lowlife Fantasies, het nachtleven van New York en hoe het was om twintiger te zijn voordat Instagram zijn intrede deed. 

VICE: Hoe ben je begonnen met het maken van deze foto’s?
Laura Jane Kirsch: Ik kwam een beetje op stoom toen ik als twintiger foto’s van het nachtleven begon te maken. Ik was toen de hele tijd op stap met deze gemeenschappen, ze aan het vastleggen – en toen hield het ineens op. Uitgaansplekken sloten hun deuren, technologie werd erg geavanceerd, met iedereen die alles de hele tijd aan het filmen en documenteren was. En er was plotseling een overgang van een paar mensen die een camera hadden, naar iedereen die een camera had.

Ik besefte dat dit een bijzondere tijd en plek is geweest. Toen ik afstudeerde zaten we net in de recessie, maar Obama was ook net tot president verkozen. Het voelde alsof er een hoop progressieve dingen gebeurden, alsof er een enorme en goede culturele verschuiving plaatsvond, en de millennials verschenen en alles beter werd. En toen werd Trump president. En plotseling kwamen er door die hele sfeer van de maatschappij en de technologie allerlei problemen aan het licht waar ik me, misschien omdat ik mijn hele volwassen leven in een bubbel in New York heb gewoond, niet bewust van was.

Wanneer heb je besloten om specifiek dit tijdperk in een boek vast te leggen?
Toen het begon te voelen alsof dingen anders waren ben ik gewoon door al mijn foto’s gegaan. Het duurde echt ontzettend lang, iets van zes maanden van fulltime werk om alles door te spitten. Ik ben de foto’s toen gaan uitspreiden: ik zag een hoop uitgaansplekken die onderhand gesloten zijn, een hoop plekken waar we vaak hebben gechilld, trends die op sociaal niveau aan het veranderen waren – en ik wist dat die era voorbij was en dat het tijd werd om erover te gaan praten. 

Het was best wel leuk toen technologie populairder begon te worden, toch? Zoals MySpace. Je had een e-mail, en je kon de routebeschrijving opzoeken voor de plek waar je naartoe ging – het was erg handig. Maar het was niet alomvattend. Dat duurde maar een korte tijd. Het verandert tegenwoordig zo snel; het is beangstigend, soms een beetje overweldigend. Dus ik besefte me gewoon dat dingen erg anders waren, zelfs in die korte periode. Ik heb altijd een boek willen uitbrengen – ik voelde dat ik een goeie invalshoek had, ik had wat ik nodig had om een boek samen te stellen; toen ben ik gewoon begonnen met editen.

Indie sleaze en de stijl van de vroege jaren nul draaien weer op volle toeren. Waarom denk je dat jongere generaties naar de stijl van die tijd terugkijken?
Het is nu eigenlijk het perfecte moment, omdat mensen echt naar die stijl van fotografie snakken en geïnteresseerd zijn in foto’s van het nachtleven, iets wat even een beetje was afgestorven. Ik zou niet weten waarom, dat zou ik maar aan een Gen Z’er moeten vragen. Iets dat wel interessant was aan de vroege jaren nul, en wat ook in dit boek terugkomt: beroemdheden konden zich voor geen ene meter kleden. Ze hadden echt geen stijl! Jij zou zeg maar beter gekleed zijn dan zij. Je had geen designerkleding en mensen die plastische chirurgie ondergingen en al dat gedoe waarbij het voelt alsof je rijk moet zijn om een bepaalde look te kunnen hebben of zo. 

Als iemand die zich als vrouw identificeert, was het een stuk makkelijker om er gewoon leuk uit te zien, me leuk te voelen, zonder een enorm budget. De schoonheidsstandaarden zijn echt onmogelijk geworden. Het is gewoon uitputtend, weet je wel?

Absoluut. Speelt de titel van het boek daar ook op in? Het is nogal een oxymoron, toch? 
Het komt uit een zin uit Luc Sante’s essay in het Beastie Boys Book. Ik ben dol op de Beastie Boys – ze waren de eerste artiesten waar ik een concert van heb bijgewoond, toen ik 12 of 13 was. Luc had een essay geschreven over de jongeren in de binnenstedelijke muziekscene, die gewoon aan het chillen waren en kunst maakten en elke avond uitgingen. Er was een zin waar hij een grap maakt, iets als “je buren geven geen drol om je romantische fantasieën”. [Lacht] Dat vatte precies samen hoe deze periode aanvoelt. Essays over de begindagen van de jaren tachtig doen me denken aan mij en m’n vrienden en waar we mee bezig waren: het hosselen en onbezorgd zijn en elke dag leven alsof het hun laatste is. Ik beschouw mezelf als een hoopvolle romanticus. 

Kun je me vertellen over de plekken waar je foto’s ging maken? Zocht je actief bepaalde soorten plekken en mensen uit om te fotograferen?
Het ging veel meer om wie er speelde en welke feesten er op verschillende plekken werden gehouden, omdat ik bevriend was met alle eigenaren van de locaties en mensen in de band. Het was gewoon zo van, “Oh, de band van zus en zo speelt vanavond”. En dan ook een beetje op grotere festivals, zoals Coachella – waar je vrienden ook maar waren. Het was een erg ondersteunende gemeenschap, iedereen deed allerlei dingen en iedereen ging naar de evenementen van hun vrienden; muzikanten, dj’s, feestpromotors, nieuwe managers en event-mensen waren gewoon gestoorde feesten aan het geven of met merken aan het werken. 

Een van de foto’s die ik erg leuk vond was die van het meisje met paars haar in de wc, wat voor veel mensen een zeer herkenbaar beeld is. Weet je nog hoe die specifieke foto tot stand is gekomen? 
Haha! De meeste foto’s zijn oprecht. Die specifieke niet, maar dat maakt niet uit: iedereen kan zich in dat moment herkennen, iedereen heeft dat moment wel eens gehad. Als ik echt iemand zag huilen op een feestje zou ik waarschijnlijk op ze afstappen en met ze praten, en waarschijnlijk geen foto van ze maken. Maar die foto is wel erg grappig.

Meestal maak ik gewoon een foto, en als iemand er een probleem mee had, verwijderde ik hem weer. Ik probeerde zoveel mogelijk mensen in dit boek te vinden en hun toestemming te krijgen voor ik het boek liet printen, omdat ik gewoon zeker wilde weten dat ze er oké mee waren dat ze erin stonden.

Er zijn veel huilende mensen en steegjes te zien – het voelt alsof je de andere kant op keek, weg van alle “hoofdactie”. Was dat ook je bedoeling?
Precies – op die evenementen merkte ik allerlei dingen op. Ik ben erg gevoelig en kan zoveel verschillende soorten energie oppikken. Ik weet dat dat vrij zweverig klinkt, maar het is echt zo. Ik kan het zegmaar aanvoelen als er tijdens een diner iets mis is met iemand, ik ben er dan zodanig op gefocust dat andere mensen het niet eens opmerken. Ik kan dingen bespeuren die andere mensen niet kunnen bespeuren, alsof ik zie wat iedereen niet ziet. Ik kan op een evenement zijn en iets compleet anders opmerken waar niemand verder op let.

Zijn er nog misvattingen die andere generaties over dit tijdperk hebben, die je met deze foto’s misschien recht probeert te zetten? 
We zijn in de recessie afgestudeerd – volgens mij kregen mensen niet zoveel betaald als onze ouders, en alles was gewoon een stuk duurder. En oudere generaties dachten gewoon: "oh, millennials zijn lui”, maar jij dacht gewoon van, “Wat? Dit is onmogelijk, hoe ga ik ooit iets kunnen kopen?” Maar je dacht ook van, “Laat dan ook maar! Ik ga het gewoon naar m’n zin hebben. Want wat kan ik anders doen? Dat is het enige waar ik op dit punt in m’n leven controle over heb.” 

Mensen kraakten millennials erg af. Er was meer publiciteit over hoe we onszelf aan het vermaken waren, omdat social media net in opkomst was en er meer nieuws over was. Maar ze zijn ook hardwerkend – dat probeerde ik ook te communiceren. 

Het is echt een liefdesbrief naar de mensen uit deze tijd, naar je gewoon kunnen ontkoppelen en in het moment kunnen zijn. Ik vind het gewoon zo’n belangrijk ding om persoonlijk met mensen te kunnen verbinden en aanwezig te zijn en niet de hele tijd op je telefoon te zitten. Ik heb echt geluk gehad dat ik al sinds jonge leeftijd in al deze creatieve gemeenschappen heb gezeten. Het is belangrijk dat mensen die gemeenschappen vinden, met hun meerderen omgaan en dingen maken. Leg je telefoon neer, ga op stap en maak iets dat losgekoppeld is. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.