De invloed van trends uit de jaren 2000 op het huidige schoonheidsideaal

Wie wel eens kleren koopt op Vinted of scrollt op TikTok, heeft de hashtag #Y2K vast al zien voorbijkomen. Op TikTok heeft de hashtag #Y2K meer dan 6 miljard views, en staat vol meisjes die poseren in low-rise broeken, crop tops en Juicy Couture tracksuits die recht uit een videoclip uit 2004 lijken te komen. Y2K staat voor year 2000, en komt oorspronkelijk van het Year 2000 problem of de Milleniumbug, maar wordt in de modewereld gebruikt om te refereren naar trends uit de jaren 2000.

Wie die periode bewust heeft meegemaakt, herinnert zich vooral witte, slanke celebrities als Paris Hilton en Britney Spears, die als het ware een uithangbord waren voor de modetrends van die tijd. Heroin chic; een bleke huid en slank lichaam, was het schoonheidsideaal. Je zou bijna kunnen zeggen dat het niet de kleren waren die je stijl bepaalden, maar je lijf zelf.

De jaren ‘00 werden dan ook gekenmerkt door een stijging in het aantal eetstoornissen. Thinspiration blogs waren alomtegenwoordig op sites als Tumblr, en op pro-ana fora deelden meisjes tips uit over hoe je het best kon afvallen. Het moet gezegd worden: de kleren van toen waren vooral aangepast aan slanke lichamen, en al wie niet onder die categorie viel moest het doen met veel minder modieuze kledingstukken.

Maar hoe zit het dan vandaag? Is de modewereld de laatste jaren echt zoveel inclusiever geworden? Of betekent de terugkeer van de trends van toen ook een terugkeer van het schoonheidsideaal dat toen heerste? Volgens modesocioloog Aurélie Van de Peer is dat niet per sé het geval. “Trends komen steeds terug, maar de context verandert. Het maatschappijbeeld van de jaren 2000 was helemaal anders dan het huidige maatschappijbeeld. Als trends weerkeren, is het eerder visueel-esthetisch. Ze worden geherintroduceerd in de sociale wereld waarin we nu leven. Niets komt terug op exact dezelfde manier”, zegt Van de Peer. “Hetzelfde geldt voor het hele vintage-concept. Er kan niks veranderd zijn aan je kledingstuk, je materiële product, neem nu een blouse uit 1983 bijvoorbeeld. Je kan die vandaag dragen, maar is die blouse dezelfde blouse van toen? Als je dat kledingstuk stylet met hedendaagsere items, en loopt op een straat die niet meer hetzelfde is als hoe die eruit zag in 1983, is de context helemaal verschillend.”

Om beter te weten te komen welke invloed de trend heeft op het huidige schoonheidsideaal, sprak ik met jonge vrouwen die zich Y2K kleden.

“Vroeger was ik zeker niet dun. Op school werd ik gepest om mijn gewicht. Toen ik naar de middelbare school ging was het plots wel hip om heupen en borsten te hebben. Toen kon het me niet veel meer schelen dat ik niet dun was. Iedereen droeg high-waisted broeken. Ik werd niet meer gepest en ik dacht er ook niet meer aan. Nu die trend van low-rise jeans terug is, ben ik superveel afgevallen. Ik sta elke dag op de weegschaal. Ik ga op Pinterest om inspiratie te vinden, en dan zie ik enkel graatmagere meisjes. Als ik foto’s zie van hoe de meisjes vroeger met die kleren stonden, en dat vergelijk met hoe ik eruitzie, krijg ik het gevoel dat ik mijn lichaam moet aanpassen. Soms zoek ik zelfs work-outs van toen op, omdat ik er zo wil uitzien. Bij Y2K is je lichaam eigenlijk belangrijker dan de kleren. Kijk maar naar Kim Kardashian, zij was jarenlang het ideaal met haar zandloperfiguur, maar ook zij is nu graatmager. Dat vind ik zelf jammer, want een vrouwenlichaam is geen trend.

Dat ik wil afvallen, komt echt door de kleren die ik draag. Vroeger, toen baggy kleren “in” waren, was ik veel minder onzeker. Nu mijn outfits meer revealing zijn, trek ik het me heel hard aan hoe mijn lichaam er uitziet. Het is weer een obsessie geworden, en dat is jammer.

Ik merk heel hard bij mijn vriendinnen dat ze allemaal dun willen zijn, puur om die kleren te kunnen dragen. Bij sommigen neigt het zelfs naar een eetstoornis, maar we zijn er gelukkig allemaal wel open over tegen elkaar. Het gaat ook vaak gepaard met drugs. De modewereld is zogezegd inclusiever geworden, maar fatshaming gebeurt nog steeds. Als je je niet goed voelt over je lichaam ga je echt niet met een low-rise jeans naar buiten. Ik wil nog steeds afvallen, ook al is er meer inclusiviteit. Nu zit ik wel op een punt waar ik ongeveer blij ben met mijn gewicht, want ik ben al heel veel afgevallen.

Vroeger, toen ik op Tumblr zat, had je veel pro-anablogs die vol stonden met foto’s van thigh gaps of uitstekende sleutelbenen. Ze zeggen dat TikTok het nieuwe Tumblr is, en dat is me ook wel al opgevallen. Als je interesse hebt in Y2K, komen er sowieso video’s van graatmagere meisjes op je for you-page, of je die meisjes nu volgt of niet. Volgens mij zal mager zijn ook nooit uit de mode zijn. Nu mag je wel bredere heupen en borsten hebben, maar je taille moet nog steeds dun zijn. Zelfs plus-size modellen hebben allemaal een zandloperfiguur.

Mijn moeder had mij op superjonge leeftijd. Toen ik opgroeide vond ik haar kleren altijd heel mooi. Sinds drie jaar geleden kleed ik me zelf zo, ook omdat ik zag dat het een trend aan het worden was. Ik heb wel het gevoel dat het nu op een punt is gekomen waar het heel mainstream is geworden. Daardoor wordt het wel een beetje cringe. De trends gaan tegenwoordig ook zo snel, dat ik denk dat deze binnenkort ook wel zal overgaan. Maar komt er dan ook een nieuwe trend qua schoonheidsideaal? Moet ik mijn lichaam dan weer gaan vormen naar wat dan “in” zal zijn?

“Het ideale lichaamstype was de voorbije jaren slim-thick. Bredere heupen en grote borsten zijn meer genormaliseerd dan vroeger, maar een slanke taille is nog steeds het ideaal. Ik heb het gevoel dat wie nu Y2K-kleren draagt, meer open minded is dan vroeger. Er is minder body-shaming en ik heb het gevoel dat mensen met verschillende lichaamstypes zich nu ook Y2K kleden. 

Vroeger moest je eigenlijk een plank zijn om deze kleren te kunnen dragen, wat nu veel minder het geval is. Iedereen kan deze kleren dragen. Je moet er gewoon het zelfvertrouwen voor hebben vind ik. Vroeger schrikte het me af, die low-rise broeken enzo. Maar inmiddels haat ik high-waisted broeken en zie ik mezelf dat nooit meer dragen. Als mijn buik over een broek hangt, koop ik die in een maat groter en draag ik een riem. Wat fijn is, is dat streetwear ook Y2K is, dus als je liever je lichaam bedekt kan dat ook.

Zelf struggle ik heel hard met mijn lichaam. Ik vind mezelf te dik. Bijna elk beeld dat we zien is gephotoshopt, wat mensen een onrealistisch beeld geeft van hoe ze eruit moeten zien. De laatste jaren is er wel meer representatie en inclusiviteit in de media en de modewereld, waardoor ik denk dat meer en meer mensen het aan durven om de kleren te dragen die ze willen dragen. Dat is mooi om te zien.”

“Als ik mezelf in mijn ondergoed in de spiegel bekijk, vind ik mezelf niet te dik. Wanneer ik in de winkel Y2K kleren pas, valt het me op dat die me er soms dikker laten uitzien. Vaak accentueren die kledingstukken je buik, zoals korte topjes of low-waisted jeans. Dat is niet flatterend als je een buikje hebt. Ik voel me soms onzeker omdat ik een dunne buik wil hebben, maar ik wil er dan ook weer niet uitzien zoals Paris Hilton. Zij heeft geen kont of borsten.

Ik vind niet alles dat Y2K is mooi. Ik kies items die passen bij mijn persoonlijke stijl en combineer die met andere stukken en kleren die bij mijn lichaam passen. Ik ga geen low-waisted jeans dragen omdat dat in de mode is, want ik vind dat niet flatterend bij mij. Crop tops ook niet, het maakt me niet uit dat mensen me zouden bekijken op straat, maar ik vind zelf dat dat me niet staat. Ik ga niet afvallen om dan wel die topjes of lage broeken te kunnen dragen. Het valt me ook op dat die broeken precies niet gemaakt worden in grotere maten. Er zijn wel veel merken die nu op de trend springen, waarbij het aanbod inclusiever is, maar daarbij zie je dat het niet echt Y2K is. Hoewel, er is zogezegd meer inclusiviteit, maar in de high fashion wereld zie je nog steeds geen plus-size modellen. Dat is eigenlijk nog steeds hetzelfde als in de jaren 2000, en speelt een grote rol in waarom mensen zich onzeker voelen over hun lichaam. Er is te weinig representatie in de modewereld.

De kleren op zich hebben geen invloed op mijn zelfbeeld, maar de mentaliteit die errond hangt wel. Ik vind crop tops heel mooi, maar dat staat mij gewoon niet. Ik heb niet het lichaamstype waarvoor die kleren zijn gemaakt. Ik zou nooit mijn lichaam vormen naar de kleren die ik draag. The clothes should fit you, you should not fit the clothes. Binnen 5 jaar zitten we toch weer met een nieuw ideaal.

Volg VICE België ook op Instagram.