Door mijn werk als seksjournalist leerde ik ‘nee’ zeggen

My First Time is een column en podcastserie waarin seksualiteit, gender en kinkiness onderzocht worden, vanuit een nieuwsgierig en maagdelijk perspectief. Een “eerste keer” kan over zoveel meer gaan dan je ontmaagding. Van experimenteren met kinky dingen tot het uitproberen van iets nieuws en wilds: iedereen ervaart duizenden eerste keren tussen de lakens – dat is hoe seks leuk blijft, toch?

Deze week deelt journalist Alix Fox haar sekservaringen. Fox is co-host van de radioshow Unexpected Fluids op BBC1, seks- en relatieadviseur bij tijdschrift Modern Mann en ambassadeur van Brook, een liefdadigheidsinstelling gericht op de seksuele gezondheid en ontwikkeling van jonge mensen. Je kunt de podcast beluisteren op Acast, Google Play, Apple Podcast en Stitcher.

Op zo’n borrel ontmoette ik een keer een meisje dat mij een parttime-baan aanbood, waarvoor ik een bepaald merk sambuca moest promoten. Het drankmerk wilde zich aansluiten bij de fetisjwereld, en dus betaalden ze vrouwelijke promotors om shotjes sambuca uit te delen tijdens bdsm-feesten. In ruil daarvoor kreeg ik een strakke rok van rubber, een fles sambuca en een paar honderd dollar per feest.

Ik kwam steeds meer in contact met de fetisj-scene en begon ook vrienden te maken in dat wereldje. Tijdens een feestje werd ik een keer gefotografeerd voor een alternatief tijdschrift dat Bizarre heet. De redactie van dat tijdschrift nam na het feest contact met me op om m’n naam te verifiëren, en uiteindelijk ben ik daar verhalen gaan pitchen.

Die ene foto heeft mijn leven veranderd. Ik mocht steeds vaker artikelen schrijven voor Bizarre en daardoor raakte ik helemaal ondergedompeld in de wereld van deze alternatieve cultuur. Ik schreef artikelen over uiteenlopende onderwerpen, van iemand die een fetisj had voor overgeven tot een vrouw die haar geld verdiende door op verzoek van klanten scheten te laten.

Tijdens mijn werk kwam ik in aanraking met allerlei verschillende mensen, met een heel pallet aan seksuele voorkeuren. De eerste keer dat seks actief een rol in mijn werk ging spelen was toen ik voor Bizarre een verhaal maakte over een stripclub. Ik had er nog nooit eentje bezocht – eigenlijk was ik nog redelijk naïef op het gebied van seks toen ik bij Bizarre ging werken – maar ik wilde het toch proberen. Een van de dansers straalde zoveel seksualiteit uit dat ik er bijna ongemakkelijk van werd. Er is die dag een foto van me gemaakt waarop overduidelijk te zien is dat ik niet precies weet hoe ik met de situatie moet omgaan. Achteraf belde ik mijn moeder op. Zij is heel ruimdenkend en zei direct: “Als jij hier oké mee bent, ben ik dat ook.”

Bij Bizarre maakte ik allerlei verhalen. Zo ging ik een keer om zes uur ‘s ochtends naar een seksclub, waar ik een man voorovergebogen over een bank zag liggen. Normaal was die plek bedoeld om iemand een paar flinke tikken te geven, maar deze man had een tuinkabouter in z’n anus gestopt. Ook bezocht ik eens een feest voor swingers in een groot buitenhuis. Buiten stonden allemaal blatende lama’s, en binnen lagen mensen op het ritme van de lama's te kreunen.

Ook zag ik daar mensen die onder de huid van hun penis permanent siliconenkralen hadden laten inbrengen. Maar het meest extreme wat ik heb meegemaakt was die keer dat een Shibari-meester [Shibari is een oeroude Japanse knopenkunst] me vastbond aan de bodem van een zwembad. Op dat punt werkte ik al zo lang bij Bizarre en kende ik de redactie zo goed, dat ik me veilig genoeg voelde om te experimenteren.

Toen er een hype rondom Vijftig Tinten Grijs ontstond, werden allerlei dingen die ik voor m’n werk had onderzocht ineens mainstream. Voorheen was ik een gespecialiseerde verslaggever die uitsluitend voor een niche tijdschrift publiceerde. Maar na het boek en de film werd ik ineens door grote kranten en zenders gevraagd om ook voor hen te komen werken. Ik vond het fantastisch om door zoveel nieuwe media benaderd te worden. Maar naarmate ik bekender werd en meer mensen mijn stukken gingen lezen, voelde ik ook meer druk om exclusieve verhalen te schrijven en extremere dingen uit te proberen. Bovendien had ik met mijn nieuwe chefs niet zo’n goede professionele band als met de redactie van Bizarre. De nieuwe chefs hadden andere verwachtingen van mijn werk en de veiligheid die ik daarbinnen wilde waarborgen. Vaak kwamen ze naar me toe om te zeggen dat ze “zo blij met me waren” omdat ik “verder ging dan mijn collega’s”. Het was een compliment, maar ik voelde me ook onder druk gezet. Soms voelde het zelfs heel dwingend. Ik werd ooit op reportage gestuurd om onderzoek te doen naar iets wat ‘orgasmische meditatie’ heet. Dat komt erop neer dat een vrouw op de vloer gaat liggen en iemand anders haar clitoris vijftien minuten lang streelt. Het draait daarbij allemaal om vrouwelijk genot en de route daarnaartoe, een orgasme is niet per se het doel van de ervaring. Iedereen in de les kende elkaar al. Sommige mensen hadden zelfs hun partners meegebracht.

‘s Ochtends hadden we een lezing over de meditatie en kregen we een demonstratie van de man en de vrouw die ons bij de oefeningen zouden begeleiden. De vrouw lag te hijgen en maakte allerlei stuiptrekkingen, maar het zag eruit alsof ze de tijd van haar leven had. De twee docenten legden er heel erg de nadruk op dat, als we die middag orgasmische meditatie niet zouden proberen, dat zou komen doordat we mentaal nog niet ‘verlicht’ genoeg waren. In dat geval zouden we naar huis gestuurd worden om aan onze spiritualiteit te werken. Dat werd overigens allemaal niet hardop uitgesproken. Ineens kwam voor mij heel veel druk te staan op de hele ervaring omdat, als het niet door zou gaan, ik mijn chef teleur zou stellen.

Toen het moment was aangebroken waarop we daadwerkelijk de orgasmische meditatie gingen proberen, werd ik gekoppeld aan de enige cursist bij wie ik me de hele dag al ongemakkelijk had gevoeld. Ik zag het echt niet zitten om de oefening met die man te doen, dus ik stapte naar een van de docenten toe om te vragen of een van hen anders de oefening met mij wilde doorlopen. Ik kreeg te horen dat dat tegen hun regels was. Omdat ik het gevoel had dat ik als journalist wel moest, zette ik toch door. Uiteindelijk lag ik op de vloer, totaal naakt en kwetsbaar. De man aan wie ik was gekoppeld smeerde z’n vinger in met glijmiddel en begon me te strelen op de manier waarop het ons was geleerd.

Ik probeerde er mentaal bij te blijven en te focussen op alle lichamelijke sensaties, en niet te veel te letten op de persoon die aan mij zat. Het voelde allemaal vreemd en niet bepaald plezierig. Toen ik me na afloop aankleedde, werd de sfeer grimmig. De man die me had aangeraakt zei toen tegen me: “Jij kent mij niet, ik ben een vreemde voor je. Maar ik kan wel op het internet vertellen hoe jouw geslachtsdelen eruitzien en aangezien je journalist bent, kom ik er makkelijk achter hoe je heet en waar je werkt.”

Ik kreeg rillingen van die opmerking en antwoordde dat zijn gedrag ongepast was. Hij zei dat hij het alleen maar als grapje had bedoeld, maar ik wist niet zeker of hij me nou probeerde te intimideren of chanteren. Ik voelde angst en walging tegelijk en ik voelde me bovendien uitgebuit. Ik zakte bijna door de grond, en wilde graag naar huis om mezelf te verstoppen. Nadat de les over was, vroeg die vent ook nog m’n nummer. Toen ik dat weigerde, begon hij me verkapt te bedreigen. Hij impliceerde dat ik maar beter wel mijn nummer kon geven omdat we al intiem waren geweest. Ik ben toen teruggegaan naar m’n flat en heb in bad zitten huilen. Het voelde echt alsof iemand misbruik van me had gemaakt. De dag daarna zou ik eigenlijk aan het artikel beginnen. Ik kreeg mailtjes van mijn chef die vroeg of hij alvast wat kon lezen, aangezien de deadline steeds dichterbij kwam. Ik probeerde een paar keer voorzichtig duidelijk te maken dat de hele ervaring traumatiserend was geweest en dat het schrijven moeizaam ging. Mijn chef reageerde heel begripvol, maar het voelde wel alsof er maar beperkt ruimte was voor die empathie. Nu ik meer werk heb, heb ik ook meer keuzevrijheid en hoef ik niet meer elke opdracht te accepteren. Ik kies er nu ook bewust voor om geen artikelen meer te maken met zo’n krappe deadline. Soms heb je namelijk wat tijd nodig om jezelf te herpakken na een heftige ervaring. Toen de reportage uiteindelijk op papier verscheen, waren er ook nog maar 250 woorden van over. Het voelde alsof ik veel te veel van mezelf gegeven had voor zo’n klein glossyartikel.

Uiteindelijk was dat stuk het keerpunt van mijn carrière. Ik weet nu van mezelf dat ik ambitieus ben en dat ik opbrand als ik niet voor mezelf zorg. Je kunt je werk nou eenmaal niet goed doen als je je niet goed voelt. Als ik nog langer in de journalistiek wil werken, moet ik op de een of andere manier aan mijn leidinggevenden zien duidelijk te maken dat mijn persoonlijke gesteldheid belangrijker is dan het stuk. Voorheen probeerde ik het iedereen veel te veel naar de zin te maken. Maar als je af en toe “nee” zegt, leer je daar als persoon heel veel van. Ik weet nu hoe ik ervoor kan zorgen dat mensen niet over me heen lopen, zonder divagedrag te gaan vertonen.