kwetsbare portretten van jongens met alopecia

We nemen ons haar vaak voor lief en zien ons kapsel als een onderdeel van onze identiteit, maar wat als je in korte tijd al je haar ineens verliest? Voor i-D fotografeerde Alifya Al-Harazi drie Nederlandse jongens die alopecia areata hebben, een zeldzame auto-immuunziekte waarbij je afweersysteem delen van het lichaam aanvalt – met haren die in dit geval het slachtoffer zijn. Hoewel de aandoening geen andere gezondheidsrisico’s met zich meebrengt, kun je door het jong verliezen van je haar een behoorlijke deuk in je zelfbeeld oplopen.

Na het schieten van de beelden sprak Al-Harazi de drie jongemannen en vroeg ze hen naar hun kijk op schoonheid, en hoe zelfacceptatie hun verhouding tot de conditie veranderde.

Reilly Do Rosario

“Bij schoonheid denk ik niet meteen aan uiterlijk, maar eerder aan de mooie eigenschappen die mensen kunnen hebben. Als iemand liefdevol, trouw en zorgzaam is, maakt dat diegene echt mooi, los van hoe ze eruitzien.

Ik heb al sinds mijn vierde alopecia en ben daar eigenlijk altijd wel mee bezig. Op die leeftijd kunnen kinderen genadeloos zijn. Ik werd uitgelachen en kreeg veel opmerkingen van anderen. Daarom droeg ik toen ik opgroeide altijd een pet. Ik was bang om hem af te doen als er veel andere kinderen bij waren. Het voelde dan alsof ik er alleen voor stond, tegenover een hele groep. Toendertijd liet ik niet merken dat het me raakte, maar nu ik ouder ben kan ik het beter een plekje geven. Nog steeds draag ik hoeden en petten om het te verbergen, dus ik heb het niet volledig geaccepteerd. Maar toch heb ik al een lange weg afgelegd en voel ik me nu veel zekerder als ik erover praat. Ik heb er nu grotendeels vrede mee.

Ik weet dat veel meer mensen worstelen met hun zelfbeeld. Tegen hen zou ik willen zeggen: accepteer wie je bent, het leven is er om van te genieten. Waarom zou je je leven laten leiden door wat andere mensen van je denken? Want hoe je er ook uitziet: als jij jouw uiterlijk accepteert, maakt dat je een aantrekkelijk mens.”

Renze van Jaarsveld

“Mijn haar begon uit te vallen toen ik tien was, en het duurde een paar jaar voordat ik het compleet accepteerde. De eerste twee jaar waren het zwaarst, ik was er nog heel erg zelfbewust over. Daarna zag ik het zelf niet echt meer. Het hielp ook dat ik veel steun kreeg van mijn vrienden en familie: allemaal zeiden ze dat het juist cool stond. Natuurlijk keek ik soms nog in de spiegel en besefte ik dat er anders uitzag dan iedereen, dat kon pijnlijk zijn. Net als veel andere jongens met alopecia heb ik het proberen te verbergen onder een pet. Als je dertien jaar bent valt dat niet zo op, zoveel jongens dragen een pet. Maar als je ouder wordt, en zeker als je ook nog eens graag carrière wilt maken in de modewereld, wil je niet elke dag een hoofddeksel dragen. Het punt waarop ik volledige zelfacceptatie bereikte was het punt waarop ik besloot geen petten meer te dragen.

Nog steeds is het weleens lastig. In de winter wordt mijn hoofd snel koud en in de zomer moet ik oppassen dat ik niet verbrand. Ook zijn mijn ogen gevoeliger, omdat ik geen wimpers heb die stofdeeltjes tegenhouden. En dan zijn er nog de mensen die denken dat ik een vorm van kanker heb, wat nogal vreemd kan zijn als mensen je ineens met medelijden behandelen.

Zelfacceptatie vinden is het moeilijkste van alles, maar het is te doen. Uiteindelijk realiseer je je dat het hebben van imperfecties niet zoveel uitmaakt. Ik run met mijn zus het kledingmerk La Fam, en als ik modellen voor onze fotoshoots zoek kies ik nooit voor de vanzelfsprekende schoonheid. Ik ben veel meer geïnteresseerd in het verlegen meisje of het straatschoffie, omdat juist deze mensen anders zijn en niet met de stroom meegaan. Het belangrijkste advies wat ik mensen kan geven is: wees niet bang voor je imperfecties. Zeker in onze tijd worden deze juist vaak gevierd. En een beetje zelfspot kan ook nooit kwaad.”

Daan Koens

“Ik leerde mijn conditie pas te accepteren toen ik eenentwintig was. Op een gegeven moment besloot ik geen pet meer te dragen om het te verbergen. En eigenlijk reageerde iedereen er positief op, wat het voor mij makkelijker maakte om het zelf ook meer te accepteren. Eerlijk gezegd worstel ik er nu minder mee. De worsteling die ik vroeger ervaarde kwam vooral door mijn eigen gedachtes; ik was bang dat ik nooit een vriendin zou vinden, of dat ik altijd zou moeten dealen met die onzekerheid. Dat bleek niet zo te zijn. Als ik anderen dan ook een advies moet geven: don’t be a bitch about it. Waarom zou je je nog langer druk maken om wat iemand anders van je vindt!”

Fotografie en interviews Alifya Al-Harazi
Kleding La Fam