Ik had een relatie met een pedofiel

Mijn vriendin en ik zijn allebei vijftien. Aangeschoten en stoned zitten we met onze ruggen tegen elkaar op een bankje in een donker park. Onlangs heeft ze mijn vriendje ontmoet en ik ben benieuwd wat ze van hem vindt.

"Hij is niet knap, maar kan ermee door", zegt ze uiteindelijk. Ik weet dat ze expres milde woorden gebruikt. Mijn vriendje is een iel mannetje met een kromme neus en een lange paardenstaart. Hij is 29.

We ontmoetten elkaar online op de dag dat ik voor het allereerst een foto op een nieuw forum plaatste – genomen vanuit een slimme hoek waardoor ik wat slanker leek dan ik in werkelijkheid ben. Al snel kreeg ik een bericht: hij zei dat ik eruit zag als de sexy dochter van een oude rocker, waardoor ik gelijk vlinders kreeg in mijn hormonale puberbuik. Urenlang chatten we op MSN, en een week later spraken af om elkaar te ontmoeten. Hij was kleiner dan ik had verwacht en zijn haar rook een beetje naar riool. Maar hij gaf me complimentjes – over mijn haar, mijn ogen, mijn kont. We zoenden en zoenden, en vanaf toen waren we een stel.

We roken zijn slechtgerolde jointjes en drinken lauw bier uit blik. Hij speelt in een lokaal bandje dat enigszins succesvol is, en hij schrijft een liedje voor me dat hij naar mij vernoemd. En ook al zit er een rijm in op het woord 'banaan', ik voel me net Yoko Ono.

Ik denk erover om me door hem te laten ontmaagden, maar iets voelt niet goed, dus heb ik telkens een excuus om eronder uit te komen. Telkens als ik hem kus voelt het raar – het is sterker dan puberale rusteloosheid of de behoefte om mijn ouders op de kast te krijgen. Het voelt verkeerd, en dan niet verkeerd als in een heel pakje sigaretten stiekem oproken, maar meer verkeerd richting bedreigend en doodeng.

"Ouder dan negentien doe ik liever niet, maar maak je geen zorgen – we hebben nog genoeg tijd," zegt hij op een dag dat ik weer probeer om onder zijn aanrakingen uit te komen. Zogenaamd als grapje, maar vanaf dan weet ik: wegwezen hier.

Aan een oudere vriendin vertel ik dat ik het uit wil maken en ook waarom, en ik vraag haar of ze kan helpen; ik kan het niet alleen. Ze schrikt ervan. Ik spreek zogenaamd iets met hem af, maar in plaats van mij gaat mijn vriendin. Ze vertelt hem dat hij me niet meer moet bellen en dreigt zelfs om alles aan mijn ouders te vertellen. Hij zegt dat ze zich geen zorgen hoeft te maken – hij koestert voor mij "enkel vaderlijke gevoelens".

Na afloop spreek ik met haar af en ze geeft me een lange, troostende knuffel. Hij stuurt me een sms waarin hij zegt het stijlloos te vinden dat ik, de trut, hem zo heb behandeld. Ik sms terug: "Bedankt, pap."

De enige keer dat ik hem nog eens zie is een paar jaar later, als ik hem tegenkom op straat. Hij kijkt me niet aan. Hij loopt hand in hand met een meisje dat ongeveer even oud is als ik, of jonger.

Ik kom uit Georgië – een land waar meisjes door hun eigen vaders opgevoed worden tot trophy wives, waar vrouwen gekidnapt en gedwongen worden om te trouwen, en waar operaties om je maagdenvlies te laten repareren net zo veel gebeuren als een bezoekje aan de tandarts. Het wordt niet toegejuicht, maar dit soort dingen gebeuren daar wel; het is het risico van een tienermeisje zijn in Georgië. Gelukkig heb ik de eer van mijn ouders niet volledig geschaad, want ik heb niet met hem geneukt – toch?

Het is nu tien jaar later en ik voel me nog steeds verantwoordelijk voor wat er is gebeurd. Waarom we iets hadden begrijp ik echt niet, maar het was wel mijn keuze. Hij heeft me nergens toe gedwongen; het enige wat hij deed was me vertellen dat hij me knap vond terwijl dat voor mij niet zo voelde, en zeggen dat hij geen respect had voor 'preutse kutten' – waardoor ik wilde bewijzen er geen te zijn. Ik koos ervoor om met hem te zoenen, of hem tijdens de les te sms'en welke kleur onderbroek ik aanhad. Of hem te vertellen dat ik die dag had gemasturbeerd. Ik had 'nee' kunnnen zeggen, ik had het uit kunnen maken. Het was mijn puberale uitspatting en dus mijn verantwoordelijkheid.

Er zijn een paar plekken in de stad die ik met hem associeer, voornamelijk verwaarloosde parkjes waar het sterk naar pis ruikt. Op die plekken zoenden we, zat hij aan me en stelde hij voor om samen weg te vluchten. Als ik erlangs rijd, krijg ik altijd de rillingen. Soms zijn de herinneringen heel levendig; dan voel ik weer zijn koude klamme handen onder mijn shirt glijden en word ik overspoeld door een golf van angst. Ik probeer mezelf te kalmeren door me te realiseren dat we gelukkig nooit seks hebben gehad. Hij heeft me niet van mijn onschuld beroofd; het had dus veel erger gekund.

Op een dag heeft mijn vriendje het over een voetballer die tot zes jaar is veroordeeld vanwege seks met een minderjarig meisje. Ik ken hem niet en typ 'voetbal minderjarig seks' in op Google. Opeens komt het keihard binnen, het is geen ver-van-mijn-bed-show meer. Dit verhaal lijkt zo op dat van mij – de sms'jes, het leeftijdsverschil, het Yoko-gevoel – dat ik me misselijk voel. Het brengt tien jaar aan onderdrukte gevoelens naar boven. Ik voel me zo kut dat ik huil op m'n werk en stiekem een sigaret rook.

Maar het is niet de gelijkenis die me overvalt, het is het verschil. De voetbalspeler, Adam Johnson, is ervoor gestraft – mijn belager is er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Hij is nooit uitgejoeld door collega's, heeft nooit het nieuws gehaald en heeft ook nooit voor de rechter hoeven verschijnen. Hij lijkt gewoon een brave burger. Maar terwijl hij oude omaatjes helpt oversteken probeert hij minderjarigen het bed in te praten.

Natuurlijk, mijn verhaal is geen uitzondering. Het zal niet de eerste noch de laatste volwassen man zijn die aanpapt met te jonge meisjes en jongens. Veel van deze mannen blijven gewoon onder de radar. Ze zullen nooit worden ontdekt, tenzij ze beroemd zijn of hun slachtoffers uit de school klappen. En diegene die hun verhaal wel durven te vertellen, krijgen verwijten naar hun hoofd geslingerd: we hadden harder nee moeten zeggen, we leken ouder dan we waren, en stiekem vonden we het gewoon leuk. Alsof dat alles goed maakt.

Ik weet niet zo goed op wie ik nou zo kwaad ben – op mezelf omdat ik er nooit wat mee gedaan heb? Of op mijn vrienden, of op zijn vrienden die donders goed wisten wat er aan de hand was, of gewoon op hem omdat hij een viezerik is? Maar misschien wel op het meisje dat dapper genoeg was om de voetballer aan te geven, en daarmee gerechtigheid afdwingt die ik nooit zal krijgen.

Gedane zaken nemen geen keer – het misbruik heeft plaatsgevonden, en daarmee moet ik leren leven. Maar eindelijk begin ik de dingen te begrijpen. De afgelopen tien jaar, dwars door alle schaamte en schuldgevoelens heen, had ik het idee dat hij iets van mij had. En dat ik er daarom maar beter over kon zwijgen. Het voelde alsof er een onzichtbaar geheim tussen ons was, wat hij niet zou vertellen als ik niks zou vertellen.

De zaak tegen Johnson herinnert me niet alleen aan mijn relatie met hem – lezen over iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als ik laat me dingen in een nieuw licht zien. Gerechtigheid zal ik misschien niet krijgen, maar ik weet nu tenminste dat er echt geen ander dan hij schuldig is. Het gaat niet om twee partijen die de schuld dragen, er is geen diep, donker geheim tussen ons. Er is alleen maar een crimineel en een slachtoffer; een roofdier en een prooi. En ik ben niet langer een van beiden.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.