Waarom de McDonald’s de beste plek is om ongegeneerd te janken

Ik ben een gigantische jankerd. Ik huil al als ik mensen hun bruiloftsfoto’s zie nemen, of als de finale van The Voice op tv is. Sommige mensen bakken taarten of maken een wandeling om zichzelf weer wat op te vrolijken, maar ik ga gewoon lekker huilen. Omdat ik tegelijkertijd een hekel heb aan aandacht, probeer ik mijn huilbuien wel altijd privé te houden. Ik heb geen zin in blikken vol medelijden van vreemden. Wat dat betreft zegt het alles dat mijn allerfijnste huilbui ooit plaatsvond in een McDonald’s.

Ik was in Corby, een klein plaatsje op het Engelse platteland, waar ik het ouderlijk huis van mijn vriend bezocht. We kregen ruzie, en niet veel later belandde ik in een McDonald’s. Ik bestelde een dubbele cheeseburger, nam mijn dienblad mee naar de tweede verdieping (die helemaal leeg was, op een vader en zijn twee jonge kinderen na) en begon aan een tafeltje naast het raam een flinke partij te snotteren.

De vader deed zijn best om te doen alsof hij me niet zag, maar zijn schattig ogende kinderen keken me bezorgd en nieuwsgierig aan, niet in staat om te begrijpen waarom iemand in godsnaam zou huilen in een McDonald's. Logisch ook, want hoe kan iemand zich nou zo verschrikkelijk voelen op een plek waar je McFlurry’s kunt krijgen? En gratis speelgoed bij je kipnuggets?

Een van de weinige dingen in het leven waar volwassenen en kinderen het over eens zijn, is dat fastfood troost biedt, en geen enkel ander bedrijf in de wereld belichaamt dat beter dan de McDonald's. Voor mensen die er vlak bij zijn opgegroeid, staan die gouden bogen voor een nostalgisch gevoel dat je nog lang bij je zal dragen als je volwassen bent. Big Macs en Happy Meals zijn ontzettend effectieve middelen om je stress te verlichten, dus waarom zou je niet gewoon twee vette vliegen in één klap slaan?

De speeltjes in de Happy Meals veranderen, het interieur wordt gemoderniseerd en de ingrediëntenlijsten opgeschoond, maar in essentie is de McDonald’s van nu nog altijd de McDonald’s uit onze jeugd. Ondanks dat het voedsel misschien een beetje ongezond is, en die clownmascotte een tikkeltje griezelig, biedt de keten een veilig en vertrouwd gevoel van verlichting dat geen enkele andere fastfoodketen ooit zou kunnen bieden.

Ik kan me dan ook al te goed voorstellen wat er in de hoofden van die kinderen moet zijn omgegaan toen ze mij aanstaarden, elkaar aankeken en weer terugkeken naar mij. Die heeft vast geen Happy Meal besteld, zullen ze misschien hebben gedacht. Ik had de ironie zelf ook wel door. En ja, misschien zouden mijn tranen ook wel sneller opdrogen als ik die kartonnen doos vol vreugde had besteld in plaats van een (inmiddels volledig afgekoelde) dubbele cheeseburger.

Maar misschien wilde ik wel helemaal niet stoppen met huilen, en juist alles eruit blèren. Toen ik nog een klein kind was schaamde me ik er altijd voor, maar een van de waardevolste lessen die ik als volwassene heb geleerd, is dat er niets mis is met huilen. Want iedereen doet het. En McDonald’s is daar de perfecte plek voor, met de schijnbare rust die er heerst, de minimale verplichting tot sociale interactie en, voor sommigen misschien nog het belangrijkste, een flinke hoeveelheid goedkoop troostvoedsel.

Ik keek opzij uit het raam, zodat niemand mijn natte, rood aangelopen gezicht hoefde te zien. Voor even vroeg ik me af of ik niet beter in het café aan de overkant had kunnen zitten. Maar toen besefte ik al snel dat ik – ondanks de druk van de verwarde kindergezichten – daar nog een stuk meer vernederd zou zijn. Cafés zijn voor mensen die vastbesloten zijn om hun shit op orde te krijgen. Je vindt er freelance journalisten die stukken uit hun toetsenbord rammen, studenten die zich door hun examenstof heen werken en boekrecensenten die het nieuwste literaire meesterwerk verslinden. Geen van hen zou zijn werk normaal kunnen doen als ik daar om de dertig seconden vol kabaal mijn neus zou snuiten.

Het mooie aan McDonald’s is dat iedereen er welkom is. Productiviteit en tact doen er hier niet toe – althans, niet voor de klanten. Het is alsof je in het oog van de storm staat: terwijl alles om je heen wazig langs elkaar vliegt, vormt jouw tafeltje een moment van kalmte in de omringende chaos. En zelfs als je in de storm door iemand anders wordt opgemerkt, is diegene alweer verdwenen tegen de tijd dat jij je Quarter Pounder op hebt.

Die dag besefte ik dat McDonald’s misschien wel het beste toevluchtsoord is als je wil ontsnappen aan de wrede realiteit die volwassenheid heet. Niemand geeft iets om wat jij uitvoert in een McDonald’s. En zelfs als iemand er wel iets om geeft, is de kans groot dat je diegene toch nooit meer zult zien. Als er een top 5 zou zijn van beroepen waarbij je de raarste dingen meemaakt, zullen werknemers van McDonald’s daar niet in ontbreken.

Huilen is een effectieve manier om voor jezelf te zorgen. En gezien de huidige toestand van de wereld is het eigenlijk een wonder dat niet iedereen elke dag jankend wakker wordt. Mocht je binnenkort dus door de straten dwalen en verdrietig of gefrustreerd zijn, dan raad ik je aan om naar de dichtstbijzijnde McDonald’s te gaan, op een stoel neer te ploffen met je dienblad en je tranen de vrije loop te laten.

En mocht je op een dag een jonge vrouw met bruin haar tegenkomen die tussen al haar snikken door op wat kleffe frietjes zit te kauwen, die nog kleffer worden omdat er tranen overheen vloeien, voel je dan vrij om naast me te komen zitten.

Dit artikel verscheen eerder op Munchies US.

Volg MUNCHIES op Facebook, Instagram en Flipboard.