De levenslessen die ik leerde door naar ‘The Simple Life’ met Paris en Nicole te kijken

Het is morgen 5 augustus, en dat betekent dat het precies tien jaar geleden is dat de laatste aflevering van de iconische realityshow The Simple Life, met Paris Hilton en Nicole Richie, uitgezonden werd. Dat ik door de jaren heen een lichte obsessie ontwikkeld heb voor popcultuur uit de jaren nul, is een vrij groot understatement; ik runde tot 2008 een Britney Spears-fansite vanuit mijn kamertje in Zeeland, was verslingerd aan The O.C., en mijn puberkamer was van onder tot boven behangen met posters van de Olsen Twins. Ook The Simple Life maakte om die reden een groot deel uit van mijn tienerjaren.

De eerste aflevering van The Simple Life werd in 2003 op FOX uitgezonden, en was gebaseerd op het concept achter de serie Green Acres. In deze sitcom uit de jaren zestig vertrekt een New Yorks echtpaar vanuit hun penthouse in de stad naar het platteland, om daar te gaan boeren. Voor de hoofdrollen van The Simple Life werden Paris Hilton – wiens sekstape op dat moment nog niet gelekt was, waardoor ze vooral bekend stond als Hilton-erfgenaam – en Nicole Richie – dochter van Lionel, en Paris' beste vriendin – gecast. Samen vertrokken ze naar het platteland van Arkansas, om daar te ervaren hoe het was om een normale baan te hebben en te moeten werken voor je geld.

In iedere aflevering werd van het duo verwacht ervaring op te doen in een andere branche. Paris en Nicole bleken hun motivatie om hard aan de slag te gaan thuis gelaten te hebben, en wisten het iedere aflevering weer compleet te vergallen. Samen vormden ze een gouden duo; Paris voerde haar act van enigszins domme, maar lieve blondine op – inclusief haar veelbesproken babystemmetje – en gooide continu haar vrouwelijkheid in de strijd, terwijl Nicole een stuk brutaler was en vrijwel altijd de aanstichter van alle problemen was.

Tegen alle verwachtingen in heb ik van The Simple Life een aantal zeer waardevolle levenslessen geleerd van Paris en Nicole – over onder andere het aangaan van nieuwe ervaringen, lichaamspositiviteit en het omarmen van je seksualiteit.

Als de twee in het tweede seizoen naar Mississippi vertrekken en er van hen verwacht wordt wat werk te verrichten aan een zwembad, waagt James – de zoon van de familie bij wie ze op dat moment verblijven, die Nicole al sinds haar komst aan één stuk door treitert – Paris en Nicole "dumb and dumber" te noemen. Dat laat Nicole niet gebeuren: "James, ik heb respect voor mezelf en dit is mijn beste vriendin, dus ik heb ook respect voor haar. (…) Als je mij of haar nog één keer dom noemt – het kan me niet schelen hoeveel anabolen je slikt, hoeveel eiwitten je drinkt of hoeveel push-ups je doet –, dan sla ik je op je fucking muil."

De volgende dag krijgt James het voor elkaar Nicole's lange, blonde haarextensions te ruïneren, waarna Nicole, natuurlijk met Paris aan haar zijde, wraak besluit te nemen. Bij de slagerij waar ze op dat moment aan het werk zijn maken ze, speciaal voor James, een aantal worsten klaar – als teken van vrede. Wat James alleen niet weet, is dat zijn worsten gevuld zijn met hondenvoer dat eigenlijk voor Paris' chihuahua Tinkerbell bedoeld is. Les van deze aflevering: als iemand – zeker als die iemand een onbeschofte hork van een vent is – geen respect voor je heeft, dwing het dan gewoon af.

Als Paris en Nicole van een van hun nieuwe werkgevers hun uniform in ontvangst nemen, vraagt Paris zonder blikken of blozen: "Hebben jullie die ook in het roze?" Toen ik de aflevering in kwestie voor het eerst keek, was het bijna alsof ik mezelf hoorde praten.

Als peuter waren mijn twee favoriete kledingstukken mijn knalroze spijkershorts en bijbehorende, roze spijkerjasje, en was mijn meest trotse bezitting een Barbie wiens blonde haar roze werd als het warmer was dan 25 graden. In mijn puberteit zwakte de liefde voor roze eventjes wat af, maar over het algemeen is er sindsdien eigenlijk weinig veranderd; alleen mijn ledematen zijn wat langer geworden, maar een tweedelige, roze spijkerset zou ik zo weer aantrekken.

Op het VICE-kantoor word ik doorgaans omringd door een zee van slicke, goedgeklede, in het zwart gehulde collega's, die soms wat weg hebben van een leger dementors. Temidden van hen zit ik hier, met mijn roze acrylnagels, roze notitieboekje, roze telefoonoplader, roze oordopjes en roze telefoonhoesje met glitters (ik maak geen grapje) – en dat allemaal met dank aan Paris.

Paris en Nicole waren tijdens de opnames van The Simple Life nooit bang om een uitdaging aan te gaan en nieuwe dingen te leren – of althans, een poging te doen tot nieuwe dingen leren. Als ze het idee in hun hoofd gehaald hebben om de was te gaan doen in een wasserette (iets wat ze allebei nog nooit gedaan hebben), vraagt Paris vol ongeloof aan Nicole: "En dan neem je je kleding ergens mee naartoe om het daar dan zelf te wassen?!" Nicole antwoordt: "Ja, ik heb gezien hoe ze dat doen in films!"

In een later seizoen is het voor Paris tijd om de rol van huismoeder op zich te nemen – er wordt van haar verwacht dat ze voor het hele gezin een ontbijt klaarmaakt. Ze gaat vol goede moed aan de slag, en Paris, innovatief als ze is, besluit twee strijkijzers te gebruiken om het ontbijt mee te strijken. Na met haar strijkijzers wat spek en tortilla's opgewarmd te hebben, vraagt ze haar 'familie' trots: "En, hoe vinden jullie het ontbijt dat ik voor jullie gestreken heb?"

Mijn eigen kookkunsten zijn zo mogelijk nog belabberder dan die van Paris (tot voor kort mocht ik van mijn vriend niet eens in de keuken komen, omdat er anders op miraculeuze wijze brandjes ontstonden), maar de Hilton-erfgenaam heeft me geïnspireerd om het af en toe toch gewoon te proberen. Koken, in een keuken. En daardoor houd ik toch wat over van mijn maandbudget, in plaats van alles op te maken aan Deliveroo.

In seizoen 2 van The Simple Life reizen Paris en Nicole af naar een nudistenresort in Florida. Alhoewel ze zich eerst wat afwachtend opstellen, lijken ze het nudistenbestaan al snel te omarmen. Als ze een van de oudere gasten in het resort vragen waarom hij besloot nudist te worden, antwoordt de man: "Toen ik bij de marine ging, moest ik opeens samen douchen met tweehonderd andere, naakte mannen. Dat voelde geweldig." " That's hot," antwoordt Paris.

Niet veel later doen de twee mee aan een cursus zelfacceptatie, waarin alle deelnemers hun mooiste lichaamsdelen moeten benoemen. "Ik vind mijn knieën sexy," zegt Nicole, "en ik houd van mijn kleine borsten. Everyone loves the puss." "Ik houd van mijn lichaam (…), van mijn buik en m'n lippen," vult Paris haar aan.

Het verspreiden van lichaamspositiviteit, de beweging die mensen aanspoort wat meer liefde voor hun lichaam te ontwikkelen en zichzelf te accepteren zoals ze zijn, is in mijn ogen altijd een positief iets – of die nu verspreid wordt door volleerd feministen van de tweede golf of door twee rijke socialites uit Los Angeles.

In The Simple Life houdt vooral Nicole er een nogal losbandige levensstijl op na. Dat wordt niet altijd door iedereen gewaardeerd – zeker niet in het conservatieve Arkansas, waar het eerste seizoen van de serie zich afspeelt –, maar Nicole lijkt zich daar weinig van aan te trekken. Zo is ze heel duidelijk over haar voorkeur wat betreft mannen: "Ik houd niet van knappe mannen, het liefst heb ik dat ze dun en bleek zijn, alsof ze op sterven liggen. Ook stapt ze zonder schroom op mannen af: "Dus jij bent nice and horny?" En wanneer ze op de snelweg door de politie langs de kant van de weg worden gezet, vraagt Nicole zich hardop af wie ze "moet neuken om onder een bon uit te komen."

Mijn eigen levensstijl vertoont meer gelijkenissen met die van Moeder Theresa dan met die van een jonge Nicole Richie, maar dat neemt niet weg dat Nicole mij als veertienjarige puber deed beseffen dat er wat betreft seksualiteit een dubbele standaard heerst. Beter gezegd, Nicole Richie liet mij kennismaken met het feminisme en daar kan ik haar alleen maar heel dankbaar voor zijn.