Kelly (26) is sekstelefonist en liet een documentaire maken over haar leven

Vanavond kan je op NPO3 Hallo met Kyoko bekijken, een documentaire over de Vlaams-Zeeuwse Kelly van 26, die al 5 jaar lang in de rol van Kyoko kruipt om mannen te doen klaarkomen met haar stem via de telefoon. Alhoewel Kelly al na haar tweede klant wist dat ze hier ooit een documentaire over wilde maken, duurde het tot vorig jaar voordat ze een script instuurde voor een crowdfundingswedstrijd. Ze won 'm, en samen met een producent werkte ze het script verder uit voor NPO3. De hoofdvraag van de film: waarom ben ik nog sekstelefonist terwijl ik het geld niet meer nodig heb?

Vanaf dat moment liet ze de controle los en werd ze zes maanden lang gevolgd door een videoteam en een regisseur. In de film volg je Kelly, die nonchalant in pyjama een beetje op Facebook rondhangt, met haar vriendje naast zich op de bank, terwijl ze door de telefoon tegen een man kreunt dat ze zijn zaad wil en een vies sletje is. Ze moet haar lach inhouden als hij haar het slijmerige geluid van zijn zaad laat horen. In een andere scène zit ze in de auto met haar vader, in een poging om te praten over de dood van haar moeder.

Hallo met Kyoko is doorspekt met humor, maar daarnaast is de film op momenten best naar om te zien en rauw om te verteren. Niet zozeer op de momenten dat Kelly over haar werk praat, maar op de momenten dat je je een indringer voelt in het privéleven van een jonge vrouw. Kelly filmt bijvoorbeeld met haar iPhone de finale ruzie met haar vriend, waarin hij haar bijna smeekt om ‘te vrijen, niet te neuken’. Het is een moment waarvan je je afvraagt of dit wel voor jouw ogen bestemd was.

Broadly ging in gesprek met Kelly over haar leven als sekstelefonist, haar zoektocht naar de reden waarom ze dit werk wil blijven doen, en hoe het is als een camerateam zes maanden lang je leven documenteert.

Broadly: Hey Kelly, waarom besloot je vijf jaar geleden om sekstelefonist te worden?
Kelly: Het begon in eerste instantie omdat ik vijf jaar geleden wat geld tekort kwam. Mijn beste vriend vertelde me dat ik nog altijd ‘mijn reet kon verkopen achter het station’. Hij zei dit lachend, maar ik begon hier wel over na te denken en bedacht me dat sekstelefoniste misschien wel een leuke baan zou kunnen zijn.

Je doet het zo simpel klinken, maar het lijkt me niet voor iedereen weggelegd.
Ik ben opgegroeid in de seksshop waar mijn vader 37 jaar lang manager was. Voor mij is praten over seks, clitorissen en zaadlozing dus absoluut niet raar. Ik sta nergens van te kijken en ik ben goed in gevat antwoord geven, dus ik kan snel inspelen op een klant en zijn verlangens.

Over opgroeien gesproken: in de documentaire zeg je dat die carrièrestap ook te maken had met de dood van je moeder. Hoe link je die twee zaken?
Mijn ouders zijn super vrijgevochten, het waren vieze harige hippies toen ze elkaar ontmoetten. Ze werkten in een seksshop en zoals mijn vader ook zegt in de documentaire: mijn moeder zou echt gelachen hebben om het idee dat ik dit doe als werk. Later heb ik, na gesprekken met een psycholoog, ontdekt dat de keuze om een baan in de seksindustrie te nemen vooral een eerbetoon was aan mijn overleden moeder. Los van deze onbewuste keuze, is het ook gewoon een lucratieve baan die goed bij me past.

Weet je nog hoe je allereerste gesprek ging?
Nou, ik had op voorhand veel vieze verhaaltjes gelezen en verschillende scenario’s uit mijn hoofd geleerd, maar toen ik voor het eerst gebeld werd, had ik een onderdanige slaaf aan de lijn. Ik had absoluut geen idee wat ik hiermee moest beginnen en zei gewoon dat hij een kleine piemel had. Na vijf minuten was ik hem al kwijt. De man die erna kwam, was echter veel gemakkelijker om opgewonden te maken. Ik ontdekte toen ook meteen dat ik dit echt heerlijk vond: ik heb de meest intieme gesprekken en word er ook nog eens voor betaald.

Het onderwerp van de documentaire is jouw zoektocht naar een antwoord op de vraag waarom je dit werk nog blijft doen, ondanks het feit dat je nu een fulltime baan hebt en het dus niet meer voor het geld zou hoeven te doen. Maar waarom zou je moeten stoppen? Je doet het toch graag?
In de documentaire geef ik voor het eerst publiekelijk toe dat ik het leuk vind. Ik vind het leuk dat mannen me aandacht geven en me hiervoor betalen. Dat kunnen toegeven heeft vijf jaar geduurd. Maar door de film kwam ik erachter dat ik niet veel verschil van de mannen die me bellen: zij zijn eenzaam, maar ik neem op omdat ik eenzaam ben. Met de baan zelf is dus niets mis, maar ik heb ontdekt dat ik dit werk doe om een leegte te vullen.

Als tekenaar of theatermaker kan je ook een leegte vullen met je werk. Daarvan vinden mensen niet snel dat ze moeten stoppen.
Ik snap wat je zegt. Sekstelefonist zijn is niet minderwaardig aan welke andere baan dan ook: het geeft me de vrijheid om exact te zijn wie ik wil zijn en het is goed werk. Het probleem is alleen dat ik soms Kyoko wil zijn, om niet Kelly te hoeven zijn. En dat is geen oplossing en daarom moet ik even vakantie nemen tot ik blij ben met Kelly.

Je praat over Kyoko alsof ze iemand anders is dan Kelly.
Ja, Kyoko is begonnen als een marketingding. Ik heb Kyoko gefotoshopt. Ze is een combinatie van vier andere aziatische vrouwen en mezelf. Daarbij heb ik haar een bepaalde persoonlijkheid gegeven: ze is een beetje schuw, onderdanig en heel zorgzaam. Later besefte ik dat ze veel meer was dan pure marketing. Ze is iemand die ik zou willen zijn als vrouw. Kyoko heeft seksueel zelfvertrouwen, terwijl ik wel erg onzeker kan zijn over wie ik ben en over hoe ik eruitzie bijvoorbeeld.

Dat zie je in de film terug in de scènes over je relatie inderdaad. Je ziet dat Kyoko een professional is in mannen doen klaarkomen, maar in je eigen ‘echte’ relatie was er een probleem op seksgebied. In een van de ruzies met je vriendje roep je dat hij niet meer opgewonden wordt, en hij, inmiddels je ex, zegt dat jij altijd excuses verzint.
Ja. Wat je in de documentaire ziet, is uiteraard een relatie die op zijn einde was, maar ik snap Anthony’s frustratie zeker. Toen ik verkering kreeg, was ik een arme student. Nu werk ik fulltime en Anthony vroeg zich af waarom ik dan bleef doorbellen. Toen hij besefte dat ik niet enkel sekstelefonist was voor het geld, werd hij erg onzeker.

Los daarvan besefte hij wel dat hij niet jaloers moet zijn op de mannen met wie ik bel. Hij hoort me vaak bellen, maar mijn lichaamstaal en stem is helemaal anders. Het is voor hem visueel duidelijk dat ze niet met Kelly bellen. Daarbij zeg ik niets persoonlijk, want ik volg gewoon een script, een flowchart. Het begint met de vraag: hoe gaat het met je? Als ze ‘lekker’ antwoorden, wordt het een pornografisch gesprek. Als ze gewoon ‘goed’ antwoorden, moet je nog even polsen wat ze willen. Als ze de kleur van je onderbroek vragen, is het vaak anaal. Bij twijfel begin je over pijpen. Maar toch heeft het ook iets romantisch – door gewoon met z’n tweetjes te bellen, ben je best intiem met elkaar.

Vind je het niet lastig om die intimiteit volledig vanuit een alterego te beleven?
Het is nodig, maar het kan ook best confronterend zijn. In de documentaire zie je dat ik met een klant afspreek. Die ontmoeting was echt afschuwelijk. Ik zag aan zijn gezicht dat hij teleurgesteld was dat ik er stond. Hij deed me erg lelijk voelen. Maar hij zag er ook veel ouder uit dan ik verwachtte.

Ik vond het wel gek om te zien dat je met hem wilde afspreken. In eerste instantie kom je erg nonchalant over, aan de andere kant sta je er wel voor open om hem te ontmoeten en te exploreren wat jullie samen hebben.
Het was nooit een verliefdheid, het was meer een soort fascinatie naar hem toe. Hij was een van mijn allereerste klanten die het meer over zijn gevoelens had dan over sperma en geile zaadsletjes. Daardoor dacht ik ook: dit werk is boeiend. Ik kende hem vijf jaar, maar na de ontmoeting heb ik afscheid van hem genomen. Als hij me nu nog zou bellen, zou hij voor mij betalen en niet voor Kyoko. Dat kan niet meer. Maar de ontmoeting heeft veel veranderd voor me. Vanaf toen ben ik echt gaan nadenken over waarom ik dit doe, en ik realiseerde me daardoor dat het een verslaving was.

Ik vond dat best een lastige scène om naar te kijken – het is zo persoonlijk en privé. Net als die ruzie met je vriendje, waarin hij vraagt om met je te mogen vrijen.
Ik heb de scène zelf maar twee keer gezien, maar ik vind het wel belangrijk dat die er in zit. Andere scènes, zoals die waarin ik het graf van mijn moeder voor het eerst in zeven jaar bezoek, zijn ook heel persoonlijk, maar ze hebben mij veel inzichten gegeven en ik heb er veel aan gehad. De ruzie met mijn vriendje had ik trouwens niet echt zien aankomen, maar ik vertelde hem op dat moment al dat dit ook op beeld stond. Hij weet dus dat het in de film zit.

Het idee voor deze film komt van jou, dus was het ook je eigen keuze om je privéleven zo bloot te geven op camera?
Ik weet dat een documentaire enkel werkt als ik mezelf volledig toon: het is alles of niets, en ik koos ervoor om alles te laten zien. Ik haat egodocumentaires waarin alles mooi is. Dat is gewoon niet zo in het dagelijkse leven.

Vanavond kan de hele wereld alles zien. Vind je dat niet griezelig?
Haha, alleen al door de trailer staat mijn telefoon nu boordevol met piemels. Maar los daarvan vind ik het niet echt griezelig – ik sta duizend procent achter deze documentaire en iedereen mag hiervan vinden wat ze willen. Het kan me niet schelen als mensen commentaar hebben op mijn werk; ik denk dat het taboe dat op dit werk rust pas verdwijnt op het moment dat mensen hierover beginnen te praten.

Hallo met Kyoko is vanavond, donderdag 6 december, te zien op NPO3 om 21.45