Mijn geslachtsverandering dwong me mijn voedingspatroon om te gooien

Na zes maanden aan de testosteron moest ik het onder ogen zien: door enkel deze supplementen in te nemen, ga ik nooit het mannenlichaam krijgen dat ik wil. Mijn droom was om een V-vormig lijf te hebben, maar om dat te kunnen bereiken zou ik mijn voedingspatroon helemaal moeten herzien.

In die tijd was ik veganist. Dat werd ik nog voordat ik aan mijn transitie van vrouw naar man begon, nadat ik Jonathan Safran Foers Eating Animals had gelezen. De vriendin die me het boek leende, waarschuwde me nog dat het me waarschijnlijk tot extreme actie zou aanzetten. Dat ik mijn eetgewoontes zou omgooien in een poging me te distantiëren van het dierenleed en alle andere horror over de voedselindustrie in het boek. Ze had gelijk.

Er is weinig dat ik liever wou dan geen dierlijke producten meer te eten. Toch heb ik mijn veganistische levensstijl tijdens mijn transitie moeten opgeven om prioriteit te geven aan iets wat mijn leven op een nog sterkere manier regeerde: man worden.

Ik kreeg mijn eerste shot testosteron in April 2013. Daar had ik jaren op gewacht. Ik had mijn zaak aan een heleboel verschillende dokters voorgelegd en mezelf doorheen een lange, zware tocht geworsteld waarin ik keer op keer diep in mijn ziel ging graven, op zoek naar wie ik was en wie ik wou zijn.

Toen ik eenmaal hormonen kreeg, verliep de fysieke transformatie veroorzaakt door de switch van oestrogeen naar testosteron geleidelijk, zoals dat gaat met iemands puberteit. Stiekem had ik gehoopt dat ik er uit zou gaan zien als de Hulk. Niet per se dat ik de bouw van de Hulk zelf wou, wel die van Bruce Banner, de acteur die de Hulk speelt. Gewoon, net genoeg spieren zodat ik vlot chin-ups zou kunnen doen.

Pas rond oktober werd mijn stem zwaarder en kreeg ik meer lichaamsbeharing. Dit was echt fantastisch. Het betekende dat ik 99 procent van de tijd werd aangezien als man. Voor de buitenwereld zag het eruit alsof mijn transitie perfect verliep.

In de realiteit voelde ik dat niet zo aan. Er wordt vaak gedacht dat mijn voorkomen - hoe andere mensen me zien - mijn grootste zorg is. Dat is een grote misvatting. Dat andere mensen mijn geslacht als het goede geslacht aanzien, wil niet zeggen dat mijn transitie compleet is.

Wat voor mij het allerbelangrijkst was, was dat mijn lichaam en geest op een lijn zouden zitten. Het boeide me niks of ik als meneer werd aangesproken in de supermarkt, ik wilde gewoon van mijn geslacht kunnen genieten, van mijn dunner wordende kruin tot mijn steeds hariger wordende tenen. Ja, ik voelde me wel beter, maar nog niet compleet.

Fysiek man-zijn betekent verschillende dingen voor verschillende mensen. Er is geen juiste vorm. Ik moet toegeven dat de veranderingen die ik graag wilde zien redelijk conventioneel waren. Om te beginnen waren kracht en afgetrainde spieren het belangrijkste voor me. Groot zijn van het formaat tanktop-staat-op-scheuren hoefde totaal niet. Een andere prioriteit was het wegwerken van mijn rondingen. Ik moest en zou een V-vorm krijgen.

In die tijd at ik, zoals ik eerder al zei, veganistisch, en ik werkte ook als part-time fietskoerier, wat er eigenlijk alleen maar voor zorgde dat ik smaller werd in plaats van breder. Net zoals cisgenders die nooit naar de sportschool gaan ook niet op een dag wakker worden met het lichaam van Epke Zonderland, moeten wij, transjongens, ook heel wat moeite doen om de vrouwelijke puberteit ongedaan te maken. Er is meer vet om te verbranden en minder spiermassa om mee te starten.

Ik besloot mijn lichaam bij de love-handles te grijpen en m'n nieuwe hormonen een handje te helpen. Ik was supergemotiveerd, maar miste een helder plan voor hoe ik moest trainen om mijn doel te bereiken.

De oplossing kwam van een Amerikaanse gast die zijn eigen transitie via vlogs op YouTube deelde. Zijn kanaal was niet meer actief, maar het aantal gespierde transmannen is zo klein dat het niet moeilijk was om hem op te sporen. Hij bleek een personal trainer met meer dan vijf jaar ervaring in het transformeren van een vrouwenlichaam naar dat van een man: hij had zijn eigen V-vorm in die tijd tot in het naadje geperfectioneerd. Hij zou, zo dacht ik, mijn mentor kunnen zijn, mijn persoonlijke Mr. Miyagi.

Zodra ik duidelijk maakte dat ik nauw met hem wilde samenwerken, vroeg hij me om een foto van het ideale lichaam dat ik voor ogen had en op basis daarvan stelde hij een op maat gemaakt dieet- en trainingsschema voor me samen. "Trainen alleen is niet genoeg, ook je eetpatroon is belangrijk om het lichaam van je dromen te bereiken," vertelde hij.

Je kan misschien al voorspellen waarom ik weer ben overgegaan tot het eten van vlees, en ik weet dat dit sommige veganisten woedend zal maken. Het spijt me. Ik besef goed genoeg dat er veganisten zijn die me net zolang in een houdgreep kunnen nemen totdat ik zweer dat ik nooit meer kip eet, omdat vlees eten niet noodzakelijk is in het verkrijgen van een gespierd lichaam. En natuurlijk wou ik het zowel fysiek als ethisch net zo goed doen, maar ik was bereid om alles te doen wat deze man me vertelde.

Vanaf het begin had ik namelijk het gevoel dat hij wist wat er door me heen ging - verdeelde gevoelens over mijn lichaam, frustratie over de langzame werking van de hormonen - omdat hij dat ook allemaal heeft gevoeld. Ik voelde me alsof ik samen met hem deel uitmaakte van een geheim broederschap, van het soort dat elkaar stiekem begroet op straat en bereid is onder om het even welke omstandigheden op elkaar te passen. Ik stelde zijn pragmatische aanpak dat je nooit bang hoeft te zijn, je nooit moet schamen of ongeschikt moet voelen, erg op prijs. Hij leerde me van selfies te gaan houden. Zoals hij me vanuit zijn eigen ervaring vertelde: "deze foto's helpen me op slechte dagen realiseren dat ik niet stilsta, dat ik vorderingen maak."

De fysieke afstand tussen mijn trainer en ik - hij in de VS, ik in Londen - wisten we te overbruggen door iedere week verslagen van de trainingen, foto's en lichaamsmetingen te sturen. Toen hij me zei dat ik mager vlees, vis en eiwitten moest eten, was ik niet van plan met hem in discussie te gaan. Ik protesteerde niet en antwoordde alleen met: "Hoeveel?"

Het dieet dat hij me voorschreef ondersteunde een routine in de sportschool, die bestond uit het tillen van zware gewichten en intensieve cardio. Nu, bijna een jaar later, ben ik gelukkiger, gezonder en sterker, maar - disclaimer - mijn transitie ging niet sneller door mijn veranderde eet- en sportpatroon. Ik moest mezelf er vaak aan herinneren: "Het is oké, je bent pas een jaar verder in je vijf jaar durende puberteit."

Naast het tillen van zwaardere gewichten, bereikte ik ook een balans tussen mijn lichaam en geest. Ik begreep mijn eigen lichaam beter dan ooit tevoren - niet eens speciaal een trans-lichaam, maar gewoon het lichaam als een organische machine met veel potentie, dat voedzame brandstof en voldoende rust nodig heeft.

Ik moest van mijn trainer ook dagelijks vasten in de ochtend. Dat leek me in eerste instantie verschrikkelijk. Ik ben het soort persoon dat niet vooruit te branden is zonder ontbijt. Maar omdat iemand met me mee keek, bleef ik sterk. Nadat ik de eerste psychologische hindernissen overwon, bleef ik op het goede spoor dankzij de korte- en langetermijndoelen die mijn mentor me meegaf. Zo ongeveer elke maand veranderde hij mijn training en voeding, zodat ik nooit verveeld raakte.

Op regelmatige basis vasten was en is nog steeds een belangrijk onderdeel van het proces. In het begin had ik het daar moeilijk mee, maar al snel realiseerde ik me dat het makkelijker is om een lange tijd niks te eten dan om de hele tijd te snacken en nooit echt vol te zitten. Nu voelt 14 tot 18 uur vasten net zo normaal als Fristi drinken voelde toen ik acht was. En je kunt me haten omdat ik het zeg, maar koekjes smaken echt veel beter als beloning.

In het trainingsschema zitten ook re-feeddagen, voor wanneer het trainen zwaar is en ik extra brandstof nodig heb. Dat wil zeggen dat ik een keer per week een dag zes uur lang mag eten wat ik wil. Het klinkt fantastisch, maar in werkelijkheid valt het toch tegen.

Ik had nooit gedacht dat ik er moeite mee zou hebben om mezelf te verwennen, zeker niet nadat ik zo hard getraind hebt. Maar een andere gevolg van mijn veranderde trainings- en eetpatroon was dat ik extra gevoelig werd voor de dingen die ik at. Een feestmaal gaf me vaak het gevoel alsof ik te lang in de zon had gezeten: Ik kreeg hoofdpijn en wilde naar huis om daar een bord vol gestoomde broccoli te eten. Ik ben me nu meer dan ooit bewust van hoe verschillende soorten eten een invloed hebben op mijn vertering en energiebalans. Ik weet nu wat ik eet en hou het simpel. Ik maak alles zelf. Het is misschien niet voor fijnproevers, maar voor mij werkt het.

Toen ik al een paar maanden leefde volgens mijn nieuwe train- en eetroutine, plande ik een operatie om mijn borst plat te maken en mannelijke contouren te krijgen. Dat deze mijlpaal steeds dichterbij kwam, verdubbelde mijn motivatie. Ik zou naar de VS reizen om de operatie door een bekende chirurg in Florida te laten doen, dezelfde man bij wie mijn trainer enkele jaren daarvoor ging.

In de voorafgaande maanden werkten we aan specifieke spiergroepen in mijn schouders, borst en rug. In de weken voor de operatie richtten we ons op vetverbranding. Zo zou ik perfect in vorm zijn voor de operatie en een vlot herstel achteraf.

Drie maanden na de operatie kon ik langzaamaan mijn trainingsroutine weer beginnen oppikken. Het duurt nog wel even voordat ik mijn beoogde V-shape heb bereikt, maar ik heb er meer dan ooit zin om in. Als ik het achteraf bekijk, had ik misschien mijn veganistische levensstijl niet hoeven opgeven, maar het was voor mij wel noodzakelijk. Het persoonlijk fitness- en eetprogramma heeft als een malle bijgedragen aan zowel mijn gezonde geest als gezond lichaam. Het hield me bezig terwijl de toegediende testosteronhormonen hun trucje deden op de achtergrond.

Ik zeg dit vooral tegen degenen die beginnen met hun transitie en ook zo'n lichaam voor ogen hebben. Dit bericht is voor m'n jongens die flinke gewichten blijven heffen, maar hun spieren nooit zien groeien: stel je in op een langetermijndoel en houd je progressie bij. Als je na twee of drie jaar kijkt, zie je hoe ver je gekomen bent. Je zal versteld staan.

En nog iets: kiezen voor een geslacht en daarover uit de kast komen is niet het einde maar eerder het begin. Voor de stappen die volgen, zul je moed en lef nodig hebben, zowel mentaal als fysiek. Je moet je thuis voelen in huid die je nog je leven lang moet meedragen. Iedereen kan je dat vertellen.