Deze webserie gaat over het liefdesleven van zwarte en polyamoreuze queervrouwen

Dertien jaar na de première van The L Word – de serie die ons een generatie lesbiennes liet zien die we daarvoor nog niet op televisie hadden gezien – is de wereld om ons heen veranderd. In populaire cultuur worden veel meer queers en transgenders gerepresenteerd, lhbt’ers krijgen steeds meer rechten en er wordt openlijk gesproken over seksualiteit en gender. Maar toch hebben lesbiennes nog steeds een geringe rol in populaire televisieseries.

195 Lewis, een nieuwe serie die gister in première ging, legt niet alleen de fijne kneepjes van de lhbtqia-cultuur bloot, maar biedt ook een intieme blik in de zwarte queergemeenschap in de wijk Bedford-Stuyvesant in Brooklyn. Makers Bae Leone Allen en Yaani Supreme – beide zwarte queervrouwen die in Brooklyn wonen – maken op het scherm ruimte voor complexe lhbtqia-vrouwen van kleur, en willen dat de kijkers “het gevoel hebben dat ze op het feestje zijn,” zegt regisseur Chanelle Aponte Pearson. En vanaf de allereerste aflevering van de serie doet 195 Lewis precies dat.

Bekijk de eerste aflevering van 195 Lewis :

De serie begint heel filmisch met een huisfeest, met roze verlichting en eclectische muziek. Zoals op elk goed feest ontstaan er drama’s en maken we snel kennis met de eigenaardigheden en karaktertrekken van de hoofdpersonages – een cast van zwarte queervrouwen, waaronder Allen zelf. Allen, die in het echt net zo’n warm en charmant persoon is als in de serie, vertelde ons dat zij en Yaani Supreme heel veel van “onze gemeenschap houden en die liefde willen overbrengen op scherm”. Het is geen geheim dat Allen en Supreme deze drie personages hebben gebaseerd op mensen uit hun eigen vriendengroep, en op zichzelf: ze zijn genuanceerd en complex, en ze voelen echt. "We hebben deze warme, liefdevolle wereld kunnen creëren. We willen dat mensen zich bij ons aansluiten en zich daar veilig bij voelen," zegt Allen.

Hoewel er veel onderwerpen zijn die 195 Lewis had kunnen aanpakken – er is geen gebrek aan conflicten waar queervrouwen van kleur mee te maken krijgen in het huidige politieke klimaat – kozen de makers ervoor zich te concentreren op zwarte vrouwen die van andere zwarte vrouwen houden. Dit onderwerp wordt maar zelden, of eigenlijk nooit, gerepresenteerd op televisie. Het ingewikkelde web van relaties waarin de vrouwen van 195 Lewis zich bevinden is zowel fascinerend als herkenbaar.

Maar de serie maken was niet makkelijk – het duurde drie jaar om het project van de grond te krijgen. “In het begin begreep niemand wat we probeerden te doen,” zegt Allen. Ze geeft toe dat ze het “bedriegerssyndroom” voelde waar veel vrouwen, met name vrouwen van kleur, zich in herkennen. Maar tijdens het repeteren van de eerste scènes , toen de woorden echt tot leven kwamen, “was het duidelijk dat dit iets bijzonders zou worden, dat de inzet en toewijding van alle betrokkenen vereiste,” zegt ze.

Er treden nu steeds meer vrouwen naar buiten om seksuele misbruikers in verschillende industrieën te ontmaskeren, en Allen zegt dat het duidelijk is dat we deze soort volharding van traditioneel niet-gehoorde stemmen meer dan ooit nodig hebben. “Het enige dat we van witte mannen moeten pikken is hun onbeschaamdheid,” zegt Allen met een besmuikt lachje, terwijl ze ook serieus blijft. “Vrouwen zijn aparte wezens. We stellen constant vragen en ondervragen onszelf, en we weten dat we verantwoordelijk bezig zijn met onze kunst. We moeten nu gewoon doorzetten.”

De serie gaat moeilijke onderwerpen niet uit de weg. 195 Lewis grijpt je naar de keel en laat je nadenken, maar slaagt er tegelijkertijd in om je te lachen. De serie belicht complexe onderwerpen zoals polyamorie, seksuele vrijheid en vrouwenhaat in de lesbische cultuur, maar niet op de manier zoals je zou verwachten. De verschillende personages zorgen voor conflicterende perspectieven – zelfs binnen deze hele specifieke wereld – zodat kijkers op het scherm kunnen zien hoe het er echt aan toe gaat.

In een van de vele geweldige scènes van de serie legt een vrouw “de vijf soorten lesbiennes” uit aan haar vriendin – die door elke queervrouw zullen worden herkend – maar wanneer haar wordt gevraagd welke van de vijf ze dan zelf is, antwoordt ze meteen: “Ik ben naamloos en niet in een hokje te plaatsen. I’m badder than Bette.” Wanneer iemand vervolgens vraagt: “Wie is Bette?” stopt iedereen in de kamer direct met waar ze mee bezig zijn en zien we een shot van Bette, het bi-raciale, rijke, universitair geschoolde personage uit The L Word – een onverwachts eerbetoon dat zowel ontroerend als hilarisch is.

Net zoals andere shows die de weg vrijmaken voor nieuwe geluiden – zoals Chewing Gum, Insecure, Transparent, en One Mississippi, om er maar een paar te noemen – bewijst 195 Lewis dat dit nog maar het begin is. Het is een raadsel waarom netwerken steeds maar vragen om reboots van series, zelfs als ze zo geliefd zijn als The L Word, terwijl er zoveel meer verhalen te vertellen zijn. “We laten prachtige zwarte vrouwen zien, die van elkaar houden en zichzelf zijn. Dat is op zichzelf al een hele openbaring,” zegt Allen.