FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Ik werd bijna vermoord door Ted Bundy

Kathy Kleiner was twintig jaar oud toen ze werd aangevallen door Ted Bundy. Omdat ze niet wil dat het verhaal van de slachtoffers wordt vergeten, vertelt ze decennia later wat er die nacht is gebeurd.
Kathy Kleiner, die is aangevallen door seriemoordenaar Ted Bundy
Kathy Kleiner in 1987, elf jaar nadat ze was aangevallen en bijna was vermoord. 

“Ik kan het nog altijd glashelder voor me zien,” zegt ze. “Ik zie dan vooral hem.”

Kathy Kleiner, inmiddels 61 jaar, vertelt over de laatste keer dat ze Ted Bundy zag, de man die bekende dertig vrouwen te hebben vermoord, en van wie gedacht wordt dat hij nog veel meer slachtoffers op zijn naam heeft staan. Het was in de zomer van 1979, een jaar nadat de beruchte seriemoordenaar haar bijna van het leven had beroofd. Ze zag Bundy in het gerechtsgebouw in Miami, waar hij later tot de dood veroordeeld zou worden. “Ik zat in de getuigenbank, en hij zat daarnaast alsof hij in een of andere dramaserie speelde,” vertelt Kleiner. “Hij had zijn ellebogen op tafel en zijn hoofd in zijn handen. Ik keek hem de hele tijd aan, en hij staarde gewoon terug. Er ging van alles door me heen, maar ik was niet bang. Ik wilde dat hij wist dat hij me niet intimideerde."

Advertentie

Kleiner en ik raakten aan de praat nadat ik eind januari over haar schreef op Twitter. Hoewel de aanleiding voor ons contact behoorlijk zwaar was, was het een verademing om met haar te praten. Kleiner is een vrolijke, positief ingestelde vrouw die compassie en kracht uitstraalt. In de weken die volgden spraken we uren over haar leven en, onvermijdelijk, de aanval.

Het verhaal begint in de tijd dat Kleiner nog student was. Ze koos voor een studie aan de Florida State University, omdat die universiteit het verst van haar huis was verwijderd. “Mijn moeder was nogal beschermend,” legt ze uit. Ze ging bij de studentenvereniging Chi Omega, de beste van de campus. “Mijn mede-verenigingleden betekenden alles voor me,” herinnert ze zich.

In de nacht van 14 op 15 januari 1978 brak Bundy in bij de slaapzaal van Chi Omega. Margaret Bowman, toen 21 jaar oud, overleefde de aanval niet. De twintigjarige Lisa Levy evenmin. In Kleiners kamer, die ze deelde met Karen Chandler, kwam Bundy binnen met een stuk brandhout. Hij sloeg er zo hard mee dat Kleiner een scheur in haar wang kreeg en haar schouder verbrijzeld raakte. Na de aanval moest haar kaak opnieuw worden gebroken, en kon ze negen weken alleen maar door een rietje eten. Ze was toen twintig jaar oud. “Het litteken dat ik eraan overhield is altijd zichtbaar gebleven,” zegt ze. “Daar moest ik in het begin wel aan wennen. Maar nu zie ik het als iets dat bij me hoort.” Ze heeft nog steeds last van haar kaak, en eens in de paar jaar wordt ze geopereerd om de pijn wat dragelijker te maken.

Advertentie

Terug naar die ene dag. Terwijl Kleiner en haar vriendinnen naar het ziekenhuis werden gebracht, was Bundy doorgegaan naar een huis verderop, waar hij de 21-jarige Cheryl Thomas aanviel. Dat overleefde Thomas, al waren haar verwondingen zo erg dat ze met haar dansopleiding moest stoppen.

Bundy’s aanval op Kleiner en haar medestudenten duurde slechts een kwartier, maar zijn slachtoffers en hun familie zouden de gevolgen de rest van hun leven bij zich dragen. “Margaret en Lisa bleven nog lang in mijn hoofd rondspoken,” zegt ze. Ze ging niet meer terug naar het studentenhuis, en bleef bij haar familie tot ze hersteld was. Uiteindelijk zou ze een gevarieerde carrière krijgen en werken bij een houthandel, een bank en een ziekenhuis.

Het verhaal van Kleiner is natuurlijk uitzonderlijk. Maar wereldwijd heeft 35 procent van de vrouwen te maken gehad met fysiek of seksueel geweld. Vrouwen praten over dit soort traumatische ervaringen, en de manier waarop je je tegen vreemdelingen kunt beschermen die net iets te dicht achter je lopen, alsof het er een beetje bij hoort. “Dat is hoe het nu eenmaal is voor vrouwen,” zegt Kleiner.

Vrouwen lopen volgens onderzoek twee keer zoveel risico om na een trauma last te krijgen van een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Matthew Cole, psychotherapeut en eigenaar van het York Stress & Trauma Centre, legt uit dat iemand met PTSS last kan hebben van “frequente flashbacks, nachtmerries en opdringerige gedachten.”

Advertentie

Toen Kleiner in het ziekenhuis van Tallahassee lag, werd ze bezocht door twee psychologen. Na een paar bezoekjes zeiden ze dat het al beter met haar leek te gaan, en vroegen ze of ze nog terug moesten komen. “Ik antwoordde: jullie zijn hier toch de professionals?”, vertelt ze lachend.

Kleiner zegt dat ze daarna niet meer zoveel last had van problemen met haar geestelijke gezondheid. “Ik was ook niet ineens bang voor alle mannen,” zegt ze. In datzelfde jaar werd de bank overvallen waar ze werkte – ze stond zelf ook achter een loket – maar nadat ze die middag vrij had genomen, verscheen ze de volgende dag gewoon weer op werk. “Hoe groot is nou de kans dat een bank twee dagen op rij beroofd wordt?”

Cole zegt dat Kleiners houding misschien te verklaren is door de theorie van posttraumatisch succes, waarbij mensen hun trauma verwerken door er invulling aan te geven. Posttraumatisch succes kan zich uiten in meerdere vormen, legt hij uit: “Ik heb meegemaakt dat mensen verregaande veranderingen omschreven in de manier waarop ze tegen zichzelf aankijken, hun relaties en het leven.”

Ik vraag Kleiner hoe ze wil dat anderen haar zien. “Als iemand die zich door een hoop heen kan slaan," antwoord ze. Ze omschrijft zichzelf als een mamabeer. Een bemiddelaar, die beschermend is. “Ik laat niet zomaar over me heen lopen. Nadat ik was aangevallen, wist ik dat ik niet als het slachtoffer gezien wilde worden.” Ze wil niet gedefinieerd worden door die ene nacht.

Advertentie
1550595637019-1543782267108blob

Bundy zal daarentegen altijd gedefinieerd blijven door zijn misdaden. Nadat hij meermaals in hoger beroep was gegaan, belandde hij op 24 januari 1989 op de elektrische stoel. Honderden mensen vierden zijn executie buiten de poorten van de gevangenis. Er werden speldjes verkocht, er werd bier gedronken en vuurwerk afgestoken. Kleiner zag het thuis op tv gebeuren.

“Ik was blij dat Bundy geen controle had over de manier waarop hij stierf,” zegt ze, “want dat is precies wat hij zijn slachtoffers heeft ontnomen.” Bundy’s belangrijkste motivatie was om controle uit te oefenen, denkt ze. Dit is ook haar grote probleem met alle media-aandacht die zijn misdaden recent hebben gekregen.

Bundy is waarschijnlijk een van de beroemdste seriemoordenaars ter wereld, en zijn faam blijft groeien. Kijk alleen al naar de recent uitgebrachte Netflix-documentaire Conversations with a Killer: The Ted Bundy Tapes en de film Extremely Wicked, Shockingly Evil, and Vile, waarin Zac Efron de hoofdrol vertolkt. Kleiner heeft niet zozeer iets tegen true crime-docu’s – die kijkt ze zelf ook geregeld. Ze heeft ook alle documentaires over Bundy gezien, en alle boeken gelezen die over hem zijn verschenen. Het probleem is volgens haar dat ze allemaal het verhaal bevestigen dat Bundy zelf ook uitdroeg toen hij nog leefde.

Bundy was een narcist met een wanhopige behoefte om controle uit te oefenen over zijn eigen imago. Hij was een listig en manipulatief persoon, en heeft de mythe de wereld in geholpen dat hij een charismatische, knappe en slimme man is. Een mythe die nog altijd standhoudt. Een van de meest shockerende momenten in Conversations with a Killer is wanneer de rechter in de Chi Omega-zaak op vaderlijke toon tegen Bundy zegt dat hij een ‘goede advocaat’ zou zijn geweest. Dertig jaar na zijn dood is dat imago nog altijd springlevend. Er kleeft een ondertoon van waardering aan de media-aandacht die hij krijgt, bijna van ophemeling.

“Denk je dat hij van de aandacht zou genieten?”, vraag ik Kleiner. Ze moet lachen. “O, jazeker. Hij zou het fantastisch vinden.” Ze maakt zich wel zorgen dat de stemmen van de vrouwen die Bundy vermoord heeft, vergeten zullen worden. “Mensen willen nu eenmaal verhalen horen over bloed en ingewanden. Maar daar horen ook slachtoffers bij. En voor het grote publiek maken wij geen deel uit van het verhaal.”

Kleiner vertelt dat ze nooit door een journalist of filmmaker is benaderd, totdat CNN haar in 2018 vroeg of ze wilde meewerken aan een documentaire, die het moment moest markeren dat Bundy dertig jaar geleden terecht was gesteld. Ze is niet gevraagd om mee te werken aan Conversations of a Killer. Ze is ook niet geïnterviewd door Ann Rule, de auteur van een biografie van Bundy uit 1980, The Stranger Beside Me – al zegt ze wel dat ze een gesigneerde muismat van haar heeft gekregen.

Nu wil Kleiner de controle terugpakken. Want dit is ook haar verhaal. “Bundy heeft me meegenomen op een reis, eentje die ikzelf niet wilde maken. Maar nu maak ik er mijn eigen reis van.”