FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Hoe het is om je als man uit te spreken over je verkrachting

“Het was nooit bij me opgekomen dat een man ook verkracht kan worden. Ik had nooit gedacht dat zoiets ons ook kan overkomen."
Foto eigendom van Channel 5
Foto eigendom van Channel 5 

Voordat hij werd verkracht door twee mannen die hij in 2016 tijdens het uitgaan ontmoette, dacht de 23-jarige Sam Thompson dat seksueel geweld iets was dat alleen vrouwen overkwam.

“Het was nooit bij me opgekomen dat een man verkracht kan worden,” zegt Thompson. “De focus ligt altijd op vrouwen. Het enige waar je je als man zorgen om maakt, is of je sleutels en portemonnee nog wel in je zak zitten. Je denkt er nooit aan dat deze dingen ook bij mannen kunnen gebeuren.”

Advertentie

Hoewel de overgrote meerderheid van slachtoffers van seksueel geweld vrouw is, worden mannen ook misbruikt. In Engeland en Wales worden jaarlijks 12.000 mannen verkracht, in Nederland is volgens Rutgers 16 procent van de slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag man. Volgens RAINN, de grootste Amerikaanse organisatie tegen seksueel geweld, krijgen veel mannen die over hun ervaring spreken te maken met extra schaamte en twijfel – ze hadden moeten terugvechten, het misbruik is een aanslag op hun mannelijkheid – vanwege de maatschappelijke verwachtingen rondom gender.

In september 2016 was Thompson samen met een vriend aan het stappen in Manchester, toen hij werd aangevallen. Na een aantal cafés en clubs verloor de dj uit Newark in Nottinghamshire zijn telefoon, waardoor hij zijn vriend kwijtraakte. “Ik raakte aan de praat met een paar onbekenden – zoals je dat doet als je iets hebt gedronken. Ze nodigden me uit voor een drankje met een paar andere mensen en we belandden met z’n allen in een hotelkamer.”

Op een gegeven moment verliet de groep de hotelkamer, waardoor hij alleen achterbleef met de twee mannen die hem vervolgens aanvielen. “Iedereen ging weg, maar ik had niet het gevoel dat ik in gevaar was,” zegt Thompson. “Dus bleef ik voor nog een drankje en vanaf toen werd alles heel wazig. Ken je dat gevoel dat je een nachtmerrie hebt en je ineens wakker wordt?”

Beide mannen verkrachtten Thompson, hoewel hij zich alleen versnipperde fragmenten van de aanval kan herinneren – zoals vaker het geval is bij slachtoffers van seksueel geweld. “Ik herinner me kleine stukjes, niet alles. Ik herinner me dat iemand me een beetje bewoog, en ik herinner me de pijn van de daadwerkelijke penetratie, en dat ze om de beurt gingen. Ik was in shock; ik probeerde me op iets anders te concentreren.”

Advertentie

Na de aanval zwierf Thompson verward en in extreme shock door de straten van Manchester. Op een gegeven moment ging hij een winkel binnen en kocht een drankje. “Het klinkt bizar, maar pas toen ik bij een brug aankwam, in de buurt van waar ik woonde, werd ik me bewust van alles. Ik was vlakbij mijn huis en ik wist dat ik terug zou moeten om mijn vriendin en vriend onder ogen te komen. Toen pas besefte ik wat me zojuist was overkomen. Ik had pijn en wilde gewoon dood.”

Thompson stond even stil op de brug en overwoog zelfmoord. “Ik was met mezelf in conflict, maar besloot uiteindelijk toch terug te lopen naar mijn appartement.”

Het besluit om zijn vriendin over de verkrachting te vertellen ziet hij als de belangrijkste beslissing van zijn leven. “Ik liep naar binnen en barstte in tranen uit. Het kwam er gewoon allemaal uit. Ik denk dat als er die ochtend niemand anders in mijn appartement was geweest, ik het nooit tegen iemand had verteld. Ik zou het allemaal gewoon voor mezelf hebben gehouden.”

Onderzoekers schatten dat mannen minder snel een melding maken van seksueel geweld dan vrouwen: uit een onderzoek uit 1999 blijkt dat mannen geen verkrachting melden, omdat het hun mannelijke identiteit in gevaar brengt. Ander onderzoek heeft aangetoond dat de voornaamste reden waarom mannen het niet rapporteren is vanwege de angst om als homoseksueel te worden gezien.

"Ik kan nu het woord 'verkrachting' gebruiken, maar het is niet gemakkelijk om te zeggen,” zegt Thompson. “Je vraagt je af of iemand je zal geloven. Bovendien voel je je vies en schaam je je en wil je gewoon douchen. Al deze gevoelens gaan door je hoofd. Het laatste dat je op dat moment wilt doen, is de telefoon pakken en uitleggen wat er met je is gebeurd.”

Advertentie

Thompson is een van de weinige slachtoffers van verkrachting, en specifiek van de mannelijke slachtoffers, die zijn misbruik heeft aangegeven bij de politie. Hierbij ondervond hij ook uitdagingen: "De politie was niet gewend om met mannelijke slachtoffers van verkrachting om te gaan. Door sommige vragen die ze stelden, ging ik nog meer twijfelen. Het voelde alsof ze me niet geloofden en alsof ze er geen werk van gingen maken.”

Thompsons aanvallers werden nooit veroordeeld. In oktober 2016 vertelde de politie hem dat ze geen aanklacht zouden indienen tegen de twee mannen die ze hadden gearresteerd in verband met zijn zaak. Er was een gebrek aan bewijs, maar Thompson ontdekte dit pas een jaar later, toen hij de gelegenheid kreeg om met de opsporingsambtenaar over zijn zaak te praten.

"Ik voelde me er vreselijk over," zegt Thompson openhartig. "Ik geloofde echt dat er iets zou gaan gebeuren. Ik had gelijk aangifte gedaan, ik gaf ze al het forensisch bewijs en ik kreeg geen goede verklaring waarom ze de beslissing pas in april of mei van dit jaar hadden genomen. Ik heb nog steeds het gevoel dat ze me niet geloofden, door de manier waarop ik ondervraagd werd.”

Het gebeurt bijna nooit dat slachtoffers van verkrachting het stigma rondom verkracht zijn overwinnen en er in het openbaar over spreken. Maar Thompson voelde dat hij de plicht had om zijn verhaal te delen met zijn familie, vrienden en het grote publiek. Eerder deze week verscheen hij in de Britse documentaire Raped: My Story, die werd uitgezonden op Channel 5.

"Ik wilde de negatieve ervaring omzetten in iets positiefs," legt hij uit. "In het begin deed ik wat heel veel mannen doen – weigeren in therapie te gaan, weigeren medicatie te nemen, gewoon datgene doen waarvan je denkt dat een typische man het zou moeten doen. Maar toen ik begon met therapie en mijn gedachten en gevoelens ging uitdrukken, voelde ik me al snel veel beter. Toen dacht ik: als ik nou uitspreek wat er in mijn hoofd omgaat, voelen andere mannen, die hetzelfde hebben meegemaakt, zich misschien niet zo alleen.”

Nu voelt hij het als zijn plicht om de giftige verwachtingen rondom mannelijkheid te doorbreken, door uit te leggen dat iedereen een slachtoffer van seksueel geweld kan zijn. “Voor mij betekende masculiniteit vroeger dat je sterk en dapper was. Zo van: je wordt niet verdrietig, je huilt niet, je gaat gewoon door. Maar dat is een belachelijke, ouderwetse manier van denken. Een goede man zijn gaat over een zo goed mogelijk persoon zijn.”

Hij pauzeert. "Wat mij is overkomen maakt me niet een mindere man. Ik hoop dat andere mannen dit ook beseffen. Het hele idee van mannelijkheid is een ouderwets gebeuren. Mannen moeten hun gevoelens en emoties kunnen uiten, zeker als hen iets overkomt dat niet hun schuld is.”