Hoe ik weer van wijn leerde houden na mijn aanranding

Ik hield echt heel erg van wijn, voordat ik werd aangerand.

Je zou kunnen zeggen dat mijn relatie met wijn grensde aan het obsessieve. Voordat ik schrijver was, had ik een goedbetaald bijbaantje achter de bar van een duur hotel. Hier begon ik wijn echt te waarderen en kwam ik meer te weten over de cultuur van dit drankje. Ik werd verliefd op het zoeken naar oudere wijnen uit minder bekende jaren, nieuwe soorten en nieuwe druiven, en ik leerde hoe ik ze kon combineren met verschillende gerechten. Ik ging zo veel mogelijk naar proeverijen en leerde hoe ik mijn glas moest walsen om het bouquet vrij te laten komen en wat die tranen in het glas betekenen. Ik meldde me zelfs aan bij zo’n exclusieve wijnclub. Omdat ik in een hotel werkte, kreeg ik de kans om veel te reizen. Ik koos mijn bestemming vaak op welke wijnen er te drinken waren. Mijn eerste buitenlandse bestemming was Italië. De was vooral omdat ik een wijntour wilde doen in Toscane (en natuurlijk ook om mezelf vol te proppen met pasta).

Wijn en wijncultuur kunnen verschillende dingen betekenen voor verschillende mensen. Voor mij zat de lol hem vooral in oneindige keuzemogelijkheden. Ik kon voor wit of rood gaan, voor bubbels of geen bubbels. Afhankelijk van mijn stemming kon ik kiezen voor droge of zoete wijnen, een fles uit de Oude of Nieuwe Wereld, goedkope wijn uit een pak of uit een gerenommeerd wijnjaar. Ik kon selecteren op regio, druif en rijping. Mijn kennis groeide en ik werd steeds zelfverzekerder in mijn wijnkeuzes.

Totdat de nacht kwam die alles veranderde.

Op een avond, enkele jaren geleden, ging ik met een paar vrienden uit eten en cocktails drinken. Na ons dinertje gingen we naar een bar voor nog een laatste glas wijn – het werden er drie. Uiteindelijk belandde ik in de auto bij een man die beloofde me thuis te brengen. In plaats daarvan trok hij me op een afgelegen weg uit de auto. Hij wierp me in de bosjes en randde me aan. Die avond werd ik beroofd van mijn vrijheid en ook van mijn liefde voor wijn.

Er schoten allerlei vragen door mijn hoofd. Net als veel andere vrouwen dacht ik dat het mijn eigen schuld was, omdat ik dronken was. Ik vond ook dat ik mezelf de schuld moest geven, omdat ik vrijwillig in zijn auto was gestapt. Misschien had ik minder wijn moeten drinken? Misschien had ik hem verleid? Ik dacht aan alle dingen die ik anders had kunnen doen. Ik gaf mezelf, maar ook mijn vrienden de schuld: zij hadden me alleen gelaten. En natuurlijk gaf ik ook wijn de schuld. Ik beschuldigde alles en iedereen, behalve de persoon die me had aangerand.

Nadat ik een vriend in vertrouwen had verteld wat er was gebeurd, vroeg hij meteen hoeveel ik had gedronken die avond. Ik begon mijn verhaal met steeds meer mensen te delen; elke keer kreeg ik dezelfde reactie en de vraag hoeveel ik die avond had gedronken. Ik wist dat ik het niet had verdiend, maar het was moeilijk om het allemaal in perspectief te plaatsen.

Een op de vijf vrouwen ervaart in haar leven een vorm van seksueel geweld, en uit onderzoek blijkt dat bij bijna de helft van deze ervaringen alcohol een rol speelt. Dit betekent alleen niet dat alcoholgebruik de oorzaak is. Uit de resultaten van een enquête over alcoholgerelateerd seksueel geweld op universiteitscampussen kwam naar voren dat mannen drank vaak als excuus gebruiken en vrouwen het eerder als een bron van schaamte en schuld zien.

Victim blaming komt zoveel voor in onze maatschappij dat het niet eens meer duidelijk is dat het gebeurt. Dit soort vragen en het stigma dat eraan verbonden is, zorgen ervoor dat het schuldgevoel, de schaamte en de angst voor vernedering alleen maar erger worden. En dat ontmoedigt veel vrouwen ook om naar de politie te gaan.

Om deze redenen wordt er in de Verenigde Staten bij 63 procent van de misbruikgevallen geen aangifte gedaan (het is daar een van de misdrijven die het minst gemeld wordt bij de politie).

Na mijn aanranding kon ik maandenlang niet slapen en dronk ik bijna een jaar lang geen druppel wijn meer. Ik stopte eigenlijk helemaal met drinken, omdat het me herinnerde aan mijn angst, schaamte en schuldgevoelens. Maar het herinnerde me er vooral aan hoe machteloos ik me voelde.

Toen ik weer aan het werk ging, moest ik ook gasten weer gaan vertellen over wijn. Elke wijn heeft een specifiek aroma en elk aroma heeft een ongelooflijk vermogen om herinneringen en emoties op te roepen. In het begin was een wijn uitzoeken bij een gerecht al een trigger. Maar uiteindelijk begon ik de liefde voor wijn weer te voelen, doordat ik mensen er iets over kon leren. Het duurde een paar maanden, maar op den duur besloot ik dat mijn misbruiker me mijn liefde voor wijn niet kon ontnemen.

Hoewel ik mijn passie voor wijn had hervonden, is het toch nooit meer helemaal hetzelfde geworden. Pas na jaren therapie kwam het besef dat er maar één schuldige is: de aanrander zelf. Punt.

Er valt zeker iets te zeggen over verantwoord drinken: het is gezonder, je gaat je minder als een idioot gedragen en je bent geen gevaar voor jezelf of anderen. Maar als het over seksueel geweld gaat, is het onmogelijk om over het drankgebruik van een slachtoffer te beginnen zonder diegene gevoelens van schaamte en schuld te bezorgen.

Net zoals wijn een verhaal vertelt door de omgeving waar het vandaan komt (wat de Fransen "terroir" noemen), vertelt wijn ook mijn verhaal. En mijn verhaal is een verhaal van kracht en empowerment.

Volg MUNCHIES op Facebook en Instagram.