Ik had een abortus en het stelde eigenlijk niets voor

Toen mijn moeder zwanger was van mij kwam ze daar pas na vijf maanden achter, en toen werd ik ook nog zes weken te vroeg geboren. Hoewel ik een liefdevolle jeugd heb gehad, was dat voor mij altijd een horrorscenario: een ongeplande zwangerschap, die drie maanden nadat je erachter bent gekomen al resulteert in een baby. Mijn ouders waren zo onvoorbereid dat ik de eerste dagen na mijn geboorte een soort werktitel had, totdat het kraambezoek een naam opperde waar ze zich allebei in konden vinden.

Over seks werd bij ons thuis nooit gepraat, maar ik denk niet dat er een verhaal is dat mij bezorgder had kunnen maken dan hun eigen geschiedenis. Ik gebruikte altijd condooms en slikte sinds mijn eerste serieuze relatie consequent de pil. Om de paar maanden deed ik een zwangerschapstest om er zeker van te zijn dat ik ondanks alles toch niet ongemerkt zwanger was geraakt.

Eind vorig jaar ging mijn relatie uit, nadat ik even daarvoor al mijn baan had opgezegd – ik was 31 en had geen relatie, geen huis en geen inkomen. Ik verhuisde naar een nieuwe stad, naar een bovenwoning die ik deelde met twee huisgenoten. Ik vond een horecabaan met nul-urencontract. Ik had nooit gedacht dat mijn leven er zo uit zou zien als ik eenmaal volwassen was, maar ik voelde me beter dan ik in lange tijd had gedaan. Alles was mogelijk, en ik was er klaar voor.

Ik ging op Tinder en had tientallen dates. Sommige bestonden uit een gezellige avond met iemand met wie ik vrienden zou kunnen zijn. Sommige eindigden in een ongemakkelijke afscheidszoen. Sommige met de belofte van een vervolgdate. Een paar leidden tot seks. Geen enkele tot iets serieus.

Begin mei deed ik voor mijn gemoedsrust weer een zwangerschapstest. Terwijl ik wachtte op de uitslag poetste ik mijn tanden. Ik kleedde me aan en bedacht me dat de test nog op het plankje boven de wastafel lag. Mijn hand was halverwege de prullenbak toen ik me realiseerde dat er twee streepjes in het vakje waren verschenen. Zwanger.

De temperatuur in de kamer leek tien graden te stijgen en mijn handen begonnen te trillen. Ik weet nooit precies wanneer ik ongesteld moet worden, maar ik realiseerde me dat ik inderdaad laat was. Een paar weken eerder was er die vrijpartij geweest waarbij het niet goed was gegaan met de anticonceptie. Ik had de volgende ochtend een morning-afterpil gehaald, maar daar moest dan toch iets fout zijn gegaan.

Ik wil wel kinderen, maar wist meteen: niet zo. Niet nu, niet met hem. Ik googelde 'abortus' en kwam uit bij de CASA klinieken. Ik belde en kon diezelfde middag nog terecht voor een gesprek.

De rest van de ochtend googelde ik verder naar het onderwerp. Voor een abortus zijn er twee opties: de abortuspil of een curettage. De pil klonk als de simpelste optie. Je neemt in de kliniek de eerste pil, later thuis een tweede, krijgt een soort hevige ongesteldheid en dan is het klaar. Maar een vriendin had die optie ooit gekozen, vertelde ze, en zij verloor zoveel bloed dat ze haar matras weg had moeten gooien. Ook had ze nog vierentwintig uur doodziek op de vloer in de douche gelegen. Het was "het ergste wat ze ooit had meegemaakt".

De abortuspil maakte me dus een beetje bang, en daarnaast moest je iemand hebben die vierentwintig uur naast je bed kon zitten om op je te letten. Ik schaamde me ervoor dat ik iemand was geworden die een abortus moest ondergaan, en wilde er zo min mogelijk mensen over vertellen. Mijn goede vrienden en familie woonden allemaal ver weg, en in mijn nieuwe stad iemand vragen die ik nog niet zo goed kende om mijn te verzorgen terwijl ik leegbloedde, dat zag ik helemaal niet zitten.

Dus werd het curettage, wat best een ingreep is: je krijgt een verdoving of sedatie (een 'roesje') waarna je baarmoeder wordt leeggezogen. Ik belde een vriendin op die er een had ondergaan, en zij stelde me gerust. "Het is niet leuk, maar je wordt in slaap gebracht en als je wakker wordt is het voorbij. Het valt echt best mee."

Tijdens het gesprek in de kliniek besloot ik voor curettage met sedatie te gaan. De mevrouw die tegenover me zat was een strenge dame die een hoop vragen stelde die mijn schaamte vergrootten. Ik wist toch wel dat alleen condooms geen adequaat voorbehoedsmiddel was? En hoe vaak had ik eigenlijk losse seksuele contacten, en was ik van plan om het de 'jongeman' te vertellen (het woord 'vader' vermeed ze)? Ook vroeg ze of ik al had nagedacht over een spiraaltje.

Ze maakte een echo en liet me een piepklein stipje zien. Ik keer ernaar en voelde niets. Het stipje bleef een stipje. Vlak voor ik wegging verzachtte de dame haar blik. "Nou," zei ze, "je hebt er goed over nagedacht. Ik denk dat dit inderdaad de beste keuze is."

Terwijl ik naar huis liep voelde ik me opgelucht; ik had gekozen. Ik moest nog bijna twee weken wachten op de abortus – deels omdat ik er zo vroeg bij was, maar ook vanwege agenda-technische redenen – en dat waren rare dagen. Mentaal voelde ik me absoluut niet zwanger, maar mijn borsten waren permanent pijnlijk, en als ik boodschappen deed, kwam ik thuis met een tas vol groente en fruit dat ik niet nodig had. Alcohol drinken voelde verkeerd, en dat voelde weer hypocriet. Omdat ik het aan (bijna) niemand had verteld, werd 'normaal doen' een dagtaak. Maar over mijn besluit twijfelde ik niet.

Op de dag van de abortus meldde ik me vroeg in de ochtend bij de kliniek. Ik had een nachthemd, badjas, pantoffels, een boek en een doosje maandverband bij me. Opnieuw moest ik een gesprek aangaan, maar ik was nog steeds zeker van mijn zaak. Vervolgens mocht ik plaatsnemen in een van de zes lege bedden op een zaaltje. Een verpleger stelde zich voor en nam mijn bloeddruk op. Ze moest alvast een plastic buisje in mijn arm aanbrengen waardoor het slaapmiddel later kon worden toegediend. Dit was waar ik tegenop had gezien. Ik haat naalden. Gelukkig was de zuster aardig en zat het buisje er zo in. Ik kreeg een glas water en twee tabletten die ik onder mijn tong moest laten smelten.

De andere bedden raakten ook bezet. De tabletten waren een soort droge pulp geworden in mijn mond, en ik zag een van de andere vrouwen met hetzelfde probleem worstelen. "Vies he?" zei ik. "Hebben jullie het ook zo koud?" vroeg iemand anders. De sfeer was bijna kameraadschappelijk. Buiten had ik een geheim, maar hier hoefde ik niets te verbergen.

Terwijl ik mijn boek las probeerde ik mijn handen stil te houden, die steeds heviger begonnen te trillen. Toen ik drie kwartier later de behandelkamer in mocht, schokte mijn hele lichaam. "Gaat het wel?" vroeg de verpleegkundige terwijl ze mijn armen en benen vastgespte in de stoel. Ik verzekerde haar dat ik me prima voelde, maar dat ik het wel een beetje koud had en dat ik geen controle had over het schudden. Waarschijnlijk was het een bijwerking van de medicijnen. De dokter rechts van me vroeg iets, waarna ik naar haar keek en er links iets bij mijn arm gebeurde. Ik voelde een tintelend gevoel in mijn buik, en toen niets.

Ik werd wakker in mijn bed op het zaaltje en hoopte dat niemand het doorhad – ik wilde nog niet wakker worden. De verpleegkundige vertelde me op mijn zij te gaan liggen en de tijd te nemen. De eerste vrouwen na mij kwamen de behandelkamer weer uit. Ik was inmiddels helder genoeg om op te merken dat zij wat duf in een rolstoel of zelfs lopend terugkeerden, terwijl ik nog steeds niets echt wakker was. Ik reageer altijd heftig op medicijnen.

De verpleger gaf me een suikerwafel in plastic en een beker water met twee antibioticatabletten. Ik verbaasde me erover dat ik me niet slecht voelde, maar me vooral zorgen maakte over de pijn in mijn arm waar het buisje had gezeten toen ik het plastic openscheurde. Ik voelde me verder prima.

Drie uur nadat ik bij de kliniek was gearriveerd, mocht ik alweer naar huis. Een vriendin ging met me mee en de rest van de dag aten we chips en keken we slechte tv. Ik voelde me nog steeds goed, en in tegenstelling tot wat ik had gedacht vertelde ik mijn vriendin tot in detail over die ochtend. In de dagen erna praatte ik er met steeds meer mensen over. Het voelde niet meer als een groot geheim dat ik ten koste van alles moest bewaren, en dat voelde goed.

Het is nu vijf maanden later, ik zou zes maanden zwanger geweest zijn. En ik ben nog steeds blij dat ik mijn oude leven heb, met een toekomst waarin alles nog mogelijk is.