Hoe ik opnieuw van seks leerde genieten nadat ik was verkracht

My First Time is een column en podcastserie waarin seksualiteit, gender en kinkyness onderzocht worden, vanuit een nieuwsgierig en maagdelijk perspectief. Een “eerste keer” kan over zoveel meer gaan dan je ontmaagding. Van experimenteren met kinky dingen tot het uitproberen van iets nieuws en wilds: iedereen ervaart duizenden “eerste keren” tussen de lakens – dat is hoe seks leuk blijft, toch?

Hier kun je je abonneren op de podcast in iTunes . Als je iets anders gebruikt, kun je met deze RSS-link de podcast toevoegen aan elk ander platform. Wil je de podcast direct downloaden, klik dan hier . Je kan ons ook volgen op Snapchat . Schrijf een recensie over de podcast, zeker op iTunes . Dat helpt ons echt.

––

Ik groeide op in een behoorlijk conservatief gezin; mijn moeder komt uit Taiwan en is heel traditioneel. Mijn eerste seksuele ervaring had ik pas op mijn twintigste, toen ik op de universiteit mijn eerste relatie kreeg.

Hij was mijn eerste echte vriend en het was de eerste keer dat ik seks had. Ongeveer zes maanden later werd de relatie plotseling heel gewelddadig – op lichamelijk, seksueel en emotioneel gebied. Al vroeg in de relatie werd ik meerdere keren verkracht, en we waren uiteindelijk vijf jaar samen.

Voor buitenstaanders leek hij lief en zachtaardig – en beetje camp zelfs. Mensen verwachtten niet van hem dat hij in staat was om iemand te mishandelen, en ik heb nooit aan iemand verteld wat er aan de hand was. Een van de redenen waarom ik het zo moeilijk vond om bij hem weg te gaan, was dat hij twee kanten had. Wanneer hij me niet uitschold of sloeg, leek alles in orde. We hadden het op die momenten zelfs heel erg leuk samen.

De eerste keer dat hij me verkrachtte was na een heftige ruzie. Ik denk dat hij op zoek was naar een manier om me te straffen. Hij werkte toen in een bar en vroeg of ik hem kwam opzoeken tijdens zijn lunchpauze.

Ik dacht dat hij wilde praten. We liepen naar een bos achter de bar waar hij werkte en hij zei, “ik voel me slecht, ik wil seks.” Ik zei dat ik dat niet wilde, maar dat kon hem niets schelen. Hij dwong me op mijn knieën om hem te pijpen. Daarna draaide hij me om en begon me te penetreren. Ik huilde de hele tijd. Hij deed het om me te straffen – om me te vernederen, en om zichzelf sterker te laten voelen.

Als ik hier nu op terugkijk is het duidelijk dat er geen sprake was van wederzijdse toestemming. Maar toen, omdat ik deed wat hij zei, besefte ik me niet dat ik was verkracht. Dat besef kwam pas vier jaar later. Al die tijd dacht ik – nu klinkt dit voor mij heel gek om te zeggen – dat het ging om 'extreme ruzie'. Ik had nog nooit een lange relatie gehad, dus ik had niets om het mee te vergelijken. En ik wilde niet alleen zijn. Achteraf gezien was het veel beter geweest als ik toen vrijgezel was geweest.

In films of tv-programma's laten ze gewelddadige relaties op zo’n manier zien dat het lijkt alsof het constant fout gaat. Maar dat is vaak niet zo – meestal is alles relatief normaal. Maar naast die ‘normale’ tijden waren er ruzies die veel verder gingen. Hij trok hele boekenkasten omver, gooide stoelen of andere dingen naar me. Een keer sloeg hij mijn hoofd tegen een spiegel, waarna de buren de politie belden.

Op dat punt wilde ik dat hij wegging, maar ik kon de huur van onze flat in Londen nooit alleen betalen. Hij maakte het me ook heel moeilijk om bij hem weg te gaan door te dreigen met zelfmoord. Hij wist dat ik daar heel bang voor was, omdat een van mijn beste vrienden tijdens mijn studententijd zelfmoord had gepleegd. Tijdens een ruzie is hij ooit op de rand van een brug gaan staan.

Uiteindelijk ging ik vreemd met een jongen van 19 van mijn werk. Hoewel we nog samenwoonden spraken we nauwelijks meer met elkaar, en het misbruik was zo erg dat ik me verschrikkelijk voelde wanneer ik bij hem in de buurt was. Door dit dubbelleven – naar bed gaan met een jongen die lief en jong was en een beetje gek – voelde ik me blijer. Ik voelde me er krachtig door. Het voelde een beetje als wraak.

Ik werd activistischer en richtte een feministische groep op. Doordat ik een ander leven en een andere identiteit creëerde – en door mensen te ontmoeten die zich bekommerden om mijn veiligheid – realiseerde ik me dat ik mijn relatie moest beëindigen. Ik vertelde hem dat ik ergens anders wilde wonen zodra onze huurovereenkomst eindigde.

Hij nam het heel slecht op, maar gelukkig reageerde hij niet gewelddadig. Hij werd depressief, stopte met werken, werd dakloos en verhuisde uiteindelijk naar een daklozenopvang.

Nadat we uit elkaar gingen sprak ik heel open over het misbruik. Iemand die ik op de universiteit had ontmoet, en met wie ik in contact was gebleven via Facebook, stuurde me een berichtje – later kregen we een relatie. Het voelde heel goed om eindelijk seks te hebben met iemand die mijn problemen begreep en ze niet wegwuifde. Het was zo’n opluchting.

Mijn advies aan mensen die seksueel misbruikt zijn, is om er zo open mogelijk over te zijn. Praat erover wanneer je een nieuwe en goede relatie krijgt. Als er dingen zijn die je triggeren, is het oké om te zeggen “ik wil dit niet”, en daar heel duidelijk in te zijn.

Toen ik seks had kreeg ik herbelevingen van de verkrachting. Bepaalde dingen haalden herinneringen bij me op, zoals een hand op de achterkant van mijn hoofd, of wanneer mijn gezicht in een kussen werd gedrukt. Maar tegelijkertijd zijn dat ook dingen die ik ergens leuk vind. Daar heb ik een tijdje mee geworsteld. Ik voelde me schuldig, alsof ik van mijn verkrachting een fetisj maakte. Ik schaamde me heel erg. Uiteindelijk realiseerde ik me dat ik al van die dingen genoot voordat ik verkracht was, en dat ik ervan zou hebben genoten ongeacht of ik verkracht was of niet. Die dingen staan volledig los van elkaar.

Je hoeft je niet schuldig te voelen als je van iets seksueels geniet dat ook nare herinneringen kan oproepen. Het betekent niet dat je seks helemaal moet vermijden. Het wordt gemakkelijker wanneer je open bent over je behoeften en ze duidelijk communiceert.