Nathan Surreal over de platen die hem inspireren

De Amsterdamse producer en dj Nathan Surreal (Nathan Gabor) is vierentwintig jaar, en bracht al een EP uit op het label van Kevin Saunderson. Dat is voor hem geen reden om zich volledig op muziek te storten: naast optreden en zijn eigen feest Kommune in OT301 geeft hij doordeweeks muziekles op twee scholen. Hij werd muzikaal opgevoed: zijn vader is percussionist en zijn moeder jazzdanseres. In aanloop naar zijn Kommune-avond komende zaterdag vroegen we hem naar platen die hij hoog heeft zitten.

THUMP: Welke plaat doet je terugdenken aan je jeugd?
Nathan Surreal: Dan denk ik aan de tijd dat ik hiphop draaide in de jaren negentig, zoals The Pharcyde met Runnin. Als ik die plaat hoor, word ik meteen vrolijk en denk ik aan de tijd dat ik nog jong was en veel blowde.

Van welke plaat heb je muzikaal gezien veel geleerd?
Ik haal de laatste tijd veel inspiratie uit Yellow Magic Orchestra. Het is vaak een combinatie tussen akoestisch en elektronisch, met analoge apparatuur en drumcomputers. En daarnaast Toshifumi Hinata met Midsummer Night, mooie Japanse electro.

Met welke plaat zou je het leven willen eren?
Dan kom ik al snel uit op Everybody Loves the Sunshine van Roy Ayers. Het hele nummer staat in het teken van genieten van het leven. Een ander nummer dat het leven eert, maar in een andere setting, is Ghetto van DJ Slugo, geproduceerd door Nicolas Jaar. DJ Slugo rapt over de ghetto, op een positieve manier.

Met welke plaat wil jij je leerlingen inspireren om muziek te maken?
Dat is interessant, want ik geef les op twee totaal verschillende scholen: op de Herman Brood Academie, waar leerlingen muziekproductie zitten, die toch wat ouder zijn, waarbij ik wat dieper op de stof kan ingaan en waardoor het wat dichterbij mijn eigen muziek in de buurt komt. Als ik met hen in de studio zit, laat ik vaak Back home van Caribou horen. Dat vind ik zelf een uitermate bijzonder goed geproduceerde plaat, waarin veel gebeurt.

Ik liet mijn leerlingen op de middelbare school laatst Lingus van Snarky Puppy horen. Dat is een collectief van jazzgeoriënteerde muzikanten, waar de muzikale kwaliteit vanaf druipt. Individueel zijn ze al goed, en dan komt het ook nog eens allemaal samen. Het is heel inspirerend om te zien wat deze muzikanten kunnen.

Je ouders zijn allebei muzikaal, welke plaat werd thuis veel gedraaid?
Er werd zoveel gedraaid door de jaren heen, de hele muziekgeschiedenis kwam langs. Denk aan James Brown, Fela Kuti, Aretha Franklin, Lionel Richie, Bill Withers en Michael Jackson. De parel van mijn moeder was echt James Brown met Say It Loud – I'm Black and I'm Proud, mijn vader luisterde graag naar Hello van Lionel Richie. Laatst stuurde mijn moeder me nog naar Rush Hour om de plaat Surinam Funk Force voor haar te kopen.

Welke plaat brengt je in hogere sferen?
Een plaat die mij echt tot de hoogste planeet brengt is Ol van Plaid. Ook Kid A van Radiohead stuurt me naar de Melkweg en terug.

Wat zou je in een gospelkerk draaien?
Dat is makkelijk, dan ga ik voor Floorplan met We Magnify His Name. Het is een gospel-georiënteerde houseplaat, alleen betwijfel ik het of ik die in een kerk mag draaien.

Welke track zou je draaien tijdens het discozwemmen?
Dan zou ik vast iets draaien van Metro Area, zoals Miura. Dat vind ik een mooie discoplaat die bij een zwemparadijs hoort.

Als je een tijdmachine zou hebben, naar welke tijd zou je dan gaan? En welke plaat zet je dan op?
Ik zou naar de jaren zeventig gaan, zodat ik de ontwikkeling van disco meekrijg, dat langzaam evolueert tot house en techno in de jaren tachtig, om tot slot de jaren negentig mee te maken vanwege de hiphop. De plaat die mij het beste meeneemt in de sfeer van een tijdmachine is Morning At The Window van John Beltran.

Welke plaat van jezelf vind je het meest bijzonder?
Dat is lastig, want aan elke plaat heb ik hard gewerkt en ik beschouw ze als mijn kindjes. Meestal zijn de laatste tracks waar je mee bezig bent het tofst. Maar als ik dan een plaat moet noemen waar ik nog steeds een goede vibe bij heb, is dat Frequent visitors.

Wat is je favoriete acid-plaat?
Mijn favoriete acid-plaat is I Lost My Shoes On Acid van Red 7. Dat is een edit van een oude Afrikaanse discoplaat van Hugh Masekela: Don't Go Lose It Baby. Daar heeft Red 7 een ongelofelijk dikke acid-track van gemaakt, die altijd voor magie zorgt op de dansvloer.

Welke plaat zou je de ruimte in schieten om te communiceren met buitenaardse wezens?
Dan denk ik gelijk aan een plaat van Drexciya, voor mij is dat wel electro op het hoogste niveau met ruimte-invloeden. Andreaen Sand Dunes uit 1999 is een enorme spaceklapper die ik graag de ruimte in wil schieten.