De internetfilmpjes waar we spontaan van moeten grienen

Huilen wordt weleens aangezien voor een teken van zwakte. Dat is eigenlijk gek, want huilen is een van de sickste eigenschappen die de mens bezit. Niet alleen schijnt een potje janken goed voor de gezondheid te zijn, het is ook een van de eigenschappen die de mens onderscheidt van alle andere dieren, en laten we eerlijk zijn: de mens is de beste diersoort die er is, dus dat onderscheid mag gevierd worden.

Toen Humberto Tan vorige week zijn afscheid bij RTL Late Night aankondigde, vocht hij tegen de tranen. Onterecht, want iedereen gunt het Humberto om hartstochtelijk te grienen om het feit dat hij door z'n werkgever op straat is gezet. Emoties maken ons kwetsbaar, maar ook menselijk, en ze zorgen ervoor dat we soms iets dichter bij elkaar komen. De tranen van de Tan waren een inspiratie om eens aan de VICE-redacteuren te vragen om welke youtubevideo's ze het hardst moeten janken.

Een van de ontroerendste dingen vind ik oude mannetjes die zich groot proberen te houden. Ik herinner me een show van Paul de Leeuw, waarin een vioolbouwer te gast was: een heel aandoenlijke meneer, Ruud, die al decennia aan één viool bezig was, als hobby-project, 's avonds in zijn schuurtje. Er had nog nooit iemand op gespeeld. Als verrassing kwam Emmy Verhey, de beroemdste concertviolist van Nederland, naar de show om op zijn viool te spelen. Ruud barst niet in huilen uit, maar knijpt met zijn ogen, slikt, en probeert zijn gelaat goed te houden – zo ontroerend. Emmy zelf moet ook huilen, van het spelen alleen. Dat is natuurlijk ook de kracht van muziek. Later in de show speelt Emmy ook nog mee met een lied van Paul de Leeuw, dat hij zingt voor een meisje dat haar doodzieke vader wil verrassen. Paul de Leeuw, hoe een drakerige man het ook kan zijn, wist wel hoe hij emotionele televisie moest maken. Maakt hij nog programma's eigenlijk?

Omdat ik een wandelend cliché ben is de video waarvan bij mij de waterlanders voor de dag komen er een waarvan de titel 'Try not to cry' luidt. Hoewel ik niet bijzonder begaan ben met de Amerikaanse strijdkrachten moet ik echt áltijd huilen als ik deze video kijk van soldaten die hun kinderen verrassen nadat ze terug zijn gekomen van hun missie in den vreemde. Het hele idee van deze video, met die fucking aanstellerige muziek eronder, is natuurlijk om tranen op te wekken, maar mijn God wat werkt het.

Ik pink vrijwel altijd een x aantal traantjes na het kijken van deze speech. Dat heeft – naast het feit dat ik een kleine bitch ben – diverse redenen. Het is natuurlijk prachtig hoe Nasrdin zelf breekt. Die snik in z'n stem is als glijmiddel in m'n traanbuis. Maar het komt ook doordat de film waarvoor hij deze prijs wint, is ontstaan uit wilskracht, talent, maar bovenal alles overwinnende vriendschap. Ik wil dat ook, man. M'n vriendengroep bevat helaas geen uitzonderlijk talent en/of wilskracht. Behalve als het aankomt op FIFA, en dat is ook wat waard. Alleen geen Gouden Kalf.

Weinig mensen weten dit, maar Believe van Cher is mijn lievelingsnummer en één van de mooiste nummers ooit gemaakt. Misschien verraadt de dope ninetiesbeat van het origineel dat totaal niet, maar luister eens naar de tekst, want die is een rots in de branding als je hart net aan gort is geslagen. Een collega wees me eens op deze versie van Ella Henderson die zó teringgoed is dat het mouwtje van m'n trui binnen een paar tellen doorweekt is als ik ernaar kijk. Geniet ervan!

Veel dank aan At5-redactie die dit filmpje voor me heeft opgesnord! Spoel door naar 15:12 (of naar 12:45, als Merel eerst nog een bossie bloemen krijgt, alleen dan moet je je eerst nog door een heel item over de Parade doorploegen.)

Mensen die proberen niet te janken en daarin falen, de menselijke wil die het verliest van de menselijke emoties, stompt me vele malen harder in mijn tere hart dan mensen die gewoon janken. Ik denk dat ik daarom ook zo’n sucker ben voor tv-presentatoren die afscheid nemen en per ongeluk volschieten. Enerzijds zitten ze eenzaam voor een camera, anderzijds proberen ze ten overstaan van tienduizenden mensen hun tranen in bedwang proberen te houden, omdat huilen in onze maatschappij een privé-aangelegenheid is. En als dat dan mislukt, als die angst om gezien te worden waarheid wordt, en ze geen kant op kunnen terwijl iedereen toekijkt als de tranen biggelen… oef.

In 2011 nam Merel Westrik afscheid van de Amsterdamse zender At5 om naar WNL te gaan. Haar naar hulp zoekende ogen als ze volschiet, en het daaropvolgende besef dat niemand in de wereld haar kan helpen, snijden dwars door mijn ziel.

Ik geloof niet in God, maar het universum geeft me als enige ding wel altijd het gevoel onderdeel te zijn van iets groters. Ik voel me door dit filmpje altijd mega alleen, en tegelijk minder eenzaam, dus het zijn tranen van blijdschap en verdriet tegelijk. Het voelt als een soort troost dat we in hetzelfde schuitje zitten en dat het van dag tot dag niet zoveel uitmaakt, vind ik. Dat gevoel van verbondenheid heb ik alleen als ik me in de kosmische abstractie terugtrek, en omdat ik me in het dagelijks leven nooit zo erg verbonden voel met mensen of dingen, denk ik dat ik er extra gevoelig voor ben ben. Ik vind het ook gewoon zo mooi verwoord, van Carl Sagan.

De documentaire HUMAN is een van de mooiste dingen ooit gemaakt, vind ik. De makers van deze docu interviewden in totaal tweeduizend mensen in zestig landen, over dingen die we allemaal delen: liefde, werk, verlies, geluk, geld, etcetera. Van die enorme hoeveelheid interviews zijn de mooiste opgenomen in de documentaire. Er zijn drie delen, van ieder anderhalf uur. Dit is het begin van het eerste deel, en altijd als ik het kijk worden m'n ogen kleddernat, net zoals bij veel andere stukjes uit HUMAN. En dat terwijl ik vrijwel nooit jank. De hele documentaire is trouwens in z'n geheel (legaal) op YouTube te bekijken.

Ik denk best vaak aan Diego Armando Maradona. Dat komt niet alleen omdat hij me zowel op de achterkant als op het beeldscherm van mijn telefoon toelacht, maar vooral omdat het zo vaak nodig is. Een volle tram waar meerdere mensen zonder hand voor de mond hoesten? Even aan Diego denken. Water over een dure laptop gooien? Even een kruisje slaan naar Diego. Wierd Duk die op tv roept dat we niks meer mogen zeggen tegenwoordig? Diego kalmeert. En als het echt even tegenzit, bijvoorbeeld omdat ik het afgelopen jaar ongeveer zesendertig kilo ben aangekomen, dan is er altijd nog dit filmpje waarin Diego op een wat eigenzinnige, maar vooral inspirerende manier laat zien dat wat je ook overkomt, je altijd moet blijven vechten. Tranen!