Taylor Swift moet echt effe normaal doen

Taylor Swift was het afgelopen jaar compleet stil. Terwijl Amerika langzaam bezweek onder het gewicht van Donald Trump, hield zij als een van de meest beroemde en invloedrijke artiesten ter wereld haar kaken op elkaar. Zelfs toen Trump bewees dat hij lijnrecht tegenover de problemen van de LGBTQ-gemeenschap en feministische waarden staat, heeft ze precies niets losgelaten wat ook maar in de buurt van protest kwam. Wat het meest in de buurt kwam van politiek bewustzijn, is een instagrampost met het onderschrift: "Today is the day. Go out and VOTE.'', vergezeld van een emoji van de Amerikaanse vlag. Juist op het punt dat haar leger van miljoenen loyale fans bereid was om te luisteren, vertikte ze om kleur te bekennen. In plaats daarvan lachte ze lief en zweeg ze. Er circuleren verschillende theorieën over waarom Swift haar politieke denkwijzen voor zichzelf houdt. Veel daarvan komen erop neer dat ze diep vanbinnen een conservatieve republikein is die America Great Again wil maken. Neo-nazi's zijn in elk geval fan van deze theorie. Extreem-rechtse sites als The Daily Stormer zien haar als een Arische godin, en met haar blonde haar en blauwe ogen is ze de popster uit Hitlers natte droom. Een andere theorie concludeert dat haar zwijgen slechts een wapen is om haar zakelijke belangen te verdedigen. Elke stap die ze zet is doordacht, steeds probeert ze met alles wat ze doet een zo groot mogelijke groep consumenten te bereiken en het merk Taylor Swift de juiste kant op te duwen. Als je het zo bekijkt is het logisch: waarom zou je Trump afvallen als zijn volgelingen haar ook geld opleveren? Waarom afstand nemen van de mensen die ook jouw muziek streamen?

Om wat voor reden dan ook liet Swift niets los. Niet op sociale media, niet tijdens haar concerten, niet in haar liedjes. Het bleef stil, terwijl haar collega's zich actief uitspraken tegen Trump of zich in ieder geval achter Clinton schaarden. Van Madonna tot Bruce Springsteen en koppels als Jay Z & Beyonce en John Leggend & Chrissy Teigen – iedereen droeg een steentje bij. Natuurlijk ben je als artiest niet verplicht om politiek actief te zijn. In sommige gevallen kun je zelfs beter even je bek houden, maar slechts een paar zielen ter wereld begeven zichzelf in dezelfde positie als Taylor Swift. Ze is een van de grootste sterren op deze aarde, en haar fanbase bestaat voor een groot deel uit witte vrouwen – die op hun beurt ook flink vertegenwoordigd worden in de stemmen voor Trump, ondanks zijn waslijst aan vrouwonvriendelijke uitingen.

Natuurlijk kunnen we niet garanderen dat de loop van de Amerikaanse verkiezingen anders was geweest als Swift een kant had gekozen, maar ze had met haar status als perfect Amerikaans popmodel meer invloed kunnen hebben dan andere beroemdheden.

We kunnen niet terugdraaien wat er is gebeurd – we zitten vast aan Trump en miljoenen Amerikanen worden elke dag wakker in de puinzooi die hij aan het scheppen is. Daarom is het misschien zinloos om te praten over de invloed die Taylor had kunnen hebben. Amerikaanse burgers vrezen voor deportatie, een Noord-Koreaanse kernbom en het onvermogen om een dokter te kunnen betalen. Racisten marcheren door de straten en er vallen doden onder de mensen die hen proberen te stoppen. Deze nationalistische snelkookpan is het klimaat waarin Swift besluit nieuwe muziek uit te brengen en haar gedachtes open en bloot op tafel te leggen. Maar, hou je vast, het gaat over niets anders dan Taylor Swift zelf.

Vorige week kondigde ze met een paar video's vol slangen haar terugkeer op het wereldtoneel aan, als een soort voorproefje van een tijdperk waarin zij een keer de vijand zou zijn en terug zou slaan naar de mensen die haar kwaad hebben gedaan. In een klap schudde ze haar extreem positieve, hypocriete "haters gonna hate/shake it off"-mentaliteit van zich af. Al snel volgde de aankondiging van haar zesde album, Reputation. Verrassend genoeg staat ze zelf op de cover, maar dan met een zorgvuldig uitgedacht nieuw imago – inclusief donkere lippenstift, gescheurd shirt en choker.

Snel na de albumaankondiging volgde de eerste single, Look What You Made Me Do. Toch is het compleet onduidelijk waar 'ze' haar toe aan hebben gezet. Tekstueel mist het alle scherpte van een goede, effectieve disstrack, en haar doelwitten zijn lang niet zorgvuldig genoeg getypeerd. Zo blijf het onduidelijk of ze het nou heeft over Katy Perry, Kanye West, Nicki Minaj of 'de pers'. Het is zo algemeen dat iedereen z'n eigen vetes kan projecteren op de track. Breitbart tweette de lyrics om blogposts aan te kondigen. Het is extreem moeilijk om te bedenken hoe een site als Breitbart de lyrics "I don't like your kingdom keys, they once belonged to me. You asked me for a place to sleep, locked me out and threw a feast, " interpreteert, maar gebruik je fantasie.

In plaats daarvan knapt de video van Look What You Made Me Do het vuile werk voor haar op. Zo houdt ze met een blond, Katy Perry-achtig kapsel een grammy vast, wat duidelijk een sneer is naar haar. Swift won in haar carrière al tien van die joekels, terwijl Katy er geen een in ontvangst mocht nemen. Oké, dat is naar, maar relatief onschuldig vergeleken met het fragment dat ze in een badkuip vol juwelen ligt en met haar duim en wijsvinger een schietgebaar maakt. Dat komt namelijk verdacht veel overeen met de verschrikkelijke avond die Kim Kardashian meemaakte in Parijs, waar zij in een hotelkamer werd beroofd van haar diamanten terwijl gewapende overvallers haar dwongen om in de badkuip plaats te nemen.

Zelfs als dit niet zo bedoeld is, duiken er verdacht veel kinderachtige toevalligheden op. Zoals veel mensen opmerkten, valt de lancering van haar nieuwe album samen met de sterfdag van Kanye's moeder, al claimt een vertegenwoordiger van haar label dat dat puur toeval is. Toen Swift, of iemand van haar team natuurlijk, de link naar haar nieuwe single tweette – tijdens de MTV VMA's natuurlijk – gaf de moeder van Heather Heyer, een vrouw die omkwam toen er een gek inreed op een demonstrerende menigte, een speech op het podium. Natuurlijk is dit waarschijnlijk allemaal toeval, maar de onfortuinlijke timing geeft goed weer hoe ver Swift van de realiteit van de wereld afstaat op dit moment.

Dit ligt waarschijnlijk aan de obsessie voor haarzelf, gecreëerd in haar persoonlijke Taylor Swift-bubbel. Terwijl we overspoeld worden met drukkende wereldproblematiek, gebruikt zij dit momentum en gigantische bereik om persoonlijke vetes uit te vechten, alsof ze denkt dat het publiek daar al jaren naar smacht. In plaats van zichzelf te ontwikkelen als mens en artiest kiest ze ervoor om lekker te zwelgen in de gezapige conflicten die ze heeft met haar mede-miljonairs. Daarom is het makkelijk om te zeggen dat dit album dik twee jaar te laat komt en ze vastzit in het verleden, maar dat klopt niet helemaal. Ze zit niet vast in het verleden, ze zit vast in Taylor-tijd, een andere tijdseenheid waarin zij het centrum van het universum is.

Iets wat dat bewijst is dat, hoewel het afgelopen jaar verschrikkelijk was, het toch op sociaal vlak een positief effect heeft gehad op een hoop artiesten. Zelfs artiesten die normaal nooit over politiek spraken kwamen in actie. Het front was zo sterk tegen Trump dat hij het uiteindelijk moest doen met vergane glorie als Three Doors Down tijdens zijn inauguratie, puur omdat niemand wilde optreden. Maar al deze positieve ontwikkelingen worden overschaduwd door de giftige walmen uit de Taylor Swift-fabriek, wat alle zuurstof uit de muziekindustrie zuigt en een monopoliepositie in gaat nemen op het gebied van aandacht van de pers.

De overname van Swift is in volle gang gezet door een paar zwaarwegende sponsordeals. Ze slaat de handen ineen met Ticketmaster onder de titel #VerifiedFan, waarmee fans betere plekken krijgen in de jacht op een ticket voor een van haar shows als ze bijvoorbeeld haar album kopen en hun loyaliteit verklaren aan het Taylor-regime in de vorm van keiharde knaken. Fans kunnen shirts en ringen met gouden slangen kopen om trouw te zweren aan Koningin Taylor. Ook heeft ze een deal met UPS om zeker te zijn dat mensen ook de fysieke exemplaren opkopen, en de winkelketen Target biedt een exclusieve versie van haar album aan met daarbij twee verzamelmagazines.

Deze prachtig gecomponeerde marketingblitzkrieg gaat Swift miljoenen opleveren. Look What You Made Me Do heeft nu al YouTube- en Spotify-records gebroken. Dit is dus precies waarom ze niets heeft willen schaften op het gebied van politiek. Drama is het centrale product in de Taylor Swift-campagne, en die campagne loopt heerlijk. Als directrice van de Drama BV heeft ze ervoor gekozen om geen risico's te lopen en geen duel aan te gaan met de groots mogelijke vijand, Trump, maar lekker naar beneden te blijven trappen. Daar waar het veilig is.