Sgt. Augmento

De robots hebben alle banen overgenomen. Ik zal er nooit een hebben.

Zelf was ik content met mijn luiheid. Blij met nietsdoen, dat was altijd mijn grootste talent geweest. Maar omdat ik niet de rest van mijn leven wilde doorbrengen in de caravan van m'n ouders, trok ik weg uit Tennessee en meldde me aan bij het leger. Zij stuurden me op hun gratis wereldreis langs alle 'Stans. Mijn diensttijd was niet heel anders dan normaal. Mijn taken bestonden uit het kijken naar schermen vanuit bunkers en caravans/trailers. Het voetvolk bleef op z'n plek, terwijl al die slimme drones ter land, ter zee en in de lucht maar bleven kijken en leren.

Ik koos voor de scherpschuttersopleiding omdat de algoritmes van de legerwerving hadden opgemerkt hoe goed ik ben in stilzitten. Zo maakte ik nog wat mee en mocht ik zelfs een schot lossen tijdens gevechten. Ik werd best goed in het kinetisch onderdrukken van de vijand, omdat in goede conditie was, ik wist wat mijn plicht was en die terroristen het verdienden. Maar ondertussen leerde de robot in mijn scherpschuttersgeweer om dat werk beter en sneller te doen dan ik.

Er kwam geen einde aan de anti-terreuroorlog, maar ik raapte mezelf bijeen en ging door. Het leger bleef me maar promoveren, ondanks dat ik niet hield van orders geven. Thuis hadden wij Amerikaanse veteranen een gegarandeerd inkomen om van te leven. Niet bijster gul, maar we hadden meer dan anderen. We hadden onze psychiatrische hulp voor veteranen. Maar boven alles hadden we vrijwel niets te doen.

Ik kende een commando die zich had opgegeven voor "milspec augmentatie". De legerartsen hadden hem opgepompt met snelle gevechtsreflexen, spieren als een Olympische atleet aan de doping, en dat soort dingen. Tijdens patrouilles beefde hij door de zenuwen sterker dan een Mexicaanse ruimteshuttle, maar in thuis was hij een enorme macho waar vrouwen massaal voor vielen. Ik huurde samen met hem een appartement in de tijd dat hij onderuit ging met z'n Harley. De arme sukkel had de rijvaardigheid van robotauto's nooit vertrouwd.

Superhelden nemen nooit de moeite een testament op te stellen, dus kwam er niemand opdagen om zijn multimediabox, leren bank, bachelor-stijl waterbed, of andere coole dingen die ik met hem "deelde" op te halen. Zijn huurbaas was een vastgoedrobot dus zolang ik de rekeningen betaalde, zouden de algoritmes me er waarschijnlijk niet uitzetten. Plus, het is fijn barbecueën in Durham, North Carolina.

Ik sprokkelde de huur bij elkaar door part-time bewakingscamera's te bemannen. Ik keek naar de schermen als een getraind legerbewaker en de robot volgde elke bewegingen van mijn ogen. Al snel leerde de Kunstmatige Intelligentie te kijken als ik, alleen dan beter. Robots raken nooit verveeld, worden nooit moe, hoeven geen loon of zorgverzekering - je kent die deep-learning, neuraal netwerk, robotica pitch wel. Ik kan je zeggen dat het allemaal waar is.

Mijn part-time baantje was om ervoor te zorgen dat alle full-time bewakers hun baan voor eeuwig zouden verliezen. Zo ging het overal. De algoritmes leken mijn positieve houding te waarderen, en zo kreeg ik een beter aanbod. Dit kwam van "Ogmentoeil", een medisch-tech bedrijf in de North Carolina Onderzoeks Driehoek. Deze nerds zochten medische proefpersonen voor het testen van hun augmentatieprojecten.

Ze boden me een prima salaris, alleen was mijn baan niet echt "werk". Het leven van een medisch proefpersoon bestaat voor het grootste deel uit nietsdoen voor zolang zij dat willen. Ogmentoeil nam mensen in dienst die zeer geduldig waren. Gezonde, basislijn-mensen die het prima vonden om gedestilleerd water te drinken, een medicinaal dieet te volgen, wat gymnastiek te doen en dingen als vodka, marihuana, snelle motoren en geslachtsziekten te vermijden. Het kwam erop neer dat wij de hele dag rondhingen in de kliniek en veel tv keken.

De zakelijke directie van Ogmentoeil had een uitstekend verdienmodel. Ze namen bewezen 'milspec' augmentatie technologie, combineerden dat met hun eigen biotech, stelden de vrijwilligers er bloot aan, verbeterden de behandelingen met algoritmes, en verkochten dan deze gepatenteerde augmentatieproducten aan super-rijken die graag superheld wilden spelen.

Ze gaven me een stapel ethische instructies over mijn medische situatie, maar ik vinkte zonder te lezen gewoon elk vakje aan, aangezien de deal zo overduidelijk was. Ogmentoeil had behoefte aan oogballen, en ik kreeg betaald om de sukkel te zijn die misschien blind werd. Er was een dikke kans dat ik niet blind zou worden, hun technologie werkte namelijk prima bij honden en varkens.

Daarnaast bestond de behandeling uit pijnloze oogdruppels. Ik was een oorlogsveteraan, en mensen waren voor mijn ogen opgeblazen. Het mogelijke risico van wat oogdruppels was voor mij moeilijk voor te stellen. Dus deelde ik mijn appartement met wat andere huurders en verhuisde naar een blok beton in Durham wat ooit een fabriek was geweest. Dit Ogmentoeil complex was omringd door camera's en visuele robots die ervoor zorgden dat geen enkel bewegend object het biotechnologische onderzoek zou verstoren. Eigenlijk precies hetzelfde als mijn legerbasis in de 'Stands, maar dan commercieel.

Ze gaven me de oogdruppels in beide ogen, ik kon er niet slechts een riskeren want dat is niet hoe stamcellen werken. "Tetrochromatisch" betekent "vier kleuren". Mensen hebben maar drie soorten kleurreceptoren, maar scherpziende arenden en valken hebben er vier, en die van hun zijn ook nog eens beter ontwikkeld. Mijn oogdruppels waren ontworpen om in de achterkant van m'n oogballen te sijpelen, waar ze wat van die prachtige vier-kleuren receptoren in mijn standaard drie-kleuren oogzenuw zouden planten. Volstrekt pijnloos, en geen moeite. Nu alleen wachten op de resultaten. Elke dag krijg ik optometrische tests. Lampjes, van de flitsende rondjes, dat soort dingen.

Mijn augmentatie is een van alpha-projecten die komen en gaan. Mijn kleurenperceptie verbetert wat, volgens de tests dan, ze beweren iets van zeven-en-dertig procent beter. Maar ik de ben gast die deze verbeterde oogballen daadwerkelijk gebruikt en ben niet bepaald onder de indruk van deze high-tech ervaring. Het is een beetje alsof je een nieuwe bril hebt. Eerst roep je "Wow, alles is zo scherp opeens!" Maar twee dagen later merk je het geeneens meer. Mensen raken gewoon gewend aan wat ze zien. Dat is hoe mensen zijn in het dagelijks leven.

Mijn oogballen konden op nieuwe golflengtes zien. Voor mij was de regenboog dus een stukje breder, het was "Iets van Rood, Rood, Oranje, Geel, Blauw, Groen, Indigo, Violet, Nog Paarser". Maar wie kijkt er nu de hele tijd naar regenbogen, behalve gays? Uiteraard bestudeerden de robots mijn oogballen de hele tijd. Ze wilden menselijke oogballen met deep-learning doorgronden en kunnen simuleren, zodat Ogmentoeil geen menselijke proefpersonen meer nodig had. Dat scheelde weer in de kosten.

En ik begreep dat idee wel - goedkope robotarbeid heeft zo zijn voordelen. Daarom krijgen we allemaal een gegarandeerd basisinkomen. Het komt erop neer dat de robots alle welvaart genereren, waarvan de investeerders ons met een beetje omkopen, zodat we onszelf niet in brand steken of iedereen opblazen zoals ze doen in de 'Stans. En man, dat is prima overeenkomst, in de 'Stans is het verdomme verschrikkelijk.

Ik heb wel degelijk een hart. Ik zou mijn ogen oogballen niet enkel riskeren als huurling, voor geen betere reden dan slechts het geld. Als Ogmentoeil zo zuinig en efficient de boel kan runnen, dan moet de markt voor oogbal augmentatie ooit wel crashen. Dan kunnen alle voordelen van zakelijke oogbalwetenschap verspreid worden onder iedereen met oogballen. Gratis oogballen voor iedereen. Precies zo. Dus zes weken lang verbetert mijn kleurperceptie, steeds beter en beter, totdat het effect afneemt. Langzaam lossen de oogdruppels weer op. Het is voor mij natuurlijk geen permanente upgrade, want alles is opgezet als experiment. De bioactieve componenten breken weer af, en mijn zicht gaat weer naar gemiddeld, beweren ze.

Ik vertrek, ik ga naar huis naar mijn gedeelde appartement. Ik schop de drie onderhurende meisjes met wie ik de huur deel eruit. Natuurlijk hebben ze er een zooitje van gemaakt. Ik moet mijn multimediabox compleet herformatteren, nieuwe provider, kabels, draadloos, wachtwoorden, pakketten, alles. Het is een ware nachtmerrie om mijn scherm weer te herstellen, en vele malen pijnlijker dan alles wat gebeurd is met mijn oogballen.

Twee keer per week ga ik langs bij het fort voor vervolgtests. Ik eet alleen maar Ogmentoeil kant-en-klaarmaaltijden en ze betalen me een stagiairloontje terwijl ik de behandeling afbouw. Ik kijk vooral TV thuis, en omdat ik nu wat geld over heb, leef ik me uit met de meest luxe pakketten.

Op dat moment zie ik dat mijn nieuwe mediabox een soort van TV Utopia is. Ik hield altijd wel van oude tv-programma's, vooral de oude series, die waar de plot nooit verandert zodat je jarenlang kan blijven kijken. Maar nu, sinds ik de augmentatie heb, nu beginnen wat vreemde dingetjes me op te vallen.

Bijvoorbeeld: Ik kan zien dat "retina schermen" gemaakt zijn van superkleine gekleurde stipjes. De scherpe kleuren gaan niet zo best samen met de slordige analoge technologie van twintigste eeuwse televisie.

Maar vooral valt me op hoeveel werk mensen deden voor die oude tv programma's. Als: fantastische, klassieke, artistieke menselijke arbeid. Ik kan m'n ogen niet afhouden van hoe de camera beweegt. Plotseling besef ik me dat alle camera's enorme, zware dozen zijn. Deze oude camera's zijn ook volkomen dom, zonder enige ingebouwde slimme functies dan ook. Mensen, of "cameramannen", duwen deze camera's fysiek rond. Ze stellen ze zelfs scherp met eigen mensenhanden.

Ook de belichting is noeste mensenarbeid. Er zijn enorme elektrische lichten, en een persoon is ze fysiek aan het bedienen. Hij krijgt betaald om op allerlei manieren kunstzinnig te doen met het contrast tussen licht en schaduw.

Dan realiseer ik me dat zelfs de actrices die grote camera's en felle lampen doorhebben. De TV-machines zijn zo enorm en ongemakkelijk dat de actrices letterlijk hun bewegende delen kunnen zien. Deze meiden zijn daadwerkelijk hardwerkende artiesten. Ze doen niet wat leuke meisjes-uitdrukkingen tijdens het opdreunen van hun teksten. Ze poseren hun gezichten precies zo in het licht voor de camera zodat hun make-up er beter uitziet. Ik kan m'n ogen er niet vanaf houden, en het is fascinerend.

Na een tijdje verdween mijn augmentatie weer, en dus zag mijn scherm er niet zo levendig meer uit. Geen probleem, ik zette gewoon het beeld wat helderder. Het ding alleen was dat ook al hadden mijn superogen het als eerste "gezien", het was mijn brein dat de kunst had begrepen.

Ik begreep TV nu. Niemand heeft goede ogen nodig om TV te kijken. Oude mensen hebben verschrikkelijke ogen en zij zijn dol op TV.

En het meest wonderlijke aan de oude, menselijke TV was … de enorme overvloed aan vakmanschap. De wonderlijke menselijke gulheid. Al die moeite, opgeslagen en vastgelegd. Nu werd het weggegeven, voor niks. Vooral door en voor de robots, denk ik.

De oude 'software'-computers hielden van tekst, maar deze moderne KI-computers, man die houden echt van TV. De deep-learning neurale netwerken waren simpelweg fantastisch goed in het analyseren van video. En omdat ze niet menselijk waren, hadden ze geen enkel probleem met televisie in het Hindi, Braziliaans, Mexicaans, Frans, Duits en het Turks toen er nog een Turkije was…

De robots maakten automatisch vertalingen, en konden alles nasynchroniseren terwijl ze keken. Esperanto direct naar Eskimo, geen probleem voor robots; gewoon de juiste emotionele intonatie en omdat ze al miljarden en miljarden uren aan pratende acteurs hadden gezien, waren hun vertaalde optredens beter geacteerd dan het origineel.

De robots waren beter dan ik in TV kijken. Maar dat was oké. Dat was gewoon hoe het was. Ik zou nooit voor een televisieprogramma gaan werken, omdat de hele technische structuur achter deze kunstvorm simpelweg verdwenen was. TV bestond niet, net zoals dinosaurussen niet meer bestonden.

TV was een kostbaar ding dat diep lag verborgen en uit het duister tevoorschijn sprong zodra je op de knop drukte. TV was een fossiele brandstof, en ik had enorm geboft en was op olie gestuit. En nu stroomde de wereld ermee vol.

Ik was zo rijk.