Het wordt tijd dat pedofielen makkelijker psychische hulp kunnen krijgen

Parker, die we niet bij zijn echte naam noemen om zijn privacy te beschermen, weet sinds zijn zeventiende dat hij zich aangetrokken voelt tot kinderen. De overweldigende seksuele driften begonnen op zijn vierentwintigste. Hij is nu zesentwintig. De verlangens zijn het ergst als hij in slaap probeert te vallen. “Als ik probeer te slapen, zink ik weg in een poel van seksuele energie. En als ik dan aan kinderen denk krijg ik geluksgevoelens, wat ik vreselijk vind.” 

Hij las op het internet over medicijnen die je testosterongehalte – en daarmee je libido – kunnen verlagen, wat ook wel bekendstaat als een chemische castratie. Maar toen hij een psychiater om die medicijnen vroeg, kreeg hij in plaats daarvan risperidon, een antipsychoticum. Hij nam dat ongeveer een jaar lang. Na dat jaar ging hij er ook sertraline bij slikken, een antidepressivum. Het werkte allemaal niet bepaald goed, dus wendde hij zich opnieuw tot het internet.

Hij vond een Turkse website, waarop hij twee medicijnen bestelde: het hormoon oestradiol en cyproteronacetaat, dat je testosterongehalte verlaagt. Die pillen slikt hij nu tegelijkertijd. Het is een illegale website, die vaak offline wordt gehaald. “Sinds ik er veertien maanden geleden voor het eerst kwam, hebben ze hun website al drie of vier keer veranderd, zover ik weet,” zegt Parker.

Parker zou willen dat het voor pedofielen wat makkelijker zou zijn om medicijnen te krijgen die je libido verlagen. Voor veel pedofielen (en vooral voor pedofielen die geen misdaad hebben gepleegd) is het al moeilijk zat om therapie te krijgen – laat staan medicijnen. Ook zijn veel pedofielen bang dat ze bij de politie worden aangegeven. 

In de afgelopen decennia zijn onderzoekers tot meerdere nieuwe inzichten gekomen over pedofilie. Bijvoorbeeld dat het een aangeboren seksuele voorkeur is, en dus niet iets waar een persoon zelf voor kiest. Je kunt het ook niet veranderen. De aantrekkingskracht die pedofielen bij kinderen voelen is constant – het is dus niet zomaar een fase – en ze ontwikkelen dit rond dezelfde tijd dat andere mensen hun seksuele aantrekkingskracht ontwikkelen.

Ondanks deze inzichten is de toegang tot geestelijke gezondheidszorg niet zo goed in orde. Er zijn misschien wel een handvol onderzoekers die therapie en medicatie aan pedofielen verstrekken, maar het is erg moeilijk om een goed geïnformeerde therapeut of psychiater te vinden. Dat heeft geleid tot een mengelmoes van therapeutische benaderingen, en mensen die aan zelfmedicatie gaan doen, zoals Parker. Veel pedofielen worden alleen maar behandeld als ze gepakt worden voor een zedendelict en gestraft worden. In sommige Amerikaanse staten wordt bijvoorbeeld chemische castratie toegepast op zedendelinquenten.

Onderzoekers hebben echter een onderscheid vastgesteld tussen pedofilie en kindermishandeling – een verschil tussen de aantrekkingskracht zelf en de misdaad. “De meeste mensen denken dat die woorden synoniemen van elkaar zijn, maar dat zijn ze niet,” zegt James Cantor, een Canadese klinisch psycholoog en neurowetenschapper, die onderzoek doet naar pedofilie.

Slechts ongeveer de helft van alle kindermisbruikers zijn ook pedofielen. De andere helft valt eigenlijk meer op volwassenen, maar misbruikt kinderen omdat die toegankelijker of makkelijk te manipuleren zijn. Mensen die worden opgepakt voor kinderpornobezit zijn daarentegen bijna altijd pedofielen – wat ook best logisch is, aangezien porno met volwassenen verder heel makkelijk te krijgen is, en bovendien legaal.

Volgens Cantor moet je pedofielen niet proberen te veranderen. Het doel van een moderne, preventieve behandeling voor pedofilie moet volgens hem zijn om mensen te helpen hun seksuele gevoelens onder controle te houden. Dat kan met therapie, of door iemand vrijwillig hormoonverlagende medicatie te laten gebruiken. En aangezien pedofilie en seksueel misbruik niet dezelfde dingen zijn, draait het bij de behandeling van pedofielen niet alleen om het voorkomen van kindermisbruik, maar ook om mensen te helpen met hun algehele geestelijke gezondheid en welzijn. Dat is misschien moeilijk te accepteren, omdat je dan moet erkennen dat mensen die zich seksueel aangetrokken voelen tot kinderen het ook verdienen om een gezond en betekenisvol leven te leiden.

Online steungroepen voor niet-criminele pedofielen krijgen de laatste tijd steeds meer aandacht. De bekendste groep, Virtuous Pedophiles, werd in 2012 opgericht als een veilige plek voor pedofielen. Ze kunnen er hun worstelingen bespreken en houden elkaar scherp om geen grenzen over te gaan. Parker is ook lid van de groep, waar hij bekendstaat als Double22. Sommige leden van de groep hebben ook een andere organisatie opgericht: de Association for Sexual Abuse Prevention (ASAP). Zij zijn op dit moment bezig een platform op te richten om pedofielen in contact te brengen met professionals in de geestelijke gezondheidszorg.

In april werd in Zweden voor het eerst klinisch onderzoek gedaan naar een hormoonverlagend middel voor pedofielen, waarvan de resultaten gepubliceerd werden in JAMA Psychiatry. Het middel bleek de seksuele aantrekkingskracht tot kinderen sterk te verminderen, en de effecten waren al binnen twee weken zichtbaar.

Het is het eerste onderzoek waarin mensen deelnamen die zichzelf identificeren als pedofielen, en uit zichzelf hulp zochten. Er waren dus geen deelnemers die veroordeeld waren voor een zedendelict. Het was ook de eerste keer dat er bij een onderzoek naar pedofilie gebruik werd gemaakt van een placebogroep. Peer Briken, professor seksonderzoek aan het Universitätsklinikum Hamburg-Eppendorf in Duitsland, noemt het “een mijlpaal voor de klinische seksuele wetenschap en de forensische psychiatrie.”

“Een van de grootste problemen is dat mensen pedofilie niet zien als geestelijke gezondheidskwestie,” zegt Fred Berlin, universitair docent aan de faculteit psychiatrie en gedragswetenschappen van de Johns Hopkins University School of Medicine. “Mensen maken zich terecht zorgen over de bescherming van kinderen, en daarom veroordelen we mensen die zich aangetrokken voelen tot kinderen. We zien ze vaak niet eens meer als mensen met een probleem, die misschien wel hulp nodig hebben. Naar mijn mening moeten ze niet gezien worden als tweederangspatiënten.”

In 2014 schreef journalist Luke Malone een artikel over jonge mensen, waaronder ook minderjarigen, die ontdekten dat ze zich tot kinderen aangetrokken voelden en hoe ze daarmee omgingen. Het stuk werd verwerkt tot een aflevering van This American Life, wat een van de meest spraakmakende media-uitzendingen werd over pedofielen die moeite hebben om hulp te krijgen.

Toen Adam, een van de jonge pedofielen uit het stuk van Malone, aan een therapeut opbiechtte wat er mis was, “reageerde ze gewoon extreem koud en hard,” vertelde hij aan Malone. “Een paar keer barstte ze zelfs bijna in schreeuwen uit.” Uiteindelijk vertelde ze het aan Adams moeder.

“Er is een grote reden waarom pedofielen therapeuten en artsen mijden,” zegt Ethan Edwards, een van medeoprichters van Virtuous Pedophiles, die ook een pseudoniem gebruikt. “Als die mensen denken dat er in de toekomst kinderen gevaar kunnen lopen, hebben ze namelijk de plicht om ze aan te geven bij de politie. Het is voor een pedofiel heel gevaarlijk om naar een therapeut te gaan – vooral eentje die niet goed getraind is en ervan overtuigd is dat alle pedofielen vroeg of laat kinderen lastigvallen.”

Christoffer Rahm, een psychiater, onderzoeker bij het Karolinska-instituut en de hoofdonderzoeker van het eerder genoemde JAMA-onderzoek, werkte ooit bij een kliniek die verbonden was aan PrevenTell, een Zweedse hulplijn voor seksuele problemen. Rahm ontmoette uiteindelijk een paar pedofielen die naar de hulplijn belden. Een van hen was een buschauffeur die kinderen naar school bracht. Hij worstelde met zijn impulsen en fantasieën, maar had zich op geen enkele manier misdragen. Rahm ging op zoek naar wetenschappelijke literatuur om de beste behandeling voor zijn patiënt te vinden, maar ontdekte een hiaat: er waren geen goede medicijnenvergelijkingen en er werden geen aanbevelingen gedaan over welke types het meest gebaat zouden zijn bij therapie. (Voor zover we weten zijn vrouwelijke pedofielen zeldzamer. Het onderzoek naar behandelingen voor hen is nóg schaarser.)

Cantor denkt dat het meer is dan een leemte. “Het is een zwart gat,” zegt hij. “Onderzoekers binnen de geestelijke gezondheid hebben niet alleen geen interesse in pedofilie; ze vinden het zelfs afstotelijk.”

En precies daarom besloot Rahm zijn onderzoek te doen. “Als mensen hulp nodig hebben zou je ze preventief moeten kunnen opvangen, voordat er schade wordt aangericht,” zegt hij. “Natuurlijk moet je als maatschappij vinden dat elke vorm van kindermisbruik niet oké is, maar het werkt averechts als deze mensen niet eens hulp kunnen krijgen van een professional.”

Het medicijn dat Rahm onderzocht heet degarelix. In 2006 werd het door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) goedgekeurd voor de behandeling van vergevorderde prostaatkanker. Dit is de eerste keer dat het wordt gebruikt voor pedofilie, waarvoor het dus niet bedoeld is. Als je het injecteert, zorgt dat ervoor dat de signalen die de hersenen naar het lichaam sturen om testosteron aan te maken geblokkeerd worden. Het begint direct te werken en blijft ongeveer drie maanden werkzaam.

Toen Rahm en zijn team voor het onderzoek interviews afnamen bij deelnemers, kwamen ze erachter dat een groot aantal van hen positieve effecten hadden ondervonden. “Sommigen hadden een gevoel van innerlijke rust ervaren,” zegt Rahm. “Anderen zeiden dat de vervelende gedachten over kinderen waren verdwenen, en ze zich beter op andere dingen konden concentreren. Veel vertelden ook dat ze de drang om te masturberen kwijt waren geraakt. Ineens waren ze in staat om kinderen als mensen te zien, en niet als seksuele symbolen.” De meerderheid van de groep die het middel kreeg zei dat ze het zouden willen blijven gebruiken.

De meeste behandelingen voor pedofielen zijn op een heel andere manier ontstaan, en komen voort uit de forensische psychologie en het strafrechtstelsel. Berlin heeft zelf aan talloze patiënten hormoonverlagende medicijnen voorgeschreven, maar vindt dat het rechtssysteem niet goed samenwerkt met artsen en wetenschappers die onderzoek doen naar zulke medicijnen. “Als arts vind ik dat volkomen onacceptabel.”

Als je naar de gevangenis gaat omdat je je seksueel aangetrokken voelt tot kinderen en je de grens bent overgegaan, is er volgens Berlin niets wat een gevangenis kan doen om die aantrekkingskracht weg te nemen. Ook zorgt de gevangenis er niet voor dat je die verleiding later beter kan weerstaan. Het leidt er alleen maar toe dat pedofiele (ex-)gevangenen de behandeling gaan wantrouwen, omdat ze gedwongen een chemische castratie hebben moeten ondergaan, of een aversietherapie. Dat is een therapie waarbij negatieve signalen worden gekoppeld aan beelden van jonge kinderen, in de hoop dat de aantrekkingskracht minder wordt.

“Het idee dat we dit gewoon kunnen oplossen met straffen en opsluiting is erg naïef,” zegt Berlin.

Gesprekstherapie zou zich moeten richten op het onder controle houden van seksuele interesses, en er zou expliciet erkend moeten worden dat die interesses waarschijnlijk nooit zullen veranderen. In het verleden richtte de therapie zich soms op het zoeken naar een bepaald trauma, omdat men geloofde dat iemand die misbruikt is, later ook zelf mensen zal misbruiken. De waarheid ligt iets gecompliceerder. Als je in je eigen kindertijd misbruikt bent, kan dat een rol spelen wanneer je je later als volwassene ook zelf schuldig maakt aan misbruik, maar dat hoeft niet per se om pedofilie te gaan.

“Ik hoor het keer op keer,” zegt Cantor. “Ze wisten het. Ze wisten het altijd al. Al hun vroegere therapeuten zeiden dat ze zich moesten concentreren op hun trauma’s, op wat er in hun kindertijd is gebeurd. Maar hun daadwerkelijke ervaring is dat ze op deze manier geboren zijn.”

Als je de insteek van de therapie verandert – van het willen veranderen van iemands seksualiteit naar het onder controle houden ervan – dan zullen mensen zich volgens Cantor sneller aanpassen. Zijn patiënten vinden die insteek in ieder geval logischer, en ze zijn ook meer bereid om zich ervoor in te zetten. Als iemand in het verleden naar kinderporno heeft gekeken of seksueel misbruik heeft gepleegd, zou een therapeut diegene moeten helpen om te kijken hoe en waarom hij de controle verloor. Je moet als therapeut kijken naar hoe een persoon zijn leven zo kan inrichten dat het niet meer gebeurt – niet hoe mensen kunnen ophouden kinderen aantrekkelijk te vinden.

Voor sommige mensen kan dat proces gepaard gaan met libidoverlagende medicijnen. “Dan hebben ze liever een lager libido dan dat ze continu met die vervelende drang te maken hebben, waar ze niet naar kunnen handelen,” zegt Cantor.

Op plekken waar zedendelinquenten hormoonverlagende medicijnen als straf krijgen, zoals sommige Amerikaanse staten, kan het voor pedofielen die geen strafbaar feit hebben gepleegd echter ontzettend moeilijk zijn om medicatie te krijgen. “Ik kreeg de hele tijd brieven van mensen uit het hele land die medicatie willen, maar dat niet kunnen krijgen,” zegt Berlin.

Rahm vindt niet dat elke pedofiel voor de rest van zijn leven medicatie zou moeten gebruiken. Zijn onderzoek had vooral het doel om te kijken of degarelix kan helpen. Het kan volgens hem best zo zijn dat iemand het maar een paar maanden wil of nodig heeft. Het kan iemand bijvoorbeeld door een moeilijke periode heen helpen, of toegediend worden aan het begin van een gedragstherapie. “We staan voor de volgende fase van onderzoek en kwaliteitsontwikkeling,” zegt Rahm. “We moeten onze behandelingen evalueren en werkende behandelingen toegankelijk maken, zodat we weten wat we aan het doen zijn.”

Het woord ‘castratie’ heeft een nogal negatieve connotatie, wat kan komen doordat het een donkere geschiedenis heeft en sowieso niet iets is wat veel mensen vrijwillig doen. In Nazi-Duitsland nam het aantal onvrijwillige castraties bijvoorbeeld enorm toe vanwege nieuwe wetten: tussen 1934 en 1944 werden er meer dan 2800 zedendelinquenten gecastreerd. En in de Verenigde Staten konden zwarte mannen die beschuldigd werden van verkrachting van of seksueel geweld tegen witte vrouwen ook gecastreerd worden. Daarom weet Rahm ook niet zeker of hij degarelix wel ‘chemische castratie’ wil noemen. Want hoewel hij vindt dat onderzoekers en clinici nauwkeurig moeten beschrijven wat een medicijn doet en wat de bijwerkingen zijn, is hij bang dat dit woord mensen af zal schrikken.

Rahm zegt dat iedereen vrijwillig aan zijn onderzoek heeft deelgenomen, en iedereen tot in detail is geïnformeerd over de mogelijke bijwerkingen van degarelix. Ook konden de deelnemers op elk moment stoppen met het onderzoek. Op dit moment is Rahm bezig met een nieuw onderzoek met een placebogroep. Dit keer onderzoekt hij alleen geen medicijn, maar een therapie. De therapie is specifiek gericht op pedofielen en je kan er anoniem, via het dark web, aan deelnemen.

Alleen al het bestaan van Rahms onderzoeken is belangrijk – los van wat de uitkomsten zijn. Vroeger werd namelijk gedacht dat pedofilie-onderzoeken met placebogroepen onmogelijk waren vanwege de ethische implicaties. Sommige mensen die zich aangetrokken voelen tot kinderen krijgen namelijk geen actieve behandeling, maar een placebo.

In Brikens begeleidende tekst bij Rahms onderzoek staat dat de placebogroep ethisch gezien wel degelijk acceptabel was, omdat het medicijn dat ze gebruikten zeer snel werkte en ze alle pedofielen konden toelaten – niet alleen de mensen die een hoog risico liepen om een misdaad te begaan. Briken sloot zijn stuk af met de opmerking dat Rahms onderzoek “de belangrijkste bijdrage op het gebied van farmacotherapie van pedofiele aandoeningen” was sinds het eerste onderzoek naar hormoonverlagende medicijnen in 1998. Rahms onderzoek biedt volgens Briken een goed uitgangspunt voor een meer omvattende aanpak van de behandeling van pedofielen.

Prevention Project Dunkelfeld is een Duits initiatief dat therapie en medicatie aanbiedt aan pedofielen. Er zitten tien locaties verspreid over Duitsland en mensen kunnen volledig anoniem hulp krijgen.

Daar wordt gretig gebruik van gemaakt, zeker nadat BBC er een documentaire over maakte en de hulplijnen van het project overspoeld raakten met telefoontjes van Britse pedofielen. “Eén Britse man was zo wanhopig dat hij naar Duitsland verhuisde om toegang te krijgen tot een Dunkelfeld-programma,” schreef The Guardian. “In een e-mailuitwisseling met de man, die anoniem wenst te blijven, schreef hij ons: ‘Tot nu heeft de NHS [het publieke gezondheidszorgstelsel van het Verenigd Koninkrijk] me alleen nog maar het gat van de deur gewezen.’”

Verder zijn er in de wereld niet veel bekende plekken waar pedofielen naartoe kunnen. Richard Kramer, educatief directeur van B4U-ACT, een online gemeenschap voor pedofielen, zegt dat hij er na zijn twintigste achter kwam dat hij zich aangetrokken voelde tot puberjongens. (Hij valt op jongens van 12 of 13 jaar, wat technisch gezien ‘hebefilie’ heet). “Ik schaamde me heel erg en dacht dat ik als mens defect was,” zegt Kramer, die niet met zijn echte naam in dit stuk staat. “Ik kon er echt geen goede informatie over vinden en wilde niet naar de bibliotheek gaan, omdat ik bang was dat mensen zouden zien waar ik naar op zoek was.”

Alle informatie die hij op het internet tegenkwam was erg negatief. “Ik zou een monster zijn en honderden slachtoffers maken. Mijn hele leven zou erom draaien om ouders te misleiden en hun kinderen te manipuleren om ze te misbruiken,” zegt hij. “Dus ik dacht: oké, dit is hoe mensen over me denken. Ik wil hier met niemand over praten – ook niet met een therapeut.”

Het succes van zo’n therapie hangt grotendeels af van de steun die je krijgt van vrienden en familie – wat pedofielen juist vaak missen. Ze ondergaan de moeilijke behandelingen vaak in hun eentje en kunnen er niet met anderen over praten. Ze kunnen het niet aan collega’s vertellen, en ook hun baas niet vragen of ze tijd vrij mogen maken voor hun afspraken. “Je hebt twee opties,” zegt Michael Seto, een forensisch psycholoog en seksuoloog aan de Universiteit van Toronto. “Je doet het niet, of je liegt erover.”

Toen Kramer er uiteindelijk weer klaar voor was om naar een therapeut op zoek te gaan, kon het hem niet echt meer schelen wat voor aanpak er gehanteerd zou worden. Hij maakte zich meer zorgen of zijn nieuwe therapeut wel genoeg over pedofielen zou weten om hem niet als crimineel te behandelen. Hij worstelde er niet meer mee om zijn impulsen onder controle te krijgen, maar wilde juist geholpen worden met de schaamte en het gevoel dat hij afgezonderd was van andere mensen – omdat hij niet eerlijk kon zijn.

“We moeten beseffen dat mensen die deze seksuele oriëntatie hebben daar niet altijd naar handelen,” zegt Berlin. “Denk er maar eens over na: dat kan een enorme last zijn. Het is dus niet verrassend dat sommige van deze mensen geestelijke gezondheidszorg nodig hebben, vanwege de effecten van hun seksuele voorkeur op hun gevoel van eigenwaarde.”

Sommige pedofielen vallen op volwassen én kinderen, anderen alleen op kinderen. Wie zich uitsluitend aangetrokken voelt tot kinderen en geen grenzen over wil gaan, moet volgens Kramer ook de ruimte hebben om te kunnen rouwen – die mensen zullen namelijk nooit een romantische of seksuele relatie kunnen hebben. “Hoe gaan ze om met die eenzaamheid?” vraagt hij zich af. Er zijn ook andere dingen waar ze zich zorgen over moeten maken – hoe banaal ook. Hoe gaan ze er bijvoorbeeld mee om als vrienden of collega’s naar hun persoonlijke leven vragen? Kramer heeft zelf vrienden die hem weleens hebben gevraagd of hij homo was, en hij wist niet echt hoe hij daarop moest antwoorden.

“Ik ben niet echt homo, maar ook zeker niet hetero en absoluut niet aseksueel,” zegt hij. “Dus hoe antwoord je daarop?”

Gary Gibson richtte de ASAP op omdat hij ook met zulke problemen te maken kreeg. Hij werkt samen met de Association for the Treatment of Sexual Abusers (ATSA) en heeft een lijst opgesteld van therapeuten naar wie hij pedofielen kan verwijzen. Er staan nu ongeveer 400 namen op de lijst. ASAP richt zich voornamelijk op pedofielen die de grens niet over zijn gegaan, maar ze zullen ook mensen helpen die dat wel hebben gedaan en ermee willen stoppen. “Mensen zijn gewoon echt wanhopig,” zegt Gibson.

Hij heeft met pedofielen gewerkt die zo radeloos waren dat ze een lichamelijke castratie hebben ondergaan. Eén man ging bijvoorbeeld naar Mexico om zich te laten opereren, en toen hij terugkwam ging hij op zoek naar een arts die toezicht wilde houden op zijn herstel en hem medicatie wilde geven. “Ik kon niemand vinden die hem wilde hebben,” zegt Gibson. “Ze wilden hem gewoon niet in de praktijk hebben. Ik heb uiteindelijk wel een therapeut voor hem gevonden, maar daarna verloor ik het contact een beetje met hem. Ik maak me zorgen over wat er met hem gebeurd is.”

Tot voor kort werd ASAP bijna volledig door Gibson gerund, maar de organisatie is op dit moment flink aan het uitbreiden. Er is een groter kantoor en het vrijwilligersbestand is uitgebreid. Nu wordt er een nieuwe, online database van professionals in de geestelijke gezondheidszorg gemaakt en zijn ze bezig met een hulplijn die altijd bereikbaar moet zijn. Het is Gibsons droom om een subsidie van meerdere miljoenen te krijgen, zodat hij een mentorprogramma kan opzetten voor 13- tot 17-jarigen die erachter komen dat ze pedofielen zijn. “Ik heb het nu voor de derde keer aangevraagd,” zegt hij. “Drie keer is hopelijk scheepsrecht, want ik ben al twee keer afgewezen.”

Het doel is om elke pedofiel die geen grens is overgegaan te helpen om de therapie te vinden die ze willen of nodig hebben, zegt Robert Hillman, “al zijn hele leven een deugdzame pedofiel” en de nieuwe voorzitter van ASAP. Hillmans mantra is “All pedophiles are born non-offending” en zijn doel is om het zo te houden. “Gelukkige, geestelijk gezonde mensen vallen geen kinderen lastig,” zegt hij.

“Deze therapieën en steungroepen helpen vaak om mensen een leven te bieden dat het waard is om beschermd te worden,” zegt Cantor. “Als dat gelukt is, krijgen ze de energie en wilskracht om zichzelf onder controle te houden, omdat ze wat ze bereikt hebben niet op het spel willen zetten.”

Hillman en Gibson zouden willen dat alle mensen die zich aangetrokken voelen tot kinderen de kans krijgen om hun eigen weg te vinden en uit te zoeken wat voor henzelf het beste werkt. Als mensen willen experimenteren met medicatie is dat prima, en als ze dat niet willen, moeten ze het niet doen. ASAP heeft geen zeggenschap over hun therapeuten: ze werken allemaal onafhankelijk en hanteren verschillende behandelingsmethoden. Die zijn overigens niet altijd succesvol. “Ik weet van één man dat hij zelfmoord heeft gepleegd,” zegt Gibson. “Maar we hebben waarschijnlijk ook een paar levens gered, en veel kinderen beschermd tegen mishandeling.”

De steungroepen en therapieën zijn natuurlijk een goede zaak, maar vormen geen garantie voor goede behandelingen en vullen ook de leemten in de wetenschappelijke literatuur niet op. Het is nog steeds niet duidelijk welke behandelingen het beste zijn voor wie. Sommige hormoonverlagende medicijnen zijn wellicht minder riskant of werken beter dan andere, sommige pedofielen zijn beter af zonder medicatie en sommige therapieën zijn nuttiger dan andere. Niets is helemaal zeker.

En zoals wel vaker met medicijnen, hebben sommige mensen positieve ervaringen, maar andere niet. Pedofielen kunnen zowel ‘egodystonisch’ als ‘egosyntonisch’ zijn. Egosyntonische mensen beschouwen pedofilie als onderdeel van hun identiteit en vinden het prima om te fantaseren over kinderen en zich op die gedachten af te trekken (dus niet met behulp van kinderporno, voor alle duidelijkheid). Egodystonische mensen hebben juist het tegenovergestelde. Het zou dus zo kunnen zijn dat mensen die anders omgaan met hun seksuele oriëntatie, ook een andere behandeling nodig hebben.

Na ongeveer vijf weken voelde Parker zich beter door de medicijnen die hij online had besteld. “Het was een verschil van dag en nacht,” zegt hij. “De last die van mijn schouders viel is onbeschrijfelijk. De druk die ik ervoer was helemaal weg. Als ik bedenk hoe het vroeger was, leun ik achterover in mijn stoel en slaak ik een tevreden zucht, omdat ik weet dat ik niet meer zo hoef te lijden. Zowel de fysieke driften in mijn lichaam als de opdringerige beelden in mijn geest zijn verdwenen.”

Hij vindt niet dat medicatie slechts gezien moet worden als noodmiddel voor iemand die bang is de grens te overschrijden of zelfs al zedendelinquent is. “Voor mij was dat nooit een gevaar,” zegt hij. Hij neemt de medicatie niet om zichzelf ervan te weerhouden een kind lastig te vallen, maar om zijn levenskwaliteit te verbeteren.

Max Weber is betrokken bij een steungroep voor pedofielen in Duitsland. Toen hij er als jonge twintiger achter kwam dat hij op jonge meisjes viel, was hij doodsbang. “Destijds was mijn beeld van pedofilie hetzelfde als hoe de meeste mensen in de samenleving erover denken, namelijk dat pedofielen vroeg of laat de grens overgaan,” zegt hij.

Weber werd behandeld bij Dunkelfeld en zegt dat hij medicatie als een soort bril beschouwt. “Je kunt ‘m opzetten om jezelf te helpen focussen op de dingen die wilt veranderen in je leven.”

Voor Weber voelde pedofilie alsof hij in diep water zwom: om niet te verdrinken moest hij uitgestrekt op zijn tenen staan. “Ik had al mijn kracht nodig om ermee om te gaan, en niet te verdrinken in mijn eigen angsten en zelfhaat,” zegt hij. “Daarom voelden mijn seksuele impulsen ook heel krachtig, want als je op je tenen staat, kan zelfs het kleinste duwtje je uit balans brengen.”

Hij gebruikte ongeveer negen maanden lang medicatie. In die periode – toen zijn seksuele gevoelens werden onderdrukt – kreeg hij weer ademruimte, zegt hij. Nu is hij zelfs in staat om zonder medicatie in de buurt van kinderen te zijn. “Ik weet nu dat ik de leiding over mijn leven heb, en ik de enige ben die mijn eigen grens kan overschrijden,” zegt hij.

David is een 22-jarige vrijwilliger bij een steungroep voor pedofielen. Twee jaar geleden was hij wanhopig op zoek naar hormoonverlagende medicatie. “Ik haatte mezelf omdat ik gevoelens voor kinderen had,” zegt hij. “Ik wilde gewoon net als iedereen zijn. Ik zocht online naar manieren om je libido te verhogen en probeerde dan het tegenovergestelde van alle adviezen te doen, maar ik kon geen therapeut vinden waar ik me veilig bij voelde.”

Steungroepen als Virtuous Pedophiles hebben hem doen inzien dat hij er niet voor heeft gekozen om op kinderen te vallen, en dat hij niet in de verleiding komt om de grens over te gaan. “Uiteindelijk had ik zo’n behandeling met gevaarlijke bijwerkingen helemaal niet nodig,” zegt hij.

Hoewel hij nooit medicatie heeft geprobeerd, denkt David wel dat zijn ervaringen binnen de steungroep iets belangrijks aan het licht hebben gebracht. Medicijnen kunnen volgens hem wel helpen om de lichamelijke symptomen te verminderen, maar de rest – de steun, het isolement, de schaamte – kun je niet oplossen door simpelweg een pil te slikken.

“Toen ik besefte dat ik een pedofiel ben, was ik nog een tiener,” zegt hij. “Ik worstelde met een ernstige depressie, had angsten en haatte mezelf. Uiteindelijk hielp het me enorm dat ik uit mijn isolement wist te komen. Ik had mensen die me hielpen als het me te veel werd, en was in staat om anderen op dezelfde manier te helpen.”

Hillman was 25 jaar geleden een patiënt van Berlin. “Ik dacht dat ik krankzinnig werd door de verlangens, schaamte, zelfhaat en walging die ik voelde,” zegt hij. “Het verpletterde me, en ik dacht dat ik het niet zou overleven.” Met Berlins hulp begon hij hormoonverlagende medicatie te slikken. Hij zegt dat het – in combinatie met therapie – zijn leven heeft gered. “Ik ben nooit de grens overgegaan, dus mijn anti-testosteronbehandeling was op geen enkele manier verplicht. Daardoor kon ik er een paar keer mee stoppen en er weer opnieuw mee beginnen – afhankelijk van hoeveel geld ik had,” zegt Hillman. “Ik kan absoluut bevestigen dat de medicatie mijn gedachten onderdrukte – en daarmee een deel van mijn leed.”

Ongeveer een jaar geleden richtte hij Virtuous Pedophiles op, en de steun die hij daar heeft gekregen heeft hem een nieuwe levenslust gegeven. Hij slikt nu zelfs geen medicatie meer. “Ik ben toegewijd aan mijn leven. En ik wil ervoor zorgen dat niemand anders zijn leven verspilt,” zegt hij.

Hillman benadrukt dat deze verhalen laten zien hoe verschillend alle pedofielen zijn. “Voor sommigen hebben medicijnen zin, voor anderen niet,” zegt hij. “Sommigen zijn er dus op tegen, maar niet iedereen.”

Rahm hoopt dat hij nog veel meer onderzoek kan blijven doen naar behandelingen voor pedofilie. Hij zou graag willen dat iedereen individueel wordt beoordeeld, en op basis van die beoordeling een behandeling aangeboden krijgt. Dat zou pedofielen helpen om zowel hun persoonlijke gevoelens als de risico’s aan te pakken, en vermindert ook het risico dat iemand de grens overgaat.

“Zoals ik het zie hebben sommige mensen therapie nodig, anderen medicatie, anderen allebei en weer anderen geen van beide, maar iets totaal anders,” zegt Rahm. En dat is volgens hem eigenlijk niet eens iets nieuws of baanbrekends. “Ik zou gewoon willen dat het moderne psychiatrische denken ook op deze groep wordt toegepast.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US