We vroegen mensen om hun gênante en schattige liefdesbrieven te laten zien

Ik (Esmee) was ooit godvergeten verliefd op Phillip. Ik was veertien en had een beugel, het figuur van een soepstengel en veel te veel zwarte make-up op. Hij was muzikant in een indieband, had een neuspiercing, en zijn haar viel ver over zijn ogen. Maar goed ook, want het angstzweet brak me al uit bij alleen al de gedachte om hem in zijn ogen aan te kijken.

Na een week ging hij terug naar Engeland en smolt hij mijn licht ontvlambare bakvishart door me twee keer per week liefdesbrieven te sturen, samen met polaroids van graffitischetsen die hij voor me maakte, en lyrics van onze favoriete band (If only you could meet me, we can go over the moon. My head's a balloon *keyboardtonen*). Ik vertelde hem in de brieven, aangevuld met rebussen en tekeningen, hoeveel ik van hem hield. Het was prachtig, het was zompig. Een zoete fontein aan kinderromantiek.

Inmiddels kom ik qua geschreven liefdesverklaringen meestal niet verder dan een incidenteel en beneveld midnachtelijk appje, als "Wat bne je aan het doen?" Omdat het toch bijna Valentijnsdag is – het uitgelezen moment om te klagen over dat het een commerciële rotdag is, maar ook om lekker vuistdiep in onbegrensde zoetsappigheid te duiken – vroegen we mensen of ze nog gênante liefdesbrieven hadden.

VICE: Zo, hier zit werk in, met al die kleurtjes. Wie is Marissa?
Ewout:Een meisje in mijn klas, volgens mij heb ik dit in groep 3 gekregen. Ik vermoed dat dit is gemaakt met zo'n balpen waar meerdere kleuren inkt in zaten. Sick waren die.

Hoe reageerde je erop?
Ik herinner me nog dat ik van haar moest zweren dat ik het niet aan mijn ouders zou laten lezen, toen ze het briefje opgevouwen aan me gaf. Ik had geen idee wat erop stond, ik was in die tijd bezig met dingen als kikkers vangen en gameboyen. Volgens mij heb ik later thuis het briefje laten slingeren en toen las m'n moeder het. Ik ging kapot. De rest van het schooljaar ben ik vooral bezig geweest met het ontwijken van Marissa's blik, want ik werd hier bloednerveus van.

Kan je iets vertellen over die doorgekraste woorden?
Ik zie dat eigenlijk nu pas voor het eerst. Boven het hart staat 'veel liefs'. Op het linkerbordje dat aan die pijl hangt staat 'trouwen'. Misschien vond ze dat bij nader inzien toch een beetje een te hoge inzet voor een eerste brief, aangezien we volgens mij nog nooit iets tegen elkaar gezegd hadden.

VICE: Ongelooflijk, wat een poëzie.
Lisa: Ja, m'n vriend gaf me dit gedicht voor ons één-jarig jubileum, en hij vertelde dat hij het zelf had geschreven. Ik vond het op dat moment al een beetje vreemd, want ik had hem nog nooit over poëzie gehoord, en zag hem al helemaal nooit schrijven. Maar als je verliefd bent, kijk je daar overheen en geloof je het maar.

Tot de liefde bekoeld was?
Ja, toen het uit ging, heb ik de brief weer eens uit de kast gehaald en heb ik de eerste zinnen in Google ingetypt. Toen kwam ik terecht bij een gedicht van Hans Andreus. Dat was het moment dat ik in één klap over m'n liefdesverdriet heen was. Toen ik hem ermee confronteerde, zei hij iets van: "Oh, huh, ja zou best kunnen, weet ik niet eens meer."

VICE: Kim "The Tornado", vanwaar deze bijnaam?
Kimberly: Elke keer als we afspraken was ik straalbezopen, en als ik een glaasje te veel op heb, heb ik de neiging om me te misdragen. Tijdens de avonden dat we elkaar zagen, regelde ik drugs, maakte ik ruzie en rookte ik in hotelkamers. Vandaar "The Tornado", maar eigenlijk ben ik best rustig, hoor.

Waar kenden jullie elkaar van?
Ik heb hem ontmoet toen ik in Korea studeerde, maar daar heb ik hem nooit echt gesproken. Toen ik weer terug was in Nederland, bleek hij goed bevriend te zijn met een vriendin van me en kwam hij haar opzoeken. Ik heb hem toen drie keer gezien. De eerste keer gingen we wat eten en eindigden we in een kroegentocht, de tweede keer gingen we naar een festival en liet ik hem zijn eerste joint roken, de derde keer vertelde hij in een restaurant dat hij verliefd op me was en met me wilde trouwen. Ik wist niet goed ik moest reageren, dus nam ik maar een slokje van m'n ijsthee met perziksmaak.

Hij zegt dat het hem spijt dat-ie je heeft geblokkeerd. Hebben jullie ruzie gekregen?
Nee, dat niet. Maar ik kreeg een vriend en ik denk dat de kussende selfies hem iets te veel werden, en toen blokkeerde hij me. Op dat moment dacht ik wel dat het klaar was, tot ik opeens een iPod in de brievenbus kreeg, samen met deze brief. De liedjes daarop variëerden van Isn't She Lovely van Stevie Wonder tot Now Fuck That Bitch I Never Loved You.

Lief. Spreek je hem nog wel eens?
Nee, nooit meer. Maar m'n vriendin ging laatst naar Amerika om hem te bezoeken, en die vertelde me dat hij er nog steeds niet helemaal overheen is.

VICE: Van wie heb je dit gedicht gekregen?
Ahmed: Van m'n vriendin. We hebben elkaar een jaar geleden ontmoet in een klein dorpje in Gelderland. Ik ben Marokkaans en zij de dochter van een appelboer. Ik kende haar al vaag, maar we raakte in de kroeg aan de praat met elkaar. Ik noemde haar boerinnekke en zij zat aan m'n buik en maakte grapjes dat ik was aangekomen. De volgende dag voegde ik haar toe op Facebook en twee weken later zei ik dat ik van haar hield. Nu zijn we een jaar en vier maanden samen.

Was het cultuurverschil groot?
Ja, toch wel. Maar als je verliefd bent, hoeft dat niet dwars te zitten – dan groei je gewoon naar elkaar toe. Zij doet mee met ramadan, vierde het offerfeest met schaap en al mee, en ik vier bijvoorbeeld kerst mee. Ze leert nu een beetje Berbers en Arabisch en probeert Marokkaans te koken.

Wat vonden je ouders van het boerinneke?
M'n vader gaf haar de eerste ontmoeting gelijk een dikke knuffel en m'n moeder vindt haar ook geweldig. Het enige dat ze raar vinden is dat zij over seks praat alsof het niets is. Dat is bij ons een stuk anders.

VICE: Wat een romantische brief! Waar heb je Amar ontmoet?
Liesbeth: Ik was 22 toen ik op rondreis was door india en Amar ontmoette. Hij was een jongen met een tulband op zijn hoofd en reebruine ogen. We hadden enkel wat onschuldig geflirt bij het zwembad en elkaar maar twee dagen gezien, maar ik gaf hem mijn adres en enkele weken later stuurde hij deze brief.

Hebben jullie hierna nog contact gehad?
Nee, ik weet niet waarom, maar ik heb hem niks meer teruggestuurd. Best jammer eigenlijk, want ondanks dat ik de voorkant zeer discutabel vind, heb ik nooit meer zo'n poëtische brief gehad. Nederlandse mannen schrijven dit soort brieven niet snel.

VICE: "Do you surf on the internet": dit klinkt als een vakantievlam.
Roos: Ja, en ik had de jackpot: ik was veertien, hij zeventien, én hij was Frans, én model. Als ik nu terugkijk, heb ik het toen toch best aardig gedaan. Ik heb ook regelmatig tof op school gedaan met deze brief. Dan liet ik hem af en toe uit m'n tas laten vallen, en als iemand dan vroeg wat het was, antwoordde ik "Oh niks, een liefdesbrief van een Frans model."

Heb je hem altijd bij je weten te houden?
Nee, hij sprak amper Engels en mijn Franse vocabulaire hield na tien woorden ook wel op. Dus op een geven moment dacht ik dat hij zei dat hij iemand anders leuk vond, en toen was het wel klaar. Achteraf bleek dat hij iets heel anders had gezegd. Hij heeft trouwens wel nog flink z'n best gedaan voor me, want hij heeft dus maar mooi mijn adres weten te achterhalen.

VICE: Snoezig, kun je me iets meer vertellen over van wie en wanneer je dat briefje hebt gekregen? 
Marya: Dit briefje heb ik gekregen toen ik acht of negen jaar was. Toen ik vier jaar was verhuisden mijn ouders, ik en mijn zusje naar Edam. Op de eerste dag van de basisschool ging ik spelen in de bouwhoek, en een van de andere kinderen, Youri, liet een plank op mijn voet vallen en kreeg straf. Hij moest een tijdje naast het bureau van de juf zitten. Ik vond dat zo oneerlijk dat ik het voor hem opnam. Ik geloof dat dat het begin was van een vriendschap. Al snel zeiden de andere kinderen dat wij verkering hadden. Ik had geen idee wat het was, maar vond het prima.

Hoe was jullie verkering?
Goed! Afgezien dat ik me soms schaamde, omdat iedereen ons constant herinnerde aan het feit dat we 'verkering' hadden, hebben we het toch mooi een paar jaar volgehouden. Ooit kreeg ik een briefje waarin Youri het een soort van uitmaakte, omdat ik verliefd zou zijn op een andere jongen die Remy heette. Op de andere kant van het briefje nam hij het terug.

Heb je hem nog wel eens gesproken toen je ouder was?
Af en toe kom ik hem nog wel eens tegen op een festival of zoiets. Inmiddels is hij getrouwd en heeft twee kinderen.

VICE: Wie is deze romanticus?
Willem: Een meisje dat ik had ontmoet op een feestje in Zeeland. Ze was enorm verlegen en zei niet veel. Ik was dan ook enorm verbaasd dat ik op een dag een heel zelfgemaakt doosje van haar kreeg met daarin wel acht brieven. De inhoud varieerde van Nietzsche-uitspraken tot zelfgeschreven gedichten, tot gelukspoppetjes.

En was je verkocht?
Ik denk niet dat een meisje ooit nog zoiets liefs voor me heeft gedaan. Maar zij woonde in Eindhoven en ik ergens anders in Brabant. Het was maar twintig minuten, maar dat vond ik toen veel te ver weg.

*De namen van Ahmed en Lisa zijn gefingeerd