Julie Ugleholdt
Julie Ugleholdt. Foto's door Hedda Rysstad 

FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Paddo’s eten bleek de oplossing voor mijn postnatale depressie

Schrijver Julie Ugleholdt vertelt hoe microdoses paddo’s haar hielpen om weer geestelijk gezond te worden.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij Broadly Denmark.

Niets ging zoals Julie Ugleholdt het zich voor had gesteld. Ze had al 24 uur lang weeën en pijn, maar niets wees erop dat haar ongeboren dochter op weg was naar buiten. Bij elke wee zakte de hartslag van haar baby zelfs met 50 slagen per minuut. Uiteindelijk, na een hele dag en nacht in het ziekenhuis, kwam Charlie met een spoedkeizersnede ter wereld. Het bleek dat Charlie de navelstreng om haar nek had zitten – en bij iedere wee werd ze een klein beetje gewurgd.

Advertentie

“Ik was doosbang dat ze al dood was, dat ik haar al kwijt was voor ze goed en wel op aarde kwam,” vertelt Ugleholdt in een interview met Broadly, thuis aan haar keukentafel in Kopenhagen.

Ze vertelt hoe de hele ervaring van de geboorte diep onder haar huid en in haar hoofd was gaan zitten, na het vertrek uit het ziekenhuis. Ze bleef de gedachte die ze had toen ze op de operatietafel lag maar herhalen: wat als mijn dochter dood is? “Ik denk dat de postnatale depressie er meteen was, al werd ik pas 20 weken later gediagnosticeerd.”

Ugleholdt schrijft over deze ervaring in haar boek Project Baby – Mijn eerste jaar als alles behalve een perfecte moeder, oorspronkelijk uitgekomen in het Deens. Het gaat over de bevalling zelf, over de postnatale depressie die volgde, en over zelfmedicatie met illegale psychedelische paddestoelen die ze nam omdat ze bang was dat de depressie haar anders zou vermoorden.

Nooit had ze gedacht dat ze een nieuwe moeder zou worden die aan de paddo’s zou gaan. Voor de geboorte van Charlie had ze nooit psychedelica gebruikt, en ze had er ook geen verlangen naar. Maar ze had ook niet gepland om depressief te worden na de geboorte van haar dochter, of om suïcidale gedachtes te hebben, of wekenlang haar huis niet uit te komen. Voor de zwangerschap had haar leven gedraaid om haar carrière, haar vrienden en haar man. Een depressie was voor haar iets wat anderen kregen.

Advertentie

Maar in de weken na de geboorte werd het steeds moeilijker voor Ugleholdt om vrede te hebben met haar rol als nieuwe moeder.

“Het voelde gewoon niet goed. Ik had niet de gevoelens die ik dacht dat ik zou hebben, en ik kon mezelf niet geven aan mijn dochter,” vertelt ze. “Ik had verwacht dat ik helemaal verliefd op haar zou zijn en haar aan iedereen zou willen laten zien. Maar de realiteit was dat ik dat helemaal niet zo voelde.”

Ongeveer 11 procent van de moeders en 4 procent van de vaders worstelen met hun mentale gezondheid nadat ze een kind op de wereld hebben gezet. Symptomen van een postnatale depressie zijn onder meer gevoelens van wanhoop of uitzichtloosheid, een gebrek aan interesse in alledaagse dingen, prikkelbaarheid, het onvermogen om geluk te voelen, slapeloosheid, oververmoeidheid, gedachten over zelfbeschadiging, geheugenproblemen, en moeite met concentreren. En al deze dingen worden natuurlijk nog veel zwaarder als je net een baby’tje hebt gekregen waar je voor moet zorgen.

Ugleholdts ervaring met postnatale depressie ging gepaard met gevoelens van zinloosheid. Ze kon maar niet stoppen met terugdenken aan haar oude leven, waarin ze een bloeiende carrière had en genoeg tijd om te eten en slapen. Nu waren al deze dingen van haar afgepakt. Charlie had last van koliek en huilde vijf uren per dag; alle uren dat Ugleholdt wakker was, besteedde ze aan voeden, troosten of haar dochtertje instoppen.

Advertentie

“Het voelde alsof ik was overgenomen. Ik was een zorg-robot geworden, een soort troostzombie. Je hoort allerlei verhalen over moeders die een totaal nieuwe betekenis zien van het leven, maar zo was het voor mij niet. Mijn leven had nog nooit zo leeg gevoeld," legt ze uit.

Julie sidder ved spisebordet i køkkenet og drikker kaffe

Julie Ugleholdt in haar keuken

Ugleholdt stopt even met praten. Het is stil in het appartement, en alles is opgeruimd. Alleen op het aanrecht staan een paar flesjes en in de gootsteen een halfopgegeten bordje rijstpap. Het is lastig voor te stellen dat dit huis, waarin alles aan kant is, nog maar een paar maanden terug bezet werd door een krijsende baby en een steeds suïcidalere Ugleholdt.

“Ik weet dat je dit soort dingen nauwelijks te horen krijgt, een moeder die boos is op haar kind met koliek, maar soms voelde het echt alsof ik haar uit het raam wilde smijten, of haar gewoon weg wilde geven. Ik was kwaad op haar dat ze zoveel huilde. Ik was kwaad op haar dat ze mijn leven was binnengekomen, een leven dat zij had verwoest,” vertelt ze.

Ungleholdt was zo kapot en moe van haar huilende dochter en het slaaptekort, dat ze als een berg opzag tegen de kleinste dingen. Waarom zou ik de was uit de droger halen als we toch allemaal dood gaan en het leven niets waard is? Op sommige dagen lag ze huilend in bed, en zei ze tegen haar man dat ze een pistool wilde kopen om zichzelf dood te schieten, of dat ze hoopte dat ze aangereden zou worden zodat ze een paar dagen in het ziekenhuis kon verblijven.

Advertentie

Ze zat op dat moment wel in therapie, en een verpleger hield haar ook in de gaten, maar Ugleholdt en haar man besloten dat het tijd was om de hulp in te schakelen van een psychiater.

"Op dat moment was ik zo ziek dat ik nauwelijks nog kon lezen. Mijn man moest me helpen met het invullen van formulieren, hij moest me laten zien waar ik mijn handtekening moest zetten.”

De psychiater stelde voor dat ze zou beginnen met antidepressiva, maar dat wilde Ugleholdt niet. Ze was bang voor de mogelijkheid dat de symptomen daardoor eerst erger zouden worden, en ze was bang dat ze nog heftigere suïcidale gedachtes zou krijgen – en ernaar zou handelen. Ook wist ze van familie en vrienden in haar omgeving dat je antidepressiva meestal neemt voor een langere tijd, en het idee dat ze voor de komende paar jaar pillen zou moeten slikken was geen idee dat haar aansprak. Haar therapeut had haar eerder al verteld dat antidepressiva ook soms de goede gevoelens kon afvlakken, naast de slechte. Om al die redenen bij elkaar besloot Ugleholdt dat dit geen oplossing voor haar zou zijn.

In plaats daarvan stelde haar man voor dat ze microdoses paddo’s zou nemen.

“Mijn man doseerde de paddestoelen voor me, en verwerkte ze in mijn koffie. Dat moest ook wel, want ik kon op dat moment ongeveer niets meer zelf. Ik voelde zeker een verandering vanaf het moment dat ik begon met de paddos’ drinken – ik voelde warmte en vrolijkheid naar binnen stromen. Die eerste dag zong ik voor het eerst liedjes voor mijn dochter. We speelden samen en ze lachte naar me. Ik was zo gelukkig dat het me überhaupt lukte om deze ervaring te hebben en te voelen,” vertelt ze.

Advertentie

Microdosering is een methode die gaat over een superkleine dosis van een psychedelische substantie, meestal paddestoelen of LSD. Omdat de dosis zo klein is – meestal een tiende van een normale dosis – word je er niet high van, maar veel mensen die er gebruik van maken zeggen dat ze zich meer in contact voelen met hun emoties, en ze voelen zich geestelijk beter: ze kunnen zich beter concentreren en beter creatief nadenken.

In de Verenigde Staten is microdosering populair geworden onder ambitieuze professionals in Silicon Valley bijvoorbeeld, die hun workflow willen optimaliseren. Ook vind je allerlei blogs en artikelen van mensen die beweren dat ze hun depressie of paniekstoornis te boven zijn gekomen met microdoses paddo’s of LSD.

Tot nu worden de positieve effecten van microdosering vooral ondersteunt door mensen die het zo ervaren, maar ook duiken steeds meer onderzoekers op het onderwerp. In 2017 zijn twee onderzoekers van de University of Toronto Mississauga begonnen met het onderzoeken van de effecten, door een online vragenlijst onder 900 gebruikers. De respondenten hebben het over het afnemen van migraineaanvallen, betere productiviteit, en beter contact kunnen maken met anderen. Ook beweren ze dat ze door microdosering minder intense en negatieve emoties hebben.

Maar het nemen van microdoses LSD of paddo’s is niet zonder risico. Het is illegaal, dus de productie en verkoop ervan gebeuren ongereguleerd, wat betekent dat je niet precies weet wat je neemt. Hoge doses van psychedelica kunnen leiden tot hallucinaties en paranoia, en er zijn ook rapporten over psychose-achtige symptomen bij gevoelige gebruikers. Ook al is er veelbelovend onderzoek over de relatie tussen psychedelica en het behandelen van depressie, er is nog geen specifiek onderzoek gedaan naar de effecten op mensen met een postnatale depressie. Net als bij alle andere drugs, moeten mensen met geestelijke-gezondheidsklachten oppassen als ze psychedelica gebruiken.

Advertentie
To billeder: Et close op af Julie, der kigger ned, og et af Julie, der står i baggården og smiler

Om de drie dagen nam Ugleholdt paddo’s in haar koffie, en ze zegt dat ze al vanaf dag één een verandering opmerkte. Dingen die totaal onmogelijk leken, voelden plotseling als wel haalbaar. Als Charlie haar eten op de grond gooide, kon ze daar nu om lachen. Daarvoor had ze nauwelijks de energie gehad om haar dochter überhaupt te voeden.

“De paddo’s zorgden ervoor dat ik makkelijker in contact kon komen met positieve gedachtes en gevoelens – die ik tot dat moment echt niet had gehad. Ik had geen positieve gedachtes over mezelf, over mijn leven of over mijn kind. En plotseling kon ik weer plezier voelen, of in ieder geval een glimp ervan,” vertelt ze.

Het belangrijkste, vertelt ze, is dat de paddo’s haar hielpen om meer aanwezig te zijn in haar lichaam.

“Ik zat zoveel in mijn hoofd, de paddo’s verdoofden dat een beetje. Het was de ziekte die mij hoofd binnendrong, als ik dacht aan dingen als dat mijn leven over was en dat ik dood wilde,” vertelt ze aan Broadly.

Drie maanden lang nam ze de microdoses, altijd in de ochtend en altijd in het bijzijn van haar man. Toen ze ermee begon, stopte ze ook met borstvoeding geven. “Van een biertje in de avond raakte ik meer onder invloed dan de paddo’s ooit hebben gedaan,” zegt ze, alvast reagerend op de kritiek die mensen kunnen hebben als het gaat over het nemen van drugs in de buurt van een pasgeboren baby. “Omdat het illegaal is kunnen mensen er een sterke mening over hebben. Maar alleen omdat iets legaal is, zoals alcohol, is het niet per definitie ongevaarlijk. Alcohol is een van de meest schadelijke middelen die we hebben, maar we consumeren het nog altijd. Natuurlijk moet ik me ook aan de wet houden, maar ik koos ervoor om de wet even te negeren en zo mijn eigen leven te redden. Ik wilde een moeder kunnen zijn voor mijn dochter. Ik wilde overleven. Dus deed ik iets illegaals, om mezelf erdoorheen te slepen.

Advertentie

Ugleholdt keek altijd uit naar de ‘paddo-dag’, zoals zij het noemt, omdat het effect het sterkst was op die dag. Na twee maanden begon ze te vergeten om haar dosis te nemen. En na drie maanden stopte ze er helemaal mee. Ze dacht dat als ze zich zo goed voelde dat ze soms onbewust doses oversloeg, ze de paddo’s waarschijnlijk niet meer nodig had. “Ik mis ze niet, omdat ik me nu een ander persoon voel,” vertelt ze. In juli vorig jaar, toen haar depressie grotendeels over was, besloot Ugleholdt te stoppen met haar baan als consultant, en haar eerste boek te gaan schrijven.

Ook al is ze niet meer depressief, sommige overblijfselen van haar ziekte draagt ze nog bij zich. Nog steeds vindt ze het lastig om haar dochter in te stoppen voor haar middagslaapjes in het weekend. Doordeweeks gaat Charlie naar de opvang, en dan is ze zo moe als ze thuiskomt dat het naar bed brengen makkelijk gaat. Maar in het weekend ervaart Ugleholdt nog weleens paniek tijdens het instoppen, omdat die momenten de ergste stress en verdriet opleverden toen ze nog ziek was.

De postnatale depressie dwong Ugleholdt ertoe om haar leven te reorganiseren. Toen ze begon met de microdoses, trok de mist van negatieve gedachtes genoeg op om de energie te vinden om goede dingen voor zichzelf te doen. Ze begon met mediteren en yoga.

"De paddo’s waren geen wondermiddel, maar ze remden de negatieve gedachtencirkel genoeg om ruimte te maken voor geluksgevoelens in mijn dagelijkse leven. Het gaf me hoop, en daardoor vond ik de mogelijkheid om mezelf erbovenop te helpen,” zegt ze.

Ze wil benadrukken dat ze geen pleidooi houdt voor het overtreden van de wet. Ze hoopt alleen dat haar boek een licht laat schijnen op de positieve effecten van microdosering, en dat er meer onderzoek naar gedaan zal worden.

“Ik hoop dat het een serieuze optie kan worden binnen de psychiatrie, en een alternatief kan zijn voor antidepressiva. Op die manier hoeven mensen niet in het geheim naar een dealer, en kunnen ze begeleid en aangemoedigd worden in hun proces van beter worden.”