Tips van de vrolijkste Berlijnse uitsmijter voor hoe je club binnenkomt

Als je aan Berlijnse uitsmijters denkt, zie je waarschijnlijk het getatoeëerde en gepiercete gezicht van Sven Marquardt, de beroemde portier van Berghain, voor je. Maar Marquardt is lang niet de enige bekende persoon aan de deur in de stad – integendeel. Als je uit Berlijn komt, of vaak genoeg een duik hebt genomen in het nachtleven van de Duitse hoofdstad, dan is er een goeie kans dat je Smiley Baldwins stralende gezicht bij de deur van de club hebt gezien, of iemand van zijn beveiligingsteam. Hij is een luchtig en vriendelijk personage – je hoeft maar even met hem te praten om erachter te komen hoe hij aan de bijnaam “Smiley” is gekomen.

Baldwin komt oorspronkelijk uit Saint Thomas op de Amerikaanse Maagdeneilanden. Zijn familie verhuisde op zijn dertiende naar Californië. Toen hij zijn school had afgemaakt gaf Baldwin zich op bij het Amerikaanse leger, en had hij het verzoek om na zijn training in 1985 naar Duitsland te worden uitgezonden. Hij was twee jaar in de buurt van Frankfurt gelegerd, en bezocht in zijn vrije tijd Berlijn, een plek waarvan hij wist dat hij er terug wilde komen. Na zijn terugkeer naar Californië vroeg hij of hij naar Berlijn kon worden uitgezonden, waar hij vijf jaar lang als militair agent heeft gewerkt.

In zijn tijd daar heeft hij de val van de Berlijnse Muur, Oost-Duitsland en de Sovjetunie meegemaakt. In het voormalige Oost-Duitsland deden er zich allerlei doe-het-zelf-feestkansen voor voor de jongeren en studenten die vanuit heel Duitsland kwamen aanstormen om de leegstaande appartementencomplexen te bewonen. Daar, in 1995, zette Baldwin zijn eerste stap in de nachtlevenbeveiliging. Het was het begin van een carrière waarbij hij uiteindelijk aan de deuren van clubs als Tresor, Cookie (waar hij 17 jaar heeft gewerkt) en Rodeo heeft gestaan. Zijn beveiligingsbedrijf heeft nu zo’n 13-140 man in dienst, zegt hij. 

Binnenkomen bij een Berlijnse club – Berghain, bijvoorbeeld – heeft mensen altijd godsvrees bezorgd. Dat heeft ook een domino-effect op hoe ze beveiligers zien. Deze schrijver heeft het bijvoorbeeld gewoon bij de doorgerookte bars van Berlijn gehouden, omdat ik er liever niet achter kwam of ik Berghain-geschikt ben of niet. Maar dergelijke angstige vrees is blijkbaar best veelvoorkomend in West-Europa: uit nieuw onderzoek van Desperados is gebleken dat 50 procent van de feestgangers zich niet veilig voelt bij een avondje uitgaan, en dat 48 procent zich geïntimideerd voelt door de mensen aan de deur. Eén op de vijf feestgangers zegt dat ze niet op beveiligers af zouden stappen vanwege hun lichaamstaal. Daarom is Baldwin samen met socioloog Phie van Rompu een samenwerking aangegaan met Desperados en de wereldwijde trainingsorganisatie Good Night Out Campaign om het portiersdiploma te promoten, “een gloednieuw opleidingsprogramma voor beveiligers”. We spraken Baldwin over zijn leven en carrière, om over zijn “soft skills” en de trainingsmodule te horen, en om de methoden van een uitsmijter bij een nachtclub beter te begrijpen.

VICE: Ik heb begrepen dat je in het leger hebt gewerkt… Waarom heb je besloten om in Berlijn te blijven nadat je tijd in het leger voorbij was?
Smiley Baldwin: Ik was al fan van Duitsland, maar toen kwam ik naar Berlijn en werd ik de grootste Berlijn-fan. Ik was een echte Berlijn-fanboy. Ik wist binnen twee weken dat als er iets was wat ik zou kunnen doen om hier te blijven, ik het ook zou doen. En ik bedoel, de levensstijl, de vrienden die je had, de Berlijners, alles kwam gewoon samen op een plek waar ik wilde zijn. Toen ik besloot om het leger te verlaten had ik een vaste vriendin, en we hadden een zoon. Dus dat versterkte ook mijn keuze om hier te blijven. Het enige waar ik over na moest denken was een baan krijgen, maar ik heb zo mijn manieren.

Vertel me eens over de feestscene in voormalig Oost-Berlijn toen de Muur net was gevallen. Veel bewoners zijn toen vertrokken, toch?
Er waren veel jonge mensen die vanuit kleine plaatsjes in West-Duitsland hier kwamen wonen, die weggingen uit hun ouderlijk huis om in Berlijn te gaan studeren en huizen die niet langer bewoond werden te kraken.

Niemand kende ze in West-Berlijn, dus ze werden nooit binnengelaten. Veel van hen kwamen niet binnen bij bepaalde clubs. Je had de vaste gasten, en dan kwamen er opeens nieuwe mensen die binnen probeerden te komen, en niemand vond ze in die tijd cool. Dus die mensen werden nijdig en zeiden, “Nou dan gaan we gewoon onze eigen feestjes bouwen.” En ze hadden een hoop ruimte en veel tijd. Ze waren creatief. Zo is Tresor ontstaan, en E-Werk, en allerlei gekke clubs.

Ik kreeg het verzoek om bij een plek genaamd Mitte Bar te werken – dit was in 1995, en ze waren op zoek naar beveiligers. Ik zei, “Oké, nou, dit kan ik op zich wel doen. Het is iets wat ik al eerder heb gedaan.” Ik was op zoek naar een bijbaantje, dus ik ben ervoor gegaan. Vanaf dat punt is het alleen maar verder gegaan.

Hoe ben je op je “glimlach”-imago gekomen toen je begon met aan de deur staan?
Ik zei, “Nou, wat gaat mijn product zijn?... Nou, ik doe gewoon precies het tegenovergestelde van waar beveiligers meestal om bekend staan. Hij doet heel nors, en ik ga niet nors zijn; ik verander mijn uitstraling en zal respectvol zijn. Hij heeft een hard gezicht en harde lichaamstaal; ik neem een zachtere lichaamstaal aan en geef mensen een glimlach.” Dus ik heb het hele beeld veranderd dat mensen destijds van een uitsmijter hadden. Het is echt makkelijk. Ik weet dat sommige mensen denken dat ik een mietje ben. Ik bedoel, er zijn veel mensen die het niet eens zijn met hoe ik aan de deur ben. Ik ga er nooit echt met ze op in. Ik zeg gewoon, “Nou, ik laat mijn succes wel voor me spreken.”

Wat voor type personen wil je in je club hebben?
De clubeigenaars geven ons er een beeld van. Iedereen wil modemensen. Iedereen wil homo’s. Iedereen wil mensen die, weet je wel, niet gewelddadig overkomen, die niet zo’n uitstraling hebben van, “Als je op m’n tenen staat spring ik uit m’n vel.” We pakken het gewoon op een vriendelijke manier aan. Voor mij is het erg belangrijk dat als we nee zeggen, we dat zo aardig mogelijk doen.

Ik heb mensen in de rij gezien die ik dan apart heb genomen en tegen ze zei: “Sorry man, ik kan je hier niet binnen laten. Het gaat het hem niet worden.” En dan zeggen ze, “Nou, ik heb twee maanden terug deze dj op een festival gezien. Ik wist dat die vanavond in Berlijn zou draaien en ik heb kort daarna mijn ticket gekocht, om naar deze club te komen.” Ik bedoel, dat is het soort persoon dat je in je club wilt hebben. En hoewel ik aanvankelijk dacht dat het niet zou werken moest ik gewoon even een stapje terug doen en deze muziekliefhebber bekijken om van gedachten te veranderen.

Of soms neem ik iemand aan de kant en zeg ik, "Sorry, het gaat vanavond niet lukken, dus ik denk niet dat ik je kan helpen.” Maar, ik keek naar ze, ik zag wat voor persoon diegene was, en ik vroeg, “Hoe lang blijf je in Berlijn?” Ze zeiden hoe lang, en ik zette ze op de gastenlijst voor een evenement waar ik twee dagen later voor zou werken. Ik plaats de mensen waar ze moeten zijn. Het gaat erom dat je een feestje aan de gang krijgt, wat niet betekent dat ik het altijd 100 procent juist heb. Maar wel dat ik in een hele korte tijd een keuze moet maken. Het kan zijn dat ik slechte keuzes heb gemaakt, of dat ik iemand heb weggestuurd die er prima bij had gepast, of juist iemand heb binnengelaten die ik beter weg had kunnen sturen. Maar ik denk dat de meeste mensen die mij of mijn werk kennen zouden zeggen dat ik het door de jaren heen over het algemeen goed heb aangepakt. 

Ik ben benieuwd, heb je het door als een toerist verkleed is als een Berlijner?
Ja.

Dat is… pijnlijk.
Ik kan het verschil uitmaken tussen iemand die in de scene zit en iemand die vandaag bij de H&M een outfitje heeft gescoord. En zelfs dan verontschuldig ik me nog: “Sorry, het gaat vandaag niet lukken om je binnen te laten.” En dan zeggen ze, “Nou, hoe moet ik me dan aankleden?” Dan weet je al hoe laat het is. Het is geen verkleedpartijtje. Het ligt aan jou. Jij moet gewoon jezelf zijn. Als je jezelf bent en erbij past, dan pas je er gewoon bij.

Laten we het over het onderzoek hebben. Was je verbaasd door de data? Komt het overeen met je ervaringen in Berlijn, of niet?
Uit het onderzoek van Desperados bleek dat 50 procent van de feestgangers zich niet veilig voelt, en dat 48 procent van de mensen aan de deur intimiderend kunnen zijn. Ik kan het voelen, ik kan het zien. Ik zou de clubcultuur in het algemeen wel willen verbeteren. Niemand vraagt uitsmijters ooit om hun mening. Het boeit niemand iets. Dus hier ben ik met mijn mening over dat onderwerp, en ik denk dat Desperados dit heeft gedaan omdat uitsmijters de eerste en de laatste gezichten zijn die je bij een club ziet. Het eerste wat mensen zien als ze naar binnen gaan, en het laatste wat ze zien voor ze naar huis gaan. Onze gasten zouden zich niet onveilig moeten voelen. En met gasten bedoel ik iedereen, of je nou trans bent, gay, een persoon van kleur, FINTA (vrouw, intersekse, nonbinair trans en agender), iedereen die je maar kunt bedenken – ze zouden zich allemaal veilig moeten voelen als ze bij een club naar binnen gaan. 

Hoe ziet de toekomst van het Berlijnse nachtleven er volgens jou uit?
Ik zie dat het hele nachtleven wordt aangedreven door datgene wat altijd al de drijfveer was: jongerencultuur. Je kunt een miljonair zijn, je kunt een mooie club neerzetten met champagne erbij en dat soort dingen. Maar je kunt het niet opnemen tegen een paar jongeren op een rave die zichzelf gewoon laten gaan. Als je ze een positieve ervaring in het nachtleven geeft, en je er de juiste mensen bij haalt, de juiste avond organiseert, dan kun je een geweldige energie produceren.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.