Ik was een lesbische clubpromoter in het Soho van de jaren 90

Het was het begin van de jaren negentig, en voor een jonge lesbienne zoals ik was Soho een droom. Het was destijds een ruige, drukke en erg fascinerende plek, een smoezelig hoekje dat was afgeschermd van de rest van Londen. Als ik mijn ogen dichtdoe, kan ik me nog steeds de billenkoek herinneren die sekswerkers met tennistafelbatjes aan rijke zakenmannen gaven – zo luid dat je het kon horen als je toevallig langsliep op straat. 

Ik begon in de vroege jaren negentig clubs te promoten. Er was toen geen social media, dus het kwam op mij aan om het concept en het beoogde publiek van de avond vorm te geven. In die tijd – en nu nog steeds – was Soho behoorlijk gay, en het was erg belangrijk om je doelgroep te identificeren. Die van mij was queer vrouwen. 

De volgende stap was het vinden van een locatie. De meeste plekken werden gerund door witte cismannen, dus er waren eigenlijk geen ruimtes voor vrouwen. Queer vrouwen staan al sinds mensenheugenis onderaan de voedselketen. Het was, en is, nog steeds een mannenwereld, maar ik wilde een ruimte creëren voor mezelf en mijn vriendinnen. Ik besloot dat witte cismannen eigenlijk de enige mensen waren die niet welkom zouden zijn op mijn evenementen. 

Ik kreeg altijd de slechtste avonden toegewezen – maandag tot woensdag – en dj’s en muziek vinden was ook niet bepaald makkelijk. De muziekscene was erg wit en gedomineerd door mannen, en techno was de norm. Soho was in die tijd, eigenlijk net als de rest van de wereld, erg racistisch, maar mijn vriendengroep was best divers, dus ik wilde ook dat mijn muziek inclusief zou zijn.

Time Out had destijds zowat een monopolie op uitgaan; we wachtten altijd tot het bij de kiosk lag zodat we ons weekend konden plannen. Het was een droom als mijn evenementen erin stonden – dan wist ik dat mensen zouden komen.

Ik moest de straat op om midden in de nacht flyers uit te delen aan feestgangers. Maar met mond-tot-mondreclame verdien je het meest, en ik leerde mijn klantenkring al snel kennen. In de kleine uurtjes van de ochtend maakte ik ook de vrienden die ik al snel mijn familie zou noemen. 

Soho was een veilige plek, en ik bouwde een geweldige verstandhouding op met iedereen die in de buurt werkte, van de bareigenaars tot de sekswerkers. Ik kon een bar binnenlopen en een gratis drankje krijgen terwijl ik mijn avond liep te promoten. Ik heb geweldige verhalen van strippers gehoord, en een vriend van mij werkte als beveiliger bij een bordeel. Als er een dag was waarop niemand hoefde te werken, gingen we met z’n allen bij iemand thuis dineren. 

We hadden het nooit over werk. Ik wist wat zij deden, en zij wisten wat ik deed. Dat is wat we moesten doen en waar we voor kozen. Het ging veel meer om het ontmoeten van deze geweldige mensen en samenkomen als een grote familie. Natuurlijk waren er weleens rare, enge of grappige verhalen over ongure gozers of hilarische incidentjes. Maar ik ging gewoon op in het hangen met deze coole en leuke mensen, die eigenlijk een beetje gestoord waren. Alcohol, drugs en seks hoorden er gewoon bij. 

We kenden elkaar allemaal, dus Soho was een relatief veilige plek. We hadden allemaal andere achtergronden, maar we waren allemaal hier beland, en we begrepen elkaar. Zoals iedereen die zich ergens vestigt begon ik een routine te ontwikkelen. Ik begon mijn avond of het einde van de dag met de mannelijke sekswerkers, of wie er ook in de buurt was, voordat zij aan het werk moesten. Daarna wandelde ik langs alle kroegen die in de kleine steegjes en geplaveide straten van Soho te vinden waren, met een stapel handgemaakte flyers op zak. 

Overdag werkte ik bij een opslagbedrijf om een beetje bij te verdienen. Flitcroft Street is een piepklein steegje, naast Cambridge Circus, zo smal dat je de muren aan beide kanten kunt raken. Het gebouw waar ik werkte zat daarnaast, en er waren altijd drugsverslaafden die dingen aan het spuiten waren, iets wat me nerveus maakte om naar werk te gaan. Als jonge vrouw ben je altijd op je hoede bij mensen die er onvoorspelbaar uitzien. Ik zou zeggen dat dat de enige momenten waren dat ik destijds bang was om door Soho te lopen. Maar het bleef spannend en fascinerend, en voor mij was het een plek van vrijheid. 

Meestal waren de enige plekken voor vrouwen in gay clubs beneden te vinden, vlakbij de toiletten, iets waarvan ik dacht, tyf op. Je kon als homoman in Soho overal gaan en staan en je voelen alsof je erbij hoorde, maar hetzelfde gold niet voor vrouwen. Als je bij The Village, een andere gay club die ik nooit echt leuk heb gevonden omdat hij naar mijn smaak te commercieel was, als niet gay uitziende vrouw binnenkwam – wat dat ook mag betekenen – zouden de homo’s als eerste met ons de spot drijven en dingen zeggen als “oh, kijk eens, de vissen zijn gearriveerd”.

Ik raakte steeds gefrustreerder door ruimtes waar mannen me ofwel konden versieren, ofwel konden aanranden. Ik moest slim zijn als ik een plek voor queer vrouwen wilde creëren. In mijn tijd was Heaven de queer club bij uitstek. Het grootste gay evenement was Queer Nation. Ik wilde zoiets voor mijn vrienden en mij creëren, een ruimte alleen voor vrouwen, waar we plezier konden hebben en onszelf konden vermaken. 

Hoeveel geld je verdient in een club hangt af van hoeveel mensen aan drinken uitgeven – en lesbiennes dronken meer dan wie dan ook. Homomannen hielden over het algemeen meer van drugs doen, en hielden het daarom bij frisdranken en water, terwijl queer vrouwen er duidelijk de voorkeur voor hadden om katjelam te worden. Sommigen van ons namen hier en daar ook wel eens een trekje of een pilletje, maar wij waren wel de voornaamste bevolkingsgroep waar een club goed geld aan kon verdienen. 

Ik richtte een evenement op genaamd Fruit Machine. Lesbiennes namen de VIP-bar over, iets waar de homomannen en heterovrouwen destijds niet echt blij mee waren, maar het was een daverend succes. Met dat kleine barretje verdienden we meer geld dan de rest van de club. We hielden het drie jaar vol, voordat de gevechten die door verontwaardigde homomannen werden gestart teveel gedoe werden, dus we stonden de ruimte af aan drag queens (best ironisch wat mij betreft). 

Die avonden, en mijn groep vrienden, werden een soort regenboog-smeltkroes. Zoveel identiteiten die nog niet eens een naam hadden onder één dak, één familie, die gewoon leefde en zichzelf vierde. 

Op een gegeven moment deed ik drie clubavonden per week. Rond diezelfde tijd richtte ik ook een goed doel op om meer aandacht te krijgen voor hiv. Het was zwaar werken, met zes dagen per week 12 uur werken, maar ik vond het geweldig. 

Mijn minst favoriete plekken waren erg commercieel, zoals The Village. Mijn voorkeur ging uit naar sjofele oude barren zoals The Green Rooms, waar je nooit wist wat er zou gebeuren. Ik was dol op Patisserie Valerie, een koffiehuis en bakkerij waar je binnen mocht roken. In 2006 begon de buurt te veranderen, en kon je het voyeurisme aanvoelen van mensen die gewoon een sekswerker of iets gays wilden zien, in plaats van dat leven echt te leiden.

Soho is tegenwoordig behoorlijk gesaneerd. Als ik er over straat loop, herken ik de buurt die ik mijn thuis noemde niet echt meer; in plaats van bordelen zie je er nu hippe broodzaken en een M&M-winkel. Het is jammer – de cultuur wordt langzaam weggevaagd door gentrificatie. Hoe gevaarlijk en guur Soho ook kon zijn, het was een gemeenschap; we voelden ons als een grote, chaotische familie. Mensen zoals ik zijn de enige link met het verleden, en we moeten dat zo goed mogelijk bewaard houden. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.