Ik werd verkracht door mijn lesbische geliefde

Let op: seksueel geweld

Na twee à drie maanden besefte ik langzamerhand dat er iets mis was. Het begon toen ze op een avond dronken op een autoweg was gaan zitten, en weigerde daar weg te gaan. Ik probeerde haar weg te krijgen, maar dat negeerde ze. Als ik er nu op terugkijk had ik toen al moeten inzien dat ik beter bij haar weg kon gaan.

Lydia had een ernstig alcohol- en drugsprobleem, maar ontkende dat zelf. Als er om drie uur ‘s nachts geen drank in huis was, stond ze erop dat we even naar het tankstation zouden gaan – we woonden toen inmiddels samen in een dorp bij Hannover. Ze kon zoveel drinken dat ze enorme black-outs kreeg, en ze zich een dag later niks meer kon herinneren. Ze fietste een keer vol het water in, en nadat ze eens dronken achter het stuur werd betrapt werd haar rijbewijs ingenomen. Ik dacht dat ik haar kon redden met mijn liefde. En dus bleven we twee jaar bij elkaar, in totale afhankelijkheid van elkaar.

Lydia ontnam me al mijn rust. Als ze dronken thuiskwam, maakte ze me om allerlei redenen wakker: om meer drank te krijgen, iets te bespreken, een van haar essays te laten corrigeren of omdat ze seks wilde – ook als ik helemaal geen zin had.

Lydia misbruikte me wel vaker als ze dronken was of drugs had gebruikt. Ik verzette me, maar dat was meestal tevergeefs. Op een gegeven moment gaf ik het op. Ik dacht dat het erbij hoorde als je een relatie hebt – dat als de ander wil, maar jij niet, je gewoon even door moet bijten. Dit soort avonden kwamen steeds weer terug, en ik accepteerde dat ze geen genoegen nam met het feit dat ik niet wilde. Terwijl ik natuurlijk mijn mond open had moeten trekken, om duidelijk te maken waar mijn grens lag.

Maar ik heb nooit geleerd om boos te zijn, of voor mezelf op te komen. Ik had niet eens door dat Lydia me seksueel misbruikte.

Dat had twee redenen: verkrachtingen of seksueel misbruik heb ik altijd met mannen geassocieerd, die al dan niet ‘s avonds laat vanuit een donker steegje tevoorschijn komen en je in de bosjes trekken. Ik dacht altijd dat het alleen mannen waren die geweld plegen, en vrouwen altijd het slachtoffer waren. Lydia kon helemaal niet gewelddadig zijn. Daarnaast had ik er nooit bij stilgestaan dat je ook misbruikt kunt worden door je eigen partner. Ik dacht dat het er gewoon bij hoorde – Lydia was mijn eerste liefde.

Ik realiseerde me pas echt dat ik was verkracht in november 2017, toen het al twee jaar uit was. In de tussentijd was ik naar een psychosomatiek gegaan, en daar besefte ik dat deze verkrachtingen niet mijn schuld waren. Ik was niet “ziek in mijn hoofd”, zoals Lydia altijd zei. Want zo was onze relatie: als ik niet deed wat ze wilde, behandelde ze me als een stuk stront, en ze heeft me meerdere keren bedrogen.

Ook toen onze relatie voorbij was bleef Lydia mijn leven verzieken. Ze overspoelde me met telefoontjes en berichten, en wachtte me op bij mijn voordeur. Soms durfde ik amper mijn huis te verlaten. Ik raakte in paniek als de telefoon ging. Naast mijn voordeur zat een raam, waardoor ik altijd kon zien wie eraan kwam – en als ik zag dat er iemand stond, verstopte ik me snel achter de bank. Ik deed alle lichten uit, om te doen alsof ik niet thuis was. En als ik toch buiten durfde te komen, vormde elke straathoek weer een nieuwe drempel.

Ik vermeed altijd de buurt waarin zij woonde, zelfs als ik daarvoor een flinke omweg moest maken. Ik kwam niet meer naar de universiteit en zag mijn vrienden amper meer. Een jaar later vertrok Lydia, maar mijn angsten gingen niet weg. Daarom ben ik op een gegeven moment naar Wenen verhuisd – ik kon het er niet meer uithouden. Zelfs tegenwoordig word ik al bang als ik de deurbel hoor.

Vier jaar later ben ik nog steeds niet in staat om een intieme relatie aan te gaan. Lydia heeft mijn liefdesleven voorgoed verpest – ik kan nog geen hand vasthouden. In eerste instantie leek me dat normaal, omdat je nu eenmaal tijd nodig hebt om zoiets te verwerken, maar ik ben nog steeds niet de oude. Ik verlang naar intimiteit, al is het maar eenmalig, maar ik kan het gewoon niet. Alleen al de gedachte brengt me in paniek. Ik worstel nog steeds met flashbacks, maar ik heb ook veel situaties met Lydia weggedrukt in mijn geheugen.

Een paar weken geleden had ik mijn eerste tinderdate. Nadat we twee uur lang een leuk gesprek hadden gehad, wilde ik er zonder directe aanleiding ineens een punt achter zetten. Mijn verhouding tot liefde en intimiteit is helemaal verstoord, en dat is ook de reden dat ik weer in therapie ben.

Dit alles maakt me boos, maar in tegenstelling tot hiervoor richt ik mijn woede niet op mezelf. Ik beeld me vaak in dat ik Lydia de deur uittrap – al weet ik dat dat misschien verspilde energie is. Ik had een schoenendoos vol herinneringen aan Lydia, en die heb ik weggegooid. En tijdens een therapiesessie verscheurde ik een van de boeken die ze heeft geschreven. Dat voelde bevrijdend, al weet ik zeker dat ze nog steeds niet eens beseft wat ze me heeft aangedaan. Ze kon zich de dag erna meestal niks meer herinneren, zelfs niet onze heftigste ruzies.

Ik ben niet alleen boos op haar, maar ook op de hele samenleving – en dan vooral het heersende idee dat er helemaal geen geweld uit kan gaan van vrouwen. Ik snap ook wel dat mannen volgens de statistieken vaker gewelddadig zijn dan vrouwen, dat de machtsstructuren anders zijn en mannen een andere positie hebben in deze patriarchale maatschappij. Maar vrouwen zijn natuurlijk ook in staat om verbaal of psychologisch geweld te plegen, of te verkrachten. En als je zulke dingen niet beseft, kun je ook het gedrag van vrouwen als Lydia niet herkennen.

We moeten vaker benoemen dat dit soort geweld ook plaats kan vinden binnen relaties, en vanuit hetzelfde geslacht. Zolang er nooit over wordt gepraat in de media of de politiek, zullen mensen als ik zich in de steek gelaten voelen. Als ik er vroeger over had kunnen lezen, of mijn leraren me erover hadden verteld, was ik misschien nooit in deze situatie beland. En had Lydia me nooit kunnen verkrachten.

Heb je zelf te maken met partnergeweld, of heb je vragen over je relatie? Op safewomen.nl kun je terecht voor informatie over huiselijk geweld, en je vindt er een zoekmachine waarmee je hulp bij jou in de buurt kan vinden.

Ook kun je direct gratis bellen met veiligthuis.nl, 0800-2000

Dit verhaal verscheen oorspronkelijk bij VICE Duitsland